Τα έκαμα σαλάτα

Την παίρνω απεγνωσμένα. Της εξηγώ την κατάσταση. Και άκουσα αυτό που φοβόμουνα. Έτσι όπως τα έκαμες δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι να διορθώσει την κατάσταση... Αφού η ειδική στα γλυκά κολλητή μου σηκώνει τα χέρια ψηλά πάει να πει πως είναι δύσκολη κατάσταση.
Δεν θα πανικοβληθώ.

Θέλει η μικρή να πάρει τούρτα στο σχολείο. Είπα να την φτιάξω μόνη μου αντί να τηλεφωνήσω στο ζαχαροπλαστείο να παραγγείλω. Νόμιζα πως από την πρώτη μου προσπάθεια θα έβρισκε ανταγωνιστή ο Παρλιάρος. Κούνια που με κούναγε. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση δεν μου βγαίνει σε καλό.

Έφτιαξα μια τούρτα δούκισσα, γλυκό σαλάμι, όπως είναι γνωστό. Από μέσα βγήκε πολύ καλό. Από έξω άστα να πάνε.

Βασικά ήθελα να βάλω ένα από αυτά τα έτοιμα τα σχέδια πάνω στην τούρτα. Έκαμα το γλάσο σοκολάτας την πάσαλειψα όπως όπως με την σκέψη ότι το σχέδιο θα καλύψει τις ατέλειες. Αμ δε. Το σχέδιο δεν κόλλησε πάνω γιατί το γλάσο έπηξε προτού το τοποθετήσω.

Έβαλα και το ειδικό ζελέ. Τίποτα. Έχω μια τούρτα που γυαλίζει, ένα σχέδιο που δεν κολλά και μια επιφάνεια λες και την έχουν οργώσει με τρακτέρ.

Οι επιλογές που έχω είναι οι εξής:
Να πάω στο ζαχαροπλαστείο να πάρω μια ό,τι να ναι.

Να κάνω κρέμα σαντιγί να στολίσω τις άκρες να γράψω πάνω χρόνια πολλά και να ελπίζω ότι θα διορθωθεί η κατάσταση.

Να την πάρω στο νηπιαγωγείο όπως είναι. Στο κάτω κάτω η γεύση της είναι καλή άσε που θα την φάνε τετράχρονα, καταλάβουν από διακόσμηση;

Να την πασπαλίσω με ζάχαρη άχνη και να πείσω ότι το θέμα μου είναι χιόνια σε χωράφι.

Να παρακαλέσω την κολλητή να έρθει να δει από κοντά τι συμβαίνει μπας και βρει λύση.
Να περιμένω να γίνουν 18 να τους φτιάχνω mojito που τα καταφέρνω.

Πάω στο γάμο

Βάζω πάνω το post, πίνω τον καφέ μου και φεύγω. Φεύγω λέμε. Ε, όχι που πάω; Που οδηγούν όλοι οι δρόμοι σήμερα; Άντε γιατί άργησα, μόλις που προλαβαίνω.

Του Μοτορτζή δεν του αρέσουν οι γάμοι. Εμένα δεν είναι και ό,τι το καλύτερό μου αλλά το σημερινό δεν τον χάνω με τίποτα. Έτσι θα πάμε Λονδίνο και θα τον αφήσω να γυρίζει στους δρόμους των φοιτητικών του χρόνων. Μια χαρά θα περάσει.

Εγώ θα πιάσω πρώτο τραπέζι πίστα στο Αββαείο. Βρήκα πρώτα το καπέλο που θα φορέσω. Συγνώμη δηλαδή, αλλά γίνεται αγγλικός γάμος, χωρίς την απαραίτητη καπελαδούρα; For God’s sake να μας περάσουν για τους χωρκάτες συγγενείς της νύφης; Απ, δεν μπορείτε να πείτε θα ξεχωρίζω. Έψαξα πολύ αλλά βρήκα το καλύτερο.

Χωρίς σύνοδό όμως δεν εμφανίζομαι και να βρεθώ στο στόχαστρο της Sun. Πριτς. Έτσι στην τελετή θα έρθει ο Defiance μαζί μου. Έρημο θα αφήσουμε το γραφείο και θα πάμε για πουρνάρια. Του βρήκα και κοστούμι γιατί αν δεν κάμω παρέμβαση, τον έχω ικανό να εμφανιστεί με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Εντάξει είπαμε ομάδα και νίκη μεγάλη, αλλά μια φορά παντρεύουμε τον Ουίλιαμ. Άντε το πολύ δύο αλλά τη δεύτερη ελπίζω ότι δεν θα κάνει τα σημερινά πανηγύρια. Μια χαρά θα του πηγαίνει το κοστούμι με το κολάν παντελόνι. Λίγο τα γυαλιά δεν θα τα χρειαστεί, σιγά που θα έχει ήλιο το Λονδίνο. Πάντως, είτε με ήλιο είτε χωρίς υπέροχο είναι

Και αυτό είναι το φόρεμα μου. Δυσκολεύτηκα λίγο να το συνδυάσω με το καπέλο και το κοστούμι του συνοδού μου αλλά έπιασε τόπο. Όπως τόπο θα πιάνω και εγώ όταν το φορέσω αλλά χαλάλι. Για χάρη της Κέιτ, τώρα…

Μια από τις εισηγήσεις του ορθογράφου όταν κάνω δεξί κλικ στην Κέιτ είναι το κέικ. Και αυτό μου θυμίζει να περάσω από το Selfridges για μια επιδρομή στη σοκολατερία του. Μετά το γάμο όμως.

Limassol for sale

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ποια πόλη θα έχει τη μεγαλύτερη αποχή στις εκλογές. Ντραμς ντα ρα ρα ρα ρα. Αποκάλυψη τώρα. And the Oscar goes to… ΛΕΜΕΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.

