Αν όλα πήγαιναν καλά, είχα σκοπό να ξεκινήσω το post λέγοντας πόσο περήφανη είμαι για μένα. Αλλά δεν πήγαν. Μας το έλεγαν οι καθηγητές όταν κάναμε αρχαία τραγωδία, μετά την έπαρση και την περηφάνια έρχεται η ταπείνωση. Δεν έμαθα καλά το μάθημα μου και την πλήρωσα.
Σάββατο νύχτα αποφάσισα να μαγειρέψω για να ευχαριστήσω τον πατέρα φαμίλια. Κάτι που ξέρω ότι του αρέσει.
Ανοίγω παρένθεση. Μόλις πρωτογνωριστήκαμε το να του μαγειρέψω σήμαινε ιαπωνική άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κινεζική κουζίνα. Κάτι ότι μου αρέσει, κάτι ότι έμαθα να μαγειρεύω όταν σπούδαζα Αγγλία με συγκάτοικους από Άνω Ανατολή, μου έμεινε το χούι. Κυπριακά φαγητά έμαθα μετά, καθότι ο πατέρας φαμίλιας όσον αφορά το φαί είναι πολύ παραδοσιακός. Σούσι, σετσουάν και τόφου μακριά. Σεφταλιές, τταβάς και κλέφτικο αγαπημένες συνήθειες.
Κλείνει η παρένθεση. Προμηθεύτηκα το πρώτο μου κκελούι και με περισσή χαρά το ανακοίνωσα. Δεν έχω πρόβλημα να φάω οτιδήποτε. Το οτιδήποτε σχετικό, δεν θα έτρωγα κατσαρίδες για παράδειγμα ή καρχαρία. Αλλά πατσά, κεφαλάκι κτλ κτλ κτλ, τα βάζω στο πιάτο μου.
Πήρα το κεφαλάκι φρέσκο φρέσκο, το έβαλα στην κατσαρόλα. Ένιωσα έτσι λίγο παράξενα, όταν με «κοίταζε» αλλά απώθησα το συναίσθημα. Για να μην τα πολυλογώ μια χαρά το έβρασα. (πόσο δύσκολο εξάλλου μπορεί να είναι να ψήσεις οτιδήποτε μέσα στη χύτρα του ατμού).
Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ώρα της σούπας. Έστυψα το λεμόνι, χτύπησα τα αυγά, και με πολλή προσοχή, έκαμα τις ετοιμασίες και πήγα να παντρέψω τα αυτά με τη σούπα. Μόλις τα έβαλα μέσα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αντί να μετατρέπεται σε μια ωραία σούπα, το αυγό άρχισε να βράζει να σηκώνεται ψηλά (δεν έχω ιδέα πως έγινε αυτό) και να κόβει. Μέσα σε 3 λεπτά είχα ρύζι βραστό στον πάτο της κατσαρόλας και αυγό βραστό στην επιφάνεια… Το λάθος ήταν ότι ξέχασα να σμίξω το λεμόνι με το αυτό. Το έστυψα μεν, αλλά το άφησα πάνω στον πάγκο.
Τελικά ο πατέρας φαμίλιας έφαγε μόνο το κκελούι. Μου είπε ότι χόρτασε, αν και πιστεύω ότι το είπε από ευγένεια και για να μην με στεναχωρήσει, γιατί είδε ότι μου στοίχησε η αποτυχία. Το αυγό με το ρύζι τα έφαγε ο σκύλος. Δεν μου έκανε κανένα παράπονο, θεωρώ ότι του άρεσε. Εγώ έμεινα με την αποτυχία.
Σάββατο νύχτα αποφάσισα να μαγειρέψω για να ευχαριστήσω τον πατέρα φαμίλια. Κάτι που ξέρω ότι του αρέσει.
Ανοίγω παρένθεση. Μόλις πρωτογνωριστήκαμε το να του μαγειρέψω σήμαινε ιαπωνική άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κινεζική κουζίνα. Κάτι ότι μου αρέσει, κάτι ότι έμαθα να μαγειρεύω όταν σπούδαζα Αγγλία με συγκάτοικους από Άνω Ανατολή, μου έμεινε το χούι. Κυπριακά φαγητά έμαθα μετά, καθότι ο πατέρας φαμίλιας όσον αφορά το φαί είναι πολύ παραδοσιακός. Σούσι, σετσουάν και τόφου μακριά. Σεφταλιές, τταβάς και κλέφτικο αγαπημένες συνήθειες.
Κλείνει η παρένθεση. Προμηθεύτηκα το πρώτο μου κκελούι και με περισσή χαρά το ανακοίνωσα. Δεν έχω πρόβλημα να φάω οτιδήποτε. Το οτιδήποτε σχετικό, δεν θα έτρωγα κατσαρίδες για παράδειγμα ή καρχαρία. Αλλά πατσά, κεφαλάκι κτλ κτλ κτλ, τα βάζω στο πιάτο μου.
