Friday, 30 December 2011
Προβληματισμός
Από το πρωί προβληματίζομαι. Να κάμω βασιλόπιτα όπως πέρσι, η οποία όμως λόγω υπερβολικής δόσης χυμού πορτοκαλιού, μου βγήκε πορτοκαλόπιτα ή να βάλω το νόμισμα στο γλυκό που θα μου φέρει η φίλη μου η Κατερίνα; Νομίζω θα είναι μους σοκολάτας σε βάση πιστάτσιο...
Εύχομαι όλοι να έχουμε μια καλή χρονιά. Υγεία πάνω από όλα. Ό,τι μας ταλαιπώρησε να μην ξαναγυρίσει και μακριά από εμάς όλα τα άσχημα. Αλλά αν τυχόν χτυπήσουν την πόρτα μας, δύναμη να αντέξουμε στα δύσκολα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Tuesday, 27 December 2011
Friday, 23 December 2011
Καλά Χριστούγεννα
Αχάπαρη, Γιαγιά Αντιγόνη, Sike, Invictus, She, Post, Σμιλί, Τάτσα, Γρούτα, Ασκάρ, Φουρνόφκιε, Nonis, Marilou, Missirlou, Coύλα, ΘάλασσαΜωβ, Moonlight, Δρακούνα, Πρασινάδα και λοιπή οικογένεια, Defiance, Ράνια κύριε και κυρία Αντίχριστου, Ίνα, Μις, Neerie, Άσωτε, Eolica, Ευαγγελία, Νεράιδα, Daffodil, Ουφ, JoyTears, Καϊσί, Vad, EaglEye, Δέσποινα, Πατατούλη και Πατάτα, Marco, HeatJo, Ρεβέκα, Μισιαρέ, Dr Ponojefale, Μεγαλειότατε...
Και σε όλους όσοι μπορεί να τους ξέχασα, εύχομαι Καλά Χριστούγεννα. Να περάσετε όμορφα, να ξεκουραστείτε, να αγαπήσετε και να αγαπηθείτε. Σε πείσμα των καιρών μπορούμε να χαμογελούμε και είμαστε καλά με ό,τι έχουμε. Δύναμη και αισιοδοξία.
Υγ. Τα κάλαντα της Λεμίθου παίζει να τα τα έβαλα και πέρσι...
Thursday, 22 December 2011
Το πρώτο καρδιοχτύπημα
Ξεκινά ο πρωινός μαραθώνιος. Ευτυχώς σήμερα σχετικά εύκολα τα πράματα. Ντύθηκαν χωρίς να διαμαρτυρηθούν ότι οι κάλτσες τους δεν ταιριάζουν με τα κοτσιδάκια τους και η φούστα με το βρακί τους. Ήπια το γάλα μου, άρχισα να φορτώνω το αυτοκίνητο. Πήρα την τσάντα μου, το κινητό, το iPad, κάτι ρούχα για αλλαγή, την τσάντα που μου πήρε δώρο η κολλητή, το σακάκι, ένα δώρο για παιδί που έχουμε να δούμε, τα τάπερ της μάνας μου, τα τάπερ της πεθεράς μου (Θερμές ευχαριστίες που μας ταΐζετε), τα σακάκια των κόρων, το κράνος της μηχανής, προμήθειες για τη δουλειά που πάνε να λείψουν. Αυτά νομίζω.
Όταν φτάσαμε στο σχολείο ανακάλυψα ότι ξέχασα την τσάντα της μεγάλης σπίτι. Να επιστρέψω να την πάρω αποκλείεται. ΑΠΟ και ΚΛΕΙΕΤΕ. Κατέβηκα κάτω εξήγησα την κατάσταση στη δασκάλα που με κοιτούσε με ένα ύφος λες και της είπα ότι κατέβηκαν εξωγήινοι στη γη. Γενικά, νομίζω δεν πρέπει να της γεμίζω το μάτι, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά για αυτό.
Τη μεγάλη τη φάση με την κόρη Α τη ζήσαμε προχτές το βράδυ. Όπου εκεί που καθόμασταν όλοι μαζί ανοίγει το στόμα της και μας λέει. «Η Φανή θέλει να κάθεται δίπλα μου στην τάξη, αλλά εγώ θέλω να κάθομαι δίπλα στον Νικόλα επειδή παίζει με τα μαλλιά μου και με αγκαλιάζει»...
