Τα κόκκινα παπούτσια

Η συναυλία ήταν φανταστική. Για περισσότερες λεπτομέρειες στον Μοτορτζή. Σε ευχαριστώ αγάπη δεν θα χρειαστεί να τα γράψω.

Η Αθήνα από την άλλη μου προκάλεσε κατάθλιψη, είχα ξεχάσει πόσο άσχημη πόλη είναι. Πάντα είχε βέβαια τα μαύρα της τα χάλια, δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά μου φάνηκε τόσο χτυπητή η ασχήμια της. Όταν σπούδαζα και κάθε φορά που την επισκέπτομαι περνώ καλά, πολύ καλά δεν έχω παράπονο. Ίσως γιατί δεν λάμβανα υπόψη όλα αυτά που την χαλούν. Τα παλιά λερωμένα κτίρια, την πολυκοσμία, την αγένεια, τους ζητιάνους.

Έδινα σημασία στους ανθρώπους της. Και τώρα τους βρήκα σκεπτικούς, διστακτικούς, ανήσυχους. Λες και η πόλη έχασε την ανεμελιά της, τη χαρά της. Παντού άκουγα συζητήσεις για την κρίση, για την κατάσταση. Όλοι με τα προβλήματά τους, προβλήματα επιβίωσης τις περισσότερες φορές. Ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον, ακρίβεια. Πολύ ακρίβεια ρε παιδιά.

Είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας φαύλος κύκλος που πολύ δύσκολα θα βγει η πόλη της και οι άνθρωποί της από αυτό το λούκι. Ένιωσα άσχημα, γιατί δεν το αξίζει αυτό. Κοιτάς τι δημιούργησε αυτή η χώρα, τι παρελθόν είχε και λες δεν γίνεται ρε γαμώτο, αυτό να είναι το παρόν της.

Τα κόκκινα παπούτσια λοιπόν... Μπορεί κάποιος να μου πει τα παιδιά της Αθήνας από πού αγοράζουν παπούτσια; Όλη την Ερμού και το Κολωνάκι τρέξαμε ένα κατάστημα με παιδικά βρήκαμε. Και αυτά πανάκριβα σιγά που θα έδινα 160 ευρωπουλα για να πάρω της κόρης κόκκινα παπούτσια.

Τα βρήκαμε όμως στο αεροδρόμιο. Φανταχτερά, κόκκινα γυαλιστά με πούλιες. Κλειστά όμως μπαλαρινέ, δηλαδή για πιο μετά, όχι τώρα που σκάει ο τζίτζικας. Το ήξερα, ότι θα έπρεπε να της έπαιρνα καλοκαιρινά, αλλά ήταν αδύνατο να βρω. Γυάλισε το μάτι της μόλις τα είδε και ήθελε να τα φορέσει. Την άφησα να πάρει τη χαρά τους, νομίζοντας πως συνεννοηθήκαμε όταν της είπα ότι θα τα φορέσει πιο μετά.

Αμ δε κούνια που με κούναγε. Το πρωί μόλις ξύπνησε έτρεξε να τα φορέσει, με τις τσίμπλες στο μάτι. Τι της εξήγησα, τι της υποσχέθηκα ότι θα τα φορεί πιο μετά. Από το σε παρακαλώ θέλω να τα φορέσω, περάσαμε στο θέλω να τα φορέσωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω.

Με τίποτε δεν της περνούσε ο καημός. Της εξηγούσα ότι πρέπει να τα φορεί με κάλτσες και απτόητη, βρήκε στο ερμάρι της ένα καλτσόν και προσπάθησε να το φορέσει. Μάμα είσαι κακιά, θα πάω να μείνω με τη γιαγιά, με απείλησε. Σημείωση αυτό είναι ατάκα από ένα από τα αγαπημένα της βιβλία με τον Τσάρλι. Εκεί φτάσαμε, να ξεπατικώνει ατάκες.

Και θα μου πεις γιατί κυρία μου δεν της τα φορούσες να ησυχάσεις; Να στείλω το παιδί σχολείο με καλτσόν και κλειστά παπούτσια; Θα μου έφερνε τις κοινωνικές υπηρεσίες η διευθύντρια ότι το βασανίζω. Το δράμα συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε στο σχολείο. Την άφησα να κλαίει και να οδύρεται. Μάλλον θα της πέρασε. Μέχρι που θα φτάσουμε σπίτι το απόγευμα και θα τα θυμηθεί, και θα θέλει να τα βάλει. Αχ και βαχ.