Μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση με την
τραγική υπόθεση της κοπέλας που πέθανε στη Λάρνακα, αφήνοντας πίσω της ορφανό
ένα πεντάχρονο παιδί. Δεν θα σταθώ στο τι πήγε λάθος, ποιοι έχουν ευθύνες, για
το ρόλο της κοινωνίας και της πολιτείας, γράφτηκαν πολλά για τούτο το θέμα.
Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η
κουβέντα που ειπώθηκε και γράφτηκε πολλές στα κοινωνικά δίκτυα, κυρίως το ντρέπομαι που είμαι Κύπριος. Ντρέπομαι για
την Κύπρο, ντρέπομαι που είμαστε έτσι, ντρέπομαι για το πώς κατάντησαν οι
Κύπριοι. Το άκουσα και το διάβασα εκατοντάδες φορές.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να
ταυτιστεί τόσο πολύ, με τους συμπατριώτες του ώστε να νιώθει ντροπή για αυτά
που κάνουν. Και το αντίθετο, είμαι περήφανος που είμαι Κύπριος, έτσι είναι
Κύπρος, είμαι περήφανος για την Κύπρο.
Στην Κύπρο και στην κάθε χώρα βρίσκεις όλων
των ειδών τους ανθρώπους. Τους κακούς, τους καλούς, τους ενάρετους, τους
ανέντιμους, αυτούς που έχουν ιδανικά, αυτούς που δεν έχουν ούτε ένα. Όλοι μαζί
συμβιώνουμε, ακολουθώντας κάποιους νόμους. Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο ότι
θα τηρούμε όλοι τους ίδιους κανόνες.
Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν κάνουμε τα ίδια πράγματα. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, δεν με αφορά τι κάνουν οι άλλοι.
Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν κάνουμε τα ίδια πράγματα. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, δεν με αφορά τι κάνουν οι άλλοι.
Κανένας από εμάς δεν διαλέξαμε να είμαστε Κύπριος, Έλληνας, Αμερικανός, Γκανέζος. Όλοι
έτυχε και γεννηθήκαμε σε μια χώρα. Μπορούμε να επιλέξουμε χώρα διαμονής, αλλά
όχι χώρα καταγωγής.
Επομένως, τόση ταύτιση με τους ανθρώπους, που
απλά μοιραζόμαστε τη χώρα που ζούμε δεν την καταλαβαίνω. Ναι μπορεί να αισθανθώ
χαρά βλέποντας για παράδειγμα, τις νίκες του Κοντίδη στον αθλητισμό; Αλλά
περηφάνια; Γιατί; Περήφανοι είναι οι γονείς, οι φίλοι του, όλοι όσοι τον
στήριξαν και του συμπαραστέκονται.
Και το ανάποδο γιατί να αισθανθώ ντροπή επειδή
κάποιοι συμπατριώτες μου βασανίζουν ζώα; Εγώ τα κακομεταχειρίζομαι; Κάθε άλλο.
Τους σκύλους μου τους υπεραγαπώ και είμαι περήφανη για αυτούς. Είμαι περήφανη
που έχω δύο υπέροχα σκυλιά στην οικογένεια μου.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι είμαι περήφανη
για τα πράγματα που κάνω εγώ. Για τις επιλογές μου, για τις αξίες μου, για τις
καθημερινές μου μάχες, για τις αντιστάσεις μου, για όλα όσα ΜΕ ΑΦΟΡΟΥΝ. Και
ντρέπομαι για όλα όσα ΕΓΩ κάνω. Όχι για τους γείτονες, για την κοινωνία, για το
κράτος.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι το κράτος είναι
σχετικά καινούριο κατασκεύασμα. Με την ανάδυση των σύγχρονων κρατών, έπρεπε να
εφευρεθούν τρόποι ,ώστε να διασφαλιστεί η συνέχειά τους. Τι καλύτερο από το να
πείθεις ανθρώπους ότι ανήκουν κάπου όλοι μαζί και ότι μοιράζονται τις ίδιες
αξίες, τα ίδια ιδανικά, την ίδια θρησκεία και καταγωγή.