Οι άνθρωποι εκεί αποκλείεται να πήραν είδηση ότι έχουμε εκλογές. Είναι απασχολημένοι με άλλα πιο ενδιαφέροντα και κυρίως πιο επικερδή πράγματα.

Διασχίζεις τους δρόμους της Λευκωσίας και το μόνο που βλέπεις προεκλογικές αφίσες. Διασχίζεις τους δρόμους της Λεμεσού και το μόνο που βλέπεις είναι Πωλούνται. Πωλούνται χωράφια, πωλούνται επαύλεις, πωλούνται σπίτια, πωλούνται διαμερίσματα. Κτίζουν και πουλούν. Τίποτε άλλο.

Πέτυχα σε ένα billboard τον Κενεβέζο, εμφανώς πιο λεπτό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα, την Αθηνά Κυριακίδου να υπόσχεται ότι τα καλύτερα θα ‘ρθουν, ένα δυο τύπους που δεν τους γνωρίζω και αυτό ήταν. Πολιτική διαφήμιση τέλος.

Αλλά το τι πωλείται είναι άλλο πράγμα. Στη Λεμεσό έχουν μια μανία με το Residence. Δεν ξέρω, μάλλον τους έκατσε ως τίτλος. Και έτσι έχουμε το The Residence κάτι πανάκριβες, χωρκάτικες επαύλεις, The Halkyon Residence, The Boutique Residence και πάει λέγοντας. Υπάρχει φυσικά και η Μαρίνα και κάτι άλλο μέσα στη μέση του παραλιακού ξέχασα όνομα…

Κιτς, υπερεκτιμημένα ακίνητα, άσχημα οικοδομήματα. Που έχουν μοναδικό στόχο την προσέλκυση Ρώσων αγοραστών εκατομμυριούχων, που ενδεχομένως να κάνουν ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Υπάρχουν επίσης και Property for sale μέσα στα ξεροχώραφα. Στη μέση του πουθενά, με το κοντινότερο δέντρο να απέχει κάτι χιλιόμετρα, υπάρχουν κάτι τεράστιες, άσχημες επαύλεις για πώληση. Στη Λεμεσό πωλούνται τα πάντα.

Είναι μια πόλη με θάλασσα που η θάλασσα δεν φαίνεται. Τα παραλιακά κτίζονται όλα και πωλούνται. Τους βλέπω στο μέλλον να αγοράζουν εξοχικά στον Πρωταρά για να βλέπουν λίγη θάλασσα και να κολυμπούν. Αυτή που έχουν θα τους την έχουν φάει οι Ρώσοι, που αγοράζουν τις επαύλεις των εκατομμυρίων.

Φίλος made in Hollywood

Το μοτίβο πάει ως εξής. Κατ’ ακρίβεια θα το δούμε σε πολλές ταινίες και σειρές που παίζουν στην τηλεόραση. Δύο φίλοι υπηρετούν σε ένα πόλεμο μαζί. Πιο παλιά ήταν η Κορέα και το Βιετνάμ τώρα παίζει Ιράκ, Αφγανιστάν και γενικά όπου η Αμερική το παίζει σωτήρας και νομίζει ότι με το να επέμβει ότι θα σώσει την κατάσταση, αλλά τα κάνει πιο μαντάρα.

Ο φίλος Α σώζει από βέβαιο θάνατο το φίλο Β και έτσι δένονται διά βίου. Ο πόλεμος τελειώνει πάνε σπίτι τους. Ο φίλος ο Α τα κάνει σκατά τη ζωή του, ο Β προκόβει. Απομακρύνονται αλλά δεν ξεχνούν ο ένας τον άλλο. Κυρίως ο Β που θεωρεί ότι χρωστεί πολλά στον Α. Θα μπορούσε να του έκανε δώρο ένα iPad, μια τσάντα Prada κάτι ακριβό τελοσπάντων και να ξεχρεώσει… Αλλά τα γέρημα η υποχρέωση είναι ηθική.

Και έρχεται η στιγμή που ο φίλος Α πραγματικά τα έχει βρει σκούρα. Τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν, τον ψάχνει και το FBI για κανένα φόνο, καμιά ληστεία, καμιά τρομοκρατία. Τότε καταφεύγει στο φίλο Α, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να παρανομήσει, να χάσει ό,τι έκτισε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην βοηθήσει το φίλο του.

Φυσικά δεν έχει κανένα στο πλευρό του. Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο Α είναι ο αληθινός ένοχος. Αλλά ο Β ξέρει πως έχουν άδικο, γιατί το αδέρφι από τον πόλεμο, που διακινδύνευσε τη ζωή του για χάρη του δεν είναι ο παλιοχαρακτήρας που όλοι ισχυρίζονται ότι είναι. Γιατί αυτός τον ξέρει καλά. Τον ξέρει από τότε που ήταν αγνός και καλός.

Κατά βάθος βέβαια εύχεται να του είχε αγοράσει το iPad που λέγαμε και να είχε βγάλει την υποχρέωση, αντί τώρα να τρέχει σε βουνά και σε λαγκάδια να βρει στοιχεία για την αθωώτητά του. Αφήνω στην άκρη την κρεβατομουρμούρα που πέφτει από την ωραία πλην όμως αχάπαρη σύντροφο που αδυνατεί να καταλάβει το δέσιμο των δύο αντρών.

Το φινάλε έχει ως εξής. Αν ο φίλος Α είναι όντως αθώος στο τέλος όλοι πανηγυρικά το αναγνωρίζουν, εξυμνούν τη φιλία και εμμέσως απολογούνται στο Β.

