Την τεχνολογία μου μέσα

Ότι είμαι φαν της τεχνολογίας, πρέπει να φάνηκε από το πρώτο ή δεύτερο ποστ που έγραψα. Αλλά τώρα τελευταία η τεχνολογία άρχισε να μου τη σπάει.

Παράδειγμα πρώτο (αγκαλιά στον καναπέ με την κόρη Β)

Μ: Άτε ρε αγάπη, εγώ ποιο λαιμάκι θα φιλώ όταν μεγαλώσεις και φύγεις από το σπίτι;

ΚΒ: Δεν θα φύγω από το σπίτι, θα μείνω εδώ να τρώμε μαζί (το παιδί μου εμπέδωσε από νωρίς την αξία του "Με ταΐζουν οι γονείς μου").

Μ: Δεν γίνεται κάποτε θα φύγεις μακριά.

ΚΒ: Εντάξει όταν φύγω θα μιλούμε από το Skype, εντάξει;

Παράδειγμα δεύτερο (βλέπω με την κόρη Α το Home Alone, σκηνή όπου λόγω της καταιγίδας κόπηκαν τα τηλεφωνικά καλώδια)

ΚΑ: Η μαμά του είναι μακριά και τη θέλει; Γιατί δεν την παίρνει τηλέφωνο;

Μ: Μα δεν μπορεί γιατί δεν έχει γραμμή χάλασε το σταθερό τηλέφωνο.

ΚΑ: Στο κινητό ρε μάμα, να την πιάσει τηλέφωνο στο κινητό.

Μ: Δεν είχαν κινητό τότε.

ΚΑ. Δεν είχαν κινητό τότε; Και πως μιλούσαν;

Παράδειγμα τρίτο (ακούμε στο ραδιόφωνο την παράσταση με το Μορμόλη, όπου ένας άνθρωπος περιγράφει την τηλεόραση ως το κουτί που βλέπουν οι κουτοί)

ΚΑ: Μάμα, γιατί ο κύριος λέει την τηλεόραση κουτί; Η τηλεόραση δεν είναι μεγάλο κουτί. Είναι μια μεγάλη οθόνη.

Μ: Κάποτε οι τηλεοράσεις ήταν μεγάλα κουτιά. Μην βλέπεις πως είναι σήμερα.

ΚΑ: Ήταν και τα ipad κάποτε μεγάλα κουτιά;

Όπως πάμε θα πρέπει να γράψουμε ξανά πολλές ταινίες και πολλά βιβλία. Η τεχνολογία άλλαξε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Το κυριότερο όμως, ήταν ότι χάσαμε την ιδιωτικότητά μας, όλοι πλέον ξέρουν που είμαστε και τι κάνουμε. Χάρη στα κινητά τηλέφωνα, μπορούν να μας εντοπίσουν οποιαδήποτε στιγμή. Το να κρυφτούμε είναι μάταιο.

Ο Ρωμαίος δεν θα χρειαζόταν να πεθάνει, νομίζοντας πως η Ιουλιέτα πέθανε. Με ένα sms θα τον είχε 

ενημερώσει και όλα θα είχαν λυθεί με τον καλύτερο τρόπο. Θα παντρεύονταν και θα ανακάλυπταν σε λίγο καιρό, τι βλακεία έκαναν που μου ήθελαν παντρειές από τα 16.

Ο Οθέλλος δεν θα σκότωνε την Οφήλια, λόγω ζήλειας. Θα έβαζε τις κάμερες παρακολούθησης να δει τι κατέγραψαν και θα ανακάλυπτε πως όλα ήταν σκευωρία.

Ο Μίσκιν θα ανακάλυπτε πολύ πιο νωρίς ότι η Ναστάζια είχε σχέσεις και με τον Ραγκόζιν, αφού όλο και κάποια φωτογραφία, κάποιο σχόλιο θα έβλεπε στο Facebook. Θα γλύτωναν και οι τρεις και ο Ντοστογίεφσκι δεν θα έγραφε 700 σελίδες βιβλίο.

Οι Τρεις Σωματοφύλακες δεν θα ήταν βιβλίο αλλά ένα pdf  μερικών σελίδων. Όλο το βιβλίο στηρίζεται σε λάθος ανθρώπους που ήταν σε λάθος στιγμή, στο λάθος τόπο, προσπαθώντας να βρεθούν στο σωστό τόπο, στη σωστή στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους. Δημιουργία event στο Outlook και ενημερώνεις τους παραλήπτες. Σωστή δουλειά, χωρίς περιθώρια λάθους.

Θα έπαιζε reminder να υπενθυμίσει στη Σταχτοπούτα τα μεσάνυχτα να επιστρέψει σπίτι της. Όσο γελοίο και αν ακούγεται για ένα έφηβο να βγει και τα μεσάνυχτα να είναι σπίτι. Τέτοια ώρα βγαίνουν, δεν μπαίνουν σπίτι.

Μπορώ να συνεχίσω με πολλά παραδείγματα. Η ουσία είναι ότι είναι δύσκολο να ειπωθεί σήμερα μια ιστορία ή να γραφτεί μια ταινία που να στηρίζεται στην ασυνεννοησία, στο λάθος ραντεβού ή στο δεν ήξερα.

Και τώρα αφού είπα τον πόνο μου, πάω να ανεβάσω καμιά φωτογραφία στο Facebook, να στείλω μηνύματα από το κινητό, να στείλω ένα κείμενο σε μια συνάδελφο στο WhatsApp, να με ενημερώσει το κινητό μου για το πρόγραμμα της ημέρας, να δω τι παίζει στον κόσμο από το Twitter, να ανεβάσω την ανάρτηση μου στον blogger, να πιάσω τηλέφωνο τη μάνα μου, να μιλήσω με την κολλητή μου στο Λονδίνο μέσω Skype, να δούμε καμιά ταινία το βράδυ από το Minix. Α περίμενε. Έχω μήνυμα και στο Viber.

Ένα πράγμα δεν θα μπορεί να αλλάξει η τεχνολογία, το ότι σήμερα είναι μέρα για κολοκάσι, που θα το φάμε πάλι ωμό και άγευστο.