It’s only words

Είναι τόσο εύκολο να παίζεις με τις λέξεις (Eolica είσαι για ένα γύρο scrabble μιας και το έφερε η κουβέντα;). Λίγο να αλλάξεις μια πρόθεση, ένα επίρρημα και αυτό που θέλεις να πεις παίρνει διαφορετική κατεύθυνση. Οι λέξεις κάποτε είναι σκληρές και προτιμούμε να μην τις λέμε. Τις αντικαθιστούμε με κάτι άλλο και τις εκφυλίζουμε. Δεν ακούγεται πιο ήπιο το «κακοποίηση ανηλίκου» από το «βιάστηκε μικρό παιδί»; Δεν είναι πιο ανθρώπινες οι «παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου» από το «σκοτώθηκαν γυναίκες και παιδιά»; 

Υπάρχει η τάση να μην θέλουμε να σοκαριστεί ο κόσμος, να μην ακούσει τη σκληρή αλήθεια. Όπως συνέβαινε χρόνια τώρα με τον καρκίνο. Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά και τη θεία μου να μην λένε ποτέ για κάποιον ότι έπασχε από αυτή την αρρώστια. «Είχε το κακό» έλεγαν. Όπως άλλωστε και στα δελτία ειδήσεων. Επάρατη νόσος, ασθένεια που άφορά πολλούς… Πες το καρκίνος είναι. Δεν θα πάθουμε κάτι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Ή το άλλο να σε ρωτούν τη γνώμη σου και να προσπαθείς να βρεις τρόπο να πεις αυτό που θέλεις. «Έβαλα κιλά ε;» Ε ναι κυρία μου έβαλες. Δεν απέκτησες παχάκια, ή μου φαίνεσαι λίγο γεματούλα. Έβαλες κιλά. Απλά τα πράγματα. Σιγά το πράμα άλλωστε.

Θυμάμαι μια γνωστή μου έψαχνε τρόπο να ρίξει χυλόπιτα. Τη μια έλεγε να του πει πως δεν ταιριάζουν οι ιδιοσυγκρασίες τους, την άλλη πως δεν έχουν κοινά βιώματα και πως θέλουν διαφορετικά πράγματα. Τελικά του είπε το κλασσικό και χιλιοειπωμένο «Θέλω να παραμείνουμε φίλοι» μουααχαχαχα. Μα καλά, διερωτώμαι υπάρχει κάποιος που να τρώει στα μούτρα αυτή τη φράση και να μην αναγνωρίζει ότι ο άλλος το μόνο που θέλει να του πει «απλά δεν σε γουστάρω»;

Η αλήθεια όσο άγρια και αν είναι έχει κάτι το μοναδικό. «Υπάρχει περισσότερη ομορφιά στην αλήθεια, ακόμα και αν είναι μια φρικτή ομορφιά. Οι ζητιάνοι παραμυθάδες διαστρέφουνε τη ζωή έτσι που να φαίνεται ωραία και γλυκιά στους τεμπέληδες, στους ανθρώπους με περιορισμένο μυαλό και στους δειλούς, και αυτό τρέφει τις αδυναμίες τους και τίποτα δεν διδάσκει, τίποτα δεν θεραπεύει και δεν αφήνει την καρδιά να φτερουγήσει», έγραψε ο Τζον Στάινμπεκ στα Ανατολικά της Εδέμ, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.

Στις περισσότερες ερωτήσεις των κοριτσιών απαντώ ρεαλιστικά, χωρίς να προσπαθώ να ωραιοποιώ τα πράγματα. Δεν ξέρω αν κάνω καλά, δεν ξέρω αν κατά βάθος θρυμματίζω την παιδικότητά τους, αλλά στο βαθμό που αντιλαμβάνονται τους εξηγώ πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Η μεγάλη, στα πέντε της για παράδειγμα ξέρει τι είναι η περίοδος. Με πέτυχε μια μέρα με τη σερβιέτα στο χέρι και ρώτησε τι είναι. Έκατσα και της εξήγησα ότι μια φορά το μήνα έχουμε αίμα, δεν πονούμε (οι τυχερές από εμάς τουλάχιστον) και ότι με αυτόν τον τρόπο όταν μεγαλώσουμε μπορούμε να κάνουμε παιδάκια. Της έδειξα και ένα σχεδιάγραμμα του ανθρώπινου σώματος. Αυτό ήταν. Ούτε φοβήθηκε, ούτε αγχώθηκε. Ξέρει τι είναι και δεν ξαναρώτησε.

Παίζει να το έβαλα ξανά το τραγούδι, αλλά χαλάλι. Είναι πολύ ωραίο.