Περί blogging

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση, στάθηκε η Ράνια. Για να μην γράφω σεντόνια σε ξένα blogs λέω να πω τις σκέψεις μου στο δικό μου μαγαζί.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο κυβερνοχώρος δεν είναι όπως η γειτονιά μας, που άντε να μας δει η γειτόνισσα να βάζουμε τον γκόμενο σπίτι και να μας κάνει τουτούκι. Υπάρχει δυνατότητα να μας βλέπουν πολλοί, θεωρητικά όλος ο κόσμος και τα πάντα καταγράφονται. Αυτό το ξαναλέω για να γίνει απολύτως κατανοητό: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Επομένως, το θέμα δεν είναι αν θα καταλάβει ο Κωστής Γιαννής ποια είμαι. Είναι το τι συνέπειες υπάρχουν, σε συνδυασμό μάλιστα με την όλη μας διαδικτυακή δραστηριότητα. Παράδειγμα υποθετικό. Η Κοκκινοσκοφίτσα, για παράδειγμα, είναι blogger. Εκεί γράφει τις σκέψεις της, τις αγωνίες της. Μιλά συνέχεια για τον Κώστα που τον θέλει αλλά αυτός δεν της δίνει σημασία. Επίσης κάνει παράπονα για τη δουλειά της. Χαρακτηρίζει άχρηστους τους συναδέλφους της, και θεωρεί ότι ο διευθυντής της πήρε τη θέση επειδή έχει ξάδελφο βουλευτή. Από το Facebook τώρα και το Twitter δεν λείπει ούτε λεπτό. Κάθε μισή ώρα ανανεώνει το προφίλ της και διατυμπανίζει τι ωραία που είναι να μιλά στα κοινωνικά δίκτυα από τη δουλειά.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουν ότι η Κοκκινοσκουφίτσα είναι η Μαρία Αντρέου (ποιο κοινό όνομα δεν θα μπορούσα να βρω). Το να μάθει ο Κώστας ότι η Μαρία κόβει φλέβες για πάρτη του και ότι γίνεται ρεζίλι δεν είναι και το καλύτερο. Το να μάθει όμως ο διευθυντής τι νιώθει για τον ίδιο και τη δουλειά είναι κάτι που δεν θα περάσει στο ντούκου.

Τον τελευταίο καιρό έχω δει πολλά άρθρα σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες για την επίδραση των social media. Γίνονται απολύσεις, προσλήψεις, άτομα παίρνουν προαγωγή ή τίποτα, επειδή για πληροφορίες που ανέβασαν στο Facebook ή στο blog τους. Εταιρεία στην Αμερική ήθελε αυτός που θα προσλάβει να έχει πάνω από 1000 φίλους στο Facebook και μάλιστα τους ήθελε να είναι από ιδιωτικά σχολεία. Γονείς ανεβάζουν φωτογραφίες και πληροφορίες των παιδιών τους χωρίς να λογαριάζουν τι θα γίνει. Αυτές οι πληροφορίες μένουν. Σκεφτείτε το ενδεχόμενο, καθόλου απομακρυσμένο, σε 20 χρόνια αυτό το παιδί να μην μπορεί να βρει δουλειά γιατί θα είναι ήδη φακελωμένο ότι για παράδειγμα αρρωστά εύκολα, ή ότι είναι απειθάρχητο. Μην βιαστείτε να πείτε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Ζούμε σε μια ζούγκλα και η επιβίωση, μοιάζει μπορεί να πει κανείς, με πόλεμο.

Όσο για το blogging το τι λέει ο καθένας είναι θέμα επιλογής. Ο χρυσός κανόνας πάντως, αναφέρει ότι για να αποφεύγουμε τα προβλήματα, στο blog μας δεν πρέπει να γράφουμε κάτι για κάποιον, που δεν θα του το λέγαμε και αυτοπροσώπως...

Στη Ράνια πάντως έγινε μεγάλη συζήτηση για το αν λέμε την αλήθεια. Εμένα δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα το θέμα αυτό. Δεν θα θεωρήσω ότι η Sike λέει ψέματα ή ότι με εξαπάτησε αν μάθω ότι οι ιστορίες της ξεφεύγουν από την πραγματικότητα. Πρώτον επειδή απολαμβάνω αυτά που γράψει. Δεύτερο γιατί στο κάτω κάτω να έχω την απαίτηση να λέει την αλήθεια; Υπογράψαμε πουθενά συμβόλαιο ότι θα είναι the truth and nothing but the truth; Στόχος μου είναι μέσα από το blogging να περνώ καλά.

Για μένα το blogging είναι πάνω από όλα διασκέδαση. Γράφω γιατί περνώ καλά, γιατί «γνωρίζω» ενδιαφέροντες ανθρώπους, γιατί μαθαίνω νέα πράματα, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι μέρος μιας ομάδας, μιας παρέας που έχει κάτι να πει. Όμως θεωρώ ότι η μπλογκοκοινότητα δεν ανταποκρίνεται στην κυπριακή πραγματικότητα. Ίσως επειδή υπάρχει κάποιου είδους «ανωνυμία» οι συνbloggers αισθάνονται πιο άνετοι να εκφραστούν με ένα διαφορετικό τρόπο από ό,τι θα έκαναν αν τους γνώριζα από κοντά. Ίσως επειδή όντως έχουν μια διαφορετικότητα.

Ίσως πάλι να το ψειρίζουμε το θέμα περισσότερο από ό,τι πρέπει...