Στο cafe Mercedes

Σάββατο απόγευμα προς βράδυ άφησα τις μικρές στη μάνα μου. Σάββατο βράδυ ετοιμάστηκα, φόρεσα τα 12ποντα μου παπούτσια και από μια κοντή γκόμενα έγινα μια μετρίου ύψους γκόμενα (εξακολουθούσε να μου ρίχνει ένα κεφάλι μπόι, αλλά δεν το κάνουμε θέμα). Εντελώς Σάββατο βράδυ με το Μοτορτζή πήγαμε στο Café Mercedes μαζί με αγαπημένους φίλους.

Πρώτη φορά πήγαινα εκεί. Ο χώρος μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως ένα τεράστιο διακοσμητικό που κρεμόταν στο ταβάνι, μου έκανε την καλύτερη εντύπωση. H μουσική, επίσης ωραία. Μπιτάτη με ρυθμό, σε έκανε να θέλεις να χορέψεις.

Και φτάνουμε στο διά ταύτα. Όπου σχεδόν κανένας δεν χόρευε. Η δική μου η παρέα δεν κώλωσε, και το ρίξαμε στο χορό. Σιγά μια φορά το χρόνο που κυκλοφορούμε, που δεν θα το εκμεταλλευόμασταν. Εδώ χορεύουμε στην κουζίνα του σπιτιού μας, στο club θα καθόμασταν; Βγήκαν τα πόδια μας από το κούνημα. Άλλη μια φορά να δώσω εύσημα στον DJ.

Και απορώ με την καρδιά μου, με τον κόσμο που κυκλοφορεί σε έτσι μέρη. Ντύνονται, στολίζονται, βγαίνουν με τις παρέες τους για να κάθονται όπως τα ξυλάγγουρα με το ποτό στο χέρι; Γιατί; Γιατί να πας κάπου με ωραία μουσική και να κάθεσαι ακίνητος; Γιατί; Είναι σαν να πηγαίνω στο κατάστημα με τις Godiva κάθομαι και βλέπω τις σοκολάτες αντί να αγοράσω να φάω.

Όταν δεν αφήναμε club για club στα νιάτα μας, τους ακίνητους τους αποκαλούσαμε κοροϊδευτικά στύλους. Πως είναι οι στύλοι σε μια οικοδομή που δεν κουνιούνται; Το ίδιο και αυτά τα άτομα. Έτσι είχαμε τους στύλους των Σφηνάκιων, τους στύλους του Gate, τους στύλους του Zoo... ;

Ήταν, πραγματικά σαν να ήταν χτες. Ξαναζούσα στιγμές παλιές, Αφού και στο θέμα του καπνίσματος ίδια εικόνα ήταν. Σαν να μην ψηφίστηκε σχετικός νόμος που απαγορεύεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Πήγα σπίτι και άπλωσα τα ρούχα στην αυλή για να ξεβρομίσουν ακριβώς όπως έκανα πριν δέκα χρόνια. Τι κοροϊδευόμαστε ακόμη ότι το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους απαγορεύεται, δεν μπορώ να καταλάβω. Αφού κανένας δεν το εφαρμόζει και καμία συνέπεια δεν υπάρχει, για ποιο λόγο δεν καταργείται ο νόμος;

Τέλος, θέλω να θίξω το θέμα πάρκινγκ. Μιας και μεγάλο μέρος της νυχτερινής ζωής έχει μεταφερθεί στην παλιά Λευκωσία, το να βρεις πλέον χώρο να σταθμεύσεις ισοδυναμεί με θαύμα. Εμείς αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στην Αρχιεπισκοπή, αφού πρώτα αναζητούσαμε ματαίως πάρκινγκ για κανένα μισάωρο!

Βεβαίως, η επιστροφή στο αυτοκίνητο αποδείχθηκε γολγοθάς, γιατί πόσο ποδαρόδρομο να αντέξω με τα 12ποντα; Στα πρώτα πέντε μέτρα δεν μπορούσα να συνεχίσω. Απέρριψα την πρόταση του Μοτορτζή να με κουβαλήσει στην πλάτη του, έβγαλα τα παπούτσια και διέσχισα τη μισή παλιά Λευκωσία ξυπόλυτη… «Είσαι όπως τις Εγγλέζες όταν φεύγουν από τα clubs» σχολίασε ο Μοτορτζής μάλλον ανακουφισμένος που δεν χρειάστηκε να με κουβαλήσει. Been there, done that. Και η ζωή η συνεχίζεται η ίδια, καμπόσα χρόνια μετά.