Wednesday 17 November 2010

Ένας φίλος απ’ τα παλιά



Ο Μ. είναι παιδικός μου φίλος, πολύ αγαπημένος. Τον ξέρω από την εποχή που ήμουν πιο ψηλή του, παρά το γεγονός ότι το αρνείται και επιμένει ότι πάντα ήταν πιο ψηλός. Στο τρέξιμο ήταν πάντως πιο γρήγορος. Στο σκαρφάλωμα όμως στα δέντρα έτρωγε τη σκόνη μου.

Ήταν οι εποχές που είχαμε του κόσμου την άπλα για να παίζουμε, οι κίνδυνοι ήταν ελάχιστοι. Στήναμε ολόκληρα παιχνίδια από το πουθενά. Είχαμε το δεντρόσπιτο μας, στερεή κατασκευή που έφτιαξε ο καταφερτζής αδερφός του. Παίζαμε πετροπόλεμο με παιδιά από τις άλλες γειτονιές, το καλοκαίρι νεροπόλεμο.

Πιάναμε τα ποδήλατά μας και αλωνίζαμε. Νύχτωνε να μπούμε σπίτι, κουρασμένοι, λερωμένοι και συνήθως πεινασμένοι. Το σπίτι του το ένιωθα σαν δικό μου. Ήταν φορές που όταν διάβαζε στο δωμάτιο του, σκαρφάλωνα από το παράθυρο για να μπω μέσα, κάνοντας επιδρομή στη μανταρινιά. Έτρωγα εκεί και ας ήξερα ότι η μάνα μου μαγείρεψε και με περίμενε να φάω. Ακόμη και τώρα όταν επισκέπτομαι τους γονείς του, νιώθω το ίδιο όμορφα και ζεστά.

Όταν πήγε κατασκήνωση στην Ελλάδα, πρέπει να ήταν τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού, ανακάλυψε τα Caprice Παπαδοπούλου. Ήρθε πίσω ενθουσιασμένος. Ούτε λέξη για τον Παρθενώνα, την Αθήνα, την πόλη. Και μας έμαθε και εμάς να τα τρώμε μετά μανίας. Το αστείο της φάσης, ότι πριν λίγο καιρό ο γιος της αδερφής του «μύησε» τη μεγάλη μου κόρη στα Caprice Παπαδοπούλου. Ενθουσιασμένη η κόρη ζητούσε να αγοράσουμε και εμείς τα μπισκότα που τρώει ο φίλος της...

Σε κάποια φάση πήγε Αμερική να σπουδάσει. Πρέπει να ήταν Χριστούγεννα όταν ήρθε Κύπρο για λίγες μέρες. Εκεί που τον έπαιρνα να φάμε σαλάτα, εντάξει λέω ψέματα κρέπα ήταν με φουλ νουτέλα και λιωμένο μπισκότο, πάτησα σε ελεγχόμενο τετράγωνο. Όπως οδηγούσα τον βλέπω να τον πιάνει πανικός και να αρχίσει να φωνάζει λες και με είδε να κάνω έγκλημα.
Ρε ρε ρε τι κάνειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις;
Τι κάνω του λέω, προχωρώ να πάω να στρίψω.
Είσαι πάνω σε ελεγχόμενο τετράγωνο και δεν είναι ελεύθερο, σταμάτα, σταμάτα τώρα.

Η επόμενη φορά που πήγαμε για σαλάτα, κρέπες είπαμε, ήταν όταν ήρθε από αραβική χώρα, όπου βρήκε δουλειά. Ήταν λες και οδηγούσε ο δίδυμος αδελφός του. Δεν άφησε τετράγωνο για τετράγωνο που να μην το παραβιάσει, ελάχιστες φορές έδειξε για να στρίψει, τα φανάρια τα περνούσε στο κίτρινο με κόκκινο, α και το ωραιότερο, χρησιμοποιούσε την κόρνα με μανία, μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ, ούτε στο Κάιρο να ήμασταν.

Θυμήθηκα την ιστορία όταν πριν λίγο μου τηλεφώνησε μια φίλη μου να με ρωτήσει πως λέμε εκείνες τις «κίτρινες γραμμές» στο δρόμο και αν ήξερα σε τι χρησιμεύουν...

Θυμήθηκα επίσης, πως πρέπει επιτέλους να κανονίσουμε να βρεθούμε. Όλο του λέω πως θα του τηλεφωνήσω και όλο δεν βρίσκω χρόνο. Υποθέτω όταν σε λίγο βρεθεί στη θέση μου, να έχει δύο παιδιά, θα καταλάβει τι εννοώ. Θα κάτσουμε στη βεράντα και θα φάμε ένα ολόκληρο κουτί Caprice.

15 comments:

  1. η φωτο εν δικη σας?

