Οι blogger στη συναυλία

Σίγουροι οι Urban Tulip, Aurora, ο Μοτορζής. Στον Νυχτερινό Ποδηλάτη πρόσφεραν εισιτήριο, δεν θυμάμαι αν το αποδείχθηκε, η Ουφ έλεγε ότι ήθελε να πάει, λες τελικά να το αποφάσισε; Ένας θεός ξέρει και πόσοι άλλοι bloggers θα είμαστε στο ίδιο αεροπλάνο, στην ίδια συναυλία.

Μπορεί να τους συναντήσω στα Duty Free (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι), ίσως να κάθονται στο πίσω κάθισμα του αεροπλάνου, ίσως να ουρλιάζουμε μαζί στο Fast Cars. Και δεν θα τους αναγνωρίσω. Με εξαίρεση τον Μοτορτζή.

Άνθρωποι που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου, άνθρωποι με τους οποίους συχνά πυκνά ανταλλάσουμε απόψεις, σκέψεις, συναισθήματα. Άνθρωποι όμως που δεν τους είδα ποτέ και για αυτό δεν θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω ακόμη και αν περάσουν από δίπλα μου.

Είμαι περίεργη όμως. Σίγουρα θα κοιτάζω να δω αν θα αναγνωρίσω κάποιον συμπλόγκερ. Την Urban Tulip πάντως θα την καταλάβω αν προσπαθήσει να βουτήξει πάνω στον Bono. Κάτω τα χέρια από τον Bono.

Στον ένα χρόνο που μπλογκάρω σπάνια μπήκα στον πειρασμό να θέλω να γνωρίσω κάποιον από αυτούς που διαβάζω. Μου αρέσει η απόσταση και ταυτόχρονα η οικειότητα που προσφέρει ο χώρος. Θέλω να λέω τα δικά μου, να ακούω τα δικά τους. Ως εδώ. Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν άτομα που από αυτά που γράφουν τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Είμαι σίγουρη ότι αν πηγαίναμε για καφέ, θα μιλούσαμε με τις ώρες. Ίσως όμως μια προσωπική επαφή να χαλούσε τη διαδικτυακή επικοινωνία.

Εντάξει η Κύπρος μια σταλιά τόπος είναι. Κάποιος αν πραγματικά θέλει να ανακαλύψει κάποιον εύκολα ή δύσκολα θα το κάνει. Υπάρχει λόγος όμως;

Πίσω στο θέμα μας που είναι οι U2. To City of blinding lights είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου. Είμαι σίγουρη πως όταν το λέει ο Bono θα κοιτάξει να μας δει με το Μοτορτζή που τραγουδούμε αγκαλιασμένοι. Το ξέρω ότι σας τα έπρηξα με τη συναυλία. Κάντε υπομονή, μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά και από τη Δευτέρα με νέα θέματα.

Ου fuck. Βλέποντας τη φωτογραφία συνειδητοποίησα ότι έχει κόσμο που θα τους δει από πραγματικά κοντά. Που στο καλό θα κάθομαι;