Και έτσι φτάσαμε στο σημείο να είμαστε
περήφανοι που είμαστε ‘Έλληνες, Γάλλοι, Ρώσοι, Κύπριοι και πάει λέγοντας.
Ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο είναι και πιο
εύκολο να μεταθέτουμε τις ευθύνες μας αλλού. Αφού θεωρούμε ότι ανήκουμε σε ένα
σύνολο, αντί να δράσουμε ως άτομα, περιμένουμε την ομάδα να δράσει. Αντί η
Ελένη, η Μαρία, ο Κώστας, ο Αντρέας να βοηθήσουν την κοπέλα που πεινούσε και
ήταν άρρωστη, περίμεναν τη κυπριακή
κοινωνία να το κάνει.
Και ας υποθέσουμε ότι κάποιος αναλάμβανε
δράση. Έπαιρνε την άτυχη γυναίκα στο γιατρό ίσως και στο ψυχίατρο, βοηθούσε το
αγοράκι της και στο τέλος τα κατάφερνε και ζούσε. Αν κάποια εφημερίδα δημοσίευε
αυτή την ιστορία, όσοι τώρα φωνάζουν ότι νιώθουν ντροπή που είναι Κύπριοι, θα
έλεγαν ότι νιώθουν περηφάνια που είναι Κύπριοι.
Ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το όλο θέμαν.
ReplyDeleteΑς διερωτηθούμεν κατ' αρχήν πότε "ντρέπεται" κάποιος. Ντρέπεται αφενός όταν ο ίδιος κάμει κάτι "άξιον ντροπής". Αλλά μήπως εν υπάρχουν περιπτώσεις που η "ντροπή" που νιώθουμεν προκαλείται που άλλους; Γιατί να μας προκαλεί ντροπήν η δράση άλλων; Προφανώς διότι με κάποιον τρόπον, άμεσον ή έμμεσον, αντανακλά πάνω μας, επηρεάζει μας, καθιστά μας "συνυπεύθυνους" για πράξεις/ σκέψεις/ παραλείψεις κλπ.
Να σου βάλω έναν παράδειγμαν. Ήταν ούλλοι οι Γερμανοί ναζί; Εσυμμετείχαν ούλλοι οι Γερμανοί στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Φυσικά τζιαι όχι, μπορεί ούτε καν η πλειοψηφία τους να μεν εσυμμετείχεν, ούτε καν να επικρότησεν τζιείνα τα εγκλήματα, τα οποία δεν αποκλείεται να μεν εγνώριζεν καν, στην έκτασην που εγίναν. Τζιαι όμως, αν οποιονδήποτε Γερμανόν ρωτήσεις κατά πόσον νιώθει "ντροπήν" για το ότι έγινεν τότε που τους "ομοεθνείς" του, νομίζω εννά σε ξενίσει αν σου απαντήσει: "γιατί να νιώσω ντροπήν, εγώ προσωπικά εν έκαμα τίποτε, άρα δεν πρέπει να νιώθω ντροπήν για το τι εκάμαν κάποιοι ομοεθνείς μου".
Η ανάγκη ένταξης σε έναν σύνολον, μιαν συλλογικότητα, εν στοιχείον της ανθρώπινης ύπαρξης, το οποίον φυσικά απορρέει πρώτιστα που την ατομικήν σκοπιάν, όπως ούλλα άλλωστε. Τούτη η ανάγκη τζιαι η κάλυψη της εν μπορεί να εμπεριέχει μόνον προνόμια, εμπεριέχει τζιαι ευθύνες.
Ας μεν μας κάμνουν λοιπόν αρνητικήν εντύπωσην τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας σε κάτι που εσυνέβην μέσα στους "κόλπους" της. Τζιαι το πόσον τούτον το συμβάν αντανακλά (αρνητικά ή θετικά) στο κάθε μέλος τούτης της κοινωνίας. Το "εγώ εν τζιαι" κοινώς εν παρπατά στην προκειμένην περίπτωσην.