Υπάρχει όμως και το ανατρεπτικό τέλος. Όπου ο Α αποδεικνύεται κάθαρμα. Αλλά μετανοεί. Μαύρο δάκρυ. Άτιμη κοινωνία που άλλου τους ανεβάζεις ψηλά και άλλους του ρίχνεις στα ξένα χέρια. Και στο τελευταίο πιστολίδι μπαίνει μπροστά για να σώσει ξανά το Β… Ώσπου να ξεψυχήσει (άντε κύριος έχουμε και άλλες δουλειές) λέει ξανά στον Β πόσο τον αγαπά, πόσο τον εμπιστεύεται, πόσο λάθος έκαμε. Ο Β του απαντά πως κράτησε αγνή την καρδιά του παρόλες τις μαλακίες που έκαμε.

Και τότε ρίχνει τη βόμβα. Λίγο πριν (επιτέλους) πριν αποχαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο, λέει στον Β για το νόθο γιο ή κόρη του και τον καλεί να φροντίζει το τέκνο του! Εννοείται εδώ ο Β σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο αν προλαβαίνει να αγοράσει το iPad αλλά επειδή δεν έχει τέτοια πολυτέλεια, δίνει τη μοιραία υπόσχεση.

Το ότι ο γιος ή η κόρη επίσης θα τα κάνει μαντάρα και θα τρέξει στον Β είναι βέβαιο. Αλλά αυτό είναι scenes from our next episode…

Καλή Ανάσταση

Θα κάνω λίγες μέρες αποχή. Έτσι κι αλλιώς με τις κόρες στο σπίτι είναι πολύ δύσκολο να κρατήσω blogging. Εύχομαι σε όλους καλή ξεκούραση, να περάσετε όμορφα. Καλή Ανάσταση ο Θεός μαζί σας. Ιδιαίτερες ευχές σε όσους είναι μακριά.

Πασχαλίδης Vs Αβέρωφ

Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου πήγε με το τζιπ του, Volvo αν είδα καλά στις ειδήσεις να βάλει καύσιμα. Πλήρωσε 75 ευρώ και το πρόβλημά του ήταν ότι 35 ευρώ θα πάνε για φόρους. Από ό,τι φαίνεται δεν θα τον πείραζε να δίνει και 100 φτάνει να πήγαιναν όλα στις τσέπες των εταιρειών καυσίμων.

Ο υπουργός Εμπορίου Αντώνης Πασχαλίδης απάντησε επί λέξει: «Έχει οικονομικό πρόβλημα ο κύριος Αβέρωφ Νεοφύτου να γεμίσει το αυτοκίνητό του βενζίνη;».

Δεν το έχεις υπουργέ μου δεν το έχεις. Αφού βλέπεις ότι επικοινωνιακά κάθε φορά που θα ανοίξεις το στόμα σου δημιουργείς αντί να λύνεις προβλήματα, γιατί δεν προσλαμβάνεις ένα εκπρόσωπο Τύπου, ένα επικοινωνιολόγο έστω; Αλλά σιγά που αφήσετε άλλους να φαίνονται στο γυαλί…

Πήγε ο πρώτος ο πρώτος με μια έξυπνη επικοινωνιακή κίνηση να δείξει ότι είναι ακριβά τα καύσιμα. Αντί ο δεύτερος να κάνει κάτι εξίσου έξυπνο, του απαντά με μαλακίες και φυσικά χάνει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Τι θα έκανα στη θέση του υπουργού;

Απλούστατα, θα πήγαινα με ένα μικρομεσαίο αυτοκίνητο τύπου Honda Jazz, θα το γέμιζα με καμιά 45 ευρώ και θα έριχνα ατάκες ότι για όσους δεν κρατούν μεγάλα 4x4 τζιπ τα καύσιμα δεν είναι τόσο ακριβά, ότι με τα λεφτά από τη φορολογία η κυβέρνηση κάνει έργα, ότι πλούσιοι όπως ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί το κόστος των καυσίμων κτλ κτλ κτλ.

Οτιδήποτε που θα τραβήξει την προσοχή μακριά από την εικόνα του Νεοφύτου να βγάζει και να πληρώνει μετρητά τον βενζινοπώλη. Πάντως, είμαι σίγουρη ότι μόνο με platinum άντε το πολύ χρυσή κάρτα συνήθως θα πληρώνει.

Επιπλέον κύριε υπουργέ, ο Αβέρωφ Νεοφύτου σαφώς δεν έχει οικονομικό πρόβλημα. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους περισσότερους από εμάς, που το γέμισμα του ρεζερβουάρ, σε συνδυασμό με την ακρίβεια, έχει γίνει βραχνάς. Ναι, κ. Πασχαλίδη έχω πρόβλημα, έχω πρόβλημα να πληρώνω 60 ευρώ τη βδομάδα βενζίνη και δεν με νοιάζει που καταλήγουν, στις εταιρίες ή στην κυβέρνηση. Με νοιάζει που πλέον σκέφτομαι να κάνω έξτρα διαδρομές, με νοιάζει που οι δρόμοι είναι χάλια, με νοιάζει που όλο πληρώνω και δεν παίρνω σχεδόν τίποτα πίσω.

Πολιτική και χρήμα

Θα βάλουμε κάτω τα δεδομένα πρώτα.

1. Σύμφωνα με το νόμο ο κάθε υποψήφιος δικαιούται να ξοδέψει για την προεκλογική του εκστρατεία το ποσό των €30,000.

2. Ο νόμος προβλέπει ότι οι παραβάτες πρέπει να πληρώσουν πρόστιμο, €1000 αν δεν κάνω λάθος ή φυλάκιση αν παραβούν το νόμο ή ακόμη να τους στερηθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

3. Η κάθε διαφημιστική πινακίδα στους δρόμους, τα billboards κοστίζει το λιγότερο €350 για δεκαπέντε μέρες. Και αυτή είναι η καλύτερη τιμή που θα πετύχεις, λαμβάνοντας υπόψη ότι θα κλείσεις πολλές πινακίδες για πολλές μέρες.

