Παππούς φασίστας vs Παππούς βιαστής

Η αλήθεια να λέγεται άργησα να πάρω είδηση το θέμα με τον παππού φασίστα που μάθαινε στον εγγονό του να σκοτώνει κομμουνιστές και Τούρκους. Γέλασα, με το πόσο σοβαρά πήραν το θέμα όλοι και έπεσαν από τα σύννεφα. Έλα, ρε συ, υπάρχει κόσμος που κάνει κήρυγμα στα παιδιά και στα εγγόνια του να μισά και να μην αντέχει το διαφορετικό;

Ουάο. Πραγματική έκπληξη. Δηλαδή όλα αυτά τα παιδιά που βρίζουν στα γήπεδα τους αντίπαλους, που στο άκουσμα και μόνο της ομάδας έχουν ένα κατεβατό υβριστικά συνθήματα για τους δεξιούς, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές και τους φασίστες έτσι τα έμαθαν από μόνοι τους; Δεν είναι κατάλοιπα από το σπίτι τους;

Έπεσαν όλοι να «φάνε» τον παππού. Και τι πράγματα είναι αυτά και δεν γίνεται να συμβαίνουν έτσι καταστάσεις και ντροπή και, και και. Δεν λέω, καλά γίνεται ο ντόρος, καλά είναι που θυμώνουμε. Μάλιστα, αν δεν κάνω τον έθεσαν και σε διαθεσιμότητα από τη δουλειά του. Θέλεις κύριος να ασχοληθείς με τα εγγόνια σου, μάθε τους κάτι χρήσιμο, μην τους λες μαλακίες.

Το πρόβλημά μου δεν είναι ο παππούς φασίστας. Είναι όλοι αυτοί που θυμώνουν με τον παππού φασίστα, αλλά αγνοούν τον παππού βιαστή. Που δεν ασχολούνται με το θείο που πανενοχλεί την ανίψιά του. Που δεν έκαναν τον κόπο να καταγγείλουν τον «πατέρα» που έβαλλε χέρι στην κόρη του. Ήξεραν, οι περισσότεροι ξέρουν.
Ένα μήνα να κακοποιείται ένα παιδί, ένα χρόνο, δύο χρόνια. Πόσο καιρός πρέπει να περάσει για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά; Και όμως οι περισσότεροι δεν αντιδρούν. Απλά το ξέρουν και δεν κάνουν τίποτε. Αντίθετα με τον παππού φασίστα που όλοι φώναζαν αίσχος, όταν πρόκειται για κακοποίηση μικρών παιδιών, η φωνή χαμηλώνει, σβήνει... Στα σιωπηλά να πει κάποιος καμιά κουβέντα, στα σιωπηλά όπως γίνεται η κακοποίηση.

Δεν λένε τίποτα, απλά πέφτουν από τα σύννεφα, όταν γίνει γνωστή καμιά υπόθεση. Το έχω ξαναπεί και το πιστεύω ακράδαντα. Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΝΟΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΥΤΟ ΠΡΑΞΗ. Απλά τα πράγματα, όταν ξέρεις και δεν μιλάς είσαι το ίδιο φταίχτης.

Τα έχω πάρει αγρίως. Έμαθα πριν λίγο για μια περίπτωση θείου που παρενοχλούσε την 10χρονη ανιψιά του και του, και έφαγε 5 χρόνια φυλακή. ΜΟΝΟ 5 χρόνια φυλακή. Σε τρία χρόνια θα είναι έξω. Ένας γνωστός μου για ναρκωτικά έφαγε 8αρα. Έβλαφτε τον εαυτό του και άλλου ενήλικους και έφαγε οκτώ χρόνια, την ίδια ώρα που ο άλλος που κακοποιούσε ένα παιδί την γλύτωσε με τριάρα. Κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Τα τέσσερα και μισό μου

Μετά από δύο προσκλήσεις thanx Post και Χριστιάνα θα κάνω τον κατάλογο μου.

1. Μου αρέσει που βρίσκω απόψεις, γνώμες, ιδέες ενδιαφέρουσες. Έμαθα πολλά πράγματα από άλλους μπλόγκερς.

2. «Γνώρισα» τον Invictus. Ο άνθρωπος έχει απάντηση για όλα τα θέματα. Φωτεινός παντογνώστης. Κάθε μέρα έχει να προτείνει και κάτι νέο που κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη. Με πληθώρα που καλύπτει κάθε ανάγκη από πρακτικά θέματα ως καλλιτεχνικά, οικονομικά, πολιτικά ακόμη και σεξουαλικά. Όταν θα με καλέσουν να παίξω τρίβιαλ θα τον ήθελα για συμπαίχτη.

3. Είναι φορές που ο Μοτορτζής ξεχνά το κινητό σπίτι. Έτσι όταν θέλω να του πω κάτι αντί να στέλνω email το γράφω στο blog. Ατςςςς, άλλους χωρίζει το ίντερνετ και άλλους τους φέρνει πιο κοντά.

4. 24ωη εξυπηρέτηση. Ό,τι ώρα θέλω για όποιο θέμα θέλω. Πάντα θα βρεθεί κάποιος να ξέρει, να βοηθήσει. Όπως το καλοκαίρι που ζητούσα πληροφορίες για την απεργία στην Αθήνα. Ατάκα και επί τόπου.

5. Χάρη στο blogging γνώρισα μια γλυκύτατη κοπέλα και ελπίζω, μόλις περάσουν οι φουρτούνες να ξαναπάμε για καφέ.

Και πάμε στα αρνητικά τώρα.

1. Δεν μου αρέσει το βρισίδι. Δυστυχώς είναι φορές που κάποιες αναρτήσεις μετατρέπονται σε ρινγκ, κυρίως όταν πρόκειται για θέματα που αφορά κριτική στην κυβέρνηση.

2. Κάποτε αντί να σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω, σκέφτομαι τι θα ήθελε να διαβάζει ο κόσμος.

3. Δεν μου αρέσουν τα blogs που αντί να ανοίγουν παράθυρα, τα κλείνουν. Blogs που στάζουν δηλητήριο και χολή και δεν βρίσκεις θετικά πράγματα να διαβάσεις.

4. Δεν μου αρέσει που σε κάποια φάση μου έγινε μανία. Τώρα έβαλα τα πράγματα στη θέση τους και το απολαμβάνω, χωρίς άγχη και υστερίες.

Δίνω πάσα στον Defiance, το Σκουλουκούι, στον Μπαράκ Ομπάμα, στην Ατζελίνα Τζολί αν έβρει αθκιάσει με τόσα κοπελούθκια, στην Coύλα και τον Invictus.
Επίσης δίνω πάσα στο Λιονέλ Μέσι και ελπίζω πρώτο να αντέξω να δω το ματς απόψε Μπάρτσα Ολέ, και ναι θέλω να δω τον Μέσι να πανηγυρίζει στα μούτρα του Μουρίνιο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν χθες οι εκλογές στην Καταλωνία, την κηρύξαμε την ανεξαρτησία ή ακόμα;

Happy to stuck with you

Η Μαργαρίτα ήταν πάντα (εξ από ανέκαθεν που λέμε) ανεξάρτητο άτομο. Της άρεσε να κάνει ό,τι θέλει να πηγαίνει όπου θέλει να συμπεριφέρεται όπως θέλει. Ώσπου γνώρισε το Νικόλα και τον ερωτεύτηκε. Αμοιβαία τα αισθήματα. Έφτιαξαν σχέση, έφτιαξαν σπίτι, έφτιαξαν οικογένεια.

Η Μαργαρίτα είναι ευτυχισμένη. Κάποτε όμως κουράζεται, κάποτε παραπονιέται. Δεν είναι ότι της λείπει η παλιά της η ζωή. Νοσταλγεί όμως κάποια κομμάτια της, κυρίως σε φάσεις που τα έχει παίξει ή τα πράγματα είναι ζόρικα.

Ακριβώς αυτές τις στιγμές βάζει στο ipod να ακούσει ένα τραγούδι που την κάνει να χαμογελά. Ένα τραγούδι που της υπενθυμίζει ότι η φυγή είναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη και συνήθως αυτή που αξίζει είναι να μείνει να παλέψει για αυτό που πιστεύει. Κλείνει τα μάτια, παίρνει ανάσες για να συνεχίσει και σιγοτραγουδά, Yes it’s true, yes it’s true, I am happy to stuck with you. Αν στο ντουλάπι κρύβεται καμιά σοκολάτα, συνήθως king size, τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα.

Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι ένας αγώνας. Σε κανένα δεν χαρίζεται τίποτα. Οτιδήποτε θέλουμε, ποθούμε θα το κερδίσουμε με μικρές ή μεγάλες μάχες. Καλώς ή κακώς το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις. Όποιος πιστεύει ότι μια σχέση μπορεί να λειτουργήσει με τον αυτόματο πιλότο κάνει λάθος.Yes it’s true, yes it’s true, I am happy to stuck with you.

Κινητά vs Ακέλ

Αύριο το ΑΚΕΛ διοργανώνει το 21ο συνέδριο του. Καλά να είναι τα πλάσματα να κάνουν συνέδρια. Οργανωμένοι όπως πάντα έστειλαν ανακοίνωση στα μέσα ενημέρωσης με οδηγίες για τους δημοσιογράφους που θα καλύψουν το γεγονός.

Εστιάζω στο νούμερο τρία που λέει επί λέξει. «Στο χώρο όπου θα διεξάγονται οι εργασίες του Συνεδρίου απαγορεύονται τα κινητά τηλέφωνα».

Τίποτα, ούτε καν στο αθόρυβο. Ούτε για να στείλουν οι δημοσιογράφοι κανένα μήνυμα, ούτε για να τους ειδοποιήσουν αν συμβεί κάτι κακό. Μπαίνοντας στην αίθουσα οι λειτουργοί του Τύπου θα πρέπει να τα παραδώσουν και να τα πάρουν φεύγοντας. Αν θέλουν φωτογραφίες, εικόνα, πρακτικά θα τους δοθούν στο τέλος.

Θα μείνουν εκεί να ακούν τις εργασίες του συνεδρίου απερίσπαστοι. Χωρίς να έχουν τον πειρασμό στα χέρια τους, όλη την προσοχή τους στους ομιλητές. Ούτε παιχνίδια να παίζουν για να περάσει η ώρα, ούτε μηνύματα να στείλουν, ούτε τηλέφωνο να πάρουν. Η απόλυτη τιμωρία. Να κοιτάς τον Κατσουρίδη στα μάτια, την ώρα που θα μιλά και να μην μπορείς να κάμεις τίποτα άλλο. Να μην χάνεις ούτε λέξη από την ομιλία του Άντρου Κυπριανού, ούτε καν να δεις πόση ώρα απέμεινε μέχρι να τελειώσει.

Δεν θα πω τι συνειρμούς κάνω με όλο αυτό το σκηνικό. Άλλαξα γνώμη θα πω. Δεν θυμίζει εποχές πρώην Σοβιετικής Ένωσης; Τότε, που τίποτα δεν έβγαινε στο φως της δημοσιότητας, αν δεν έπαιρνε την έγκριση της κυβέρνησης και κυρίως του προέδρου;

Παιδιά, σήμερα ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης, ενδεχομένως της παραπληροφόρησης και του ίντερνετ. Η ζωή μας όλη είναι γύρω από μια οθόνη. Μαθαίνουμε μέσα σε δευτερόλεπτα τι γίνεται στην άλλη άκρη του πλανήτη, και όχι απλά μαθαίνουμε το βλέπουμε, το ακούμε, εκφράζουμε γνώμη.

Προς τι λοιπόν ο φόβος για τα κινητά; Φοβούνται ότι μήπως θα ειπωθεί κάτι και δεν θα περάσει από το κομματικό φιλτράρισμα; Φοβούνται ότι θα βγει προς τα έξω καμιά πληροφορία που δεν πρέπει; Φοβούνται ότι θα ειπωθούν πράγματα που δεν πρέπει; Αφού και επτασφράγιστο μυστικό να είναι κάτι, στο τέλος θα το μάθουμε οι υπόλοιποι. This is Cyprus. Έμεινε ποτέ κάτι μυστικό;

Κυρίες και κύριοι όλων των κομμάτων. Ο κόσμος προχώρησε μπροστά. Δεν έχουμε μείνει στην εποχή του σκοταδισμού. Τη σήμερον ημέρα υπάρχουν οι spin doctors. Θέλεις να επηρεάσεις την κοινή γνώμη; Θέλεις να κάμεις το άσπρο μαύρο; Το κάνεις οργανωμένα και συστηματικά, χωρίς να προκαλείς. Προσλαμβάνεις ειδικούς και σου κάνουν τη δουλειά όπως πρέπει. Απλά τα πράγματα.

Υγ. η φωτογραφία πάντα με το ανάλογο υπονοούμενο.

Λεωοφορεία επί χάρτου

Η δήμαρχος Λευκωσίας Ελένη Μαύρου, διαβάζει το blog μου. Όχι, μόνο το διαβάζει, αλλά το εφαρμόζει κιόλας. Μην περιμένετε να δείτε την λεωφόρο Στασίνου να γίνεται Πότε επιτέλους θα βρέξει. Αυτό στο απώτερο μέλλον. Γιατί προς το παρόν η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της πρωτεύουσας εφαρμόζει τις ασκήσεις επί χάρτου.

Το κόνσεπτ πάει ως εξής, για όσους ξέχασαν. Αν έχω να κάνω κάτι, αντί να το υλοποιήσω γράφω κάτω τα βήματα που θα κάνω για να γίνει, αλλά συνήθως δεν γίνεται τίποτε.

Έτσι και η κυρία δήμαρχος πραγματοποίησε διάσκεψη Τύπου για να αναγγείλει πανηγυρικά πως ΘΑ αποκτήσει η πρωτεύουσα το πρώτο της οικολογικό λεωφορείο… Το περίεγραψαν, το ανάλυσαν, είπαν για τα καλά του, για το κόστος του, για το τι θα προσφέρει, αλλά κανένας δεν το είδε. Απλούστατα γιατί δεν υπάρχει. Είναι ένα σχέδιο που ΘΑ υλοποιηθεί και που ΘΑ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πόλης και που ΘΑ εξυπηρετεί τους κατοίκους της.

Μια φωτογραφία έδειξαν στους δημοσιογράφους και όσους πήγαν στη διάσκεψη και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Στο κάτω κάτω ας βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει...

Και έχω την εξής απορία. Αφού λογαριάζουν να είναι έτοιμο το 2011, σε λίγο καιρό δηλαδή, γιατί δεν περίμεναν να ολοκληρωθεί το έργο και να το παρουσιάσουν αντί να δείχνουν φωτογραφίες; Δεν θα ήταν καλύτερα να πουν στους δημότες της έχουμε αυτή την υπηρεσία, είναι για σας, να τη χρησιμοποιείται. Τώρα τους έταξαν μετακίνηση με οικολογικό λεωφορείο.

Αν πάλι δεν πετύχει; Και στην πορεία δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα, ή στο σχεδιασμό πάει κάτι στραβά και το σχέδιο ναυαγήσει; Δεν θα μείνουν εκτεθειμένοι; Το πονηρό μου το μυαλό, πάει φυσικά σε προεκλογικές σκοπιμότητες. Σου λέει, εκλογές θα έχουμε σε λίγο καιρό, ας τους τάξουμε διακίνηση με οικολογικό μέσο. Σάμπως θα τους πει κανένας τίποτα αν μείνει στο χαρτί η ιδέα; Ή μήπως θα είναι το πρώτο σχέδιο, που θα καταλήξει στα σκουπίδια;

Και μιας και είπα να ασχοληθώ με τo Δήμο Λευκωσίας, παρατήρησα ότι η παλιά πόλη έχει γεμίσει με καταστήματα «χαλάλ. Όπου χαλάλ είναι ο παραδοσιακός μουσουλμανικός τρόπος προετοιμασίας των τροφίμων και κυρίως του κρέατος. Τα ζώα δηλαδή πρέπει να σφαγιαστούν με ένα ειδικό τρόπο και σίγουρα όχι στα σφαγεία, όπως συνηθίζεται για λόγους υγιεινής και ασφάλειας. Ασχολήθηκαν οι δημοτικές αρχές με αυτό το θέμα, το πρόσεξαν; Ή επειδή απευθύνονται στους ξένους, δεν ρωτούμε, δεν ενδιαφερόμαστε, δεν κάνουμε τίποτε;

Βέβαια, μιας και οδηγείται το Σφαγείο Κοφίνου σε κλείσιμο, θα μπορούσε να είναι μια άλλη πρωτοποριακή ιδέα. Να το κλείσουμε και να το ρίξουμε όλοι στο χαλάλ. Χαλάλι μας ένα πράμα.

Οδός έχω πολλή δουλειά σήμερα

Για να πάω προχθές στον προορισμό μου πέρασα από τη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη λεωφόρο Γρίβα Διγενή, εννοείται πέρασα από Μακαρίου, πέρασα και από τη Γλάστωνος και από την οδό Απελευθέρωσης και γενικά από πολλές πολεμοχαρείς οδούς και λεωφόρους.

Μην αρχίσουμε, εντάξει συμφωνούμε η Μακεδονία είναι ελληνική, ναι ο Γρίβας ενέπνευσε τον αγώνα της Εόκα, ναι ο Μακάριος ήταν ο πρώτος πρόεδρος κτλ κτ κτλ. Αλλά είναι ανάγκη να βαφτίζουμε τους δρόμους μας με ονόματα που τις περισσότερες φορές έχουν σχέση με τον πόλεμο; Και μετά διάβασα το post της Ελένης για το ζευγάρι των φίλων της, που θεωρούν το όνομα της οδούς τους μπας κλας και θέλουν να το αλλάξουν και μου κατέβηκε η ιδέα.

Όλοι πρέπει να ζητήσουμε να αλλάξουν τα ονόματα των οδών και των λεωφόρων μας. Πρέπει να δοθούν ονόματα πρακτικά, όμορφα, βγαλμένα από την καθημερινή ζωή και όχι από τον πόλεμο. Ονόματα με νόημα.

Η λεωφόρος Γρίβα Διγενή που την έχω άχτι με την κίνηση που έχει να μετονομαστεί σε λεωφόρο Μπόρα είναι θα περάσει. Τι ωραίο πράγμα να είσαι μέσα στα νεύρα και να σκέφτεσαι, μπόρα είναι θα περάσει. Η λεωφόρος Αθαλάσσας αντί να γίνει Τάσσου Παπαδόπουλου, να γίνει λεωφόρος Η σοκολάτα κάνει καλό στην υγεία. Η Μακεδονίας να γίνει Ανάσες Βαθιές φου, φου. Η 28η Οκτωβρίου Ελπίδα ότι τα μωρά θα κοιμηθούν νωρίς απόψε. Η Αρχαγγέλλου να γίνει Sex is niceee, έτσι με τρία e για έμφαση. Η λεωφόρος Λεμεσού προτείνω να γίνει Ρίξτε μπογιά στην σκύλα του γραφείου και η Τσερίου Διώξτε τους τεμπέληδες από τη δουλειά.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει οι οδοί να έχουν ονόματα που δεν σημαίνουν τίποτε για αυτούς που ζουν εκεί ή που τους διασχίζουν καθημερινά. Δεν λέμε πως οι πόλεις ανήκουν στους δημότες τους; Ε, οι δημότες θέλουν αλλαγή. Την οδό μας πάντως θα την αλλάξω σε Φάε μια twix king size ή μήπως Έχω τις πιο τρελές κόρες ever, ή μήπως Απόψε θα φορέσω τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχά μου; Μούμπλε μούμπλε.

Διαγωνισμός και μια δήλωση

Πρώτα η δήλωση. Το είπαμε ότι υπάρχει κόσμος που αντιπαθώ σκόρδα, σφόδρα ήθελα να πω και ας μην μου έχουν κάνει τίποτε και ας μην τους έχω δει ποτέ. Μια από αυτούς σίγουρα μέσα στο top 5 αντιπάθειας είναι η Σάρα Πέιλιν. Η αντιπαθέστατη, υπερσυντηρητική, άσχετη, χωρκάτισσα, πρώην κυβερνήτης της Αλάσκα και υποψήφια αντιπρόεδρος. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες μιλούμε πάντα.

Θα ήθελα να ήξερε ελληνικά, να διαβάσει αυτό το post και να με πάρει δικαστήριο, ώστε να έχω την ευκαιρία να της πω από κοντά πόσο αχώνευτη είναι. Πόσο άσχετη είναι. Θα μου πεις, τόσα χιλιόμετρα μακριά είναι, τι με πειράζει; Με πειράζει όμως και με ενοχλεί. Με ενοχλούν οι απόψεις της που αν εφαρμοστούν η Αμερική θα μοιάζει με Σαουδική Αραβία. Με ενοχλεί ο άκρατος υπερσυντηρητισμός της. Με ενοχλεί η υποκρισία της. Με ενοχλούν οι πολιτικές της απόψεις. Με ενοχλούν τα πάντα γύρω της. Αν τελικά εκλεγεί δηλώνω από τώρα εθελοντής να πάω στον πλανήτη που βρήκαν και μοιάζει με τη γη. Το πήγαινε μόνο θέλει 20 χρόνια. Μέχρι να πάω και να έρθω, θα τελειώσει η θητεία της.

Και ο διαγωνισμός τώρα. Πως θα κατατάσσαμε ιεραρχικά την πελλάρα; Πλούσια η κυπριακή διάλεκτος προσφέρει πληθώρα επιλογών. Για παράδειγμα ποιος είναι πιο πελλός ο αρκόπελλος ή ο βουζουνόπελλος;

Έχουμε και λέμε. Γαουρόπελλος, βουζουνόπελλος, πελλός, σσυλλόπελλος, κατάπελλος, αρκόπελλος, θεόπελλος. Λες να μου διαφεύγει τίποτε; Αρχίζουμε με τον λιγότερο πελλό, για να καταλήξουμε στον μεγαλύτερο.

Δηλώνω από τώρα ότι δεν είμαι σίγουρη για τη λύση, επομένως θα τη βρούμε μαζί. Ο νικήτης κερδίζει μια πίτ-τα μιξ τζαι δκυο μπίρες τσακρί.

Κάνε γονείς να δεις καλό

Βλέπεις αυτή τη φωτογραφία και λες μα τι ωραία που είναι αυτή η γιαγιά με την εγγονή της. Και μετά διαβάζεις και την είδηση που της κάνεις παρέα και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι γιαγιά και εγγονή, αλλά μάνα και κόρη.

Είναι η Αντριάνα Ιλιέσκου, που στα 66 της έγινε η μεγαλύτερη γυναίκα στον κόσμο που απέκτησε παιδί. Προλαβαίνω οποιεσδήποτε απορίες λέγοντας πως δεν επρόκειτο για θαύμα της φύσης, αλλά για θαύμα της τεχνολογίας και της ιατρικής. Σήμερα η κυρία είναι 72 χρονών και δηλώνει ότι θα ήθελε να γίνει μητέρα για δεύτερη φορά... Μάλιστα, η επιθυμία της αυτή εκδηλώθηκε όταν άκουσε την είδηση ότι στη Βρετανία πραγματοποιήθηκαν τεστ γονιµότητας σε µια 70χρονη γυναίκα. Πάντως, δεν είναι η μεγαλύτερη γυναίκα που απέκτησε παιδί, μετά τη Σάρα που έγινε όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη μάνα στα 90 της. Η Ιλιέσκου έχασε το ρεκόρ πριν από δύο χρόνια από την Ινδή Ράγιο Ντέβι που τεκνοποίησε στα 70 της χρόνια.

Είμαι εγώ η παράλογη ή μήπως ζω σε μια παράλογη κοινωνία; Σεβαστή η επιθυμία κάθε γυναίκας να χαρεί τη μητρότητα. Αλλά παιδί στα 70; Είμαστε σοβαροί; Η ίδια λέει ότι νιώθει νέα και ότι έχει δυνάμεις να μεγαλώσει το παιδί της. Και εγώ νιώθω νέα και έχω δυνάμεις να κάμω μονόζυγα, αλλά αν πάω σε κλαμπ που συχνάζουν 16χρονα θα με πετάξουν έξω.

Στα 30 κάτι μου είναι μέρες και ώρες που νιώθω ότι θα καταρρεύσω με δύο παιδιά. Μέρες που όταν καταφέρουμε να τις κοιμήσουμε πέφτουμε ξεροί με τον πατέρα φαμίλια στον καναπέ και συνεννοούμαστε γρυλίζοντας από την κούραση.