Μα εν έσσει λινκ σήμερα? :))))
DeleteΚαταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Το παράδειγμα σου εν πολλά καλό. Το ερώτημα λοιπόν είναι πρέπει να αισθάνονται ντροπή οι Γερμανοί σήμερα για όσα έκαμαν οι γονείς και οι παππούδες της; Δεν είμαι σίγουρη για την απάντηση. Κατά εμένα θα έπρεπε να ντρέπονται αν σήμερα συνεχίζουν στο ίδιο βιολί. αν δεν αναγνωρίζουν τι έγινε, έστω και αν οι ίδιοι δεν έχουν ευθύνη και αν έχουν την ίδια νοοτροπία.
Δεν ξέρω για ποιο γεγονός μιλάς στην Κύπρο, αλλά εμείς εδώ στο Ελλάντα, οι μισοί ντρεπόμαστε για τους άλλους μισούς και κανείς για τον εαυτό του..... Φιλούθκια!
ReplyDeleteΚαλημέρα, αυτό ακριβώς θέλω να πω. ότι ντρεπόμαστε για τους άλλους αλλά κανένας για τον εαυτό του. Φιλούθκια
Delete"Ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο είναι και πιο εύκολο να μεταθέτουμε τις ευθύνες μας αλλού. Αφού θεωρούμε ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο, αντί να δράσουμε ως άτομα, περιμένουμε την ομάδα να δράσει"
ReplyDeleteΟ συλλογισμός σου τούτος (και δεν είμαι σύμφωνη, πλ΄ρως τουλάχιστον)εν δείχνει κάτι που κάμνεις και εσύ ως άτομο Μάνα? Εκτός και αν είναι τούτο το πποιντ. Πάντως μοιάζει λίγο π.χ εγώ αγαπώ τους σκύλλους μου αλλά δεν με νοιάζει αν ο δίπλα κακοποιεί τους δικούς του, εν αντιδρώ γιατί έμαθα να αντιδρώ ως ομάδα και όχι ως μονάδα.
Επίσης καθαρά ορθολογιστική η προσέγγιση σου στο κομμάτι της αναγκαιότητας για συμμετοχή μέσα στο κοινωνικό σύνολο καθώς και για το κομμάτι του επαινώ και κατηγορώ\τιμωρώ. Παρολους όμως τους κανόνες εν και "λογικό" ο κόσμος να αντιδρά σε αυτό που φαίνεται εξόφθαλμο στους κοινωνικούς κανόνες είτε έσυμμετείχε ενεργά στην παραβίαση τους, είτε ήταν απλά θεατής.
Τούτοι οι κανόνες δεν είναι καθόλου νέο προιόν απλά αλλάζουν χρονικά και ανάλογα με τις νέες ανάγκες που εκκολάπτονται,.Οι κοινωνικοί κανόνες επιβάλλουν σου έμμεσα και κατι άλλο όμως. Το να βλέπω ένα πταίσμα κοινωνικό και να μην αντιδρώ σημαίνει ότι συναινώ. Εν σαν να και ακούεις το μωρό του γείτονα σου να το δέρνουν και κάθεσαι και εν κάμνεις τίποτε γιατί εν το δέρνεις εσύ. Επίσης αν θέλεις να το δεις καθαρά με την δική σου λογική και ας πάρουμε το κυπριακό παράδειγμα, επί το πλείστον εν τούτη η ατομικότητα που μας έφερε σε τούτο το σημείο.
Btw τα κράτη είναι καινούριο κατασκέυασμα αλλά η συμβιώση ατόμων κάτω από κανόνες κοινούς και ιδέες δεν είναι καθόλου, συνεπώς είναι ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει στην ομάδα και όχι να είναι μονάδα.
αν ο γείτονας κακοποιεί τους σκύλους του δεν θα ντραπώ για αυτόν, ένας μαλάκας είναι και μισός. ούτε δέχομαι να χαρακτηρίζομαι εγώ για τις πράξεις του. Αλλά θα ντραπώ αν το γνωρίζω και δεν κάνω τίποτε. κάθομαι τζαμε ξέρω ότι οι σκύλοι υποφέρουν αλλά εγώ στην κοσμάρα μου.
