Ο γιος μου γκέι; Αποκλείεται

Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Δεν θυμάμαι πως το έφερε η κουβέντα, αλλά πετάχτηκε ένας από τους πατέρες της παρέας να δηλώσει με πολλή έμφαση: «Ο δικός μου ο γιος ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είναι γκέι. Δεν θα ανεχτώ τέτοιο πράμα». «Μπορώ να μετρήσω γύρω στα δέκα αγόρια που έχει η παρέα. Μόνο και μόνο λόγω στατιστικής, κάποια από αυτά θα είναι γκέι, ίσως και ο δικός σου» του απάντησα.

Οι απόλυτες ιδέες και οι απόλυτες εκφράσεις με θυμώνουν αφάνταστα. Και κυρίως όταν πρόκειται για κάτι που δεν εξαρτάται από αυτόν που τα λέει. Να έλεγε για τον εαυτό του, να το καταλάβω. Ξέρει ρε παιδί μου, ότι δεν είναι. Μπορεί να προδικάσει, όμως κάτι για το παιδί του; Μπορεί να καθορίσει, να επιβάλει; Δεν μπορεί. Εκτός αν θα καταλήξει στη φάση, ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι.

Και μου γύρισε την ερώτηση εσένα θα σου άρεσε οι κόρες σου να γίνουν λεσβίες;

Εντάξει, δεν είναι ό,τι και θα κάνω πάρτι, κύπρια μάνα είμαι άλλωστε, το πιο πιθανόν να μου βαρυφανεί. Αλλά τι μπορώ να κάνω; Να τις πλακώσω στις σφαλιάρες να έρθουν στον «ίσιο» δρόμο; Να σταματήσω να τους μιλώ, να τις βγάλω έξω από τη ζωή μου;

Για όνομα. Ό,τι και να κάνουν θα είναι πάντα οι αγαπημένες μου κόρες. Και εγώ θα είμαι το αποκούμπι τους, η βοήθειά τους, ο άνθρωπος που θα τις ακούσει με αγάπη. Η ζωή θα συμπεριφερθεί με το πιο σκληρό τρόπο στα παιδιά μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε το ίδιο και οι γονείς.

Θυμάμαι πως έπεσαν όλοι πάνω στην Παυλίνα Νάσιουτζικ και στις άλλες μανάδες, οι γιοι των οποίων πιάστηκαν με καμπόσα εκρηκτικά και κατηγορήθηκαν για τρομοκράτες. Η Παυλίνα μαζί με τις άλλες έγραψαν ότι είναι κοντά στα παιδιά τους και ότι είναι περήφανες για τους «αγώνες» τους.

Παρατραβηγμένο, αν σκεφτείς ότι τα βλαστάρια τους πήγαν να σκοτώσουν κόσμο. Αλλά απόλυτα κατανοητό. Όταν το παιδί σου κινδυνεύει, όταν όλοι το ζορίζουν και του επιτίθενται (έστω και δικαίως) θα αντιδράσεις. Και θα θέλεις να είσαι το βλέμμα που θα σου ρίχνει όταν θα όλοι θα το έχουν εγκαταλείψει, για να πάρει δύναμη.

Μπορείς να καταδικάσεις τι έκανε. Το παιδί σου ΠΟΤΕ.

Για αυτό είναι τόσο χαζό να ακούς να λένε «δεν ξέρω τι θα κάνω αν ο γιος μου είναι γκέι».

Τι μπορείς δηλαδή να κάνεις; Τίποτα.

Άσε που αν το καλοσκεφτείς, υπάρχουν πολλά χειρότερα σενάρια να ανησυχείς. Τι δηλαδή, προτιμάς να σου πει ο γιος σου ή η κόρη σου ότι θέλει να γίνει τραπεζίτης ή βουλευτής;

Σκέφτομαι, πως οι γονείς θέλουμε να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα. Είναι μερικοί γονείς, όμως που θέλουν να είναι ευτυχισμένα με το δικό τους τρόπο, με τα δικά τους καλούπια βάσει των δικών τους θέλω.

Ο Κώστας Ταχτσής έγραψε, θα έρθει μια μέρα που η μάνα θα λέει στο γιο της, ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου. Δεν ξέρω, πόσο απέχει τούτο από την κυπριακή πραγματικότητα ή πόσο παρατραβηγμένο είναι. Υποθέτω, εξίσου παρατραβηγμένο με το να λες ότι θα πετάξεις το γιο σου έξω από το σπίτι αν είναι γκέι.

Υγ. Το τραγούδι το άκουσα το πρωί και μου έφτιαξε το κέφι. REM like.