Γεια σου φεγγάρι λαμπερό

Κοιτάζω το φεγγάρι. Πολύ λαμπερό απόψε. Η θερμοκρασία έχει πέσει και οι νύχτες μεγάλωσαν αισθητά. Ίσως είναι οι τελευταίες νύχτες που καθόμαστε στην αυλή χωρίς ζακετάκι.

Το φεγγάρι εξακολουθεί να με κοιτάζει από ψηλά. Πόσο μακριά να είναι άραγε; Η Google δίνει την απάντηση σε κλάσματα δευτερολέπτων. Το φεγγάρι απέχει περίπου 350 χιλιάδες χιλιόμετρα.

Δεν ακούγεται πολύ μακριά. Με το πρώτο μου αυτοκίνητο κάλυψα γύρω στις 100 χιλιάδες χλμ, άλλες 30 με το δεύτερο και με το τρίτο είμαι κάτσε να δω, γύρω στις 40 χιλιάδες. Όχι άσχημα. Έχω καλύψει τα δύο τρία και βάλε της απόστασης για να πάω στο φεγγάρι.

Η νύχτα είναι ήσυχη. Τα παιδιά έχουν πάει για ύπνο, τα σκυλιά κοιμούνται αγκαλιά. Ο Μοτορτζής λίγο πιο κάτω κάνει τα δικά του. Η τηλεόραση παίζει, χωρίς κανένας να της δίνει σημασία.

Να πήγαν πράγματι οι αμερικανοί στο φεγγάρι; Οι θεωρίες συνομωσίας δίνουν και παίρνουν. Μάλλον πήγαν αλλά αργότερα, όχι τότε που ο Νιλ Αρμστρονγκ έκανε ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο και ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα.

Για χιλιάδες χρόνια έμοιαζε με όνειρο μακρινό. Και όταν επιτέλους οι άνθρωποι έφτασαν εκεί ανακάλυψαν πως είναι ένας ξερός τόπος, ακατάλληλος για να ζήσει κάποιον.

Πάνω κάτω όπως είναι πολλά με τα όνειρα που κάνουμε. Αγώνες, θυσίες στόχος κάτι μακρινό και δύσκολο. Και όταν επιτέλους φτάσουμε εκεί ανακαλύπτουμε πως ίσως και να μην άξιζε τον κόπο.

Το φεγγάρι παίζει τώρα με τα σύννεφα. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Το φεγγάρι είναι ακίνητο, ο αέρας παρασέρνει τα σύννεφα. Γιατί μοιάζει ότι το φεγγάρι κάνει βόλτες και όχι τα σύννεφα;

Δεν θέλω να σας μελαγχολήσω. Το ξέρω πως είναι μια ανάρτηση διαφορετική από όσα γράφω συνήθως. Νιώθω καλά. Πραγματικά νιώθω πολύ όμορφα.

Είναι το φεγγάρι απόψε. Κάτι έχει. Σαν μαγεία. Σαν κάτι διαφορετικό να περιμένω να συμβεί κοιτάζοντας το.