4. Οι περισσότερες πινακίδες είναι κλειστές σχεδόν από τον Φλεβάρη. Άντε να βρεις καμιά ελεύθερη σε περιοχή, που δεν περνά ψυχή. Όλοι οι πολυσύχναστοι δρόμοι είναι πιασμένοι.

5. Η διανομή ενός φυλλαδίου μαζί με μια εφημερίδα, συνήθως την Κυριακή κοστίζει γύρω στα €3500.

6. Όσον αφορά τον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό χρόνο είναι δύσκολο να γίνουν εκτιμήσεις, μιας εξαρτάται από το χρόνο μετάδοσης, τη συχνότητα κτλ κτλ κτλ. Κοστίζουν ανά δευτερόλεπτο όμως και όσο πιο κοντά είναι στο prime time τόσο πιο πολύ ακριβές είναι. Δηλαδή, για ένα σποτ των 30 δευτερολέπτων πριν από το δελτίο ειδήσεων ο υποψήφιος θα δώσει τετραψήφιο αριθμό.

7. Ακριβή είναι η διαφήμιση σε μια εφημερίδα. Ενδεικτικά μια ολοσέλιδη για μια εφημερίδα τάμπλοιντ όπως ο Πολίτης είναι γύρω στις €2000, ενώ για τον Φιλελεύθερο €3000.

Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι τηρείται η νομοθεσία; Μόνο οι διαφημιστικές πινακίδων ορισμένων υποψηφίων, πρέπει να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις €30,000. Μην λέμε πάλι ονόματα. Πιο συχνά βλέπουμε τις φάτσες τους στους δρόμους παρά τους φίλους μας.

Γιατί δεν υφίστανται τις συνέπειες; Γιατί απλούστατα οι βουλευτές όταν ψήφιζαν το νόμο, φρόντισαν να μην υπάρχει και το ανάλογο εποπτικό όργανο που θα φροντίζει να εφαρμόζεται. Εν ολίγοις όλοι ξέρουμε ότι παρανομούν, όμως δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει η αρμόδια αρχή να κάνει έρευνα και να δει τι στο καλό έχει συμβεί με τις δαπάνες των υποψηφίων.

Στην δε απίθανη περίπτωση που ο Γενικός Εισαγγελέας αποφασίσει να κινηθεί μέχρι να γίνει η διερεύνηση και να φτάσει η υπόθεση στο δικαστήριο, οι εκλογές θα έχουν περάσει. Και φυσικά όσοι εκλεγούν θα καλύπτονται από βουλευτική ασυλία και δεν πρόκειται να πάθουν τίποτε. Άντε το πολύ πολύ να την πληρώσει κανένας «μικρός» που είχε μικρό κονδύλι και δεν κατάφερε να εκλεγεί…

Και τέλος έχουμε το κρίσιμο ερώτημα που βρίσκουν οι υποψήφιοι όλα αυτά τα χρήματα για την καμπάνια τους. Δέχομαι το επιχείρημα ότι μερικοί έχουν προσωπική περιουσία και την αξιοποιούν για να εκλεγούν. Οι υπόλοιποι; Γιατί, δεν γίνεται, από κάπου τα παίρνουν. Άρα για να πάρουν κάτι, εννοείται θα δίνουν κάτι. Κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό. Η εξαργύρωση γίνεται μετά την κάλπη.

Sleeping Beauty

Σήμερα my dearests θα μοιραστώ τη χαρά της νάρκωσης. Η επέμβαση πήγε καλά, εντάξει δεν ήταν κάτι σοβαρό, τα υδραυλικά μου φτιάχτηκαν, το μόνο πρόβλημα τρεις βδομάδες χωρίς σεξ. Θα αντέξω, νομίζω.

Ήταν η πρώτη φορά που πήρα νάρκωση. Μέχρι τώρα δεν έκαμα επέμβαση και τις κόρες τις γέννησα φυσιολογικά χωρίς επιτούραλ. Η μόνη μου εμπειρία ήταν ότι έβλεπα στα έργα.

Πάμε λοιπόν στο νοσοκομείο, μου φορούν εκείνη τη ρόμπα του χειρουργείου, ξαπλώνω και περιμένω το γιατρό να έρθει. Ο Μοτορτζής εκτός του ότι ανησυχούσε, εγώ πάλι καθόλου, το όλο σκηνικό του θύμιζε τις προηγούμενες φορές που ήμασταν εκεί για να γεννήσω. Άδραξα της ευκαιρίας να του πω ότι θέλω τρίτο παιδί, μάλλον κόρη, αλλά εισέπραξα ένα μεγάλο όχι.

Τέλοσπαντων, έρχεται η ώρα του χειρουργείου. Πάμε μέσα, πρόλαβα να προειδοποιήσω το γιατρό αν πω καμιά μαλακία να με σταματήσει. Θυμάμαι τον αναισθησιολόγο να με ρωτά αν έχω μωρά και να μου βάζει την πρώτη δόση αναισθητικού. Θυμάμαι να σκέφτομαι να θέλω να του πω ότι έχω δύο και καλά κάνει να φροντίσει να τα ξαναδώ. Θυμάμαι τον γυναικολόγο επίσης κάτι να με ρωτά. Και εδώ σταματούν οι θύμισες.

Τίποτε άλλο. Μέσα σε δευτερόλεπτα έπεσα τέζα. Ξύπνησα μετά από λίγη ώρα, δεν είμαι σίγουρη που ήμουν. Είπα κάτι στον Μοτορτζή κάτι στον γυναικολόγο και ξανακοιμήθηκα. Ξύπνησα, έστειλα μήνυμα στις κολλητές ότι είμαι καλά και ξανακοιμήθηκα. Πήγαμε σπίτι και ξανακοιμήθηκα. Ξύπνησα είδα λίγο τις κόρες και ξανακοιμήθηκα.

