Το ασθενές φύλο, μίσιμου

Πέντε με σοβαρότατα προβλήματα καρδίας. Οι λόγοι διάφοροι από γενετικούς, μέχρι κάπνισμα, στενές αρτηρίες, έμφραγμα. Τρεις με προβλήματα στη μέση και όταν λέμε προβλήματα εννοούμε μεγάλο πρόβλημα. Δύο σπασίματα στα πόδια. Ένας με μόλυνση στο πεπτικό σύστημα. Μια πνευμονία και μια βρογχοπνευμονία. Δύο με προβλήματα στον αυχένα, η πρώτη περίπτωση κατάληξε στο χειρουργείο, η δεύτερη είναι θέμα μηνών, αν με ρωτάτε.

Κάτσε να δω τι άλλο υπάρχει. Α ναι. Έχουμε και λέμε τρεις με ημικρανίες, ένας με ίλιγγο και μια περίπτωση με καρκίνο.

Όχι δεν είναι η λίστα από το Γενικό Νοσοκομείο. Είναι μια ιατρική έκθεση για τους λόγους, τους οποίους έλειψαν από τη δουλειά τα τελευταία χρόνια οι άντρες συνάδελφοι. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλα περιστατικά, απλά πόσα να θυμάμαι.

Και να σημειώσω πως δεν είμαστε ένας στρατός εργαζόμενοι. Απλά, για παράδειγμα, αυτός που έσπασε το πόδι του να έχει και ημικρανίες. Πολλές αρρώστιες πολλοί και οι συνδυασμοί. Mix and match όπως λένε στα καταστήματα με τα εσώρουχα.

Ας περάσουμε τώρα στις γυναίκες. Έχουμε τρεις με άδεια μητρότητας (η μια είμαι εγώ), μια περίπτωση με μόλυνση γυναικολογική και μια περίπτωση όπου απεβίωσε ο σύζυγος. Και επειδή είναι γελοίο να βάζουμε την μητρότητα μέσα στις ασθένειες, μένουμε με δύο περιπτώσεις.

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα ακούγοντας συνάδελφο να παραπονιέται για πόνους. Ξέρετε, την γνωστή αντρική γκρίνια όταν πρόκειται για πόνο. Εντάξει κύριε, το πιάσαμε το μήνυμα, πονάς. Είναι ανάγκη να το επαναλαμβάνεις κάθε πέντε λεπτά;

Δεν ξέρω αν οι γυναίκες δεν αρρωστάνε τόσο εύκολα ή είναι ανθεκτικές στον πόνο και τον προσπερνούν.

Πάντως, είναι γελοίο και σχήμα οξύμωρο να μας λέτε το ασθενές φύλο. Ασθενές φύλο, που φτάνει στο αμήν για να αρρωστήσει δεν είναι ασθενές. Είναι δυνατό, υγιές και του αξίζουν πολλά μπράβο γιατί αγωνίζεται σε δύο και τρία ταμπλό καθημερινά.

Και όχι δεν με έπιασαν τα φεμινιστικά μου πρωί πρωί, ούτε την είδα Σιμόν ντε Μποβουάρ στα καλά των καθουμένων.

Υγ. Τώρα τελευταία οι μουσικές μου προτιμήσεις καθορίζονται από αυτές των κόρων μου. Τράτζικ.

Οι πικρές αλήθειες της Μέρκελ

Η είδηση έχει ως εξής: Η Άνγκελα Μέρκελ μιλούσε με μια δεκάχρονη Παλαιστίνια, σε μια δημοσιογραφική εκπομπή αν θυμάμαι καλά. Η μικρή εξήγησε στην καγκελάριο πως ανησυχεί γιατί κινδυνεύει με απέλαση.

«Είμαι Παλαιστίνια και ζω στη Γερμανία εδώ και τέσσερα χρόνια, προέρχομαι από προσφυγικό καταυλισμό του Λιβάνου. Θα ήθελα να πάω εδώ στο Πανεπιστήμιο, αλλά δεν γνωρίζω εάν μπορώ να παραμείνω. Ανησυχώ πολύ για το μέλλον μου, θα ήθελα να μπορώ να είμαι ήρεμη όπως οι άλλοι γύρω μου. Έμαθα γερμανικά και αγγλικά, αλλά τώρα όλα κινδυνεύουν να καταλήξουν άχρηστα» είπε η μικρή εξηγώντας ότι ο πατέρας της έχει προβλήματα με την άδεια παραμονής και ότι η οικογένεια κινδυνεύει να μην μπορεί να παραμείνει πλέον στην Γερμανία.

Το ενδιαφέρον εδώ είναι η απάντηση της Άνγκελα Μέρκελ. «Καταλαβαίνω. Όμως... μερικές φορές η πολιτική είναι σκληρή. Βρίσκεσαι εδώ απέναντί μου και είσαι ένας πολύ καλός άνθρωπος, όμως στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς στον Λίβανο υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι και εάν πούμε εντάξει μπορείτε να έρθετε όλοι, μπορείτε να έρθετε όλοι από την Αφρική, μετά δεν θα είμαστε σε θέση να το διαχειριστούμε».

Όπως ήταν αναμενόμενο η μικρή έβαλε τα κλάματα, η Μέρκελ προσπάθησε να την παρηγορήσει λέγοντας της ότι τα κατάφερε πολύ καλά. Ο συντονιστής της συζήτησης παρενέβη λέγοντας ότι το κορίτσι κλαίει επειδή βρίσκεται σε δύσκολη θέση και όχι επειδή δεν παρουσίασε σωστά τις απόψεις του. Η Άνγκελα Μέρκελ απάντησε: «Το ξέρω... Αλλά θέλω να την χαϊδέψω» είπε και έβαλε το χέρι της στην πλάτη της.

Ολόκληρη την είδηση μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Δεν χρειάζεται να πω ότι το βίντεο έκανε το γύρο του κόσμου, μαζεύοντας αρνητικά σχόλια για τη γερμανίδα καγκελάριο.

Εδώ να ανοίξω παρένθεση και να πω πως πλέον όπως κατάντησε το ίντερνετ το να γίνει κάτι θέμα συζήτησης δεν σημαίνει και τίποτα. Θα επανέλθω με ανάρτηση για τούτο το θέμα. Κλείνω την παρένθεση.

Δεν ξέρω αν ήμουν στη θέση της Μέρκελ τι θα έλεγα σε ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που κινδυνεύει να απελαθεί.

Είμαι σίγουρη όμως αν απέναντι στην δεκάχρονη Παλαιστίνια ήταν ένας Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός δεν θα δίσταζε στο δευτερόλεπτο να πει στη μικρή να μην ανησυχεί και πως θα φροντίσει εκείνος να διορθωθούν τα πράγματα.

Και δεν θα είχε καμία σημασία είτε αν έλεγε ψέματα και φεύγοντας από την εκπομπή ξεχνούσε τα πάντα, είτε αν θα έβρισκε τρόπο να προσπεράσει τους νόμους για να το κάμει.

Μπορεί να είμαι από τους ελάχιστους, που δεν κατάκριναν την Μέρκελ για τη στάση της. Ίσως γιατί, ο γονιός που δεν χρύσωσα ποτέ το χάπι στα παιδιά μου, που δεν είπα μπράβο για κάτι που δεν άξιζαν, που δεν τους λέω ότι τα πράγματα θα είναι πάντα όμορφα και ωραία.

Το μεταναστευτικό και η αντιμετώπισή του είναι ένα τεράστιο και πολύπλοκο θέμα. Κάτι που δεν θα μπορούσε να το λύσει μια καγκελάριος και ένα παιδί στο τηλεοπτικό πλατό.

Για αυτό, εκτίμησα τη στάση ενός πολιτικού, που είπε την αλήθεια ή τουλάχιστον αυτό που πίστευε, χωρίς να νοιάζεται αν θα γίνει αρεστός ή όχι.

Η στάση της Άνγκελα Μέρκελ, αν μη τι άλλο ήταν τίμια. Σίγουρα ήταν και σοκαριστική, σκληρή, γιατί είναι σοκαριστικό και σκληρό να έχεις απέναντί σου ένα χαμογελαστό γεμάτο όνειρα παιδί και να του λες ότι δεν μπορεί να ονειρεύεται να έχεις όσα και εσύ.

Πάντως, παρά τα όσα σούρνουμε στη Γερμανία τον τελευταίο καιρό είναι η πρώτη χώρα σε αποδοχή προσφύγων. Την ίδια ώρα, που άλλες χώρες κλείνουν τις πόρτες τους κατάμουτρα, η Γερμανία δέχεται μεγάλο αριθμό προσφύγων.

Τελικά, μετά από παρέμβαση και άλλων πολιτικών μάλλον βρέθηκε λύση και η οικογένεια της μικρής θα παραμείνει στη Γερμανία.