Αντίδραση μάνας (με ύφος άνετο): Α μα τι ωραία. Παίζεις και εσύ με τα μαλλιά του Νικόλα ή μόνο αυτός με τα δικά σου;
Αντίδραση πατέρα (με τα μάτια έτοιμα να πεταχτούν έξω, χέρια διάπλατα ανοιχτά και τα μαλλιά της κεφαλής του στην ανάταση): Ποιος είναι ο Νικόλας; Γιατί παίζει με τα μαλλιά σου; Γιατί σε αγκαλιάζει; Ποιος είπαμε ότι είναι ο Νικόλας;
Τελικά, όταν μείναμε μόνες μας, μου είπε ότι ο Νικόλας είναι από τους φίλους τους στο σχολείο, ότι τον ξεχωρίζει από τα άλλα παιδιά και ότι παίζει μόνο με τα δικά της μαλλιά (αποκλείστηκε δηλαδή το ενδεχόμενο ο Νικόλας να θέλει να γίνει κομμωτής όταν μεγαλώσει και να άρχισε την εξάσκηση από τώρα). Της αρέσει να είναι μαζί του και ο Νικόλας τη διεκδικεί από τα άλλα παιδιά.
Ζούμε το πρώτο αμόρε της κόρης μας και μπορώ να πω έχει πλάκα. Ελπίζω να έχω την ίδια αντιμετώπιση και όταν θα έρθουν τα ζόρια, κάπου εκεί τώρα τι ηλικία να πω 14, 15; Είναι όμως καιρός σιγά σιγά να αρχίσουμε να μιλούμε για τις σχέσεις των δύο φύλων, να μπαίνει στο νόημα. Ετοιμάσου Μοτορτζή μου, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Wednesday, 21 December 2011
Καλά Χριστούγεννα στον Nonis
Dear Nonis
Με δυσκόλεψε λίγο το δώρο σου. Αν και έχω καταλάβει τι ποιητική ψυχή είσαι, δεν γράφεις συχνά για να έχω υλικό. Εντάξει, δεν είπαμε να γίνεις Invictus, αλλά πιο συχνά από μια φορά το μήνα επιβάλλεται.
Αρχικά πήγαινα για τα σίγουρα. Θα σου έγραφα ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Πάμπλο Νερούντα, το Αργοπεθαίνει. Μετά είπα είναι σίγουρη επιλογή και προχώρησα στην επόμενη ιδέα.
Όλη μέρα ακούω μουσική. Στη δουλειά, στο αυτοκίνητο. Σπίτι όχι και τόσο όπως καταλαβαίνεις με δύο μωρά, τι περιθώρια να έχω. Έτσι σκέφτηκα να σου χαρίσω ένα cd με τραγούδια. Προβληματισμός μεγάλος, δεν έχω ιδέα τί μουσική ακούς. Τελικά αποφάσισα ότι θέλω να σου δώσω κάτι που αρέσει σε μένα και ελπίζω το ίδιο και εσύ. Σε παρακαλώ στείλε μου το email σου για να σου στείλω τους κωδικούς να παραλάβεις...
Οι υπόλοιποι πάρτε μια γεύση εδώ
Δώρο μπόνους για να γράφεις πιο συχνά
Τέλος, εύχομαι σε σένα και στην οικογένειά σου καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος. Το 2011 ήταν δύσκολη χρονιά, μακάρι το 2012 να φέρει σε όλους ό,τι ποθούμε.
Με δυσκόλεψε λίγο το δώρο σου. Αν και έχω καταλάβει τι ποιητική ψυχή είσαι, δεν γράφεις συχνά για να έχω υλικό. Εντάξει, δεν είπαμε να γίνεις Invictus, αλλά πιο συχνά από μια φορά το μήνα επιβάλλεται.
Αρχικά πήγαινα για τα σίγουρα. Θα σου έγραφα ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Πάμπλο Νερούντα, το Αργοπεθαίνει. Μετά είπα είναι σίγουρη επιλογή και προχώρησα στην επόμενη ιδέα.
Όλη μέρα ακούω μουσική. Στη δουλειά, στο αυτοκίνητο. Σπίτι όχι και τόσο όπως καταλαβαίνεις με δύο μωρά, τι περιθώρια να έχω. Έτσι σκέφτηκα να σου χαρίσω ένα cd με τραγούδια. Προβληματισμός μεγάλος, δεν έχω ιδέα τί μουσική ακούς. Τελικά αποφάσισα ότι θέλω να σου δώσω κάτι που αρέσει σε μένα και ελπίζω το ίδιο και εσύ. Σε παρακαλώ στείλε μου το email σου για να σου στείλω τους κωδικούς να παραλάβεις...
Οι υπόλοιποι πάρτε μια γεύση εδώ
Δώρο μπόνους για να γράφεις πιο συχνά
Τέλος, εύχομαι σε σένα και στην οικογένειά σου καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος. Το 2011 ήταν δύσκολη χρονιά, μακάρι το 2012 να φέρει σε όλους ό,τι ποθούμε.