Και εντάξει, βρήκαμε τη βιονική γυναίκα που μπορεί να κάνει στα 70 όσα δεν μπορούμε οι υπόλοιπες στα 30. Το χρόνο που τον βάζει; Λογαριάζει ότι θα ζει με τα βουνά; Ότι επειδή νιώθει καλά, θα φτάσει και τα 100; Όχι μόνο η συγκεκριμένη γυναίκα, όλες όσοι κάνουν παιδιά σε τόσο μεγάλη ηλικία Λαμβάνουν υπόψη τους, ότι θα πεθάνουν και θα αφήσουν ορφανά ανήλικα;

Καλώς ή κακώς θα πρέπει να μπουν κάποια όρια. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει κυρίως όταν εμπλέκονται και μικρά παιδιά στη μέση. Πως λέμε σε μια 14χρονη δεν μπορείς να κάμεις παιδί, έχεις όλη τη ζωή σου μπροστά σου, έτσι πρέπει να λέμε και σε μια 70χρονη δεν μπορείς να κάμεις παιδί έχεις όλο το θάνατο μπροστά σου.

Δεν ξέρω γιατί έχω θυμώσει με αυτή την ιστορία. Ίσως γιατί μου φαίνεται άκρως εγωιστικό να βάζεις τα θέλω σου πάνω από όλα, να καταπατάς τους νόμους της φύσης για να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες σου. Δεν θα πρέπει σε κάποια φάση να αποδεχόμαστε ότι είναι πράγματα που δεν μπορούμε να τα κάνουμε;

Σε 5,6 χρόνια το κοριτσάκι θα είναι γύρω στα 12. Θα θέλει να συζητήσει θέματα γυναικεία, σεξ, σχέσεις με τη μαμά της, η οποία αν ζει θα είναι 80 χρονών. Μπορεί κάποιος να φανταστεί μια έφηβη να μιλά για σεξ με μια 80χρονη; Όσο ανοιχτόμυαλη και να είναι υπάρχουν δέκα χάσματα γενεών. Πως να υπάρξει συνενόηση;

Απλά δεν θα υπάρξει. Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως αισθάνεται για όλα αυτά το κοριτσάκι, που είναι ο άμεσα εμπλεκόμενος. Είναι χαρούμενη; Σίγουρα η μαμά της την αγαπά, αυτό δεν το αμφισβητώ. Πως να νιώθει όμως όταν βλέπει τις μαμάδες των φίλων της χωρίς ρυτίδες, με μαγιό στην παραλία, με ρούχα που μόλις αγόρασαν από καταστήματα όπως το Top Shop και το Gap; Πως να είναι άραγε να έχεις μια μάνα που να σε περνά 66 χρόνια; Και για να μην κάνω διακρίσεις το ίδιο αφορά και τους πατέρες.

Ένας φίλος απ’ τα παλιά

Ο Μ. είναι παιδικός μου φίλος, πολύ αγαπημένος. Τον ξέρω από την εποχή που ήμουν πιο ψηλή του, παρά το γεγονός ότι το αρνείται και επιμένει ότι πάντα ήταν πιο ψηλός. Στο τρέξιμο ήταν πάντως πιο γρήγορος. Στο σκαρφάλωμα όμως στα δέντρα έτρωγε τη σκόνη μου.

Ήταν οι εποχές που είχαμε του κόσμου την άπλα για να παίζουμε, οι κίνδυνοι ήταν ελάχιστοι. Στήναμε ολόκληρα παιχνίδια από το πουθενά. Είχαμε το δεντρόσπιτο μας, στερεή κατασκευή που έφτιαξε ο καταφερτζής αδερφός του. Παίζαμε πετροπόλεμο με παιδιά από τις άλλες γειτονιές, το καλοκαίρι νεροπόλεμο.

Πιάναμε τα ποδήλατά μας και αλωνίζαμε. Νύχτωνε να μπούμε σπίτι, κουρασμένοι, λερωμένοι και συνήθως πεινασμένοι. Το σπίτι του το ένιωθα σαν δικό μου. Ήταν φορές που όταν διάβαζε στο δωμάτιο του, σκαρφάλωνα από το παράθυρο για να μπω μέσα, κάνοντας επιδρομή στη μανταρινιά. Έτρωγα εκεί και ας ήξερα ότι η μάνα μου μαγείρεψε και με περίμενε να φάω. Ακόμη και τώρα όταν επισκέπτομαι τους γονείς του, νιώθω το ίδιο όμορφα και ζεστά.

Όταν πήγε κατασκήνωση στην Ελλάδα, πρέπει να ήταν τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού, ανακάλυψε τα Caprice Παπαδοπούλου. Ήρθε πίσω ενθουσιασμένος. Ούτε λέξη για τον Παρθενώνα, την Αθήνα, την πόλη. Και μας έμαθε και εμάς να τα τρώμε μετά μανίας. Το αστείο της φάσης, ότι πριν λίγο καιρό ο γιος της αδερφής του «μύησε» τη μεγάλη μου κόρη στα Caprice Παπαδοπούλου. Ενθουσιασμένη η κόρη ζητούσε να αγοράσουμε και εμείς τα μπισκότα που τρώει ο φίλος της...

Σε κάποια φάση πήγε Αμερική να σπουδάσει. Πρέπει να ήταν Χριστούγεννα όταν ήρθε Κύπρο για λίγες μέρες. Εκεί που τον έπαιρνα να φάμε σαλάτα, εντάξει λέω ψέματα κρέπα ήταν με φουλ νουτέλα και λιωμένο μπισκότο, πάτησα σε ελεγχόμενο τετράγωνο. Όπως οδηγούσα τον βλέπω να τον πιάνει πανικός και να αρχίσει να φωνάζει λες και με είδε να κάνω έγκλημα.
Ρε ρε ρε τι κάνειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις;
Τι κάνω του λέω, προχωρώ να πάω να στρίψω.
Είσαι πάνω σε ελεγχόμενο τετράγωνο και δεν είναι ελεύθερο, σταμάτα, σταμάτα τώρα.

Η επόμενη φορά που πήγαμε για σαλάτα, κρέπες είπαμε, ήταν όταν ήρθε από αραβική χώρα, όπου βρήκε δουλειά. Ήταν λες και οδηγούσε ο δίδυμος αδελφός του. Δεν άφησε τετράγωνο για τετράγωνο που να μην το παραβιάσει, ελάχιστες φορές έδειξε για να στρίψει, τα φανάρια τα περνούσε στο κίτρινο με κόκκινο, α και το ωραιότερο, χρησιμοποιούσε την κόρνα με μανία, μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ, ούτε στο Κάιρο να ήμασταν.

Θυμήθηκα την ιστορία όταν πριν λίγο μου τηλεφώνησε μια φίλη μου να με ρωτήσει πως λέμε εκείνες τις «κίτρινες γραμμές» στο δρόμο και αν ήξερα σε τι χρησιμεύουν...

Θυμήθηκα επίσης, πως πρέπει επιτέλους να κανονίσουμε να βρεθούμε. Όλο του λέω πως θα του τηλεφωνήσω και όλο δεν βρίσκω χρόνο. Υποθέτω όταν σε λίγο βρεθεί στη θέση μου, να έχει δύο παιδιά, θα καταλάβει τι εννοώ. Θα κάτσουμε στη βεράντα και θα φάμε ένα ολόκληρο κουτί Caprice.

Αντιπάθειες

Μετά που πέταξα μια έξυπνη κατά την άποψή μου, απλά κακία κατά τον Defiance (δεν μπορεί νομίζω να αντιληφθεί την ομορφιά που κρύβεται πίσω από μια κακία) σε μια συνάδελφο, είχαμε μια ωραία συζήτηση περί αντιπαθειών και συμπαθειών.

Με ποια κριτήρια αντιπαθούμε ή συμπαθούμε κάποιον με τον οποίο δεν έχουμε και πολλά πολλά; Ο Ντεφ επιμένει ότι ρόλο παίζει η βιολογία. Δηλαδή εμείς οι γυναίκες βλέπουμε τις άλλες γυναίκες ως πιθανές αντιπάλους μας στο να διαιωνίσουμε το είδος και για αυτό συνήθως απομονώνουμε και αντιπαθούμε τις ωραιότερες., τις πιο δυνατές.

