Η χαμένη γενιά

Τον άρπαξε η άκρη του ματιού μου την ώρα που κατέβηκα βιαστικά στο φούρνο να αγοράσω γάλα (και μία twix εννοείται). Πάνε πόσα χρόνια, μπορεί και 20 από τότε που είχε να τους δω και όμως τον αναγνώρισα και τον θυμήθηκα. Όλη την παρέα. Τον Παναή, τον Άρη, τον Αντρέα. Πέρασε τόσος καιρός, με κόπο θυμήθηκα τα ονόματά τους...

Ήταν οι «αλήτες» της περιοχής. Τα παιδιά του περιθωρίου που κανείς δεν ήθελε. Που πάντα ήταν τιμωρημένα, πάντα παραπεταμένα, πάντα οργισμένα. Πλακώνονταν συνεχώς με όλους και με όλα, έσπαζαν πράματα.

Ήταν όλοι τους μεγαλύτεροι από μένα. Όταν γνωριστήκαμε ήμουν τρίτη δημοτικού, αυτοί, όσοι δεν εγκατέλειψαν, γυμνάσιο. Ένα πρωί, ένας θεός ξέρει γιατί δεν ήμουν στην τάξη, ήμουν στην αυλή και προσπαθούσα να φτάσω στο πιο ψηλό μονόζυγο. Σιγά μην έφτανα. Ώσπου με πλησίασε ένας από αυτή την παρέα και με βοήθησε. Έτσι, τους γνώρισα όλους. Δεν ήταν δα ότι γίναμε κολλητοί. Υπήρχε όμως μια αμοιβαία συμπάθεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους δω και να μην τους πλησιάσω να μιλήσουμε. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι λέγαμε ή τι ευχαρίστηση έβρισκαν να μιλούν με ένα νιάνιαρο.

Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην με βοηθήσουν. Μου έμαθαν να σκαρφαλώνω πάνω σε κάτι τεράστια βαρέλια. Στην παιδική χαρά με τα σχοινιά κοίταζαν να μην βρεθώ από κάτω, πράγμα δύσκολο γιατί στο σκαρφάλωμα έπαιρνα χρυσό μεταλλείο, στην καντίνα αν ήμουν πίσω, μου έκαναν τόπο να περάσω μπροστά και φυσικά στα ψηλά τα μονόζυγα. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ήμουν το μοναδικό μωρό στο δημοτικό που είχα μπράβους. Καθάριζαν για μένα.

Ένας δάσκαλος πήρε είδηση τις παρέες μου. Με κατσάδιασε μπροστά σε όλη την τάξη και άκουσα ένα κήρυγμα μπλα μπλα μπλα μπλα για τις κακές παρέες. Δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να τους μιλώ και να τους θεωρώ φίλους μου.

Ήταν η πιο αδικημένη γενιά παιδιών νομίζω που μεγάλωσε στην Κύπρο. Τα παιδιά που έζησαν τον πόλεμο του ’74. Έχασαν τα σπίτια τους, ίσως και μέλη της οικογένειάς τους, βρέθηκαν να μην έχουν τίποτε. Και κυρίως κατανόηση. Κάτι άσχημο να συμβεί σε κανένα παιδί σήμερα και πέφτουν πάνω του οι ειδικοί να το βοηθήσουν να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ποιος ειδικός έσκυψε πάνω από εκείνα τα παιδιά; Ποιος νοιάστηκε για τα όσα πέρασαν, για τον τρόμο που έζησαν; Ποιος έκατσε έστω να τα ακούσει, να τους μιλήσει, να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν την οργή τους. Να τους δείξει ένα διαφορετικό δρόμο από αυτό που βάδιζαν.

Δεν λέω ότι φταίει το σχολείο. Αλλά από το σχολείο ξεκινούσε το πρόβλημα. Οι γονείς τους αναγκαστικά βγήκαν στο μεροκάματο. Κοντά δεν υπήρχαν ούτε γιαγιάδες, ούτε παππούδες, πόσα άτομα να χωρέσει άλλωστε ένα μικρό σπιτάκι σε ένα συνοικισμό; Υπήρχαν δάσκαλοι που τα αγκάλιαζαν με αγάπη. Υπήρχαν όμως και πολλοί που τα έδιωχναν. Θύμωναν γιατί έρχονταν αδιάβαστα, απεριποίητα, γιατί τσακώνονταν συνεχώς και δεν κάθονταν ήσυχα στην τάξη.

Γίνεται τη μια μέρα να είσαι σπίτι σου μέσα στην προστασία της οικογένειάς σου και την επόμενη μέρα ο κόσμος σου να μετατρέπεται σε χίλια κομμάτια και εσύ να είσαι καλά; Γίνεται να είσαι θυμωμένος, τρομαγμένος, κανείς να μην σε ακούει και εσύ να είσαι καλά; Έγιναν πολλά λάθη με τα παιδιά του πολέμου. Απασχολημένοι όπως ήταν όλοι τους να κτίζουν τη χώρα, κανείς δεν ασχολήθηκε να κτίσει τις ψυχές των παιδιών.

Θα ήθελα να ξέρω τι έχει απογίνει ο Άρης, ο Παναής, ο Αντρέας. Να έχουν βρει άραγε το δρόμο τους; Να κατάφεραν μέσα από τις δυσκολίες, να έστησαν μια κανονική, όμορφη ζωή; Θα ήθελα η ιστορία να έχει ωραίο τέλος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αμφιβάλλω όμως. Στην αληθινή ζωή, το τέρας δεν μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα όταν το φιλήσει η αγαπημένη του. Παραμένει τέρας για πάντα.