Τα πρωϊνά γιατί

Οι ερωτήσεις της κόρης Α που έπρεπε να απαντήσω πρωί πρωί μέχρι να μεταφέρω τις μικρές στη γιαγιά τους.

Μάμα γιατί το πρωί δεν μπορώ να φάω νουτέλλα;

Μάμα θέλω παγωτό. Δήλωση όχι ερώτηση.

Μάμα γιατί τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν φαγητό να φάνε;

Μάμα γιατί πέθαναν οι παππούδες σου; Και συμπληρωματική ερώτηση: Μάμα γιατί όταν πεθαίνουν κλείνουν τα μάτια τους για πάντα;

Μάμα η Κλάρα καθόταν στο καροτσάκι γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει, όμως η Χάιντι περπατά ξυπόλυτη; (επεξήγηση λατρεύει τις ιστορίες με τη Χάιντι).

Μάμα η αδελφή μου με χτυπά.

Επέμβαση Μάνας: Σταμάτα να χτυπάς την αδελφή σου, γιατί θα μπεις τιμωρία και δεν θα φας νουτέλλα.

Απάντηση κόρης Β: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Σλαπ νέο χαστούκι προς την αδελφή που την κάρφωσε.

Μάμα που θα πάμε το απόγευμα; Μάμα ποιος θα έρθει σπίτι μας; Μάμα που είναι οι φίλοι μας; Μάμα θέλω ακόμα ένα αδερφάκι να παίζω.

Πριτς.

Το νηπιαγωγείο της μεγάλης, εγκαταλείπει το ιδιωτικό για το δημόσιο, ναι ναι είμαστε από αυτούς που γράφουν οι εφημερίδες ότι μαζικά εισρέουμε στη δωρεάν δημόσια παιδεία, εγκαταλείποντας την ιδιωτική που τη χρυσοπληρώνουμε, αλλά εδώ να πω πως και εγώ και ο father πληρώνουμε μια φάουσα ευρώ φόρο εισοδήματος, όταν πάμε στους γιατρούς και σε άλλους επαγγελματίες ζητούμε αποδείξεις και δεν ενισχύουμε τη φοροδιαφυγή, πληρώνουμε τους φόρους κανονικά, δεν δικαιούμαστε διαβατήριο δωρεάν, δεν κλέβουμε γενικά το κράτος στις συναλλαγές μας μαζί του, επομένως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να κάνω εκατό τεμενάδες επειδή δέχτηκαν το παιδί μου στο δημόσιο σχολείο.

Τέσπα. Το θέμα είναι ότι θα πάει σε δημόσιο σχολείο. Το οποίο παρακαλώ ανοίγει στις 13 Σεπτεμβρίου! Έκλεισαν από τον Ιούνιο, ήταν κλειστό Ιούλιο και Αύγουστο και σαν να μην έφταναν τρεις μήνες, είπαν να φάνε κομμάτι και από το Σεπτέμβρη. Δηλαδή, τι κομμάτι, εδώ μιλούμε για μισό μήνα. Ούτε καν Δευτέρα, Τρίτη θα ανοίξουν.

Εμείς ευτυχώς, την έχουμε τη γιαγιά. Έχω ακούσει άλλους γονείς που βρίσκονται σε μαύρη απελπισία, γιατί Σεπτέμβρη μήνα καλοκαιρινά σχολεία γιοκ. Τη μια το παίρνει ο ένας ο γονιός στο γραφείο την άλλη ο άλλος. Αγγαρεύουν όποιον μπορεί να βοηθήσει για να προσέχει λίγες ώρες τα παιδιά. Και στη χειρότερη περίπτωση τα αφήνουν μόνα τους σπίτι. Αν δεν ήταν η γιαγιά μάλλον θα άφηνα το λεβέντη σκύλο να τις προσέχει...

Το νηπιαγωγείο της μικρής ανοίγει την Πέμπτη και εγώ ανοίγω σαμπάνιες από τη χαρά μου. Το ξέρω ότι θα δυσκολευτεί. Η κόρη Β δεν προσαρμόζεται. Θέλει τον κόσμο να προσαρμόζεται πάνω της. Δεν εμπιστεύεται, δεν ανοίγεται εύκολα. Πρέπει να κοπιάσει κάποιος για να την κερδίσει, δεν δίνει εύκολα την καρδούλα της. Όταν το κάνει όμως είναι αφοσιωμένη. Υποψιάζομαι όταν μεγαλώσει θα έχουμε πολλά τράβαλα με τους έρωτες της (μεν φυρτείς Μοτορτζή μου). Αλλά εντάξει, έχουμε καιρό για αυτά. Προς το παρόν, πρέπει να συνηθίσει το σχολείο.