DeleteΔεν έχω καθόλου πίστη στα ένστικτα του συνόλου, η κοινωνία, η ομάδα συμπεριφέρεται πολύ συχνά σαν όχλος. Έχουν περάσει 2000 χρόνια από την Κυριακή που έστρωναν βάια στο Χριστό να μπει στην Ιερουσαλήμ και λίγες μερές μετά φώναζαν να τον σταυρώσουν. Δεν άλλαξε τίποτε, έτσι συμπεριφέρεται η κοινωνία σήμερα.
Εγώ δεν μιλώ για ατομικότητα. O Carne Ross έγραψε ένα βιβλίο Επανάσταση χωρίς ηγέτες. Η κύρια του ιδέα ήταν αν θέλεις να γίνει κάτι κάνε το μόνος σου, μην περιμένεις τους άλλους, μην περιμένεις την ηγεσία. Διάβασε το, θα σου αρέσει. Το έχω αν θέλεις να σου το δανείσω. Πάνω κάτω το ίδιο συμβαίναι και με την ντροπή. Αν ντρέπεσαι για κάτι κάμε κάτι να αλλάξει.
Θωμά μου, αδυνατο να μην ντραπούμε, αφού τόσα χρόνια κρατούμε στην εξουσιά άτομα και υποτιθέμενους ηγέτες που δεν μπορούν να νοικοκυρέψουν τα της πατρίδας μας, κι εμείς επιμένουμε να τους έχουμε στις ίδιες καρέκλες και μετά λέμε μα εγώ εν τζιαι... εκτός και αν ανήκουμε σε αυτούς που δήθεν μπούχτισαν και δεν ψηφίζουν πια, και λέμε μα εγώ εν τζιαι. 'Οπως και να χει " ο θάνατος διακοπές στην κύπρο πάει, κι εσυ στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως".
ReplyDeleteο πρώτος λόγος για να ντραπούμε Θωμά μου είναι ακριβώς επειδή κρατούμε στην εξουσία άτομα που δεν πρέπει. Ξεκινούμε που τα μικρά να μεν ξέρουμε ή να μην μας νοιάζει ποιος είναι ο κοινοτάρχης για να καταλήξουμε στα λαμόγια που είναι στη Βουλή και στα υπουργεία.
DeleteΚοίταξε δυστυχώς ή ευτυχώς κάποια πράγματα καλά ή κακά που γίνονται στη χώρα σου σε χαρακτηρίζουν και σε κατατρέχουν, ειδικά στο εξωτερικό. Οπόταν είναι λογικό να ταυτίζεσαι με ορισμένες καταστάσεις. Εγώ νιώθω περισσότερο ανησυχία και λύπη παρά ντροπή για τον τρόπο που πέθανε η κοπέλα και για κάποιες κυράτσες κτλ που βγήκαν να πουν γιατί ασχολούμαστε με μια ρουμάνα που πέθανε. Αυτό με λυπεί γιατί καταλαβαίνω οτι ορισμένα μυαλά πάνε τη χώρα 200 χρόνια πίσω κι αυτό είναι κάτι μας επηρεάζει εμμέσως.
