Χωρίς ρολόι

Αυτές τις μέρες κυκλοφορώ με άλλο αυτοκίνητο. Ο Φίλιπ, ας πούμε, ότι βρίσκεται στο νοσοκομείο για μικροεπισκευή. Παρασκευή βράδυ, μετά το τέλος μιας απαίσιας μέρας κατάληξα πάνω σε ένα τοιχαράκι. Ήταν βράδυ, ήμουν κουρασμένη, ήμουν πονοκεφαλιασμένη δεν το είδα. Ο Μοτορτζής λέει πως έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική. Ίσως και να έχει δίκαιο. Το σημαντικό ότι είμαστε καλά, μικροζημιά ήταν που θα την πληρώσω όμως.

Το νέο αυτοκίνητο είναι δανεικό. Σε αντίθεση με το προηγούμενο δεν δείχνει την ώρα. Και μπορώ να πω, πως ησύχασα. Ο Φίλιπ ήταν μεν άνετος, με όλα τα κομφόρ, αλλά είχε και ένα ρολόι να, μεγάλο πάνω στο ταμπλό. Και να μην ήθελα το μάτι μου εκεί έπεφτε. Με αποτέλεσμα, τα πρωινά να αγχώνομαι και προσπαθώ να τρυπώσω στην κίνηση να ξεκλέψω δευτερόλεπτα και να φτάνουμε πάντα με καθυστέρηση στο σχολείο.

Τώρα όμως είμαι πολύ άνετη. Όχι δεν έγινε κανένα θαύμα και ντύνονται οι μικρές πιο εύκολα το πρωί, ούτε έλειψε η κίνηση, ούτε ξεκινούμε πιο νωρίς.

Εδώ ανοίγω παρένθεση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης από το να πρέπει να ντύσω δύο κορίτσια το πρωί, ειδικά το ιδιότροπο το στερνοπαίδι. Τα λεπτά να τρέχουν και εγώ να είμαι σε διαβουλεύσεις για το αν τα παπούτσια ταιριάζουν με το φόρεμα, για τα καρφιτσάκια στα μαλλιά, για τον κότσο που είναι μισό εκατοστό πιο κάτω, για το βρακί που έχει τη Μίνι και όχι την Ντόρα, για τα κολιέ που απαγορεύονται στο σχολείο αλλά εκείνες θέλουν, για οτιδήποτε.

Προχτές έπεσε καυγάς γιατί δεν τις άφηνα να βάλουν κραγιόν να πάνε σχολείο. Έλεος. Κυκλοφορώ με τζιν, δεν βάφομαι ποτέ, η τελευταία φορά που έβαλα κραγιόν ήταν στο γάμο της κολλητής πριν δύο χρόνια και έχω δύο κόρες λουσούδες, που όλη μέρα στολίζονται, θέλουν να βάφονται, φορούν σάρπες, καπέλα, για να είναι όμορφες. Κλείνει παρένθεση.

Χωρίς ρολόι όλα είναι πιο εύκολα. Αργώ και δεν το ξέρω. Ο χρόνος δεν με κυνηγά. Απολαμβάνω την κίνηση, οργανώνω το πρόγραμμά μου, τραγουδούμε με τις μικρές, φτάνουμε αργοπορημένες στο σχολείο, βλέπω τη δασκάλα της μεγάλης που με κοιτά με το μισό της, φιλώ την κοριτσάρα μου και φεύγω για το επόμενο σχολείο.

Χωρίς ρολόι, επίσης ξεχνώ να βάλω στο ραδιόφωνο να παίζει ειδήσεις, βασικά στο καινούριο αυτοκίνητο, ούτε καν ξέρω που είναι οι σταθμοί. Ένα άγχος, δηλαδή, λιγότερο.

Αχ η ζωή είναι ωραία. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος μας εχθρός. Επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά.