Αχάπαρη, eat my dust

Υποτίθεται ήταν ένα εύκολο κέικ. Βάζεις πέντε, έξι υλικά στο μίξερ ανακατεύονται, ψήνεις για πενήντα λεπτά και καταπλήσσεις τους καλεσμένους σου με τη νοστιμάδα του γλυκίσματος. Bullshit.

Ορκίζομαι ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα. Στα δέκα λεπτά το κέικ έμοιαζε με το Βεζούβιο. Στα δεκαπέντε λεπτά ήταν όπως το φράγμα του Κούρη τη χρονιά που έβρεξε πολλά και ξεχείλισε. Στα 20 λεπτά το μίγμα έφτασε μέχρι την τρίτη σχάρα του φούρνου. Στα 30 λεπτά παραδέχθηκα ήττα. Στα 40 λεπτά έτριβα τη φόρμα και να το φούρνο να καθαρίσουν. Στα 50 υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κάνω ξανά γλύκισμα. Στα 60 λεπτά η κόρη κοιτάζοντας με το μισό της, αφού πια κατάλαβε ότι δεν θα φάει γλυκό μου είπε με το πιο υποτιμητικό της ύφος «Μάμα τα γλυκά της Κατερίνας είναι πολύ καλύτερα από τα δικά σου». Στα 70 λεπτά έφτασαν οι φίλοι μας και δεν είχα κάτι να τους κεράσω. Στα 80 λεπτά άνοιξα ένα κουτί με σοκολάτακια που μας έφερε μια θεία.

Και αν διερωτάστε πόσο πραγματικά λάθος μπορεί να πάνε τα πράγματα έχω αποδείξεις.

Τούτο είναι το κομμάτι του κέικ που έφτασε στην τρίτη σχάρα. Feel free να κάμετε όσους συνειρμούς θέλετε.

Με τα resolutions δεν τα πάω καλά, απλούστατα δεν πιστεύω σε αυτά. Φέτος όμως θα κάνω το resolution των Φώτων. Υπόσχομαι δεν θα πατήσω ξανά στην κουζίνα για να κάμω γλυκό.