Από την πλευρά μου θεωρώ ότι μετά από δύο κόρες έχω εισβάλει ουσιαστικά στη διαιώνιση του είδους και δεν έχω λόγο να αγχώνομαι για αυτό. Τουτέστιν το τρίτο αν θα έρθει θα είναι κατά λάθος, δεν θέλω άλλο μωρό. Επιπλέον με την ωραία του γραφείου τα πάω πολύ καλά.

Αν θα έπρεπε να αντιπαθήσω κάποιον επειδή θα τον θεωρούσα απειλή, θα έστρεφα τα βέλη μου εναντίον αυτών βλέπω ανταγωνιστικά σε θέματα δουλειάς. Ο Ντεφ επιμένει ότι αυτός δεν είναι ο «σωστός» γυναικείος τρόπος σκέψης.

Έχω ένα κατάλογο κριτηρίων για να αντιπαθήσω κάποιον μιλάμε πάντα χωρίς να μου έχει κάνει κάτι.

1. Δεν αντέχω τους δήθεν. Εντάξει να έρχεσαι από το Λονδίνο και ο παππούς σου να είναι Λόρδος, να πηγαίνεις στο Άσκοτ με την καπελαδούρα το καταλαβαίνω να μου έχεις ένα αέρα αριστοκρατίας. Να έρχεσαι από το Καϊμακλί, να φορείς τα ρούχα της κόρης σου για να το παίζεις συνομήλικη της και να έχεις ένα αέρα ξιπασμένης, όχι δεν το αντέχω.

2. Δεν αντέχω τους ψεύτες και την υποκρισία. Προτιμώ μια αλήθεια που σκοτώνει από ένα ψέμα που θα είναι για «καλό» σκοπό.

3. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που τους προσφέρεις κάτι να φάνε και όχι μόνο αρνούνται αλλά σου κάνουν ολόκληρη διάλεξη για τα αρνητικά της κακής διατροφής.

4. Δεν αντέχω τους άχρηστους που δεν αναγνωρίζουν πόσο άχρηστοι είναι και νομίζουν είναι οι καλύτεροι.

5. Δεν αντέχω τους αγενείς. Ζήτα μου ευγενικά ό,τι θέλεις και να σε αντιπαθώ θα στο δώσω. Μην έχεις ύφος απαιτώ, ακόμη και στρατηγός να είσαι. Σιχαίνομαι την αγένεια, όσο τίποτα άλλο.

6. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που δεν έχουν άποψη. Τι θέλεις; Ε, ό,τι θέλεις και εσύ. Που θα πάμε; Όπου θέλεις και εσύ. Πως θα κάνουμε το project; Όπως θέλεις και εσύ. Χαίρω πολύ. Αν ήταν για να τα κάνω όπως θέλω εγώ δεν θα ρωτούσα.

7. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που φωνάζουν στο τηλέφωνο. Όταν μοιράζεσαι ένα γραφείο με άλλους προσπαθείς να μην ενοχλείς. Το να μιλάς όλη μέρα δυνατά στο τηλέφωνο, χωρίς να σε νοιάζει αν ενοχλείς μου τη δίνει.

8. Δεν αντέχω αυτούς που θεωρούν την Κύπρο το κέντρο του κόσμου. Get over it. Ένα μικρό νησί είμαστε που την ύπαρξή του αγνοεί ο υπόλοιπος πλανήτης. Δεν είμαστε και θα γίνουμε ποτέ ο ομφαλός του κόσμου.

9. Δεν αντέχω την ομοιομορφία. Που ντύνονται με ό,τι κυκλοφορεί στα καταστήματα επειδή έτσι είναι η μόδα. Που συχνάζουν σε μέρη επειδή εκεί πάνε όλοι. Που βλέπουν στην τηλεόραση, τις εκπομπές που χτυπούν πρωτιά στην AGB. Που διαβάζουν τα βιβλία που πουλούν.Επίσης δεν αντέχω αυτούς που δεν ανέχονται το διαφορετικό, αλλά αυτό είναι υλικό για άλλη ανάρτηση.

10. Και να επαναλάβω ότι δεν αντέχω αυτούς που θεωρούν τον Πάολο Κοέλιο μεγάλο συγγραφέα και που αγαλλιάζονται με τις μαλακίες που γράφει. Για όνομα του Θεού. Δεν θα συμβεί κάτι επειδή το σύμπαν συνωμοτεί, δεν θα βρούμε τον εαυτό μας στο τέλος ενός απρόσμενου ταξιδιού. Και γενικά τίποτα, μα τίποτα δεν είναι όπως τα γράφει ο Κοέλιο.

Ακριβό μου βάζο

Πόσα θα πληρώνετε για να βάλετε σπίτι σας αυτό το κινέζικο βάζο; Πέντε, δέκα ευρώ; Περισσότερα δεν νομίζω. Μια χαρά θα ταίριαζε στο σύνθετο, δίπλα από την τηλεόραση, μουαχαχαχα, υποχθόνιο γέλιο. Εντάξει δεν λέω θυμίζει το βάζο που έφερε η κυρία Μαρούλα στο γάμο σας και ακόμη απορείτε τι στο καλό σκέφτηκε όταν το αγόραζε.

Τέσπα, όσοι από εμάς κράτησαν αυτά τα βάζα και δεν τους «έπεσαν» σε κανένα «ατύχημα», ου μα τι απρόσεχτη που είμαι πάει το βάζο έγινε θρύψαλα, ενδεχομένως να εργάζονται για το καλό, κάτσε να μετρήσω, των τρισέγγονων τους και γενικά των απογόνων τους.

Γιατί ντίαρ αναγνώστερ, δύο αδέλφια στο Λονδίνο, να πω Δυτικό Λονδίνο μην πάει ο νους σας Κένσιγκτον, πήγαν να καθαρίσουν ένα σπίτι των γονιών τους και βρήκαν αυτό το βάζο. Κανονικά θα έπρεπε να το σύρουν να πάει. Τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα. Υπάρχει όμως κόσμος που ο νους τους φαίνεται ότι κόβει περισσότερο.

Αντί να το πετάξουν, το πήραν στον οίκο δημοπρασίας Bainbridge's. Και εκεί το βάζο έπιασε την απίστευτη τιμή των 43 εκατομμυρίων λιρών. Μάλιστα 43 εκατομμύρια στερλίνες για ένα βάζο, έστω πορσελάνινο του 18ου αιώνα, έστω από την εποχή του αυτοκράτορα Κιαν Λονγκ.

Το βάζο έφτασε στην οικογένεια των Άγγλων στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, όμως ποτέ δεν θα γίνει γνωστό το πώς. Ο οίκος δημοπρασιών ανέφερε πως πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα κινεζικά βάζα που βγήκαν σε δημοπρασία στη διάρκεια του αιώνα. Όπως έγινε γνωστό, ο αγοραστής είναι Κινέζος, δεν έχει όμως γίνει γνωστό το όνομά του. Πάντως, για να φτάσει το βάζο στο χέρια του θα πρέπει να πληρώσει και ένα επιπλέον 20% σε φόρους.

Πάνω από 50 εκατομμύρια θα του κάτσει του συλλέκτη το έκτρωμα εμ συγνώμη το έργο τέχνης. Εντάξει το παραδέχομαι ότι από τέχνη δεν γαϊζω πολλά. Μην μου πείτε όμως ότι υπάρχουν πολλοί που θα το βρουν αριστούργημα.

Αναρωτιέμαι πάντως, πώς να είναι σε καυγά να σπάζεις το κεφάλι του άλλου με ένα βάζο αξίας 50 εκατομμυρίων...

Τελειώνει η σοκολάτα

Είμαι απελπισμένη, είμαι πολύ απελπισμένη. Ό,τι και να μου πουν είμαι ράκος, διαλυμένη. Ο κόσμος μου καταρρέει, δεν έχω από πού να κρατηθώ. Άτιμες εφημερίδες, πως τα λέτε έτσι του κόσμου, χωρίς να σκέφτεστε τις συνέπειες; Θα μοιραστώ τον πόνο μου μαζί σας και μετά θα κανονίσουμε σημείο συνάντησης να κλάψουμε όλοι μαζί.

