Η φωτογραφία του θανάτου

Αυτό ήταν το πρωτοσέλιδο της New York Post πριν από τρεις μέρες και έχει τίτλο «Τον έσπρωξαν στις γραμμές του τρένου, αυτός ο άνδρας σε λίγο πεθαίνει».

Η ιστορία πάει ως εξής. Ο άνθρωπος, που όντως πέθανε, είναι ο 58χρονος Κι Σουκ Χαν. Την ώρα που έφτανε το τρένο, κάποιος τον έσπρωξε μέσα στις γραμμές. Το όλο σκηνικό απαθανάτισε με την κάμερά του ένας επαγγελματίας φωτογράφος που έτυχε να βρισκόταν εκεί, ο Ουμάρ Αμπάζι. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κοντά στο θύμα, ενώ μακριά στο βάθος φαίνονται κάποιοι άλλοι επιβάτες, να παρακολουθούν όσα συμβαίνουν.

Μετά το ρεπορτάζ της εφημερίδας έγινε ένας χαμός, στο επίκεντρό του βρέθηκε ο φωτογράφος. Πολλοί τον κατηγορούν ότι προτίμησε να πετύχει μια συνταρακτική φωτογραφία, από το να σώσει ένα συνάνθρωπό του.

Ο ίδιος έχει διαφορετική εκδοχή για τα γεγονότα. «Άρχισα να τρέχω. Είχα την μηχανή στα χέρια μου, δεν ήταν καν ρυθμισμένη σωστά και απλώς τραβούσα συνεχώς φωτογραφίες με το φλας αναμμένο, ελπίζοντας ότι ο μηχανοδηγός θα έβλεπε κάτι και θα είχε τη δυνατότητα να σταματήσει.

Δεν είχα ιδέα για το τι φωτογράφιζα, δεν είμαι καν σίγουρος εάν πήρα μέρος σε αυτό που συνέβη. Απλώς κοιτούσα προς το συρμό που ερχόταν. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα· από τη στιγμή που άκουσα την πρώτη κραυγή μέχρι την στιγμή που ο συρμός χτύπησε τον άνδρα πέρασαν περίπου 22 δευτερόλεπτα. Ταυτόχρονα, ο δράστης έτρεχε προς το μέρος μου. Φοβήθηκα ότι ίσως ρίξει κι εμένα στις γραμμές.

Το θύμα ήταν πολύ μακριά από εμένα, ήμουν πολύ μακριά για να προλάβω να φτάσω δίπλα του όταν ξεκίνησα να τρέχω. Ο συρμός τον χτύπησε πριν φτάσω δίπλα του και κανείς από όσους ήταν πιο κοντά δεν προσπάθησε να τον τραβήξει επάνω.

Αυτό που δεν φεύγει από το μυαλό μου, αυτό που με στοιχειώνει καθώς ανακαλώ το γεγονός, είναι ότι ο άνδρας δεν φώναξε καθόλου. Δεν τον άκουσα να καλεί σε βοήθεια. Και μετά στεκόμουν εκεί, με αυτόν τον φτωχό άνθρωπο τσαλακωμένο σαν κουρέλι, οδυνηρά ανίκανος να κάνω κάτι.

Ήταν ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που έχω δει, ο θάνατος αυτού του ανθρώπου. Όταν τελείωσαν όλα, δεν κοίταξα τις φωτογραφίες. Δεν ήξερα καν ότι είχα τραβήξει εικόνες τέτοιας λεπτομέρειες. Δεν τις κοίταξα. Δεν ήθελα. Ήμουν υπερβολικά φορτισμένος συναισθηματικά.

Πήγα την κάρτα μνήμης της μηχανής στο γραφείο, όπου δύο αστυνομικοί είδαν τις φωτογραφίες, ενώ εγώ έπεσα σε μία καρέκλα. Όταν τελικά τις είδα, αργότερα το βράδυ, η καρδιά μου πήγε να σπάσει, βλέποντας ξανά όσα συνέβησαν. Έμεινα άγρυπνος όλη νύχτα. Το μόνο που έχω στα αυτιά μου, είναι ο επαναλαμβανόμενος ήχος από το χτύπημα του κεφαλιού του θύματος πάνω στο συρμό. Μπουμ! Μπουμ! Μπουμ.

  

Ο κόσμος νομίζει ότι είχα χρόνο να ρυθμίσω την κάμερα και να τραβήξω φωτογραφίες και αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς έτρεξα προς το συρμό. Το θλιβερό είναι ότι υπήρχαν άνθρωποι πιο κοντά στο θύμα, οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν τίποτε. Μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαινα να φτάσω σε αυτό τον άνθρωπο εάν μπορούσα, θα το είχα κάνει. Αλλά ο συρμός κινείτο ταχύτερα».

Ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του με το που έγινε γνωστή η ιστορια. Ακούγονται διάφορα πως ο φωτογράφος είχε περισσότερο χρόνο να κάνει κάτι, πως έστω και αν είχε λίγα δευτερόλεπτα δεν έκανε τίποτα, όπως δεν έκαναν τίποτα και όσοι βρίσκονταν πιο κοντά στο θύμα.

Μου φαίνεται απίστευτο να βλέπεις ένα άνθρωπο να πεθαίνει και εσύ να τραβάς φωτογραφίες. Γενικά μου φαίνεται απίστευτο να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει και να σκεφτείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο παρά να τον βοηθήσεις.

Από την άλλη όμως δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος. Δεν κυνηγώ την τέλεια, την αποκλειστική φωτογραφία. Δεν λέω ότι είναι σωστό, αλλά το έχουμε δει να συμβαίνει. Ο φωτογράφος να νικά τον άνθρωπο.