Όπως και θα παραμείνει το μεταναστευτικό ως πρόβλημα. Θα χρειαστούν δεκαετίες για να επέλθει, αν επέλθει τελικά, κάποιου είδους σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και την Αραβική Αφρική. Μέχρι να ηρεμήσουν τα πράματα, την πόρτα της Ευρώπης θα χτυπούν όλο και περισσότερο απελπισμένοι.

Και όπως παραδέχτηκε η Άνγκελα Μέρκελ, δεν μπορούμε να τους απορροφήσουμε όλους αυτούς…

Το αποτύπωμα του τρόμου

Η κουμέρα μου ήταν τριάμισι χρονών όταν έγινε η εισβολή. Από το σπίτι της στην Αμμόχωστο δεν θυμάται και πολλά. Αυτό που θυμάται όμως και δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσει είναι η στιγμή, που έφευγαν από την Αμμόχωστο.

Όπως διηγείται, η οικογένειά της έφευγε με τα πόδια από την Αμμόχωστο με κατεύθυνση τη Λάρνακα. Ντάλα μεσημέρι, κόσμος πολύς. Κουβαλούσαν μερικά απαραίτητα πράγματα, νομίζοντας πως σε μερικές μέρες θα επέστρεφαν πίσω.

Από πάνω τους πετούσαν τα αεροπλάνα, άκουγαν τους βομβαρδισμούς λίγο πιο κάτω.

Σε μια στιγμή, μέσα σε όλο τον πανικό το χέρι της ξεγλίστρησε από της μάνας της που την κρατούσε

και χάθηκε. Ένα παιδί να νιώθει μόνο του, ενώ γύρω γίνεται ο χαλασμός του κόσμου. Ευτυχώς, λίγο αργότερα η μάνα της την εντόπισε κάτω από μια πορτοκαλιά να κλαίει.

Μου έλεγε πως ήταν η τρομακτικότερη στιγμή της ζωής της. Μεγάλωσε, έχουν περάσει τόσα χρόνια και από πάνω της δεν μπορεί να βγάλει τον τρόμο που ένιωσε, χαμένη σε ένα χωράφι με πορτοκαλιές…

Η ιστορία της φίλης μου είχε αίσιο τέλος. Για άλλους η εισβολή του 1974 εκτός από προσφυγιά σήμαινε ορφάνια, απώλειες, αγωνία, φτώχεια.

Σήμερα, ίσως να βρισκόμαστε πιο κοντά στη λύση του Κυπριακού παρά ποτέ. Δεν είμαι ειδικός να μπορώ να προτείνω ποια λύση είναι η καλύτερη. Ούτε έχω ρομαντικές ιδέες ότι υπάρχει θέληση οι δύο λαοί να ζουν αγαπημένοι και ενωμένοι. Αυτό ταιριάζει σε σενάριο ταινίας του Disney όχι στην κυπριακή πραγματικότητα και από τις δυο πλευρές.

Για να λειτουργήσει μια λύση πρέπει πάνω από όλα να κτιστεί στις βάσεις του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για τις δύο πλευρές.

Αυτό που ήθελα να πω, όμως είναι ότι υπάρχουν αρκετές έρευνες που υποστηρίζουν πως ιδιαίτερα τραυματικά γεγονότα στην ηλικία μπορεί να γραφτούν στο DNA μας και να μεταφερθούν στις επόμενες γενιές.

Αυτό σημαίνει ότι η αγωνία, ο πόνος, το ψυχικό στρες από τις τραυματικές εμπειρίες μπορεί να κληρονομηθεί στους απογόνους και να συνεχίσει να επηρεάζει τις επόμενες γενιές.

Οι επιστήμονες έχουν βρει διάφορα παραδείγματα της κληροδότησης του τραύματος. Μεταξύ άλλων, τα παιδιά των βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, ενώ τα παιδιά των ανθρώπων που γνώρισαν τη γενοκτονία των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, εμφανίζουν μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης και διαταραχών άγχους

Με λίγα λόγια ακόμη και όταν ξεχνούμε έννοιες όπως εισβολή, η κατοχή, η προσφυγιά, το αποτύπωμά τους παραμένει και μεταφέρεται.

Περί κερασιάς ο λόγος

Σήμερα θα σας βομβαρδίσω με ένα σωρό γνώσεις. Ο καθένας θα κρίνει πόσο χρήσιμες είναι.