Ειδικοί της αγοράς εκφράζουν φόβο ότι η σοκολάτα μπορεί σε λίγα χρόνια να καταστεί πανάκριβη για τον μέσο καταναλωτή. Την αιτία αναζητήστε την κάπου στην Αφρική: η παραγωγή κακάου στη Δυτική Μαύρη Ηπειρο συνεχώς μειώνεται, λόγω νέων ασθενειών από τις οποίες προσβάλλονται τα κακαόδεντρα και της μη αναπλήρωσης των γερασμένων δένδρων. Το αποτέλεσμα; Η τιμή του κακάου σημειώνει αλλεπάλληλα ρεκόρ όλων των εποχών.

«Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, σε 20 χρόνια η αυθεντική σοκολάτα από κακάο θα κοστίζει όσο και το χαβιάρι: από 2.000 ευρώ το κιλό και πάνω. Θα είναι τόσο δυσεύρετη και ακριβή ώστε ο μέσος καταναλωτής απλώς δεν θα μπορεί να την αγοράσει» εκτιμά ο Τζον Μέισον, εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Ερευνών για την Προστασία της Φύσης.

Τι ζωή θα ζούμε χωρίς σοκολάτα; Μα μπορείτε να φανταστείτε τη μέρα σας, έστω τη βδομάδα σας για όσους κάνουν δίαιτα, να περνά χωρίς σοκολάτα; Να μην νιώθετε εκείνη τη γλυκιά ευχαρίστηση στο στόμα, την ικανοποίηση που προσφέρει, την ενέργεια που δίνει; Και όλα αυτά, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, σε όποια γεύση προτιμάτε, σε όποια στάση κάνετε κέφι. Η σοκολάτα δεν μας προδίδει ποτέ. Είναι πάντα εκεί για μας. διαθέσιμη, εύκολη και προκλητική. Χωρίς όρους, χωρίς πολλά πολλά.

Καλύτερα να τελειώσει το πετρέλαιο παρά η σοκολάτα. Συγχύστηκα πρωί πρωί. Πάω κάτω στην κατίνα να αγοράσω προμήθειες.


Υγ. Το πρωί χρησιμοποίησα την κάρτα μου στο Ίντερνετ. Ανακάλυψα ότι θυμάμαι απέξω τον αριθμό. Δώδεκα στοιχεία, συν ημερομηνία λήξης, συν το civ. Χθες το βράδυ παραλίγο να κάψω την κουζίνα, όταν έβαλα αυγό να βράσει, χωρίς να βάλω νερό στο μπρίκι. Ο νους μου έγινε ντομάτα πελτέ, ό,τι θυμάται χαίρεται και ό,τι δεν θυμάται επίσης χαίρεται.

Υγ2. Σιγά που δεν θα είχε και το υπονοούμενό της η φωτογραφία.

Σεισμός, λιμός και καταποντισμός

Είναι φορές που η πραγματικότητα είναι τόσο σουρεαλιστική, που καταντά κωμική. Είδηση που παίζει στις εφημερίδες σήμερα. Με το που τη διάβασα άπλωσα στο πάτωμα από τα γέλια.

Η Πολιτική Άμυνα έκανε άσκηση ετοιμότητας. Έπρεπε να βρουν μόνοι τους ένα σενάριο καταστροφής και μετά να εξετάσουν αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Πως είναι τα παιδιά που παίζουν και λένε εγώ θα είμαι ο μπακάλης και εσύ θα έρχεσαι να ψωνίζεις, εγώ θα είμαι ο γιατρός και θα έρχεσαι να εξετάζω. Επάγγελμα κυρίως που προτιμούν τα αγοράκια...

Έτσι σύμφωνα με το σενάριο που σκαρφίστηκαν, ειλικρινά θα ήθελα να ξέρω τι ήπιε αυτός που το κατέβασε, σεισμός πλήττει Αγία Νάπα, Πρωταρά και Παραλίμνι. Ως εδώ καλά σεισμογενής χώρα είμαστε άλλωστε. Τα παρακάτω ανατριχιάζουν όμως, γιατί μετά το σεισμό χτυπά τσουνάμι. Το ότι στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου δεν υπάρχουν ρήγματα βαθιά για να δώσουν τσουνάμι, δεν πτόησε την Πολιτική Άμυνα. Στο κάτω κάτω οι άνθρωποι ήθελαν να «δοκιμαστούν» στα δύσκολα.

Καταρρέουν κτίρια, άνθρωποι πεθαίνουν υπολογίζουν γύρω στους 3.500 νεκρούς, αγνοούμενοι γύρω στις 7.100 και τραυματίες 12.500. Και επιπλέον 80,000 άστεγοι. Χωρίς ηλεκτρικό παραμένουν 350,000 άνθρωποι και χωρίς νερό άλλοι 200,000. Αν κάνουμε τη σούμα βγάζουμε ένα αριθμό πάνω από 100.000 ανθρώπους.

Άρα η καταστροφή θα γίνει καλοκαίρι, γιατί μετά τον Αύγουστο ζήτημα αν στις περιοχές αυτές θα βρεθούν 10.000 άνθρωποι. Άρα θα πρόκειται για τουρίστες, άρα να μην ανησυχούμε ιδιαίτερα.

Όπως και να έχει, μετά το αρχικό σοκ της καταστροφής, η Πολίτική Άμυνα έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό της. Το οποίο σχέδιο είναι ότι εξαιτίας της άσχημης κατάστασης που δημιουργήθηκε, δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα μόνη της και έστειλε επείγον σήμα στην Ευρώπη, ώστε να έλθει βοήθεια… Η ίδια η υπηρεσία πάντως δήλωσε ότι η άσκηση –εκπαίδευση στέφθηκε με επιτυχία. Είναι δηλαδή σαν να κάνεις καυγά με τον εαυτό σου και στο τέλος καταντάς να αυτοαπολογείσαι.

Αφήνω ασχολιάστο το γεγονός ότι το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι πως ο μη γένοιτο σε περίπτωση καταστροφής, είναι ότι την έχουμε βάψει και ότι θα πρέπει να έρθει βοήθεια από το εξωτερικό για να τα βγάλουμε πέρα.

Ποιος μεγαλομανής σκέφτηκε ένα τόσο απίθανο πράγμα; Θες να δείξεις ετοιμότητα κύριος; Πες ότι κατάρρευσε το Πλην δύο και ότι προκλήθηκε πανικός όταν καταστράφηκαν τα Prada και τα Chanel παπούτσια των θαμώνων. Πες ότι εμφανίστηκε καρχαρίας στο Γιάννα Μαρί και τρόμαξε τους λουόμενους που έπαιζαν αμέριμνοι ρακέτες. Άντε αν θέλεις να το κάνεις σοβαρό ότι σημείωθηκε καράμπολα στον αυτοκινητόδρομο. Έστω ένας σεισμός στα κυπριακά πλαίσια πάντως. Κάτι τέλοσπαντων που να μπορείς ανταπεξέλθεις. Τι μου θέλεις τα τσουνάμι και τους σεισμούς;

Ακόμη και στις καταστροφές η μεγαλομανία θα μας φάει. Στα πέντε εκατοστά χιόνι που θα ρίξει το χειμώνα, λέμε τώρα, μας βλέπω να κάνουμε άσκηση ετοιμότητας ότι χιονοστιβάδα πλάκωσε ολόκληρο χωριό και έθαψε εκατοντάδες ανθρώπους κάτω από το χιόνι.

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο

Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια όμορφη κοπέλα στο βασίλειο των Λατσιών. Η κοπέλα μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε, γνώρισε ένα καλό και άξιο παλικάρι και αποφάσισαν να παντρευτούν και να φτιάξουν το δικό τους πύργο, εμ σπίτι ήθελα να πω.

Το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο. Ταύτιση απόψεων. Ήταν ζευγάρι με άποψη. Έτσι, μόλις είδαν τον αρχιτέκτονα, το πρώτο πράγμα που του είπαν ότι ήθελαν ένα σπίτι με τρούλο. «Με τρούλο;» παραξενεύτηκε, ο άνθρωπος. Μάλιστα, με τρούλο επέμεναν.

