Της ξενιτιάς φιλία

Σε αυτή τη φάση πρέπει να κατεβάσω κανένα πανατόλ για να γλυτώσω επιδείνωση του πονοκεφάλου.

Πάμε στο κύριο θέμα. Αυτές τις μέρες μου λείπει πολύ η κουμπάρα μου, που δουλεύει στο εξωτερικό. Πάντα μου λείπει, αλλά κάποιες μέρες τη σκέφτομαι περισσότερο. Όχι κατ ανάγκη όταν συμβαίνει κάτι. Η κουμπάρα, ας την ονομάσουμε Άννα Μαρία Αντουανετα, για χάρη της ανάρτησης, είναι μοναδική στο είδος της.

Την Άννα Μαρία Αντουανέτα, την αγαπώ πολύ. Γνωριστήκαμε πριν από 14 χρόνια και από την πρώτη στιγμή κολλήσαμε. Είναι κάποια άτομα, τα οποία ξέρεις ότι θα είναι μέρος της ζωής σου, μόλις τα δεις. Η Άννα Μαρία Αντουανέτα ανήκει σε αυτά. Ένα βράδυ, μετρούσαμε δεν μετρούσαμε ένα χρόνο γνωριμίας είπαμε πως όποια παντρευτεί πρώτη, η άλλη θα είναι κουμπάρα. Το τηρήσαμε.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που αγαπώ περισσότερο πάνω της. Δεν έχω γνωρίσει άτομο με μεγαλύτερη κατανόηση. Δεν πα να της πεις το πιο παράξενο πράγμα, ότι έκανες τη μεγαλύτερη κακία, ότι έκαμες φόνο θα σε κοιτάξει με τα μεγάλα ολοπράσινα της μάτια και θα προσπαθήσει να σε καταλάβει. Όχι να δικαιολογήσει, να καταλάβει.

Στη δουλειά της είναι άψογη επαγγελματίας. Σωστό σκυλί τα δίνει όλα για όλα, σε βαθμό πολλές φορές που διαλύεται η ίδια για να τα βγάλει πέρα. Είναι οργανωμένη, υπεύθυνη, με πρόγραμμα.

Κάτι που δεν είναι στην προσωπική της ζωή. Αν σου πει θα έρθει η ώρα εφτά, προλαβαίνεις να ρίξεις ένα υπνάκο θα φανεί κατά τις εννιά. Όταν παντρεύτηκα, της είπα να έρθει σπίτι μου από την προηγούμενη. Αν την άφηνα να έρθει την ίδια μέρα, είμαι σίγουρη πως μόλις θα προλάβαινε το πάρτι.

Θυμάμαι, σε κάποια φάση όταν της ζητούσαν τον αριθμό του τηλεφώνου της, αντί να δίνει το δικό της έδινε το δικό μου. Κατά λάθος, έλεγε τον πρώτο αριθμό που της ερχόταν στο μυαλό. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο. «Γνώρισα κάποιον τύπο, ζήτησε το τηλέφωνο μου, έδωσα το δικό σου κατά λάθος» μου ανήγγειλε. Όταν τηλεφώνησε ο τύπος, του είπα τι έγινε. Δεν χρειάζεται να αναφέρω, πως μάλλον θα φρίκαρε και δεν της τηλεφώνησε ποτέ…

Τελοσπάντων, μου λείπει. Μου λείπουν οι βόλτες μας, οι κουβέντες μας, η αγκαλιά της. Μου λείπει το να κάτσουμε στη βεράντα, να κάνουμε ένα μοχίτο και να βλέπουμε τον ουρανό με τα’ άστρα. Μου λείπουν οι απαντήσεις της που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μου λείπει το να είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Μου λείπει η αγάπη και η σχέση που έχει με τις κόρες μου, που την βλέπουν σαν δική τους φίλη, που κάθεται να τις ακούσει με προσοχή. Μου λείπει το να την πειράζω για τα πράγματα που αγοράζει.

Εδώ να να πω πως η Άννα Μαρία Αντουανέτα είναι καλλιτεχνικό άτομο. Θα τη δεις να συγκινείται από πράγματα που σε άλλους δεν κινούν καθόλου το ενδιαφέρον. Μια μέρα, ενώ ήταν ακόμη Κύπρο, πρόσεξα σε μια γωνιά στο σαλόνι της ένα περίεργο βάζο. Βάζο, λέμε τώρα, φανταστείτε μια μπουκάλα περίπου μισό μέτρο, αλλά να γέρνει προς μια μεριά σαν τον πύργο της Πίζας και ακόμη περισσότερο, χρώματος μπλε, αν θυμάμαι καλά.

«Σου αρέσει το καινούριο μου απόκτημα;» με ρώτησε με πολύ καμάρι. Ήμουν ειλικρινής και της απάντησα πως το έβρισκα απαίσιο. Εννοείται δεν πτοήθηκε. Μου ανακοίνωσε πως το αγόρασε 150 λίρες (εμ ήταν οι καλές εποχές προ ευρώ και προ κρίσης) και πως ήταν πολύ περήφανη για την αγορά της. Τελικά το ζαβό βάζο, έγινε σημείο αναφοράς. Ακολούθησαν πολλές μετακινήσεις. Κάθε φορά που αλλάζει σπίτι, το παίρνει μαζί της. Είναι, λέει, γιατί όταν το βλέπει θυμάται το πείργμα που της έκανα, θυμάται και εμένα.

Παρά την απόσταση, τίποτα δεν έχει αλλάξει στο τι αισθανόμαστε η μια για την άλλη. Μιλούμε συχνά στο τηλέφωνο, I love you Skype, ανταλλάσουμε emails, της στέλλω φωτογραφίες των κόρων. Της λέω ότι θέλει να έρθει πίσω. Εγωιστικό αίτημα, υποθέτω, αν σκεφτεί κανείς, ότι οι περισσότεροι, έστω και νοερά, ετοιμάζουμε τη φυγή μας. Ξέρω ότι αργεί η μέρα της επιστροφής. Και στο μεταξύ, μου λείπει παρά πολύ.