Το πουλάκι τσίου

Είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος, ένας παλιοχαρακτήρας. Προτού με επισκεφτούν τα φαντάσματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, βαριέμαι να δω τη ζωή μου σε ταινία, για να μετανιώσω για τις μαλακίες που έκαμα, αποφάσισα να αλλάξω πορεία ζωής.

Για αυτό, ζητώ συγνώμη από όλους όσοι τους… ας πούμε ότι αποκάλεσα με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο, για το γεγονός ότι ακούνε και απολαμβάνουν το πουλάκι τσίου. Στην παραπάνω λίστα περιλαμβάνεται και το αδέρφι μου, που το έμαθες στις κόρες. Θα την εκδικηθώ αγοράζοντας στην κόρη της ντραμς για δώρο τα Χριστούγεννα. Στην πορεία μπορεί να προστεθεί και μια ηλεκτρική κιθάρα.

Το πουλάκι τσίου φακκά μου ως τζαμέ που εν πάει άλλο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν ή γιατί το ακούν και μάλιστα σε διάφορες εκδοχές, λες και μια δεν είναι αρκετή. Δεν μπορώ όπου πάω να το ακούω. Αλλά είπαμε τα φαντάσματα καραδοκούν και έτσι δίνω τόπο στην οργή.

Αυτό που θέλω στην πραγματικότητα είναι να το πιάσω το πουλάκι τσίου και να το στραγγαλίσω. Με τα ίδια μου τα χέρια να το πνίξω μέχρι να μην ξαναπεί με την τσιριχτή του τη φωνή τσίου. Ή ακόμη καλύτερα να πεταχτώ μέχρι την Ιταλία, αχ θα είναι ωραία η Ρώμη τώρα τις γιορτές και να πνίξω την Μοργκάνα Τζοβανέτι, που το εμπνεύστηκε. Ολόκληρη την ιστορία θα τη βρείτε εδώ.

Πάντως στην ιταλική εκδοχή, το τρακτέρ, που φτάνει τελευταίο, πατάει το πουλάκι που γίνεται χαλκομανία με ένα «Ωχ!». Ωχ μάγκα μου, αμήν και πότε.