Δύσκολες εποχές, πέσμενη η κίνηση, που να τρέχει ο αρχιτέκτονας συμφώνησε να τους κάμει το σπίτι με τρούλο. Επειδή όμως έπρεπε να πάρει το γιο του αγγλικά και την κόρη του μπαλέτο, δεν είχε πολύ χρόνο για ψάξιμο. Έκαμε ένα search στο google, και τον πρώτο τρούλο που βρήκε μπροστά του τον ενσωμάτωσε στο σπίτι. Βέβαια, θύμιζε λίγο την Αγία Σοφία, αλλά ήταν ένα καλός τρούλος.

Όταν προχώρησε το κτίσιμο, και φάνηκε η ομορφιά του τρούλου, το ζευγάρι ήταν πολύ χαρούμενο. Όμως, κάτι έλειπε. «Το βρήκα», φώναξε η κοπέλα ενθουσιασμένη. «Και αν το βάφαμε μωβ;» «Μάλιστα, μωβ όπως το σπίτι της Μπισκοτίτσας στη Φραουλίτσα».

Μόλις είδε τη φωτογραφία δεν έκρυψε την ικανοποίησή του και η ιδέα αμέσως τον κέρδισε. «Θα είναι το πιο ξεχωριστό σπίτι στον κόσμο», σχολίασε. «Ένα ξεχωριστό σπίτι για δύο ξεχωριστούς ανθρώπους. Ειδοποίησαν τον αρχιτέκτονα, ο οποίος έδωσε εντολή και βάφτηκε το σπίτι μωβ.

Στο μεταξύ όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Και το ζευγάρι άρχισε να μην θέλει το μωβ σπίτι του. Αποφάσισαν έτσι να το πουλήσουν. Ήταν σίγουροι, πως μόλις έβαζαν το πανό πωλείται, θα έσπαζαν τα τηλέφωνα τους από της προσφορές. Πέρασε όμως μια μέρα, δύο μέρες, μια βδομάδα, δύο βδομάδες, ένας μήνας και τίποτε.

Η κοπέλα ήταν σίγουρη πως έφταιγε το κακό φενγκ σούι, ο τρούλος βρισκόταν σε λάθος μεριά, έπρεπε να ήταν 218 μοίρες ανατολικά, για να κάνει θετική ενέργεια. Ο άντρας από την άλλη, έριχνε το φταίξιμο στην πισίνα. Δεν ήταν ολυμπιακών διαστάσεων. Και οι δυο πάντως απέρριπταν την άποψη του αρχιτέκτονα, ότι έκτισαν το σπίτι τους πάνω στον αυτοκινητόδρομο, δίπλα από πυλώνες της ηλεκτρικής και ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αγόραζε ένα σπίτι που είναι περικυκλωμένο από δρόμους. Που εκατοστό να αφήνουν τα παράθυρά τους ανοικτά, θα τυλίγεται το σπίτι στα καυσαέρια και τη σκόνη, που δεν θα μπορούν να κάτσουν στην αυλή τους, γιατί θα τους βλέπει η μισή Κύπρος που διακινείται από εκεί.



Υγ. Λίγο θαμπή η τελευταία φωτογραφία, ελπίζω να βρω καλύτερη να την αλλάξω.

Όταν η Χριστίνα γνώρισε το Γιάννη

Μιλούσα πρόσφατα με μια φίλη μου και μου έλεγε για μια γνωστή της. Η οποία γνωστή ας την πούμε κυρία Ελένη, έχει μια κόρη γύρω στα 15, ας την πούμε Χριστίνα, που βγαίνει με ένα συμμαθητή της, αυτόν ας τον πούμε Γιάννη. Οι γονείς της Χριστίνας ξέρουν τον Γιάννη και οι γονείς του Γιάννη ξέρουν τη Χριστίνα. Ως εδώ καλά.

Ο Γιάννης και η Χριστίνα, λοιπόν, εκτός από το σχολείο, τα ιδιαίτερα, τις καφετερίες κτλ κτλ κτλ. έχουν κανονισμένες ώρες που συναντιόνται στα σπίτια των γονιών τους. Έτσι την Τρίτη από τις 6 το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα κλείνονται στο δωμάτιο της Χριστίνας, και την Πέμπτη ανάλογες ώρες στο σπίτι του Γιάννη.

Η κυρία Ελένη τώρα θεωρεί τον εαυτό της πολύ φιλελεύθερο για τις απόψεις της και την τακτική της. Έλεγε ότι παρά να τρέχουν τα παιδιά στα πάρκα και να μην ξέρει που είναι, καλύτερα να το παίζουν μικροπαντρεμένοι στα σπίτια των γονιών τους. Και φυσικά παίρνει όρκους, ότι τα παιδιά είναι αθώα και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν ο,τιδήποτε, το ο,τιδήποτε στην περίπτωση αυτή σημαίνει σεξ.

Προφανώς η κυρία Ελένη αγνοεί σκοπίμως πως σεξ γίνεται και στα μουλωχτά, όπως επίσης και ότι τα παιδιά μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα που να μην είναι σεξ, αλλά να ακουμπούν την ιδέα, ίσως και να την ξεπερνούν.

Ακούγοντας τη φάση κάτι με ενόχλησε. Η μάνα κράτησε τη δήθεν ανοικτή στάση όχι γιατί η ίδια το θεωρούσε σωστό, αλλά γιατί νόμιζε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Είχε να διαλέξει μεταξύ του να τους αφήνει στο δωμάτιο της κόρης της ή να μην ξέρει που είναι.

Ένας φίλος μου που του έλεγα τη φάση, απάντησε πως η κυρία Ελένη είναι η ελέλιξη τον γονιών, που στις πισίνες αφήνουν τα μωρά τους να γυρίζουν, να ενοχλούν, να πειράζουν τα άλλα παιδιά και παραμένουν ατάραχοι στις ξαπλώστες τους διαβάζοντας την Goal και το Beautiful People, επειδή απλά διαλέγουν την ησυχία τους, από το να κάνουν αυτό που πρέπει.

Μικρές είναι οι κόρες μου και δεν λέω μικρή μπουκιά βάλε, μεγάλο λόγο μην πεις. Είναι τόσο δύσκολο να ξέρεις που είναι τα παιδιά σου; Είναι τόσο δύσκολο να καταφέρεις να επιβληθείς για να κάνεις το σωστό; Σε κανένα δεν αρέσει να το παίζει στρατηγός μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Αλλά όταν είναι για το καλό του άλλου;

Καταντήσαμε να θεωρείται λογικό να βλέπεις 14χρονα και 15χρονα να κυκλοφορούν στα κλαμπ ξημερώματα γιατί τα «μωρά διασκεδάζουν». Να κρατούν αυτοκίνητα ενώ δεν έχουν άδεια, γιατί τα «μωρά θέλουν να οδηγήσουν». Να ξεμοναχιάζονται στα δωμάτια τους «γιατί που να γυρίζουν μόνα τους».

Θέλω και επιδιώκω να έχω καλή σχέση με τις κόρες μου, να έχουμε μια ανοικτή επικοινωνία, να με εμπιστεύονται. Δεν θέλω όμως να με κάνουν ό,τι θέλουν. Θέλω, αν για παράδειγμα θεωρώ ότι δεν πρέπει να φέρνουν τους γκόμενους τους στα δωμάτιά τους (Μοτορτζή μου μεν φυρτείς σε παρακαλώ), να μπορώ να το λέω και να το εφαρμόζουν έστω και αν δεν συμφωνούν και πολύ. Εν ολίγοις οι γονείς είναι γονείς και μετά φιλαράκια με τα παιδιά τους.

Και το άλλο που δεν μου άρεσε στη φάση της Χριστίνας και του Γιάννη. Είναι δυνατόν στα 15 σου να έχεις τη ζωή που θα έχεις στα 30 σου; Να περνούν ατέλειωτες ώρες μαζί, να κάνουν τα ίδια πράγματα, να βλέπουν τους ίδιους ανθρώπους και να τρώνε με τους γονείς τους; Έλεος δηλαδή.

