Παγωτό αντί για μπράουνις

Φανταστική σκηνή. Ο εαυτός μου τώρα κάθεται και συνομιλεί με τον εαυτό μου πριν 13 χρόνια. Οι δυο τους είναι σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Μάλλον φθινόπωρο, αλλά όπως είναι το φθινόπωρο στη Βρετανία. Κρύο αλλά όχι παγωνιά και τα δέντρα στα πάρκα, χρυσοκόκκινα με καμπόσα φύλλα στο χώμα. Θα ακολουθήσει μια βόλτα στο Thornton’s.

Δεν θα πω τίποτα για αυτά που με περιμένουν. Δεν θα πω ότι ναι μεν θα κάνεις παιδιά, αλλά μην ονειρεύεσαι να τα κρατάς όμορφα από το χέρι και να παίζετε στο πάρκο. Δεν θα προειδοποιήσω πως έτσι και αποκτήσεις παιδιά σου μένει μόνιμη η αγωνία να είναι καλά και ευτυχισμένα. Θα με αφήσω να το ανακαλύψω στην πορεία μόνη μου, όπως και το τι ευτυχία είναι να σφίγγουν τα χεράκια τους γύρω από το λαιμό μου και να μου λένε σ΄ αγαπώ.

Αν πέσει πολιτική συζήτηση μάλλον θα έχουμε διαφωνίες. Η μάνα του τότε ήταν πολύ πιο ιδεολόγα από ότι είμαι εγώ σήμερα. Και αν τα 13 χρόνια πίσω τα έκανα 17, τότε θα έφτανα στον εαυτό μου που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Εκεί να δεις διαφωνίες. Τώρα, είμαι πιο ρεαλίστρια, όχι μόνο στις απόψεις μου αλλά γενικά στον τρόπο ζωής μου. Πάντα πατούσα στερεά στη γη. Τώρα ακόμη περισσότερο.

Ο Defiance υποστηρίζει πως αν σε μια συνάντηση με τον πρώιμο εαυτό του θα έπεφτε πολύ ξύλο.

Θα με κοιτώ και θα σκέφτομαι πόσο έχω αλλάξει. Θα αναρωτιέμαι αν οι αλλαγές ήταν αναπόφευκτες, αν έβαλα νερό στο κρασί μου. Μπορεί να μου πει για τα όνειρά της, τις σκέψεις της και εγώ θα ξέρω ποια από αυτά χάθηκαν στην πορεία, ποια πραγματοποιήθηκαν και ποια όχι. Όπως θα ξέρω για αυτά που δεν τα υπολόγιζε ποτέ, και όμως ήρθαν στη ζωή μας. Σημαντικά ή ασήμαντα δεν έχει σημασία.

Ανατροπές. Αυτό θα μου έλεγα. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Είναι σαν να ξεκινάς να πας να φας μπράουνις από το New York Sweets. Στην πορεία γίνονται έργα, οι δρόμοι είναι σκαμμένοι αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις διαφορετική διαδρομή από αυτή που είχες υπόψη σου. Καθοδόν προς το ζαχαροπλαστείο βρίσκεις μια παγωταρία και μπουκάρεις μέσα. Απολαμβάνεις ένα διπλό σοκολάτα, μέντα, ανθόγαλα.

Μετά μπορεί να μετανιώσεις που δεν πήγες για τα μπράουνις που ήταν η πρώτη σου επιλογή, να σκέφτεσαι συνεχώς ότι δεν έκανες αυτό που προγραμμάτιζες. Θα μπορούσες να συνεχίσεις παρά τις δυσκολίες και τους δρόμους για τα μπράουνις. Μπορεί όμως και να μείνεις ευχαριστημένος με το παγωτό. Να μην ήταν η πρώτη σου επιλογή, αλλά γιατί όχι είναι κάτι εξίσου ωραίο.

Ο χρόνος ευτυχώς δεν γυρνά πίσω, ούτε μπροστά. Και ζούμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή μόνο μια φορά. Απλά τα πράγματα. Μια φορά.

Μπορεί όντως στην πορεία να κατέληξα για παγωτό, αντί για τα μπράουνις. Περνώ καλά όμως.

Και προτού αποχωρήσω από τη συνάντηση, θα έριχνα μια νοσταλγική ματιά με μια δόση ζήλιας σε μένα που πριν 13 χρόνια, το στήθος μου ήταν στον τόπο του και ένα με δύο νούμερο πιο μεγάλο...