Monday, 19 December 2011
Λευκαρίτικο κέντημα
Χτες κάλεσα τις κολλητές για ένα prochristmas καφέ, gluhvein και apple and berries crumble. Ξεκίνησα χαλαρά τις προετοιμάσιες, άναψα το νερό να μπανιαριστούν τα μικρά, έβαλα ωραία μουσική να παίζει. Και το κυριότερο αποφάσισα να ακολουθήσω κατά γράμμα τις συνταγές για να μην γράφω για άλλη αποτυχία.
Για να μην τα πολυλογώ έβαλα πάνω το κρασί να βράζει, δεν άντεξα και έσπασα τη συνταγή της Θάλασσας, ρίχνοντας και κάρδαμο, έλιωσα το βούτυρο και ανακάτευα με το αλεύρι. Οπόταν σε μια στιγμή ακούω το μικρουλάκι να τρέχει, μετά ακούω ένα ππππαααααατττ ακολουθούμενο από κραυγές πόνου.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά χτύπησε το κεφάλι της πάνω στην καρέκλα. Το πάτωμα γέμισε αίματα, η μικρή στρίγγλιζε και εγώ προσπαθούσα να κλείσω την πληγή. Που δεν έκλεινε με τίποτα. Το έζησα το σκηνικό πρόσφατα και για να μην πολυλογώ ρίξε μια ματιά εδώ.
5 ραφές αυτή τη φορά. Η κόρη Β είναι από τα πιο όμορφα μωρά και δεν το λέω επειδή είμαι η μάνα της, και θα καταντήσει κέντημα λευκαρίτικο. Τρεις την πρώτη φορά, πέντε τώρα ελπίζω να σταματήσει το κακό. Και αν παίξω jocker λέω να βάλω τους αριθμούς 3 και 5. Που ξέρεις, μπορεί να μου φέρει τύχη… Πάντως, στην τέταρτη φορά αυτή τη φορά ένιωσα ότι πνίγομαι. Βγήκα έξω πήρα αέρα καθαρό, λέμε τώρα και επανήλθα.
Στο μεταξύ αυτή τη φορά πήγαμε στο Γενικό Νοσοκομείο. Θα είχε τουλάχιστον 50 άτομα που περίμεναν. Κόσμος φώναζε, διαμαρτυρίες, νεύρα. Κακό πολύ. Η κοπέλα εκεί ευγενέστατη μας εξυπηρέτησε και μας έδωσε σειρά προτεραιότητας. Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, πάντως, αφού ήδη στα τρία λεπτά άρχισαν να δυσανασχετούν από τα ουρλιαχτά της μικρής.
Και η άσχετη πληροφορία της ημέρας. Το ροζέ της Κυπερούντας είναι πολύ ωραίο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν το ροζέ κρασί. Πολύ καλύτερο από το Amadeus, που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν και το έχουν κάμει θεό.
Friday, 16 December 2011
0 13ος
Σήμερα θεωρητικά είναι η μέρα καταβολής του 13ου μισθού. Προφανώς να μην το αντιλήφθηκες ότι τον πήρες, γιατί πάλι με πρόσημο αρνητικό βλέπεις το overdraft.
Σκέφτεσαι τι να τον κάνεις. Εντάξει μέρος του θα πάει στις καταθέσεις στην Ελβετία. Είναι και κάτι επενδύσεις σε ακίνητα που θέλεις να κάνεις τώρα που είναι κάτω οι τιμές. Ταξίδια, περιποιήσεις σπα, τρέχοντα έξοδα, μάλλον δεν θα περισσέψουν και πολλά. Παίζω με τον πόνο σου ε; Μην ανησυχείς και με το δικό μου.
Η μόνη επιλογή που έχουμε είναι μια. Ευτυχώς όμως και στη μια επιλογή, υπάρχει ποικιλία.
Ποικιλία 1
Ποικιλία 2
Έτσι, με αυτό τον τρόπο θα διατηρήσουμε ζωντανή την ανάμνηση του 13ου. Γιατί όπως πάμε δεν υπάρχει περίπτωση να τον ξαναδούμε, στην παρούσα του μορφή, τουλάχιστον. Από του χρόνου ή θα μας τον κόψουν ή θα μας τον κατακόψουν. Αιωνία του η μνήμη.
Thursday, 15 December 2011
Ο άνθρωπός σας
Μην ακούσω ξανά κάποιον από σας να κλαίεται ότι είναι μόνος του. Ότι είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο. Ό,τι χώρισε, ότι δεν χώρισε ότι δεν έχει ένα άνθρωπο να πει τον πόνο του.
