Είμαι λεπτη και δεν τρώω

Έχω να το πω. Μπορεί και να το ξαναείπα αλλά δεν πειράζει, μητέρα επανάληψη μαθήσεως έλεγαν οι παλιοί και ως γνωστό, οι οποίοι οι παλιοί είτε νήστευαν 40 μέρες είτε έπλεναν το στόμα τους με… η ροδόνερο ή ανθόνερο ή κάτι παρόμοιο, για να πουν την παροιμία.

Οι χειρότεροι κομπλεξικοί είναι τελικά οι πολύ λεπτοί. Αυτοί που αγγίζουν το όριο της ανορεξίας, που για τον άλφα ή βήτα λόγο είναι 20 κιλά λιγότερο από το φυσιολογικό τους βάρος. Αντί να δουν ότι έχουν πρόβλημα καμαρώνουν κιόλας. Και έχουν την εντύπωση για να μην πω την απαίτηση, οι υπόλοιποι να σχολιάζουν την εμφάνισή τους. Όσο πιο ζηλόφθονα τα σχόλια τόσο το καλύτερο.

Πάνω σε τέτοια περίπτωση έπεσα σε παιδικό πάρτι γενεθλίων. Μια κατά τα άλλα συμπαθητική κοπέλα, αλλά υπερβολικά λεπτή. Γύριζε όλες τις παρέες και διατυμπάνιζε ότι δεν μπορεί να φάει γιατί ό,τι φάει το κάνει εμετό και έχει πρόβλημα και δεν τρώει το ένα και δεν τρώει το άλλο, και είναι λεπτή και υποφέρει, αλλά είναι λεπτή. Μας το έλεγε κάθε 5 λεπτά με ένα ύφος λες και της έδωσαν το νόμπελ. «Είμαι λεπτή επειδή δεν τρώω».

Έκανε τους υπόλοιπους που ήταν εκεί να νιώθουν άσχημα επειδή τσιμπολογούσαν. Αφού τους έβλεπα, κάθε φορά που πλησίαζε κάποιον, αμέσως ο καημένος κατέβαζε κάτω την μπουκιά. Τύψεις για το φαί.

Συγκρατήθηκα μια συγκρατήθηκα δυο. Εμ οι αντοχές εξαντλήθηκαν σε κάποια φάση. Ώσπου όταν άρχισε ξανά το ίδιο τροπάρι, της απάντησα κρατώντας την σπανακόπιτα στο χέρι και με πολύ θριαμβευτικό ύφος, κάτι ανάλογο του Άρμοστρογνκ όταν πάτησε στο φεγγάρι. «Εγώ είμαι Κοτσιάτης και Green Dot μαζί, τρώω τα πάντα, τίποτα δεν αφήνω πίσω».

Άσχετο. Για τους παχουλούς είχα γράψει και για τους κοντούς, όχι για τους λεπτούς.

Επανέρχομαι στο θέμα. Καταλαβαίνω το να έχει κάποιος πρόβλημα. Το να επιζητά αναγνώριση γιατί έχει πρόβλημα, όμως αδυνατώ. Για αυτό δεν και δεν ένιωσα άσχημα, επειδή απάντησα με κακία στην τύπισσα. Με το ζόρι να επισκιάσουν τους άλλους, να πουν τα δικά τους, να πουν τον πόνο τους. Με ύφος ιερομάρτυρα. Χωρίς να νοιάζονται να ακούσουν τον άλλο. Η μόνη τους έννοια να πουν τα δικά τους. Γκρρρρρ.