Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω…

Το δώρο μου τα Χριστούγεννα από τον πατέρα μου όταν ήμουν οκτώ χρονών ήταν η Εγκυκλοπαίδεια της Ελληνικής Μυθολογίας. Έκατσα και τη διάβασα όλη. Ξανά και ξανά. Για χρόνια μπορούσα να πως ποιος ήταν ο παππούς του τάδε ήρωα και ποιος η θείος του.

Δύο χρόνια αργότερα έπεσε στα χέρια μου το Δέκα αρχαιολογικές περιπέτειες. Λάτρεψα την αρχαιολογία, όπως και την ιστορία. Για πολύ καιρό ονειρευόμουνα ανασκαφές και ανακαλύψεις.

Ήθελα πολύ να γίνω αρχαιολόγος. Ιδέα που έκανα delete όταν συνειδητοποίησα πως απλά θα σπούδαζα κάτι που αγαπούσα για να καταλήξω πίσω από κάποιο γραφείο χωρίς να κάνω κάτι ουσιαστικό.

Την ιδέα της αρχαιολογίας την κράτησα πολύ καιρό. Έτσι δεν με θυμάμαι να περνώ από το στάδιο θέλω να γίνω δασκάλα, γιατρός, αστροναύτης, κομμώτρια τα συνηθισμένα που σκέφτονται τα περισσότερα παιδιά.

Κάπου στα δεκαπέντε μου, είχα την καλύτερη ιδέα, δυστυχώς όμως ανεφάρμοστη. «Ρε μάνα της είπα μήπως να σπουδάσω εκατομμυριούχος;»

Μετά την αρχαιολογία μεγάλος έρωτας ήταν η βιολογία. Το πήρα και ως επιλεγόμενο στο λύκειο. Δεν αρκούσε που το κλασσικό είχε τα περισσότερα εξεταζόμενα μαθήματα φορτώθηκα ακόμη ένα. Οι συμμαθητές μου ξεκινούσαν για θάλασσα και εγώ διάβαζα για εξετάσεις.

Εδώ δεν υπήρχε καν η σκέψη για σπουδές. Ήξερα ότι τα μαθηματικά και η χημεία θα σταματούσαν κάθε μου προσπάθεια. Αυτό δεν με εμπόδισε από το να μου αρέσει. Ειδικά, τη γενετική τη βρίσκω από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα. Θα μπορούσα να είμαι ένας γενετιστής και να σκύβω πάνω από το μικροσκόπιό μου να μελετώ γονίδια.

Επίσης, κάπου στο Λύκειο μου ήρθε να γίνω δασοφύλακας. Μάλλον επειδή αγαπώ τους περίπατους

μέσα στα δάση. Έστειλα αίτηση στο δασικό κολλέγιο και απορρίφθηκε επειδή ήταν μόνο για άντρες, δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις στον Πρόδρομο. Την επόμενη χρονιά, ύστερα από τη δική μου αίτηση, οι πρώτες γυναίκες έγιναν δεκτές. Κατέληξαν να κάνουν γραφειακή δουλειά. Τις περιπολίες και τα δάση τα άφησαν στους άντρες.

Η μάνα μου σε όλες μου τις περιπλανήσεις μέχρι να κατασταλάξω δεν μου είπε τίποτε. Συζητούσα μαζί της τις επιλογές μου, τις σκέψεις μου, τις δυνατότητες που είχαμε οικονομικά εννοώ για σπουδές. Δεν μου είπε ποτέ μην κάνεις τούτο, κάνε το άλλο. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έκαναν ποτέ.

Όταν άρχισα να κυκλοφορώ τις νύχτες ανακάλυψα τη δουλειά του μπάρμαν. Μπαργούμαν στη δική μου περίπτωση. Αγαπώ τα κοκτέιλ, μου αρέσει να ανακατεύω ποτά, γεύσεις, αρώματα και να βγάζω ένα ποτό που θα αρέσει σε αυτόν που θα το πιει. Ακόμη και τώρα με ονειρεύομαι πίσω από ένα πάγκο να δημιουργώ με αλκοόλ. Χωρίς μεζούρα εννοείται.

Και επίσης θα ήθελα να είμαι ο βοηθός του Armin van Buuren. Να γεμίζουμε τα κλαμπ και τις παραλίες με κόσμο και να παίζουμε μουσική.

Το καλό της γενιάς μου ήταν ότι προλάβαμε να ζήσουμε μια περίοδο που μπορούσες να κάνεις ό,τι ονειρευόσουν. Τα παραδείγματα πολλά. Ο γεωργός που την είδε developer, η αισθητικός που ονειρευόταν τηλεόραση και κανάλια, ο λογιστής που έγινε PR manager και πάει λέγοντας. Με 20% ανεργία δεν ξέρω τι είδους όνειρα μπορεί να κάνει κάποιος για δουλειά.

Ας μην μιλούμε όμως μόνο για μένα. Εσείς τι ονειρευόσασταν να γίνετε; Τα καταφέρατε;