ReplyDeleteείναι πολύ δύσκολο να σπάσει ένα στερεότυπο. καταλαβαίνω ότι είναι λογικό να ταυτιζόμαστε με ορισμένες καταστάσεις. αλλά πέρα από την ταύτηση κάνουμε κάτι άλλο;
DeleteΑγαπητή μου Μάνα αν και τις πλείστες φορές που γράφεις συμφωνούμε, εδώ μια διαφωνούλα την έχω. Καλώς ή κακώς ο καθένας μας ανήκει σε ένα σύνολο. Οι πράξεις ή μή του συνόλου ή μέρους αυτού επηρεάζει τους υπόλοιπους έμμεσα ή άμεσα. Κάποιες φορές μπορεί να επηρεάσει θετικά και κάποιες αρνητικά. Π.χ παίρνοντας παράδειγμα τον εαυτό μου, για τούτην την υπόθεση, ναι ντρέπουμαι και λυπούμαι και νιώθω οργή. Όι γιατι έκαμα κάτι κακό εγώ. Αλλά γιατί ίσως εκείνοι που έπρεπε να κάμουν εν εκάμαν. Γιατί κάτι σε τούτο το σύνολο εν ελειτούργησε σωστά. Εν εμπορούσα εγω να κάμω κάτι στην προκειμένη περίπτωση αλλά αν ήταν κάποια άλλη περίπτωση θα μπορούσα ίσως να κάμω. Το ότι ανήκω σε ένα σύνολο δεν αναιρεί και το γεγονός ότι μπορώ να κάμω κάτι ατομικά. Αντίθετα τωρά, κανένας που μας εν εζούσε το 1821 έννεν; Αλλά νιώθουμε περήφανοι για τα κατορθώματα των Ελλήνων. Εγώ τουλάχιστον. Ή ας πάρουμε κάτι πιο πρόσφατο. Στον αγώνα κατά των Άγγλων εν και πολέμησε κανένας μας. Αλλά οι συμπατριώτες μας τότε επολεμήσαν, επεθάναν, για να ελευθερωθούν και να ζήσουν οι επόμενες γενιές καλύτερα. Για τούτους εγώ τουλάχιστον νιώθω περήφανη και συγκινούμαι με την ιστορία τους κάθε φορά, γιατί ήταν συμπατριώτες μου και εκάμαν κάτι που θα είχε αντικτυπο σε μένα και τη γενιά μου. Άσχετον το που εκαταλήξαμεν μετά. Γενικά εκείνο που θέλω να πω εν ότι ο καθένας μας πρέπει να καταλάβει ότι οι πράξεις του έχουν μικρό ή μεγάλο αντίκτυπο σε ένα σύνολο, και για τούτον το λόγο είναι που λαλούμε νιώθω ντροπή - λύπη, περηφάνια - χαρά.
ReplyDeleteHyde μου λογικά πολλοί δεν ήξεραν για την καημένη την κοπέλα. Λογικό είναι. αλλά ξέρουμε για πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Κάμνουμε κάτι για να βοηθήσουμε;
DeleteΝα σου πω τζαι ένα άλλο παράδειγμα. Οι ιστορίες για βιασμούς γυναικών στην Ινδία φρικάρουν. Οι περισσότεροι ξέρουμε άτομα που αγανακτούν, δεν τους αρέσει, το βρίσκουν αποτροπιαστικό και ντρέπονται για την κατάσταση. Την ίδια στιγμή, τούτα τα άτομα ανέχονται τον εργοδότη τους να διώχνει ή να κακομεταχειρίζεται γυναίκα συνάδελφο τους, επειδή πήγε να γεννήσει, να πληρώνονται περισσότερο από τις γυναίκες έστω και αν κάνουν την ίδια δουλειά, να υποτιμούν την οικιακή τους βοηθό τζαι να θεωρούν ότι λίγο πολύ πρέπει να τους κάτσει.
Τζαι ακριβώς επειδή οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο πάνω στο κοινωνικό σύνολο, δεν πρέπει να περιμένουμε το κοινωνικό σύνολο να δράσει ή να αντιδράσει.
Θα το πιάσω από εκεί που το άφησα στο τελευταίο μου ποστ που αφορά στο ίδιο θέμα και θα πω ότι εγώ ντρέπομαι. Ντρέπομαι για το σύστημα, ντρέπομαι για όλους αυτούς του άχρηστους που κάθονται και αντί να νομοθετούν σωστά ή να αλλάζουν απαρχαιωμένες νομοθεσίες, συντηρούν τις παλιές και κάνουν τους ωραίους με τις λιμουζίνες ή με τους προσωπικούς γραμματείς, ντρέπομαι για τα λεφτά που σπαταλήθηκαν σε αχρείαστα πράγματα, αντί να δοθούν για να λειτουργήσει καλύτερα το σύστημα της υγείας και της κοινωνικής ευημερίας. Ντρέπομαι επειδή αυτοί που ψηφίζω και δεν κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, στο τέλος της ημέρας, εμένα είναι που αντιπροσωπεύουν.