Ο Γιάννης, το κάνει με τη θέλησή του; Δηλαδή να πιστέψω ότι ένας 15χρονος γουστάρει να τρώει με τους γονείς της φίλης του;

Και ας υποθέσουμε ότι σε ένα, δύο χρόνια ο Γιάννης δεν γουστάρει τη Χριστίνα. Θα καταφέρει να της το πει στα ίσα ή θα ντραπεί τους δικούς της και παράλληλα με τη Χριστίνα θα βλέπει και την Ιωάννα, ώσπου να το ανακαλύψουν οι δύο κοπέλες και να γίνει φυσικά μπάχαλο;

Υγ. Κάποιος να με θυμίσει να διαβάσω αυτή την ανάρτηση σε καμιά δωδεκαριά χρόνια.

Κυνήγι = σφαγή

Ας δούμε τον απολογισμό των τελευταίων ημερών όσον αφορά το κυνήγι. Ένας άνθρωπος νεκρός. Εντάξει από παθολογικά αίτια μεν, αλλά αν ήταν σπίτι του, αντί στα βουνά, ενδεχομένως να προλάβαινε το κακό. Αρκετοί τραυματίες, νομίζω ο ένας χαροπαλεύει. Εκατοντάδες σκύλοι νεκροί. Μάλλον όχι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Εκατοντάδες σκύλοι δηλητηριασμένοι, δολοφονημένοι επειδή μερικοί ήθελαν να εκδικηθούν τους ιδιοκτήτες τους, επειδή θεωρούν ότι κυνηγούν στα «μέρη» τους. Επίσης, σκύλοι νεκροί από το χέρι του ιδιοκτήτη τους, επειδή θεώρησαν ότι δεν πιάνουν πουλιά στον αέρα. Να μην ξεχνούμε και τα δεκάδες σκυλιά που εγκαταλείπονται μόλις τελειώσει η περίοδος κυνηγίου. Ή τα σκυλιά που τα κλέβουν, χωρίς να νοιάζονται ότι τους στερούν την οικογένειά τους.

Συνεχίζει ο απολογισμός. Χιλιάδες ευρώ που έχουν ξοδευτεί για την ανατροφή του θηράματος που αφέθηκε ελεύθερο για να το βρουν οι κυνηγοί. Περδίκια και τριγώνια μεγαλώνουν σαν τα κοτόπουλα σε κλουβιά για να κάνουν μερικοί το κέφι τους. Έχουμε επίσης, βουνά από σκουπίδια, που αφήνουν πίσω τους οι τάχα μου φυσιόλατρες κυνηγοί.

Να μην ξεχάσουμε και τις αναφορές για οργανωμένες ομάδες 20, 30 κυνηγών που χτυπούν συγκεκριμένες περιοχές και που στο πέρασμά τους δεν αφήνουν ούτε μύγα ζωντανή πίσω τους.

Και φέτος μάθαμε ότι επιστρατεύουν και τις αλλοδαπές, οικιακές βοηθούς τους να κρατούν πόστο μαύρα μεσάνυχτα μέσα στα βουνά για να μην χάσουν τον καλό τον τόπο.

Λένε ότι είναι χόμπι, διασκέδαση, ότι έρχονται κοντά στη φύση. Κύριοι κυνηγοί αν θέλετε κάποιο χόμπι μπορείτε να παίζετε τένις, αν θέλετε να διασκεδάζετε με τους φίλους σας κλείστε ένα futsal και όσο για την επαφή με τη φύση μπορείτε να την έχετε, χωρίς να εξολοθρεύετε την πανίδα και να καταστρέφετε τη χλωρίδα.

Ένας γνωστός μου κυνηγός μου έλεγε πόσο ωραία νιώθουν όταν σκοτώνουν ένα θήραμα. Ότι είναι σαν να επιστρέφουν στις εποχές, όπου ο άντρας κυνηγός έπρεπε να ταΐσει τη φαμίλια του, που τον περίμενε στις σπηλιές με την πείνα στο μάτι.

Είναι στις μέρες μας πράμα να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα το γεγονός ότι σκοτώνεις μισοζαλισμένα πουλιά, που απελευθερώθηκαν από κλουβιά; Να μου πεις ότι κυνηγάς αρκούδες και κινδυνεύει η ζωή σου, μάλιστα να το καταλάβω. Ανεβαίνει η αδρεναλίνη, υπάρχει κίνδυνος, γίνεται τζερζελές. Ο λαγός ο έρημος τι να σου κάμει;

Με μια δόση υπερβολής, θα έλεγα ότι στο τέλος της ημέρας, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή λίγο πιο πέρα, υπάρχει και ένας στρατός κατοχής. Αν θέλουν να δείξουν πόσο μάγκες είναι ας στραφούν προς τα εκεί. Ας μην τα βάζουν με ανήμπορα πουλιά, λαγούς και σκύλους. Το κυνήγι δεν είναι χόμπι, είναι σφαγή σε διάφορα επίπεδα.

Χαρμόσυνα νέα για κοιλιόδουλους

Πολλές φορές το timing που γίνεται κάτι, έχει μεγάλη σημασία. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κατάφερα να ντύσω τις κόρες και να προλάβω πριν τις πάρω σχολείο να περάσω από τη λαϊκή να αγοράσω φρέσκα αυγά. Τα αυγά στην οικογένεια είναι ιερός θεσμός. Μας αρέσουν φρέσκα, του χωριού, μόλις να έχουν βγει από το γουμά. Από τη χαρά μου να πάω στη λαϊκή ξέχασα σπίτι την τσάντα της μεγάλης...

Έρχομαι δουλειά κάθομαι να πιω τον καφέ μου, συνοδεύοντάς τον με ένα γερό κομμάτι παραδοσιακής τούρτας γάμου. Αν ήταν ένας γάμος να στεριώσει από τις ευχές, τόσες που έχω βάλει στην κολλητή για την τούρτα που μου έφερε, σαν τις πυραμίδες της Αιγύπτου θα είναι ο γάμος της.

Και όπως απολαμβάνω γουλιά και μπουκιά, γουλιά και μπουκιά γουλιά και μπουκιά πέφτω πάνω στην είδηση. Όταν λέμε είδηση, ΕΙΔΗΣΑΡΑ. Εγώ θα το έβλεπα τουλάχιστον κύριο θέμα στα δελτία και στις εφημερίδες, αλλά δυστυχώς δεν μοιράζονται οι καναλάρχες και οι εφημεράδες τις απόψεις μου.

Ένα βιβλίο ισχυρίζεται ότι η παχυσαρκία δεν οφείλεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής, όπως συνηθίζαμε να πιστεύουμε ως σήμερα. Η συγγραφέας του Ζόε Χάρκομπ εκτιμά ότι αν άνδρες και γυναίκες καταναλώνουν ημερησίως τον συνιστώμενο αριθμό θερμίδων μπορούν να διατηρούν το βάρος τους ό,τι και αν τρώνε, όπως και αν το τρώνε.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Κομμένες οι δίαιτες, κομμένες οι στερήσεις, κομμένα τα απαγορευμένα. Δεν υπάρχουν «κακές» ή απαγορευμένες τροφές. Οσο για την απώλεια βάρους, αρκεί, λέει, μια απλή μείωση των θερμίδων ημερησίως και μια ήπια σωματική δραστηριότητα, σε συνεννόηση με τον γιατρό. Χε χε δικαιώνεται η Sike.

Ξέρω κόσμο που τρώει μετά ενοχής. Μπουκιά και τύψεις. Εντάξει δεν θα αναλύσουμε το γεγονός ότι βομβαρδιζόμαστε από πρότυπα νούμερο extra small, από τα κόμπλεξ που φορτώνονται οι παχουλοί και από τις διακρίσεις που γίνονται εις βάρος τους.

Αλλά ακόμη και αυτοί που είναι στα κανονικά τους, έστω με κατιτίς περισσότερο ή λιγότερο αισθάνονται τύψεις όταν τρώνε κάτι γλυκό, κάτι που έχει περισσότερες θερμίδες, κάτι που δεν είναι light.

Α, καλά για τα light έχω πολλά εναντίον τους. Υπάρχει λόγος αν δεν συντρέχει ιατρικός λόγος του στιλ διαβήτης, πίεση κάποιος να τρώει προϊόντα light; Για όνομα. Θέλεις τυρί Φιλαδέλφεια, φάε και απόλαυσε το. Απλά πράγματα. Μην παίρνεις το light και να νομίζεις ότι κάτι έκαμες.

Ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε εδώ. Η ανάγνωσή του καλό είναι να συνοδεύεται από καμιά twix.