Εύκολα και δύσκολα παιδιά

Μπορεί και να είναι η ιδέα μου, μπορεί και να μην είναι. Αλλά μήπως τώρα τελευταία έχουν πολλαπλασιαστεί οι γονείς, που συνεχώς παραπονιούνται για τα παιδιά τους;

Διαπιστώνω πως έχω κουραστεί να ακούω συζητήσεις μεταξύ γονιών που όλο παραπονιούνται. Δηλώνουν συνεχώς κουρασμένοι και απηυδισμένοι από τα παιδιά τους.

Λένε συνέχεια για τα βλαστάρια τους, που δεν τρώνε το φαγητό τους, δεν κοιμούνται, δεν κάθονται φρόνιμα, δεν διαβάζουν τα μαθήματά τους, είναι υπερκινητικά, πειράζουν τα αδέρφια τους, δεν είναι δημιουργικά, δεν, δεν, δεν…

ΒΟΥΝΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.

Έχω να δηλώσω κάτι. Τέλειο παιδί δεν υπάρχει. Εξαιρούνται τα Γερμανάκια που από πειθαρχία σκίζουν. Αλλά και αυτά έχουν τα δικά τους θέματα, μην νομίζετε.

Το κάθε παιδί είναι εύκολο σε κάτι, δύσκολο σε κάτι άλλο. Παιδί που να είναι δύσκολο σε όλα δεν υπάρχει. Αν κοιμάται με ευκολία, ίσως να κάνει ιδιοτροπίες στο φαί. Αν δυσκολεύεται στο σχολείο, ίσως να είναι φρόνιμο και ευγενικό. Αν θέλει συνέχει να παίζει και σας βγάζει την πίστη να τρέχετε από πίσω του, ίσως είναι υπάκουο και δεν χρειάζεται να λέτε δέκα φορές το ίδιο πράμα.

Η κόρη Α δεν της αρέσει να κοιμάται, μας δυσκολεύει στο φαί, συνεχώς είναι σε κίνηση και θέλει πάντα να κάνει κάτι. Διαβάζει όμως μόνη της, κάνει μπάνιο μόνη της, θέλει να είναι ανεξάρτητη και είναι το πιο καλόβολο παιδί στον κόσμο. Η κόρη Β τρώει εύκολα, κοιμάται εύκολα, είναι υπάκουη αλλά είναι γκρινιάρα και ιδιότροπη. Ευτυχώς όσο μεγαλώνει στρώνει η κατάσταση αλλά είναι φορές που θέλεις να την πνίξεις με τις ιδιοτροπίες που κάνει.

Για αυτό και θυμώνω με τις υπερβολές. Με γονείς που νομίζουν πως το να έχεις παιδιά είναι όπως το να έχεις iPad. Όποτε κουραστείς ή βαρεθείς ή θέλεις να κυκλοφορήσεις το σβήνεις, το αφήνεις σε μια γωνιά και κάνεις τη δουλειά σου. Εμ, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν λέω να φτάνουμε στο άλλο άκρο, όπου το μόνο που κάνουμε είναι να ασχολούμαστε με τα παιδιά μας. Το αντίθετο, ίσως μάλιστα η υπερβολική προσοχή και ενασχόληση με τα παιδιά μας να είναι χειρότερα από την αδιαφορία. Αλλά, όπως και να το κάνουμε το να είσαι γονιός σημαίνει να αφιερώνεις χρόνο, σημασία και διάθεση. Και για αυτό φυσικό είναι και να κουραζόμαστε.

Κούραση όμως δεν σημαίνει να είμαστε με το παράπονο στο στόμα. Να καταντούμε οι κουβέντες μας με τους άλλους γονείς να είναι ένας άτυπος διαγωνισμός ποιος έχει το πιο δύσκολο παιδί, άρα είναι και πιο κουρασμένος.

Επιπλέον, τα βλαστάρια μας έχουν αισθητήρες ακριβείας. Μόλις αντιληφθούν πως κάτι μας εκνευρίζει, θα το κάνουν ακριβώς για να μας σπάσουν τα νεύρα μας. Ο γιος μας φίλη μου, κατάλαβε πως η μάνα του θυμώνει όταν κάθονται να διαβάσουν και αυτός βλέπει έξω από το παράθυρο. Θέλετε να σας πω πόσο συχνά το κάνει αυτό; Πολύ συχνά. Επομένως, αν παραπονιόμαστε για κάτι, θα το κάνουν να στραφεί εναντίον μας. Με μαθηματική ακρίβεια.