Υπέρμετρη αισιοδοξία. Μόνο έτσι χαρακτηρίζεται η απόφαση να σταματήσω στο περίπτερο να αγοράσω Βήμα, Καθημερινή και Φιλελεύθερο, ενώ πηγαίναμε να περάσουμε την Κυριακή με τους φίλους μας που έχουν τρία παιδιά. Σύνολο πέντε. Δεκαπέντε μηνών η μικρότερη, 6 χρονών ο μεγαλύτερος.
Το μικρό μάλιστα με πυρετό, που κόλλησε από τη μεγάλη. Σιγά όμως που θα άφηνα την αρρώστια να καταστρέψουν την Κυριακή μου. Και η συμβουλή που έχω να δώσω είναι η εξής. Το να μείνετε σπίτι μια ωραία μέρα, είναι λάθος. Πάρτε τα παιδιά σας και τα συμπράγκαλά τους και κατευθυνθείτε προς σπίτι με άλλα παιδιά. Ότι και να κάνουν οι άλλοι γονείς δείχνουν κατανόηση, τα ίδια μαζί σας τραβούν και αυτοί.
Θα μου πεις, έτσι πολλαπλασιάζονται οι φωνές, οι φασαρίες, οι απαιτήσεις. Όλο και κάποιος θα χτυπήσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πλακωθούν για ένα παιχνίδι, συνήθως κάτι ασήμαντο. Όλα αυτά λύνονται με μια καλή αυλή. Τους αφήνεις να αλωνίζουν, να χτυπιούνται, να φωνάζουν. Που θα πάει σε κάποια στιγμή θα παίξουν.
Και όταν με το καλό παίζουν είναι χαρά θεού. Πως τα καταφέρνουν, ενώ τη μια στιγμή σκυλομαλλώνουν, την επόμενη να κάθονται αγκαλιά να παίζουν, μυστήριο μεγάλο. Τα καταφέρνουν όμως. Τότε είναι που ο γονιός θα διαβάσει την εφημερίδα του, θα πάρει μια ανάσα, θα πάει τουαλέτα, αφού τα κρατά από το πρωί και δεν βρήκε ένα λεπτό να ανακουφιστεί. Εντάξει, τρεις ήταν πάρα πολλές, κυρίως το Βήμα θέλεις ένα μεροκάματο να το διαβάσεις. Η ηρεμία δεν κρατεί πολύ φυσικά, για αυτό ό,τι έχετε να κάνετε κάντε το γρήγορα. Το σεξ δεν ενδείκνυται. Όχι μόνο θα σας πάρουν είδηση, αλλά θα σας κάνουν βούκινο.
Τα παιδιά μας είναι της αυλής, είναι των χωμάτων. Δεν τους αρέσει η τηλεόραση, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν μέσα στο δωμάτιο τους να παίζουν με τα παιχνίδια τους. Όπως και δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν καθαρά για περισσότερα από 10 λεπτά, και πολύ λέω. Βαριούνται τα επιτραπέζια, αγνοούν την ύπαρξη του PSP.
Και όμως αυτού του είδους τα παιδιά αποτελούν σήμερα μειοψηφία. Ένας φίλος μου δάσκαλος, μου έλεγε ότι έβαλε στα μαθητές του ένα ερωτηματολόγιο. Το 65% απάντησαν ότι δεν βγαίνουν έξω από το σπίτι τους να παίξουν. Απίστευτο. Περισσότερα από τα μισά παιδιά δεν βγαίνουν έξω από το σπίτι τους να παίξουν. Είναι δυνατόν; Πως περνούν τις ώρες τους, με τι απασχολούνται;
Και το κυριότερο. Οι γονείς αυτών των παιδιών γιατί δεν τα στέλνουν έξω να παίξουν; Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα να ξέρω ότι οι κόρες μου δεν λαχταρούν να παίξουν με τα χώματα, να βρωμιστούν, να χαρούν με τη γη.
και οι δικές μου εν της ακαθαρσίας αφού έτσι έμαθαν. είμαι με άδεια και η μεγάλη δεν άντεξε, μόλις ξύπνησε άρχισε γκρίνιες "είμαι μόνη μου θέλω παρέα" (η μικρή εν μετρά, εν επικοινωνούν ακόμα). την κανόνισα με τη συμμαθήτριά της που έχει και 7 αδέλφια! γίνεται χαμός εκεί στο σπίτι τους και περνά απίθανα!