Τέτοιο ύπνο είχε από την εποχή που σπούδαζα να κάμω. Τι σου είναι η νάρκωση. Φοβερή εμπειρία. Στα καλά των καθουμένων, όλα σβήνουν. Λες και κάποιος κλείνει το διακόπτη. Χάνεσαι.

Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που θέλω να το επαναλάβω. Αλλά μια φορά στη ζωή του, ως εμπειρία είναι μεγάλη φάση. Αστεία αστεία πρέπει να έστρωσα επιδερμίδα με τόσες ώρες ύπνου.

Υγ. Πάντως είναι εξαιρετικό το γεγονός να φεύγεις από το μαιεύτηριο και να χωράς στα ρούχα με τα οποία μπήκες μέσα...

Τα νέα μας

Χτύπα τα χέρια σαν παίζει μουσική

Χτύπα τα χέρια σαν παίζει μουσική

Χτύπα τα χέρια σαν παίζει μουσική

Και πάλι ξεκινώ απ’ την αρχήηηηη

Τραγουδά η κόρη Α.

Η κόρη Β προσπαθεί να πηγαίνει για κακκάκια και τσίσα στην τουαλέτα (Σκάσε Pampers που δεν θα σας δίνω 100 ευρώ το μήνα τουλάχιστον).

Ο Μοτορτζής περιμένει καλό καιρό για εξόρμηση με μηχανή.

Εγώ έκανα την μικροεπέμβαση που λέγαμε. Φοβερό πράμα η νάρκωση. Εκεί που έλεγα του γιατρού ότι πεινώ έπεσα ξερή. Και όταν ξύπνησα κοιμήθηκα ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

She απολογούμαι ξέχασα να απαντήσω στο sms σου αλλά ήμουν μέσα στην τρεχάλα.

Κοράκια

Ήταν χθες γύρω στο μεσημέρι όταν έπεσε η είδηση για το θάνατο του πρώην υπουργού Άκη Κλεάνθους. Εκείνη την ώρα έβλεπα ΡΙΚ, όπου ο Χαρούμενος Πανίκος (Thanx Helen) αντί να κάνει ένα διάλλειμα και να το ανακοινώσει στους καλεσμένους του, τους το είπε στον αέρα. Ο εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ μάλλον δεν τον γνώριζε, έμεινε σχετικά ατάραχος.

Αντίθετα, ο μακαρίτης υπήρξε συνεργάτης με τον εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ. Μόλις άκουσε την είδηση, ο εκπρόσωπος πάγωσε, στεναχωρέθηκε, ο άνθρωπος δεν ήξερε τι να κάνει και παρακάλεσε να μην γίνει η προγραμματισμένη συζήτηση. Οι υπεύθυνοι του ΡΙΚ αντί να σεβαστούν την έκκλησή του, άφησαν καμπόσο χρόνο να περάσει, κρατώντας το πλάνο πάνω του. Ένα κοντινό πλάνο στο παγωμένο πρόσωπο του. Θα πέρασαν τουλάχιστον δύο λεπτά με τον άνθρωπο να παρακαλεί να σταματήσει αμέσως το γύρισμα.

Δεν ξέρω τι έγινε στα υπόλοιπα κανάλια, φαντάζομαι έπαιξε το ίδιο σκηνικό. Ο θάνατος ενός νέου πολιτικού ήταν «δώρο εξ ουρανού» για μέσα ενημέρωσης. Εκεί που τα μέσα ενημέρωσης είχαν να παίξουν δηλώσουν για τις εκλογές, τώρα έπεσε συγκίνηση για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου. Είναι βέβαια και ο ανταγωνισμός ποιο θα παίξει την είδηση πρώτο. Μπράβο, πάντα τέτοιες πρωτιές να κυνηγάτε…

Και φυσικά τα κανάλια προσαρμόστηκαν αμέσως. Να και η μουσική του Χατζηδάκη, να και όλοι όσοι τον ήξεραν να βγουν στα μικρόφωνα να πουν τι καλός που ήταν, να και τα θλιμμένα πρόσωπα. Η Κύπρος θρηνεί, η Κύπρος είναι σοκαρισμένη, Η Κύπρος έχασε ένα άξιο παιδί της…

Λόγια, λόγια, λόγια. Η Κύπρος ούτε σοκαρίστηκε, ούτε θρηνεί. Απλώς βρήκε ένα νέο θέμα να ασχολείται. Αν ανοίξουμε τη σελίδα με τις κηδείες καθημερινά θα δούμε αγγελίες για νέους ανθρώπους. Πιο νέους από τον Άκη Κλεάνθους. Δεν είναι, λοιπόν, η ηλικία που μας έκανε «τα μάτια μας να γεμίσουν». Είναι η ανθρωποφάγα διάθεσή μας να σκύψουμε πάνω από το πτώμα ενός νέου ανθρώπου, που έτυχε να είναι πρώην υπουργός, άρα και επώνυμος.

Η θλίψη και ο πόνος είναι για την οικογένεια του νεκρού και για τους στενούς του ανθρώπους, που θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς αυτόν. Ιδιαίτερα σκέφτομαι τον γιο του. Θα είναι πληγή που θα κουβαλεί μια ζωή. Το θάνατο του γονιού δεν τον ξεπερνάς με τίποτα. Αυτούς που θα ξεχάσουμε, μόλις ξεχαστεί το θέμα και θα προκύψει άλλο να τραβήξει το ενδιαφέρον μας.