    ReplyDelete
  2. Αλίμονο! Μην πάει προς Ινδία... Κρήτη! Ακόμα χειρότερα η Κρήτη ;-) χα,χα!

    ReplyDelete
  3. όχι δεν είναι δική μας. σε εκείνη την ηλικία είπαμε ήμουν πιο ψηλή του χε χε.

    ReplyDelete
  4. Το οτι παίζατε μεταξύ σας και εμας τους μικροτερούς μας γράφετε κανονικά γιατί δεν το λες; Τι μου θυμησές ρε μανα για τα ποδήλατα.Το μέλι που εφερε από την Ελλαδά που πήγε δεν το θυμάσαι;Ποσα Caprice λες να εφαγέ;

    ReplyDelete
  5. Τελικά με μερικά άτομα, είναι σα να μη πέρασε μια μέρα!!!

    Εχω κι εγώ εναν τέτοιο φίλο! Μιας και μου το θυμισες, να μην ξεχασω να τον παρω τηλεφωνο μια απο τις επομενες μερες να παμε για καφε να κανουμε οπως παντα σαν χαζοχαρούμενα!

    Τα caprice, ειναι αξεπεραστα

    ReplyDelete
  6. Έβρε το χρόνο και πιάσε τον έναν τηλέφωνο να θυμηθείτε τα παλιά. Παίζει κανέναν κουτί Caprice στα αποθέματα σου στο γραφείο;

    ReplyDelete
  7. Def στο τηλέφωνο μιλούμε. το θέμα είναι να τα πούμε και από κοντά.

    πάλι υποψιάζομαι ποιος είναι ο ανώνυμος που έχει παράπονο ότι ήταν όπως τη μικρή Ελένη που δεν την έπαιζαν οι φιλενάδες της.

    Cούλα ακριβώς όπως το λες. σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα Caprice κτίζουν σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο.

    ReplyDelete
  8. Σωστά καταλαβές ποιός είανι ο ανωνυμόςΘυμάσαι τον σκύλο τους και τι παιχίδια κάναμε μαζί του μέσα στα χωράφια;

    ReplyDelete
  9. λέω και γω....σαλάτα... νόμιζα έπαθες κάτι!! Αχ αυτοί οι φίλοι οι παλιοί γαμώτο!
    Θυμάσαι τότε που παίζαμε και αν έτρεχε αίμα απλά το σκουπίζαμε? Τώρα οι τρελές μανάδες να τρέξουμε με τα bentadin! Τίποτα δεν παθαίναμε!

    ReplyDelete
  10. οι φιλοι απο τα παληα ειναι παντα μεσα μας σ αυτο το κοκκινο κουτι, πως εχουν τ αεροπλανα το μαυρο κουτι, ε εμεις εχουμε ενα κοκκινο, που οταν φυγουμε δειχνει τι αγαπησαμε και μας αγαπησε πολυ
    αυτο που δε χανεται δηλαδη

    ReplyDelete
  11. Παραδέχτου το...εν τα Caprice που εσκέφτηκες τζι όι τον παιδικό φίλο!

    ReplyDelete
  12. Κι εγώ έχωένα φίλο που θυμάμαι να είμαι ψηλότερη (και τώρα είναι 190!)... να τον πιάσεις τηλέφωνο τον φίλο σου... μην τα αφήνουμε αυτά να φεύγουν...

    ReplyDelete
  13. Θυμούμαι κι εγώ τις εποχές που έπαιζα μες τα χωράφκια, μάππα, σκαρφάλωμα, χωστό και με τα ποδήλατα..! Και τα Caprice papadopoulou θυμούμαι ότι ετρώαμεν τα σιγά σιγά να μεν λείψουν γλίορα!! :)

    ReplyDelete
  14. Τα Caprice κολλούν σε όλες τις αναμνήσεις απ'οτι φαίνεται..και σε όλες τις ηλικίες!

    Make the time to see those that matter!

    ReplyDelete
  15. Βρε Μάνα τι μου θύμισες. Τι ανέμελα χρόνια ήταν τότε! Περνούσαν οι ώρες και δεν το καταλαβαίναμε. Ελπίζω τελικά να τα καταφέρουμε να βρεθούμε πριν τον γάμο. Να καθήσουμε να τα πούμε, με κανένα Caprice (εσύ αν θες να φας την .. σαλάτα σου) έτσι εκεί όλοι παρέα με τα "σκυλάκια" μας.

    Α, και κάτι άλλο, ξέχασες να αναφέρεις τις κόντρες που είχαμε με τις "μηχανούδες", τα τότε προιστορικά τυπου gameboy και psp που είχαμε, εσύ με αυτή με τον γορίλα και εγώ με τον τύπο που μάζευε σταγόνες. Θυμάσε; Έσπαζε ο ένας το ρεκόρ του άλλου και πήγαινε λέγοντας.... good times!

    ReplyDelete