Το λοιπόν, τα κεράσια είναι από τα αγαπημένα μου φρούτα. Μπορώ και το έχω κάνει, να φάω ολόκληρο κιλό στην καθισιά μου.

Επίσης, δεν θυμάμαι αν το έχω πει ξανά, πριν καμποοοοοοοοοοοοοοοοοοοσα χρόνια. Μάλλον όχι, δεν ξεκίνησα καλά. Πρέπει να ήμουν πρώτη δημοτικού, η Φωτεινή ένα χρόνο μικρότερη. Ζούσε στη Λεμεσό, τα καλοκαίρια τα έβγαζε στη γιαγιά της. Περνούσαμε θαυμάσια μαζί.

Μια μέρα ανεβήκαμε στην κερασιά της κυρίας Ελένης. Δεν θυμάμαι, ποια έριξε την ιδέα να βάλουμε διαγωνισμό ποια θα φάει τα περισσότερα κεράσια μαζί με τα κουκούτσια όμως. Δεν χρειάζεται να πω ότι κέρδισα. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να κατέβασα 29 κεράσια με τα κουκούτσια τους.

Φέτος, τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Οι μπόρες του Μάη και το χαλάζι κτύπησαν την παραγωγή. Αποτέλεσμα, οι τιμές στα ύψη. Τρία με τέσσερα ευρώ το κιλό τα μικρά κεράσια, πάνω από εφτά τα πετροκέραζα, που είναι και τα καλύτερα.

Έκανα, λοιπόν μια έρευνα για να φυτέψω κερασιές. Στη Λευκωσία, που λέτε δεν κάνουν τα συγκεκριμένα δέντρα, θέλουν πιο ψυχρό κλίμα.

Επίσης, δεν μπορεί κάποιος να φυτέψει μόνο μια κερασιά. Θέλει τουλάχιστον τρεις, τέσσερις μαζί. Αλλά χρειάζεται προσοχή. Μια από αυτές πρέπει να είναι αρσενική.

Προλαβαίνω την ερώτηση πως ξεχωρίζει κάποιος τα αρσενικά από τα θηλυκά δέντρα. Δεν έχω ιδέα και η απάντηση σίγουρα δεν είναι κατεβάζουν το βρακί τους να ξεχωρίσουμε το φύλο τους. Όπως και να έχει είναι απαραίτητο ένα αρσενικό δέντρο, που θα γονιμοποιεί τα θηλυκά. Και πρέπει να είναι φυτεμένα δίπλα δίπλα.

Η κατάσταση θυμίζει λίγο Μορμόνους ή Μουσουλμάνους. Ένας άντρας πολλές γυναίκες.

Το ζήτημα, όμως είναι πως όταν με το καλό έρθει ο καιρός να καρποφορήσουν τα δέντρα, τα θηλυκά θα γεμίσουν καρπούς, ενώ το αρσενικό δεν θα κάνει τίποτα. Ο ρόλος του είναι απλά να γονιμοποιεί.

 

Έλα, να λείπουν οι σκέψεις ότι και στην πραγματική ζωή το ίδιο γίνεται.

Επιστρέφουμε στις κερασιές. Στην Ιαπωνία, οι κερασιές σηματοδοτούν τον ερχομό της άνοιξης.

Τους κήπους με τις ανθισμένες κερασιές τις επισκέπτονται χιλιάδες χρόνο.

Θα τελειώσω με κάτι εντελώς άσχετο. Επιτέλους κατάφερα και πέτυχα να φτιάξω ένα γλύκισμα. Απίστευτο. Το μυστικό της επιτυχίας μου είναι πως δεν ακολούθησα τη συνταγή στο παραμικρό. Τίποτε, ούτε στα υλικά, ούτε στην εκτέλεση, ούτε σε τίποτα. Και έτσι κατάφερα να φτιάξω ένα ωραιότατο oreo cheese cake το οποίο μάλιστα φαγώθηκε όλο. Και δεν έχει καμία σημασία ότι αυτοί που το λάτρεψαν ήταν 9χρονα παιδάκια.

Στο μεταξύ, Μοτορτζή μου, θυμάσαι ένα γλυκό με κεράσια που δοκίμασε μια φορά να μας φτιάξει η μανούλα σου; Ένα γαλλικό ήταν, αλλά κατέληξε σαν μια μεγάλη λασπωμένη κρέπα με κεράσια. Θα σπάσω το μυαλό μου να θυμηθώ πως το λένε.

