Ένας φίλος απ’ τα παλιά

Ο Μ. είναι παιδικός μου φίλος, πολύ αγαπημένος. Τον ξέρω από την εποχή που ήμουν πιο ψηλή του, παρά το γεγονός ότι το αρνείται και επιμένει ότι πάντα ήταν πιο ψηλός. Στο τρέξιμο ήταν πάντως πιο γρήγορος. Στο σκαρφάλωμα όμως στα δέντρα έτρωγε τη σκόνη μου.

Ήταν οι εποχές που είχαμε του κόσμου την άπλα για να παίζουμε, οι κίνδυνοι ήταν ελάχιστοι. Στήναμε ολόκληρα παιχνίδια από το πουθενά. Είχαμε το δεντρόσπιτο μας, στερεή κατασκευή που έφτιαξε ο καταφερτζής αδερφός του. Παίζαμε πετροπόλεμο με παιδιά από τις άλλες γειτονιές, το καλοκαίρι νεροπόλεμο.

Πιάναμε τα ποδήλατά μας και αλωνίζαμε. Νύχτωνε να μπούμε σπίτι, κουρασμένοι, λερωμένοι και συνήθως πεινασμένοι. Το σπίτι του το ένιωθα σαν δικό μου. Ήταν φορές που όταν διάβαζε στο δωμάτιο του, σκαρφάλωνα από το παράθυρο για να μπω μέσα, κάνοντας επιδρομή στη μανταρινιά. Έτρωγα εκεί και ας ήξερα ότι η μάνα μου μαγείρεψε και με περίμενε να φάω. Ακόμη και τώρα όταν επισκέπτομαι τους γονείς του, νιώθω το ίδιο όμορφα και ζεστά.

Όταν πήγε κατασκήνωση στην Ελλάδα, πρέπει να ήταν τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού, ανακάλυψε τα Caprice Παπαδοπούλου. Ήρθε πίσω ενθουσιασμένος. Ούτε λέξη για τον Παρθενώνα, την Αθήνα, την πόλη. Και μας έμαθε και εμάς να τα τρώμε μετά μανίας. Το αστείο της φάσης, ότι πριν λίγο καιρό ο γιος της αδερφής του «μύησε» τη μεγάλη μου κόρη στα Caprice Παπαδοπούλου. Ενθουσιασμένη η κόρη ζητούσε να αγοράσουμε και εμείς τα μπισκότα που τρώει ο φίλος της...

Σε κάποια φάση πήγε Αμερική να σπουδάσει. Πρέπει να ήταν Χριστούγεννα όταν ήρθε Κύπρο για λίγες μέρες. Εκεί που τον έπαιρνα να φάμε σαλάτα, εντάξει λέω ψέματα κρέπα ήταν με φουλ νουτέλα και λιωμένο μπισκότο, πάτησα σε ελεγχόμενο τετράγωνο. Όπως οδηγούσα τον βλέπω να τον πιάνει πανικός και να αρχίσει να φωνάζει λες και με είδε να κάνω έγκλημα.
Ρε ρε ρε τι κάνειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις;
Τι κάνω του λέω, προχωρώ να πάω να στρίψω.
Είσαι πάνω σε ελεγχόμενο τετράγωνο και δεν είναι ελεύθερο, σταμάτα, σταμάτα τώρα.

Η επόμενη φορά που πήγαμε για σαλάτα, κρέπες είπαμε, ήταν όταν ήρθε από αραβική χώρα, όπου βρήκε δουλειά. Ήταν λες και οδηγούσε ο δίδυμος αδελφός του. Δεν άφησε τετράγωνο για τετράγωνο που να μην το παραβιάσει, ελάχιστες φορές έδειξε για να στρίψει, τα φανάρια τα περνούσε στο κίτρινο με κόκκινο, α και το ωραιότερο, χρησιμοποιούσε την κόρνα με μανία, μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ, ούτε στο Κάιρο να ήμασταν.

Θυμήθηκα την ιστορία όταν πριν λίγο μου τηλεφώνησε μια φίλη μου να με ρωτήσει πως λέμε εκείνες τις «κίτρινες γραμμές» στο δρόμο και αν ήξερα σε τι χρησιμεύουν...

Θυμήθηκα επίσης, πως πρέπει επιτέλους να κανονίσουμε να βρεθούμε. Όλο του λέω πως θα του τηλεφωνήσω και όλο δεν βρίσκω χρόνο. Υποθέτω όταν σε λίγο βρεθεί στη θέση μου, να έχει δύο παιδιά, θα καταλάβει τι εννοώ. Θα κάτσουμε στη βεράντα και θα φάμε ένα ολόκληρο κουτί Caprice.