Μην ακούσω παράπονα ότι δεν προλαβαίνετε. Ότι θέλετε να κάμετε μελομακάρονα (not you Αχάπαρη dearest), να πλύνετε τα τζάμια, να κάμετε το σπίτι σιόνι, να πάτε στη νυχού για μανικιούρ –πεντικιούρ, να κόψετε το γρασίδι, να περάσετε χρόνο με τα μωρά σας, να πάτε στο Jumbo (άλλως τουρκομαχαλλά κατά τη Sike) να αγοράσετε δώρα, να μαγειρέψετε, να παίξετε με το iPad, να ξεκουραστείτε. Όλα αυτά μέσα σε 24 ώρες.
Μην ακούσω διατυπώσεις ότι οι πολιτικοί δεν σας καταλαβαίνουν, δεν είναι κοντά σας, δεν ακούνε τις ανησυχίες σας και δεν κατανοούν τα προβλήματά σας.
Ο Αντρέας Γλαύκου Αντρέου είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΣ. Α τυχεροί Λακαταμήτες. Ξέρετε με πόση ζήλια σας βλέπουμε οι υπόλοιποι; Και εμάς μας τάζουν πάρκα, δρόμους, ανάπτυξη. Αλλά δεν βρέθηκε ένας να πει ότι είναι ο άνθρωπος μας.
Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Ο άνθρωπος μου. Ο άνθρωπος που ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω του. Ο άνθρωπος που δεν θα πάει να πιάσει την καινούρια του μηχανή γιατί θα πας αισθητικό (εν κάτι δικό μου τούτο). Ο άνθρωπος που σε ακούει, που σε καταλαβαίνει. Που και να μην σε καταλαβαίνει δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος μου.
Μπορεί μια ζωή να μην τον βρεις. Οι Λακαταμήτες τον βρήκαν. Έχουν τον άνθρωπό τους… Όποιος έχει πρόβλημα να αποταθεί στον άνθρωπό του παρακαλώ. Αφού το λέει, είναι εδώ για να βοηθήσει. Άραγε να βοηθά και εξωδημότες ή είναι μόνο για τους Λακαταμίτες; Θέλω κάποιον να πιάσει τα μωρά τη Δευτέρα το μεσημέρι από το σχολείο, γιατί έχω μια δουλειά.
Υγ. Είναι η ιδέα μου ή όντως η Λακατάμια έδωσε ρέστα φέτος στις εκλογές;
Wednesday, 14 December 2011
Όταν ο Ντέιβιντ έμεινε ακατούρητος
Κάποτε ο Ντεφ πιάνει με τηλέφωνο. Του το κλείνω κατάμουτρα. Ξέρει ότι με πέτυχε σε φάση που παίζω με τα δευτερόλεπτα να κατουρήσω πάνω μου. Όταν δουλεύω με μεγάλη αφοσίωση, ξεχνώ τα πάντα, με αποτέλεσμα μετά να τρέχω και να προλαβαίνω στο παρά μισό για να αφήσω μια κολύμπα πάνω στην καρέκλα μου.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας έχει πολύ μεγαλύτερες αντοχές. Έβγαλε σχεδόν ολόκληρη τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, που σημείωση κράτησε πολλές, μα πολλές ώρες, σχεδόν ακατούρητος. Χρησιμοποίησε τη μέθοδο που λέγεται «τεχνική της γεμάτης κύστης», ώστε να επιτύχει πλήρη συγκέντρωση προσοχής και ξεκάθαρη σκέψη. Και όχι μόνο στη σύνοδο αλλά και στο δείπνο που ακολούθησε ο βρετανός πρωθυπουργός απέφυγε σκοπίμως να επισκεφθεί την τουαλέτα.
Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο χρειάζεσαι ένταση για να λειτουργήσεις. Έτσι η ένταση του να θέλεις να πάεις τουαλέτα σε κρατά σε εγρήγορση και σε βοηθά να είσαι στην πρίζα. Σε βλέπει ο άλλος με το μάτι να γυαλίζει και φοβάται να σου πει μια κουβέντα παραπάνω. Που να ήξερε γιατί.