Υγ. Με ποιο σκεπτικό η Αθηνά Κυριακίδου, τάχα μου συναγωνίστρια του Άκη Κλεάνθους προτού καλά καλά περάσει μισή ώρα έστελνε αβέρτα sms για να πληροφορήσει τους πάντες για τη μεγάλη θλίψη της; Ποια είναι αυτή η μεγάλη θλίψη που δεν σέβεται ούτε το νεκρό, ούτε το γεγονός ότι κοντινοί του άνθρωποι, πληροφορήθηκαν την είδηση από το sms της; Αν δεν είχαμε εκλογές σε ενάμισι μήνα αμφιβάλλω αν η κ. Κυριακίδου έστελνε ένα τέτοιο μήνυμα.

Καν ’το όπως ο πρόεδρος

Ήταν ένα πρότζεκτ που δεν του έδωσα σημασία που έπρεπε. Όχι ότι το παραμέλησα. Αλλά εντάξει, καμία σύγκριση με αυτό που ανέδειξα και που θυσίασα ώρες και κόπο για να γίνει.

Έπεται η σύσκεψη που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, θα συζητήσουμε και θα δούμε τι θα κάνουμε. Φυσικά πρώτα θα παρουσιάσω το καλό μου. Θα με κάμουν φοινιτζιά, και εγώ από μέσα μου θα καμαρώνω. Μόνο από μέσα μου, τις κραυγές θριάμβου θα τις αφήσω για το σπίτι.

Όταν έρθει η ώρα για το άλλο, θα ακολουθήσω διαφορετική τακτική. Σιγά να μην κάτσω να απολογούμαι και να βρίσκω δικαιολογίες για κάτι που μου φόρτωσαν δεν το ζήτησα εγώ.

Την έχω έτοιμη τη στρατηγική. Με το που θα ανοίξει η συζήτηση, θα κάνω προσωπική επίθεση σε ένα συνάδελφο, που είχε εμπλοκή στο πρότζεκτ. Και αφού έχω ήδη βρει το στόχο, κατέστρωσα στρατηγική. Θα ρίξω ένα δυο σοβαρά υπονοούμενα, χωρίς να δώσω πολλές λεπτομέρειες, και χωρίς να κατονομάζω απευθείας το συνάδελφο. Θα δημιουργήσω ένα νέφος αμφιβολιών, κατηγοριών και υπονοιών. Οι υπόλοιποι, ελπίζω να το χάψουν και να αρχίσουν να συζητούν για αυτά και όχι για το πρότζεκτ.

Πριν προλάβει κανείς να μου δώσει εύσημα ή να έχει αμφιβολίες για το ότι θα δουλέψει, υπενθυμίζω ότι δεν είναι δική μου ιδέα. Το εφαρμόζει ο Δημήτρης Χριστόφιας με απίστευτα καλά αποτελέσματα. Είδατε κανένα να ασχολείται με την ουσία αυτών που λέει; Μπααααα. Όλοι με τα υπονοούμενα.

Όπως το τελευταίο του διάγγελμα. Αναλύσαν οικονομική πολιτική, μεταρρυθμίσεις, κυπριακό, ανύπαρκτη Υγεία και Παιδεία κτλ κτλ κτλ; Με τα μούτρα έπεσαν να βρουν ποιος είναι ο υπουργός που πήρε το ανεργιακό επίδομα. Μετά συζητούσαμε το επίδομα που παίρνει στο εξωτερικό και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω, αν ο πρόεδρος Χριστόφιας το έκανε επίτηδες. Αν ισχύει αυτό, εισηγούμαι αυτός που είχε την ιδέα να πάρει αύξηση, προαγωγή, ένα δώρο τελοσπάντων. Ένα ταξίδι στην Κούβα, κάπου όμορφα. Μεγαλοφυής στρατηγική. Διαφορετικά, αν του βγήκε αυθόρμητα, τι να πω; Ένα ωχ, είναι αρκετό.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ

Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι.
Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι.
Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι.
Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι. Βαριέμαι.

Και στην περίπτωση που δεν έχω γίνει κατανοητή… ΒΑΡΙΕΜΑΙ

Easy money

Ντίαρ αναγνώστερ. Είμαι σίγουρη ότι δεν πείστηκες από το προεδρικό διάγγελμα ότι η οικονομία μας πάει μια χαρά και ότι τέλοσπαντων αν δεν πάει φταίει ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας. Θέλεις ολοένα και περισσότερα χρήματα να γεμίσεις το αυτοκίνητο, το μισό μήνα τον περνάς χάρη στο overdraft, έκοψες τις πολλές εξόδους και οι διακοπές το καλοκαίρι είναι όνειρο.

Μην ανησυχείς όμως σου έχω τη λύση. Εύκολο παραδάκι και μάλιστα μπόλικο. Εντάξει, δεν θα σου λύσει το οικονομικό για μια ζωή, αλλά τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβρη την βγάζεις. Και μετά έχει ο Θεός.

Στον αγώνα Ομόνοιας Ανόρθωσης πριν μερικές μέρες, ένας οπαδός της Ανόρθωσης έριξε φωτοβολίδα στον τερματοφύλακα της Ομόνοιας. Η Ανόρθωση θέλει να βρει πάση θυσία αυτόν τον οπαδό. Και τον επικήρυξε για 10.000 ευρώ, όποιος τον κατονομάσει ή δώσει πληροφορίες θα πάρει το παραδάκι.

Λοιπόν, το σχέδιο πάει ως εξής. Τηλεφωνείτε της Ανόρθωσης, εννοείται όχι από το κινητό ή το σταθερό σας, αλλοιώνεται τη φωνή σας και καταγγέλλεται τον εαυτό σας. Για να πείσετε δώστε έμφαση. «Να σας πω εγώ ποιο είναι το τσογλάνι που έριξε τη φωτοβολίδα. Ο ανεγκέφαλος, ο χούλιγκαν που νομίζει ότι μπορεί να καταστρέφει το ποδόσφαιρό μας με τέτοιο τρόπο». Και δίνεται το όνομά σας.

Φυλακή δεν πρόκειται να πάτε. Άντε το πολύ πολύ να σας απαγορεύσουν να πατήσετε το πόδι σας στην κερκίδα της Ανόρθωσης. Σιγά τη ζημιά, σάμπως σας νοιάζει καθόλου για την Ανόρθωση; Ίσως σας διασύρουν λιγάκι τα μέσα ενημέρωσης, αλλά για 10,000 ευρώ αξίζει τον κόπο. Καλύτερα να μιλούν αρνητικά για μας παρά να μην μιλούν καθόλου.

Επίσης αν έχετε δική σας δουλειά είναι ευκαιρία για διαφήμιση. Την ώρα της σύλληψης μπορείτε να φορέσετε ένα μπλουζάκι που μπρος πίσω θα γράψει το όνομα της επιχείρησης και στις δηλώσεις σας να λέτε συνέχεια για τη δουλειά σας. «Εμ πραγματικά μετάνιωσα που έριξα τη φωτοβολίδα, αλλά πιστεύω ότι είμαι καλός άνθρωπος, ε, έχω και αυτή την επιχείρηση, όσοι έρθουν τις επόμενες μέρες έχουν 15% έκπτωση».

Και επειδή είμαι υπεράνω δεν θα ζητήσω ποσοστά από όποιον καταφέρει και πάρει τις 10,000. Αρκεί ένα κέρασμα. Κατά προτίμηση ποτό και φαγητό.

Νέα γυναίκα με ή χωρίς άποψη

Είχα σκοπό να γράψω για τεστ κληρονομικότητας. Αλλά πόσα billboards της Έλενας Παπαδοπούλου να αντέξω να δω πρωί πρωί, χωρίς να σχολιάσω; So here I am.

Η ηλικία είναι ένας αριθμός. Μπορεί κάποιος να είναι 17 και να έχει ώριμο τρόπο σκέψης που να σε εκπλήσσει, καλή ώρα το Μισιαρούδι, που βάζει κάτω πολλούς συνομηλίκους μου. Και το αντίθετο να είσαι 80αρης και να έχεις ένα νεανικό τρόπο σκέψης.

Αλλά τα γέρημα πας για βουλευτής. Μιλάς για διαφάνεια. Τι το θέλεις το η Έλενα Παπαδοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καϊμακλί. Όλοι γεννηθήκαμε και όλοι μεγαλώσαμε κάπου. Αυτονόητο. Βγάζει μάτι ότι αρνείται να πει το πότε.

Και περνούμε στο παρασύνθημα. Το μότο της υποψηφίου βουλευτής είναι Νέα, γυναίκα με άποψη. Πως λέμε νέα γυναίκα μόνη ψάχνει; Κάτι παρόμοιο. Το σύνθημα εξηγεί και την έλλειψη ημερομηνίας. Γιατί αν είμαι εγώ στα mid thirties ακριβώς και τη θυμάμαι προ αμνημονεύτων ετών σε σειρές του ΡΙΚ, ε τότε σημαίνει ότι εμ δεν είναι και τόσο νέα.

Παρακάμπτουμε όμως την ηλικία, γιατί δεν είναι σημαντικό. Το εκνευριστικό είναι η ευκολία με την οποία πολλές υποψήφιες, καλή ώρα σαν την Παπαδοπούλου ζητούν την ψήφο μας επειδή είναι γυναίκες. Το έχω δει να συμβαίνει αρκετά συχνά. Προβάλλουν την γυναικεία φύση τους. Τάχα μου; Πρόταξε κυρία μου το έργο σου ό,τι έχεις κάνει τέλοσπαντων αντί να σκέφτεσαι ότι θα σε προτιμήσω λόγω φύλου.

Είπαμε να είμαστε γυναίκες και να το δείχνουμε. Αλλά όχι να το φωνάζουμε λες και ο άλλος δεν μπορεί να το δει.

Υπάρχει και η άλλη άποψη. Ξέχασα το όνομα της τύπισσας, νομίζω Ερωτοκρίτου λέγεται, που κατεβαίνει με την ΕΔΕΚ και γέμισε τα billboards με φωτογραφίες της που εμφανίζεται με πουκάμισο και σακάκι και ένα ύφος «να πας αμέσως τιμωρία στο δωμάτιό σου». Ο Αβέρωφ και ο Αντρος Κυπριανού έχουν περισσότερη χάρη. Σοβαρά τώρα. Λες και έχουν κάνει αφαίμαξη κάθε θηλυκού στοιχείου από πάνω της.

Έχουν issues με το φύλο τους. Για όνομα. Γυναίκες είμαστε, ούτε εξηγήσεις χρειάζεται να δίνουμε, ούτε να το φιλοσοφούμε το θέμα. Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ο εαυτός μας και απλά να το αποδεχόμαστε; Είδατε κανένα άντρα να προβληματίζεται επειδή είναι άντρας; Απλά το απολαμβάνει.

Γραμμένους σας έχω

Κάποτε είχα απίστευτο μνημονικό. Τώρα ο νους μου είναι σουρωτήρι. Αν το κινητό μου δεν είχε reminder θα ξεχνούσα να κάνω πολλά πράγματα. Είναι καθημερινό φαινόμενο να βρίσκομαι μπροστά στο ανοικτό ψυγείο και να μην θυμάμαι τι θέλω, να κρατώ το αλάτι πάνω από το φαγητό και να μην έχω ιδέα αν έβαλα ή όχι, να πηγαίνω σουπερμάρκετ και τα μισά πράγματα που θέλω να μην τα παίρνω.

Σε ποια ηλικία χτυπά το Αλτσχάιμερ; Ένας έλεγχος δεν βλάπτει.

Προκειμένου να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη, βρήκα ένα κόλπο, πράγματα που θέλω να θυμάμαι τα γράφω στα χέρια μου. Κωδικοποιήμενα βέβαια, γιατί ένα χέρι είναι, πως μπορώ να γράψω πάνω ολόκληρο πρόγραμμα;

Αν έχω βάλει πράγματα στο ψυγείο της δουλειάς και πρέπει να τα πάρω σπίτι γράφω ένα Ψ. Αν έχει να κάνει με τον διευθυντή ζωγραφίζω ένα ερωτηματικό. Αν σχετίζεται με τις κόρες μια φατσούλα χαμογελαστή. Αριθμοί γράμματα, λέξεις κωδικοί για πράγματα που πρέπει να γίνουν.

Το πρόβλημα είναι πως κάποιες φορές δεν θυμάμαι για ποιο λόγο έγραψα κάτι. Για παράδειγμα τώρα κοιτάζω ένα ορθογώνιο που ζωγράφισα. Δεν μοιάζει με σπίτι, δεν είναι ένα όμικρο με γωνιές. Δεν είναι κινητό, δεν είναι ipod. Τι στο καλό είναι; Το αλτσχάιμερ μου μέσα. Πρέπει να βελτιώσω τους κώδικες μου. Εκτός αν γράφω σημειώσεις σε ένα τετράδιο με εξηγήσεις για αυτά που γράφω στα χέρια μου, αλλά αυτό είναι too much.

Νόμιζα ότι δεν είχαμε πολλοί αυτή τη συνήθεια. Ώσπου ξεκίνησαν οι επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο και είδα χέρια γεμάτα μηνύματα, όσα δεν είδα ποτέ στη ζωή μου. Πολλά χέρια. Με κάθε είδους μηνύματα. Να φύγουν δικτάτορες, εκδηλώσεις συμπαράστασης, υπέρ του Αλλάχ.

Τελικά παίζει να μην είμαι ξεχασιάρα, αλλά συνεχιστής μιας αρχαίας και αραβικής συνήθειας (αν δείτε Γερμανό να γράφει στα χέρια του, να μου τρυπήσετε τη μύτη).

Το πιο δύσκολο πράγμα

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα, δεν ήταν τα 9 μαθήματα που πέρασα σε μια εξεταστική.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα, δεν ήταν να πάω στο γραφείο και να λάμπω έχοντας καταναλώσει δεν θυμάμαι καν πόσο αλκοόλ, χωρίς ύπνο, χωρίς ξεκούραση.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν που έμαθα να αντεπεξέρχομαι, όταν χάνω κάποιον που αγαπώ.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα, δεν ήταν να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν να αλλάξω το ελαστικό του αυτοκινήτου.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν να κοιτάξω αλήθειες κατάμουτρα.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν να πετάξω από τη ζωή μου ανθρώπους, που θεωρώ ότι δεν έχουν θέση (κατ’ ακρίβεια αυτό ήταν εύκολο και το έκανα με μεγάλη χαρά).

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν να είμαι ανοικτή σε ιδέες, ανθρώπους και καταστάσεις, παρόλο το ρίσκο που υπάρχει.

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν να ακροβατώ στην άκρη του γκρεμνού.

ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ είναι που προσπαθώ να συνεννοηθώ με την τετράχρονη κόρη μου. Δεν θέλω να ακούσω ότι τα χειρότερα έρχονται. Δεν θέλω να ακούσω ότι όσο πάνε τα πράγματα δυσκολεύουν.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάμεις ένα διάλογο του χαϊρκού με ένα τετράχρονο; Γιατί τους λες κάτι και νομίζουν ότι τους είπες να κάνουν ακριβώς το αντίθετο; Γιατί το δίχρονο χαριεντίζεται από τις μαλακίες που κάνει η μεγάλη και ακολουθεί κατά πόδας;

Μοτορτζή κουράγιο. Θα έρθει άσπρη μέρα και για μας.

Μάρτινι αγγουράκι

Αγγουράκι. Το βάζουμε στη σαλάτα, το κάνουμε τζατζίκι. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο θεσπέσιο το καλοκαίρι ύστερα από μια βουτιά στη θάλασσα από μια χωριάτικη με μπόλικο ξύδι και φέτα.

Συνοδεύει το ούζο και τους ψαρομεζέδες.

Το κάνουμε μάσκες ομορφιάς, το βάζουμε στα μάτια για να διώξουμε κραιπάλες και αϋπνίες. Το βρίσκουμε σε συνταγές αλοιφών κατά δερματικών παθήσεων.

Η φλούδα του περιέχει πολλά συστατικά στοιχεία όπως μέταλλα και μαγνήσιο.

Είναι ένα γρήγορο σνακ και μάλιστα χωρίς πολλές θερμίδες.

Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε στο μπάνιο μας για χαλαρωτικό.

Στην κυπριακή διάλεκτο έχει τη χρήση του ως βρισιά.

Επίσης υπάρχουν και άλλες χρήσεις you know what I mean, αναλόγως μεγέθους αγγουριού μιλούμε πάντα…

Πρόσφατα ανακάλυψα και μια άλλη χρήση για το αγγούρι. Όπως με ειδοποίησε η κολλητή από την Ολλανδία, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε κόκτεϊλ. Και μου έστειλε μια συνταγή Μαρτίνι αγγουράκι. Να δω τον Τζέιμς Μποντ να παραγγέλλει μαρτίνι με αγγούρι και τι στον κόσμο. Είπε ότι είναι ένα δροσερό, ελαφρύ (εξαρτάται βέβαια πόσο Μαρτίνι θα βάλεις) κόκτειλ που ταιριάζει σε καλοκαιρινές νύχτες.