Στο ύψος των περιστάσεων

Οδηγώ σε περιφερειακό δρόμο γεμάτο στροφές, έχοντας τις κόρες στο πίσω κάθισμα και τραγουδώντας το Χιονάνθρωπο. Ο χιονάνθρωπος που έφτιαξα εχθές, μπήκε σπίτι για να κάμει τις δουλειές. Ωραία θα ήταν να υπήρχαν τέτοιοι δουλευταράδες χιονάνθρωποι.

Ο δρόμος όπως έχω πει γεμάτος στροφές, η γραμμή που χωρίζει τις δύο λωρίδες συνεχόμενη. Συχνά χρησιμοποιείται από φορτηγά που θέλουν να φτάσουν στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας Λεμεσού. Μόνο μια ευθεία υπάρχει που μπορείς να προσπεράσεις με ασφάλεια. Στην υπόλοιπη διαδρομή το παίζεις κορώνα γράμματα.

Σε μια από τις στροφές εμφανίστηκε ένα μεγάλο φορτηγό μπροστά μου. Ο οδηγός του έπιανε τα 60 χιλιόμετρα. Ταχύτητα χελώνας μεν, αλλά τουλάχιστον προχωρούσαμε. Προσπάθησε να πάρει στην άκρη για να με αφήσει να τον περάσω. Ήταν όμως μεγάλο το φορτηγό, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να μπω και στην αντίθετη λωρίδα. Και με τόσες στροφές που είχε ο δρόμος ήταν αδύνατο να ξέρω αν ερχόταν από απέναντι αυτοκίνητο.

Φυσικά δεν το διακινδύνευσα. Η εποχή που ήμουν κολλητή με τον Μίκαελ Σούμαχερ, πέρασε ανεπιστρεπτί. Έτσι πίσω μου σχηματίστηκε ουρά. Δεν ξέρω πόσο βρισίδι έφαγα, υποθέτω αρκετό. Ο οδηγός δε που ήταν πίσω μου, φαινόταν πολύ βιαστικός. Χειρονομούσε έδειχνε να βιαζόταν και μου έκανε συνεχώς νόημα να προσπεράσω. Τον αγνόησα. Ώσπου φτάσαμε και στη μοναδική ευθεία που λέγαμε, αλλά δυστυχώς τα αυτοκίνητα από απέναντι δεν επέτρεψαν το προσπέρασμα.

Ο πίσω τα πήρε άγρια στην κράνα και σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να τον αντιμετωπίσω. Άνοιξα το παράθυρό μου, έβαλα το πιο γλυκό χαμόγελό μου, έβγαλα έξω το χέρι μου και ύψωσα το μεσαίο δάκτυλο… Νομίζω ήταν η πιο πολιτισμένη αντίδραση που μπορούσα να σκεφτώ. Δεν θα μπορούσα να τον πλακώσω στο ξύλο, ούτε να τον βρίσω, ούτε να παρεκτραπώ. Όχι, στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, κυρία.