ReplyDeleteΕνδεχομένως η κοπέλα δεν είχε που να αφήσει το παιδί της και δεν παρέμεινε στο νοσοκομείο να την περιθάλψουν.
ούτε εμένα μου αρέσουν όλα όσα λες. καμία διαφωνία. αλλά περισσότερο ντρέπομαι για μένα, που ενώ δεν μου αρέσει το ότι αγοράζουν καινούριες λιμουζίνες δεν έκανα κάτι για να το αποτρέψω ή έστω να εκδηλώσω τη διαφωνεία μου. Το πιο απλό πράγμα. να πάω έξω στη Βουλή με ένα πανό. ή το πιο απλούστερο να διαμαρτυθώ στο Facebook. Υποθέτω μπορεί να μεν άλλαζε κάτι, αλλά ούτε τούτο δεν το έκαμα.
DeleteΆκου να δεις τωρά και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που θα πω ακούγεται λογικό. Εγώ ρε γαδούριν, ψηφίζω σε για να κάμεις μια συγκεκριμένη δουλειά και κατά κάποιο τρόπο διορίζω σε σωστά; Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε πληρώνω και μια φάσουσα ριάλια. Γιατί κάθε φορά που θα τα κάμεις σκατά (και αυτό συμβαίνει και συχνά τα γέριμα), να πρέπει εγώ να παρετώ τη δική μου τη δουλειά, με κίνδυνο ας πούμε να τη χάσω, να ξαπολώ τα κοπελλούθκια μου και τις υποχρεώσεις μου και να τρέχω έξω από τη βουλή για να σου πω ότι τα έκαμες σαλάτα.
DeleteΜια φορά που το έκαμα και είχα και τα δύο μου τα παιδιά μαζί, τότε που πήγαν άδικα οι 13, μας έριξαν δακρυγόνα και μετά ξέρουμε αν καταδικάστηκε ποτέ κανείς.
Είσαι τζιαμέ μαλάκα, φρόντισε να τα κάμνεις καλά. Πληρώνω σε πολλά εγώ εσένα, τζιαι πιάνω πολλά πιο λλία που σένα στη δουλειά μου.
Γιατί σε πολλές άλλες χώρες μια χαρά την κάμνουν τη δουλειά; Επειδή έχει πολλή αποχή στις εκλογές; Άρχισα να προβληματίζομαι.
Όχι φίλη μου, λευκό πια.
Κοίτα για να λέμε την αλήθεια μετά το Μαρί ξυπνήσαμε. Μέχρι τότε ψηφίζαμε τους άχρηστους, τους βλέπαμε να τα κάνουν μαντάρα και αντίδραση καμία. Ευελπιστώ πως αλλάζουν τα πράγματα. ελπίζω πως όταν βλέπουμε υπουργούς να τα τρώνε, αξιωματούχους να τα κάνουν μπάχαλο, λειτουργούς να υπολειτουργούν πως θα ανοίγουμε το στόμα μας και να μιλούμε, γιατί πολλές φορές ούτε τούτο δεν κάναμε.
DeleteΟ πολίτης υπόκειται στις βουλές των "αρχόντων" που ο ίδιος επέλεξε σε τακτά χρονικά διαστήματα
Delete(έννα κλαίω, έγραψα σεντόνι-για μονό κρεβατούι συγκριτικά με άλλα δαμέ- τζαι εν έγινε πόστεντ, εν ξέρω τι κάμνω λάθος τελευταία....)
ReplyDeleteΓράφε τα σε word πρώτα τζαι κάμνε τα save.
DeleteΧαίρομαι που τα είπαν ήδη οι πιο πάνω (και οι πιο κάτω) βασικά.
DeleteΠως εν για την κοινωνία που ντρέπουμαι, για τα στερεότυπα που φκαίνουν προς τα έξω και είμαι μέρος τους, κλπ.
Έχω καλυφθεί.
Καλημέρα, ας πούμε.