Θεσπέσιο φρούτο τα κεράσια. Σας αποχαιρετώ, πάω να φτύσω τα κουκούτσια.

Δύσκολο να είσαι γονιός, δύσκολο να είσαι παιδί

Κρατώ δύο documents ανοιχτά μπροστά μου. Προσπαθώ να θυμηθώ γιατί τα άνοιξα. Ελπίζω, μέχρι να τελειώσω την ανάρτηση να μου έρθει η έμπνευση.

Πριν κάτι νύχτες, πέσαμε με το Μοτορτζή σε μια σκηνή από το περίφημο σήριαλ του Παπακαλιάτη Κλείσε τα Μάτια. Από ότι κατάλαβα ο τύπος ήταν γκέι, ο πατέρας του δεν το αποδέχτηκε αυτό, οπόταν όταν συζητούσε με τη μητέρα του και της ανάφερε τι έγινε της είπε «Είστε οι πιο απαίσιοι γονείς».

Σκέφτομαι συνέχεια τη φράση αυτή. Είναι κάτι που όλοι το έχουμε πει στη ζωή μας. Όλοι σε κάποια στιγμή έντασης ευχηθήκαμε να έχουμε άλλους γονείς. Μπορεί να είπαμε οι γονείς μου είναι ηλίθιοι, οι γονείς μου με εκνευρίζουν, μισώ τους γονείς μου.

Και το σίγουρο πως κάτι τέτοιο γίνεται και με τα δικά μας παιδιά. Προχτές, ενώ συζητήσουμε με την κόρη Α, με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα, και μετά αφού γύρισα από την άλλη, στράφηκε στην κόρη Β και της είπε «φακκά μου η μάμα μας».

Το βέβαιο είναι πως οι γονείς δεν είναι τέλειοι.

Για αυτό, και έχω αφήσει πίσω μου την ψευδαίσθηση πως μεγαλώνω τα παιδιά μου με τον σωστό τρόπο. Τα μεγαλώνω, όπως εγώ θεωρώ ότι είναι καλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι και στην πράξη.

Απλό πρακτικό παράδειγμα. Επιμένω οι κόρες να μάθουν κινέζικα λαμβάνοντας υπόψη πως οι περισσότερες μελέτες λένε πως η Κίνα θα παίζει κυρίαρχο ρόλο τις επόμενες δεκαετίες. Τελικά οι Κινέζοι εξεγείρονται από τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, επαναστατούν, της πουτάνας. Η Κίνα δεν γίνεται υπερδύναμη και η εκμάθηση κινεζικής γλώσσας είναι ένα άχρηστο προσόν ή τουλάχιστον όχι και τόσο χρήσιμο. 

Πιστεύω, πως το καλύτερο που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι αγάπη και επικοινωνία. Να τα αγαπούμε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που ονειρευόμαστε ή θέλουμε να είναι και να τους μιλούμε για όλα τα θέματα.

Οι καυγάδες, οι συζητήσεις, οι διαφωνίες, τα νεύρα, όλα αυτά είναι αναπόφευκτα. Τα ζήσαμε και τα ξέρουμε. Το να είσαι παιδί, το να είσαι έφηβος σημαίνει ότι θέλεις να κάνεις τα πράγματα με τον δικό σου τρόπο. Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα και ότι είσαι ικανός για όλα. Και έχει από πάνω σου κάποιον να σου βάζει κανόνες και να προσπαθεί να σε καθοδηγήσει.

Τον τελευταίο καιρό πλακώνομαι αρκετά με την κόρη Α. Μετά εννοείται ότι τα βρίσκουμε και αγαπιόμαστε.

Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός. Από την άλλη όμως θα πρέπει να είναι εξίσου δύσκολο να είσαι παιδί.

Ψάρι και μπυρίτσα

Και που λες Μπαράκ μου, προχτές που πήγα ψάρεμα έπιασα με το συμπάθιο ένα ψάρι ναααααααααααααα. 

Κόψε κάτι ρε Άνγκελα. Μεταξύ μας είμαστε.


Όχι αλήθεια σου λέω, ήταν ένα ψάρι ναααααααααααααααααα.

Ρε Άνγκελα μαζί μιλάμε. Λέγε τώρα πόσο στα αλήθεια ήταν το ψάρι.

Τόσο ήταν. Ικανοποιημένος τώρα; Και μιας και δεν αρκεί ούτε για ένα άτομο, ας πάμε για καμιά μπυρίτσα.

Στην υγεία μας ρε παιδιά.