Wednesday 21 September 2011

Παγωτό αντί για μπράουνις


Φανταστική σκηνή. Ο εαυτός μου τώρα κάθεται και συνομιλεί με τον εαυτό μου πριν 13 χρόνια. Οι δυο τους είναι σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Μάλλον φθινόπωρο, αλλά όπως είναι το φθινόπωρο στη Βρετανία. Κρύο αλλά όχι παγωνιά και τα δέντρα στα πάρκα, χρυσοκόκκινα με καμπόσα φύλλα στο χώμα. Θα ακολουθήσει μια βόλτα στο Thornton’s.

Δεν θα πω τίποτα για αυτά που με περιμένουν. Δεν θα πω ότι ναι μεν θα κάνεις παιδιά, αλλά μην ονειρεύεσαι να τα κρατάς όμορφα από το χέρι και να παίζετε στο πάρκο. Δεν θα προειδοποιήσω πως έτσι και αποκτήσεις παιδιά σου μένει μόνιμη η αγωνία να είναι καλά και ευτυχισμένα. Θα με αφήσω να το ανακαλύψω στην πορεία μόνη μου, όπως και το τι ευτυχία είναι να σφίγγουν τα χεράκια τους γύρω από το λαιμό μου και να μου λένε σ΄ αγαπώ.

Αν πέσει πολιτική συζήτηση μάλλον θα έχουμε διαφωνίες. Η μάνα του τότε ήταν πολύ πιο ιδεολόγα από ότι είμαι εγώ σήμερα. Και αν τα 13 χρόνια πίσω τα έκανα 17, τότε θα έφτανα στον εαυτό μου που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Εκεί να δεις διαφωνίες. Τώρα, είμαι πιο ρεαλίστρια, όχι μόνο στις απόψεις μου αλλά γενικά στον τρόπο ζωής μου. Πάντα πατούσα στερεά στη γη. Τώρα ακόμη περισσότερο.

Ο Defiance υποστηρίζει πως αν σε μια συνάντηση με τον πρώιμο εαυτό του θα έπεφτε πολύ ξύλο.

Θα με κοιτώ και θα σκέφτομαι πόσο έχω αλλάξει. Θα αναρωτιέμαι αν οι αλλαγές ήταν αναπόφευκτες, αν έβαλα νερό στο κρασί μου. Μπορεί να μου πει για τα όνειρά της, τις σκέψεις της και εγώ θα ξέρω ποια από αυτά χάθηκαν στην πορεία, ποια πραγματοποιήθηκαν και ποια όχι. Όπως θα ξέρω για αυτά που δεν τα υπολόγιζε ποτέ, και όμως ήρθαν στη ζωή μας. Σημαντικά ή ασήμαντα δεν έχει σημασία.

Ανατροπές. Αυτό θα μου έλεγα. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Είναι σαν να ξεκινάς να πας να φας μπράουνις από το New York Sweets. Στην πορεία γίνονται έργα, οι δρόμοι είναι σκαμμένοι αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις διαφορετική διαδρομή από αυτή που είχες υπόψη σου. Καθοδόν προς το ζαχαροπλαστείο βρίσκεις μια παγωταρία και μπουκάρεις μέσα. Απολαμβάνεις ένα διπλό σοκολάτα, μέντα, ανθόγαλα.

Μετά μπορεί να μετανιώσεις που δεν πήγες για τα μπράουνις που ήταν η πρώτη σου επιλογή, να σκέφτεσαι συνεχώς ότι δεν έκανες αυτό που προγραμμάτιζες. Θα μπορούσες να συνεχίσεις παρά τις δυσκολίες και τους δρόμους για τα μπράουνις. Μπορεί όμως και να μείνεις ευχαριστημένος με το παγωτό. Να μην ήταν η πρώτη σου επιλογή, αλλά γιατί όχι είναι κάτι εξίσου ωραίο.

Ο χρόνος ευτυχώς δεν γυρνά πίσω, ούτε μπροστά. Και ζούμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή μόνο μια φορά. Απλά τα πράγματα. Μια φορά.

