Home sweet home

Διακοπές τέλος. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Λύπη; Κάθε άλλο. Τη Δευτέρα στο γραφείο σε πείσμα όλων θα έχω ένα χαμόγελο τοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο μεγάλο. Περάσαμε ωραία, ξεκουραστήκαμε, ζήσαμε ολόκληρα 24ώρα με τις κόρες και τις απολαύσαμε. Βέβαια αυτό συνεπάγεται και καμπόσα «καβγαδάκια», καμπόσα μη και όχι, καμπόσα πάνω κάτω.

Επίσης, ήταν εκπαιδευτικές οι διακοπές. Έμαθα να κάνω γιουβέτσι, έμαθα να κάνω σεξ στα μουλωχτά, έμαθα να ξεκοκαλίζω ψάρι και επίσης έμαθα ότι υπάρχει λέξη zdo. Το λεξικό του scrabble τουλάχιστον τη δέχεται, αλλά μούφα λέξη μου φαίνεται. Το μόνο zdo που ξέρω είναι αυτό που λέει ο Homer στους Simpsons.

Ακόμη ήταν οι διακοπές που δεν έγινε καμία μα καμία από τις δουλειές που λογάριαζα να κάνω. Τα ερμάρια είναι άνω κάτω, η βιβλιοθήκη δυο φορές άνω κάτω, πρέπει να ξεχωρίσω ρούχα που δεν τα θέλω και να βρω τα χειμωνιάτικα (χμμ δεν μας βλέπω να τα χρειαζόμαστε με τέτοιες θερμοκρασίες, αλλά με μια ελπίδα ζούμε. Ούτε το oreo cheese cake έκαμα.

Τις τελευταίες ώρες που ένιωθα ότι θα επιστρέφαμε με έπιασε μια ανυπομονησία. Ήθελα να έρθω σπίτι μου. Πραγματική λαχτάρα να βρεθώ σπίτι μου. Το έλεγα το μου και το τόνιζα. Σπίτι μου. Στην κουζίνα μου, να κάνω μπάνιο στο μπάνιο μου, να κάτσω στον καναπέ μου. Απολογίες στον πατέρα φαμίλια για τον κτητικό τόνο. Ειλικρινά, αν έρθουν οι Τούρκοι δεν το κουνάω ρούπι από εδώ. Το πήρα απόφαση. Αν είναι καλοκαίρι θα με βρουν στον κήπο να πίνω mojito και αν είναι χειμώνας στον καναπέ τυλιγμένη στην κουβέρτα. Είμαι σπίτι μου το λέω και το χαίρομαι.
Και επειδή την άλλη Παρασκευή τέτοια ώρα θα τραγουδούμε μαζί με τον Bono (εντάξει, εγώ θα παραφωνώ, ο Bono θα τραγουδά) ας μπούμε στο κλίμα της συναυλίας με ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ο Bono όταν ήταν νέος. Ουάο. Γέρασε και αυτός. Τι φωνάρα έχει όμως, τι φωνάρα.