Απώλεια

Υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό στους ανθρώπους που έχουν χάσει κάποιον από τους γονείς τους. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω αν είναι στο ύφος ή στις πληγές, που όσα χρόνια και αν έχουν περάσει είναι ανοικτές ή σε κάτι άλλο που έρχεται αμέσως στο φως μόλις πέσει κουβέντα για τους γονείς. Αλλά είναι κάτι που υπάρχει.

Ένιωσα πολύ έντονα αυτό το συναίσθημα, της αναγνώρισης θα έλεγα, στο πρόσφατο ταξίδι μου, όπου ήμασταν μια σχετικά μεγάλη ομάδα ανθρώπων από διαφορετικές χώρες, διαφορετικές κουλτούρες και συνήθειες. Ανάμεσα στους καλούς ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντήσω, έκανα ένα νέο καλό φίλο. Στην πρώτη κουβέντα που έπεσε για γονείς, κατάλαβα ότι πρέπει να είχαμε κοινά βιώματα. Ανακάλυψα στην πορεία ότι έχασε τη μάνα του.

Δεν ξέρω, ίσως να υπάρχει μια αλληλεγγύη, μια μυστική επικοινωνία. Την πεθερά μου την αγαπώ και έχουμε άριστες σχέσεις μεταξύ μας. Πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που τα βρήκαμε σχεδόν αμέσως, είναι ότι και η ίδια σε πολύ μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα της. Ήταν ένας συνδετικός κρίκος, μια μυστική κατανόηση για κάτι τόσο δυνατό και τόσο οδυνηρό.

Ξέρεις. Ξέρεις τι πέρασε ο άλλος. Ξέρεις για τα γιατί που μένουν αναπάντητα και που πληγώνουν, όσα χρόνια και να περάσουν.

Είναι τόσο δυνατό, τόσο συγκλονιστικό, τόσο αφόρητο να χάνεις τους γονείς σου, που σε σημαδεύει για πάντα. Δεν υπάρχει πιο μόνιμη στάμπα. Είναι πάντα εκεί, ακόμη και αν καταφέρεις να το ξεπεράσεις. Γιατί δεν ξεπερνιέται. Μπορεί να μάθεις να ζεις με την απώλεια, αλλά πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα θέλεις να ήταν ο γονιός σου δίπλα σου.

Στο Down Town πριν κάτι βδομάδες διάβασα μια συνέντευξη της Έλενας Ακρίτα. Την έκοψα και τη φύλαξα, δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά, που έκανα κάτι τέτοιο.

Ερωτηθείσα αν αισθάνεται την απουσία του πατέρα της (πέθανε όταν η δημοσιογράφος ήταν δέκα χρονών) ήταν απόλυτη για το θέμα. «Λένε πως ο χρόνος είναι ο γιατρός. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εκείνο που θα μπορούσα να πω, είναι πως με τα χρόνια ο πόνος παύει να είναι οξύς, αλλά βαθαίνει και φωλιάζει ως μόνιμος κάτοικος μέσα στην ψυχή. Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν απών σε κορυφαίες στιγμές της κόρης του. Δεν με πήγε νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία, δεν είδε τη μητέρα μου, αυτή τη γυναίκα που λάτρευε να ακολουθεί τα βήματά του στην πολιτική, δεν γνώρισε τον εγγονό του, δεν μοιράστηκε τις χαρές και τις πίκρες της οικογένειάς του. Άγριο, πολύ άγριο συναίσθημα».