Μπορεί όντως στην πορεία να κατέληξα για παγωτό, αντί για τα μπράουνις. Περνώ καλά όμως.

Και προτού αποχωρήσω από τη συνάντηση, θα έριχνα μια νοσταλγική ματιά με μια δόση ζήλιας σε μένα που πριν 13 χρόνια, το στήθος μου ήταν στον τόπο του και ένα με δύο νούμερο πιο μεγάλο...

16 comments:

  1. Φάε κόρη μου τζιαι που τα θκιο τζιαι μεν μουρμουράς :p

    ReplyDelete
  2. Όμορφες σκέψεις. Καλημέρα!

    ReplyDelete
  3. Μα τί; Δηλαδή εν έφαες μπράουνις ΜΕ παγωτό; τς τς τς

    ReplyDelete
  4. "please kori, aisme na njisw llio..."

    ReplyDelete
  5. Κόρη Αχάπαρη μόλις αδιαθέτησα. η ιδέα να τα φάω τζαι τα δκυο ακούεται καλή, μα πάρα πολλά καλή.

    Ευχαριστώ Albatros και Raindrops.

    Ινβίκτους έσσεις κάθε δικαίωμα να με κατσαδιάζεις. είμαι απαράδεκτη.

    Sike σιγά να μεν πιάσω άδεια. αφού εν τζαι δικό μου.

    ReplyDelete
  6. πολλά ωραίο το post! ε καλά μπορείς να πάεις αύριο για brownies ένεν θέμα..

    ούλλα αλλάσουν..it would be scary if they didn't..

    ReplyDelete
  7. πολλά όμορφο ποστ :-)

    όπως λέει και ο Φόρεστ Γκαμπ: η ζωή είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει :-)

    ReplyDelete
  8. Όσον σκέφτουμαι πόσο πολλά αλλάσσουμε με τα χρόνια, τόσο πιο σίουρος γίνουμαι ότι το DNA τζαι η κληρονομικότητα εν ασήμαντα μπροστά στην επίδραση των εμπειριών.

    ReplyDelete
  9. όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν Ράνια.

    Σωστός και ο Φόρεστ Γκαμπ, Ουφ.

    Αν το σκεφτείς όμως Def οι εμπειρίες μας καθορίζονται από το DNA.

    ReplyDelete
  10. νομίζω εν θέλω να φτάσω σε τούντο σημείο. Εν θέλω να μετανιώσω που εν εκαμα κάτι τότε που εμπορούσα τζιε πλέον ναν αργά.Εν φοιτσίαρικο όντος.

    Συμφωνώ με Defiance. Το DNA διά σου ενα σχήμα όμως περνας που 1000 άλλες επεξεργασίες στην ζωή σου. Άτε να κοντρολάρις 10-20 , αλλά έσιει που εν αναπόφεκτες τζιε θα σε αλλάξουν.

    Ωραίο ποστ=)

    ReplyDelete
  11. Why sad? αφού έτσι είναι η ζωή.

    Dr μου θα φτάσεις σε αυτό το σημείο. το γεγονός ότι δεν θα κάνεις κάποια πράγματα δεν είναι απαραίτητα κακό. θα κάνεις άλλα που μπορεί να μην πέρασαν από το μυαλό σου, εξίσου αν όχι και καλύτερα. το θέμα είναι να μην τα βάζεις κάτω και να παλεύεις για αυτά που θέλεις. κάποια πράγματα θα σου βγουν και κάποια όχι.

    ReplyDelete
  12. To thema ine oti se 15 xronia to idio tha leme gia to tora...toulaxiston h zoi en akoma mbrosta mas kai akoma mboroume na fame tzino to mbraounis!

    ReplyDelete
  13. iii!! Thornton’s ice cream, "chocolate heaven"!! yummyyy!! :D

    ReplyDelete
  14. Και τώρα, μια χαρά βυζί έχεις!

    ReplyDelete