ReplyDeleteχμμμμμ, πως ήταν ο κήπος τους μετά;;
ReplyDeleteτα παιδιά έτσι πρέπει να παίζουν.όπως παίζαμε και μεις .στη φύση,με το χώμα.καλή εβδομάδα.φιλιά.
ReplyDeleteΕν χαρά Θεού να θωρείς τα μωρά να παίζουν μες την αυλή. Επήρα την κόρη μου στο πάρκο της Αθαλάσσας (τζιαμέ κοντά στο Νοσοκομείο). Επήρα την τζιαμέ στη σούσα τζαι έκατσε χαμέ μες το χώμα. Έπιαννεν τα χώματα τζαι έβαλλεν τα πάνω της τζαι εχαχάνιζε. Εν μπορείς να φανταστείς πόση χαρά έκαμε!
ReplyDeleteΓιατί σε κάμνει να απορείς? Δεν μένουν όλες οι οικογένειες σε σπίτια με αυλή και δεν προσφέρονται όλες οι γειτονιές για παιχνίδι στους δρόμους ή στα χωράφια. Για την ακρίβια οι γειτονιές που προσφέρονται εν προς εξαφάνιση..
ReplyDeleteSad though έχεις δίκιο όπως ακόμα πιο sad είναι η έλλειψη πάρκων για να παίζουν τούτα τα μωρά (και τα δικά μου εν μέσα).
@ Invictus
ReplyDeleteΑκου τι πρόσεξα. όταν η μικρή αισθάνεται δυσφορία ξαπλώνει στο πάτωμα. κανονικά στο πάτωμα. το έλεγα της μάνας μου και μου απάντησε πως και εκείνη όταν αισθάνεται κουρασμένη ή στεσαρισμένη της αρέσει να περπατά ξυπόλυτη ή να κάθεται έξω στον κήπο, γιατί η επαφή με τη γη την ηρεμεί. είναι χαρά για τα μωρά το χώμα.
@ She
σε καλή κατάσταση τον αφήσαν. για αυτό λέω επισκέψεις σε σπίτια με μωρά. όπως δεν θυμώνουμε εμείς όταν παίζουν τα μωρά των φίλων μας στον κήπο, έτσι και οι άλλοι δεν θυμώνουν με τις μαλακίες που κάνουν οι δικές μας.
@ Ποδηλάτη
7; να τους δώσεις σε παρακαλώ συχηαρητήρια και κουράγιο.
@ Αχάπαρη
ReplyDeleteσίγουρα δεν έχουν όλοι σπίτια με αυλή. όταν μέναμε στο διαμέρισμα, την κατέβαζα παίζει στην αυλή του σχολείου που ήταν κοντά. τα περισσότερα παιδιά ήταν ξένα. τα γύρω σπίτια είχαν ένα ασφαλή χώρο να παίζουν και δεν το εκμεταλλεύονταν.
έχεις δίκαιο, ότι τα πάρκα και οι γειτονιές που μπορούν να παίξουν τα μωρά είναι πλέον λίγα. και ανεξαρτήτως χώρου μετρά πολύ και η ασφάλεια. ακούς τόσα και τόσα, το αφήνεις εύκολα να κυκλοφορεί ελευθέρο;
Συμφωνώ, αφήστε τα παιδιά σας να παίξουν έξω στην αυλή, στα χώματα. Εμείς που επαίζαμε μες τα χωράφια και πάνω στα δέντρα, μια χαρά εμεγαλώσαμε και τίποτε εν επάθαμε.
ReplyDeleteΡε συ τι μου θυμισες τωρα;
ReplyDeleteΟκ θα με πεις Κουλή, αλλά οκ αυτό θυμηθηκα μιας και παιδια δεν εχω ακομη!
Ημουν ομαδαρχισσα σε μια κατασκηνωση (τρομαρα μου) και περιμενα πως και πως να ξεραθουν στον υπνο τα παιδια για να πάω να χέσω!!!
αχαχαχαχα
Έλεος....
Εγω παντως μεγαλωσα σε χωματα, σε αυλες και σε δρομους!
Ημουν απο τα τυχερά παιδια! Σημερα τα πιτσιρικια χαζευουν μπροστα στα ηλεκτρονικα!
Αν θα κανω παιδια θυμισε μου να μην τα αφηνω να παιζουν ηλεκτρονικα...
φιλιά πολλά Μανα(ρα)