Πήρα το κεφαλάκι φρέσκο φρέσκο, το έβαλα στην κατσαρόλα. Ένιωσα έτσι λίγο παράξενα, όταν με «κοίταζε» αλλά απώθησα το συναίσθημα. Για να μην τα πολυλογώ μια χαρά το έβρασα. (πόσο δύσκολο εξάλλου μπορεί να είναι να ψήσεις οτιδήποτε μέσα στη χύτρα του ατμού).
Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ώρα της σούπας. Έστυψα το λεμόνι, χτύπησα τα αυγά, και με πολλή προσοχή, έκαμα τις ετοιμασίες και πήγα να παντρέψω τα αυτά με τη σούπα. Μόλις τα έβαλα μέσα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αντί να μετατρέπεται σε μια ωραία σούπα, το αυγό άρχισε να βράζει να σηκώνεται ψηλά (δεν έχω ιδέα πως έγινε αυτό) και να κόβει. Μέσα σε 3 λεπτά είχα ρύζι βραστό στον πάτο της κατσαρόλας και αυγό βραστό στην επιφάνεια… Το λάθος ήταν ότι ξέχασα να σμίξω το λεμόνι με το αυτό. Το έστυψα μεν, αλλά το άφησα πάνω στον πάγκο.
Τελικά ο πατέρας φαμίλιας έφαγε μόνο το κκελούι. Μου είπε ότι χόρτασε, αν και πιστεύω ότι το είπε από ευγένεια και για να μην με στεναχωρήσει, γιατί είδε ότι μου στοίχησε η αποτυχία. Το αυγό με το ρύζι τα έφαγε ο σκύλος. Δεν μου έκανε κανένα παράπονο, θεωρώ ότι του άρεσε. Εγώ έμεινα με την αποτυχία.
korh mana, h aukolemonh thelei trick:-)
ReplyDeletean esheis minipimer xtypa ta aukra me to lemoni tziai llion krio nero tziai meta katevazeis th souppa pou th fothkia tziai san xtypas tounto migma (me minipimer h me potzeinto ergaliouin) prepei na valleis th soupa koutalia koutalia mesto migma wspou to migma na ftasei thn idian thermokrasia ths soupas (tou tzefalozoumiou that is) tziai meta syrneis to migma me sto zoumin. Amman to ksanavraseis fix them and they have leaned over!
Alla amman to kellouin epetyxen, who cares about the soup?
p.s. anoikses plhges, thelw kefalaaaaki... eidika glwssa tziai mialouin me kamposo lemonouin... klaps, lygm...
ανοιξες πληγες οντως...
ReplyDeleteθελω τη μαμα μουυυυ!
που εννοειται οτι κανει κεφαλακια κ αυγολεμονες και τα συναφη...
είχα το απορία, εν η αλήθκεια, τί γίνεται άμαν εν κτυπήσεις το αυγό με το λεμόνι τζαι γύρεις το μες το ρύζι. εν το έπαθα ποττέ αλλά μόνο επειδή εν εδοκίμασα ποττέ να κάμω αυγολέμονη
ReplyDeletenow i know
and so do you :)
εν πειράζει, συμβαίνει και στους καλύτερους από εμάς
αυκολέμονη ξέρω γιατί έβαλλεν με η μάμα μου να της βοηθώ.
ReplyDeleteάμαν τζιήνην την ώρα ο ένας κτυπα τζιαι ο άλλος γύρνει πάντα γίνεται καλή
άμαν εκατάφερες το κκελλούι εννα σκεφτείς τη σούπα
Λοιπόν, Μάνα. Αφού χτυπήσεις το αυγό, θα προσθέσεις σιγά-σιγά το λεμόνι. Να τα έχεις σε αρκετά μεγάλο μπολ, ή έστω ένα που να έχει αρκετό βάθος, και όχι σε βαθύ πιάτο. Και αυτό γιατί στη συνέχεια, με την κουτάλα θα αρχίσεις να προσθέτεις στο αυγό σιγά-σιγά σούπα, αλλά και νερό, έτσι ώστε το μίγμα του αυγού να ζεσταθεί και να πλησιάσει τη θερμοκρασία της σούπας. Τότε θα το προσθέσεις στη σούπα (επίσης σιγά-σιγά). Έτσι δεν θα κόψει. Είναι πιο εύκολο από ό,τι ακούγεται. Καλή επιτυχία!
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΤωρά αν σας πω μα ξέρω να κάμνω σούπα θα με περιπαίζετε. Απλά στη βιασύνη μου ξέχασα να βάλω λεμόνι. έκαμα τη διαδικασία όπως την περιγράφετε. Αυγό σιγά σιγά προσθέτω σούπα. Αλλά χωρίς λεμόνι. Υποθέτω αν μου πετύχαινε θα ήταν σούπα αυγομένη :)
ReplyDeleteΚαλά, κι εγώ προχτές έκαμα μια μακαρονάδα που την έχω φτιάξει άπειρες φορές κι έκοψε η κρέμα, ήταν απαίσια, νερό με άσπρα κουτρουβούθκια. Και είχα και καλεσμένο για φαγητό! Συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια, που λέμε.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDelete