Το λεβεντόπαιδο

Μόλις πριν από λίγο συνειδητοποίησα πως ακόμη δεν έγραψα ανάρτηση για το λεβεντόπαιδο. Μεγάλη παράλειψη γιατί εδώ και τρεις μήνες ζει μαζί μας ο γιος του λεβέντη.

Αρχικά υπήρχαν ενδοιασμοί αν θέλαμε δεύτερο σκύλο. Μόλις όμως είδα τα παιδιά του λεβέντη ήξερα, πως δεν θα γινόταν διαφορετικά. Οκτώ έκανε, ο καρπερός. Τρία καφέ σαν εκείνο, και τα τρία κορίτσια, πέντε αγόρια καφέ σκούρο με μαύρες ρίγες σαν τη μάνα τους.

Πρέπει να πω πως η αρχική σκέψη ήταν να πάρουμε ένα σαν το λεβέντη. Αλλά θέλαμε αγόρι. Ευτυχώς. Γιατί κατάλαβα ότι προσπαθούσα να βρω τον αντικαταστάτη του λεβέντη. Ο κάθε σκύλος όμως όπως και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Έτσι διάλεξα το λεβεντόπαιδο.  Και η οικογένειά μας μεγάλωσε.

Την πρώτη μέρα που ήρθε ήταν έξω από τα νερά του. Εκεί που ζούσε με τη μάνα του και τα αδέρφια του σε ένα χωράφι, βρέθηκε σε ένα σπίτι με τον πατέρα του και μια οικογένεια. Και τι οικογένεια!

Μόλις έφτασε χρειάστηκε να περάσουν μερικές ώρες για να πιάσει το νόημα και έκτοτε δεν λέει να το αφήσει. Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, έμαθε τις συνήθειες του σπιτιού αμέσως. Ο λεβέντης επίσης ανανεώθηκε. Βρήκε παρέα, όλη μέρα παίζουν. Δεν τσακώνονται παρά μόνο για κάνενα κόκκαλο. Τις υπόλοιπες ώρες είναι όλο αγκαλιές και φιλιά.

Τα κορίτσια απέκτησαν την καλύτερη παρέα. Ενώ ο λεβέντης έχασε πλέον την όρεξη του για τρέλες, αχ και γερνά ο καημένος μου, το λεβεντόπαιδο πάντα είναι πρόθυμος να τρέξει, να φάει παπούτσια, να κυνηγήσει, να κυλιστούν στο χώμα.

Στο μεταξύ είναι γλυκύτατος. Του αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά και δεν χάνει ποτέ ευκαιρία για ένα καλό γλείψιμο. Εδώ θα βρεθούν κάποιοι που θα πουν γιαξ, αλλά να σας πληροφορήσω πως πρώτο το σάλιο των σκύλων είναι αντισηπτικό και δεύτερο πως οι μποξέρ έχουν τη μεγαλύτερη γλώσσα ανάμεσα στους σκύλους, επομένως δίνουν και τα καλύτερα φιλιά. Ακαταμάχητο πράμα.

Οι σκύλοι και γενικά τα ζώα μόνο αγάπη έχουν να προσφέρουν. Και αυτό το πράμα είναι θαυμάσιο.  Αγάπη και μόνο αγάπη. Με κοιτούν και οι δυο με τα πελώρια τους, μποξερίσια μάτια και λιώνω. Είναι ακαταμάχητοι. Και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ πιο ελαστική με τους σκύλους παρά με τις κόρες. Ανέχομαι τους πρώτους να κάνουν βλακείες χωρίς να θυμώνω, βάζω τιμωρίες τα παιδιά μου όταν παραξηλώνουν το θέμα.

Το λεβεντόπαιδο αποτελεί την καλύτερη εκδίκηση για όσα "μαζέψετε τα παιχνίδια σας" είπα στη ζωή μου. Τώρα πια δεν χρειάζεται να ανησυχώ ή να το πω δεύτερη φορά. Οι πιτσίρτες ξέρουν πως όσα πράγματα αφήσουν πετάμενα, θα τα βρουν μασημένα, κομματιασμένα, έτοιμα για τα σκουπίδια. Το λεβεντόπαιδο, δεν τους χαρίζει μια. 

Οι σκύλοι μας είναι πολύ περισσότερο από κατοικίδια. Σίγουρα είναι φύλακες, σίγουρα προστατεύουν το σπίτι μας, αλλά πάνω από όλα είναι οικογένεια. Εννοείται πως είναι πιο δύσκολο με δύο σκυλιά. Περισσότερα έξοδα, περισσότερη φροντίδα, περισσότερη δυσκολία για αποδράσεις τα σαββατοκυρίακα και τα καλοκαίρια.

Αξίζει όμως τον κόπο. Όσα παίρνουμε πίσω από το λεβέντη και το λεβεντόπαιδο είναι πολύ περισσότερα από αυτά που δίνουμε. Οι σκύλοι μας κάνουν να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Οι σκύλοι είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε ένα άνθρωπο, σε μια οικογένεια.