ReplyDeleteΕίχα μια φιλόλογο στο λύκειο, μιαν τρομερή γυναίκα μέσα στην καλοσύνη τζιαι το ενδιαφέρον για τους μαθητές της. Άμαν εκοτσιήνιζεν κάποιος μας, επειδή είτε έκαμεν καμιά βλακεία, είτε γιατί τον επεριπαίζαν οι άλλοι, η Φιλόλογος υπερασπιζόταν τον με την εξής φράση:
"Αλοίμονο την μέρα που εν θα κοτσιηνίζουμεν".
Εμένα τούτη η φράση εσημάδεψεν με. Η ντροπή εν σπουδαίο αίσθημα, παρήγορο. Δείχνει ότι εμετάνοιωσες για κάτι, ότι έσιεις κάποιες αξίες. Δείχνει ότι μπορείς να απογοητεύκεσαι, επειδή έσιεις προσδοκίες. Για να έσιεις προσδοκίες, πιστεύκεις, έσιεις έστω τσας πίστη σε εσένα ή στους άλλους. Εν ωραία η ντροπή.
Εκάλυψεν με ο Woofis για το πως ο άνθρωπος σαν κοινωνικό ον θέλει να ανήκει σε σύνολο, τζιαι υιοθετεί τις συμπεριφορές τζιαι τες αξίες του εκάστοτε συνόλου.
Αλλά έσιεις δίκαιο άμαν λαλείς ότι η ντροπή έννεν αρκετή. Εν γίνεται να λειτουργεί σαν εξιλέωση το ότι ντρέπεσαι. Πρέπει να επανορθώσεις. Είτε για ό,τι έκαμες εσύ, είτε για ό,τι εκάμαν οι άλλοι που σου επροκάλεσε ντροπή. Πρέπει να δράσεις, αντί να μείνεις στο αισθηματικό επίπεδο...
υ.γ. οι κρυοχωρίτες ακόμα αισθάνουνται τρομερές ενοχές για ό,τι εσυνέβη στον 2ο παγκόσμιο. Εν ο λόγος για τον οποίο εδεχτήκαν τους γκασταρμπάιτερ, που αρκετοί ξένοι έχουν σημαντικές θέσεις. Εν εξιλέωση.
όσον όμως απομακρύνουνται οι γενιές (τα μωρά που εννα γεννηθούν τωρά εν θα έχουν κανένα ζωντανό συγγενή που να εσυμμετείχε συνειδητά στη φρίκη του πολέμου) λλιανίσκουν οι ενοχές τζιαι η ντροπή. Τζιαι φκαίνει που πάνω το Τέρας.
καμιά φορά εν χρήσιμη η ντροπή:)
Ας πούμε καλό απόγευμα,
ReplyDeleteΕκάλυψες με σε πολλά σημεία. τζείνο που έθελε να πω είναι ότι δεν είναι αρκετό να στεκόμαστε στο συναισθηματικό όπως τζαι να το ονομάζουμε τύψεις, ντροπή. επιβάλλεται η εξιλέωση. διαφορετικά ισχύει η αγαπημένη μου ρήση ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις :). Δεν έχει σημασία τι πρόθεση έχουμε, αλλά τα αποτελέσματα των πράξεων μας.
Με τούτο το τελευταίο σου συμφωνώ απόλυτα. Δεν είναι αρκετό να νοιώθουμε τύψεις, ντροπή ή περηφάνεια. Χρειάζονται και πράξεις. Αλλά εγώ ομολογώ ότι νοιώθω και ντροπή αλλά κάποτε και περηφάνεια για τον τόπο μου.
Deleteαντιλαβανομαι τουτο που λαλεις και συμφωνω εν μερει. ασχετο και σχετικο αλλα ο Σιμαδανης ελεε τα ιδια περιπου για την ομοφυλοφιλια αναφερομενος στα pride parades.
ReplyDeleteαλλα θεωρω οτι εν αναποφευκτο να μεν καμαρωνεις/περηφανευεσαι για καποια χαρακτηριστικα σου, εστω και αν τα αποκτησες αβουλα