Ο Κάμερον δηλαδή ήταν στην τσίτα όχι μόνο γιατί του τα έπρηξαν Μέρκελ και Σαρκοζί, αλλά και γιατί ήθελε να πάει να κατουρήσει. Πάντως χαρά στις αντοχές του. Εγώ όταν θέλω να πάω τουαλέτα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Είναι εκεί δεν ξεκολλά. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάτσω ή θα μισοκάτσω (εξαρτάται για ποια τουαλέτα μιλούμε) και θα νιώσω τα ούρα να κυλούν... Και μάλιστα, τώρα που είναι χειμώνας να τα βλέπεις να αχνίζουν. Τι ανακούφιση, τι ευτυχία μεγάλη.
Πάντως αν ήμουν στη θέση του Σαρκοζί και ήξερα το χούι του Κάμερον θα έστηνα μεγάλο σκηνικό. Θα πήγαινα δίπλα του και θα του έλεγα σιγά σιγά στ’ αυτί. «Και που λες Ντέιβιντ χτες ήμουν σε ένα ποτάμι. Έβρεχε κιόλας, πολύ νερό. Μπορούσες να ακούσεις το νερό που έτρεχε. Έκατσα και ήπια 3 λίτρα νερό μόνος μου». Πόσο να αντέξει ο έρμος; Θα την αμολούσε την κατούρα.
Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται η ανάρτηση γιατί η συγγραφέας, γράψε τζαι να γράψεις για το άδειασμα της ουροδόχου κύστης νιώθει έντονη την ανάγκη να επισκεφτεί την τουαλέτα.
Tuesday, 13 December 2011
Έγκλημα. Τιμωρία πότε;
Πως μπορείς να σκοτώνεις ένα τρίχρονο παιδί; Πως μπορείς να σε κοιτάζει με τα ματάκια του και εσύ να το σκοτώνεις; Ό,τι και να σου έκανε η μάνα του, όσο άχτι και να την είχες. Πως μπορείς να σκοτώνεις ένα τρίχρονο μωρό;
Βγαίνουν στην επιφάνεια οι χειρότεροι φόβοι μου και ο χειρότερος εαυτός μου, διαβάζοντας για το φονικό στην Πάφο χτες το βράδυ. Δεν μπορώ να κάνω τις φωνές μέσα μου, που ουρλιάζουν «γιατί στο καλό καταργήσανε τη θανατική ποινή», να καταλαγιάσουν. Αδύνατο. Πολιτισμένη κοινωνία, τάχα μου. Που είναι ο πολιτισμός, όταν γίνονται τέτοια εγκλήματα;
Είναι ένα έγκλημα που δεν το χωράει ο νους. Τόση βία, πόση βία να χωράει η ψυχή ενός ανθρώπου;
Ένα τρίχρονο κοριτσάκι, η έγκυος μάνα του. Σε μια παραλία... Και μετά ζωή τέλος. ΤΕΛΟΣ.
Ίσως τα γιατί και τα επειδή να μην έχουν σημασία. Ποιο νόημα θα κάνει άλλωστε να μάθουμε γιατί τις δολοφόνησαν; Καμιά αιτία δεν είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την αγριότητα.
Monday, 12 December 2011
Οι γιορτές της κρίσης
Πρέπει να το έχουν προσέξει και άλλοι δεν γίνεται. Οι τιμές που ακούω φέτος για πρωτοχρονιάτικα αλλά και χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν έχουν πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα.
Παλιά, όταν η παρέα δεν είχε παιδιά, σκυλιά και έννοιες παραμονή Πρωτοχρονιάς ξεσηκώναμε τους τόπους. Ήταν εποχές που κλείναμε ολόκληρο μαγαζί για την πάρτη μας. Και όταν δεν κλείναμε το μαγαζί, κρατούσαμε τραπέζια. 80, 90, 100 λίρες ήταν τότε το άτομο. Δεν θυμάμαι να έπεφταν οι τιμές κάτω από τις 50 λίρες. Θυμάμαι όμως να συζητούμε για «προσφορές» ξενοδοχείων με τιμές 180, 250 ευρώ για το ρεβεγιόν. Και ήταν φορές που η διαμονή δεν περιλαμβανόταν.
Τέλοσπαντων, πολλά λεφτά αλλά τα δίναμε. Δεν είχαμε δάνεια και δεν είχαμε κρίση. Και φυσικά δεν είχαμε μυαλό να κάνουμε οικονομία.
Τα τελευταία χρόνια σταματήσαμε τα πανηγύρια. Κατά κύριο λόγο εξαιτίας των παιδιών και κατά δεύτερο εξαιτίας της κρίσης. Βλέπω όμως κάτι τιμές απίστευτες. 35 ευρώ, όχι λίρες για το ρεβεγιόν. Πριν από 5 χρόνια ούτε έξω από το κλαμπ δεν περνούσες με τέτοια λεφτά. Τώρα σε παρακαλούν και σε ποτίζουν και απεριόριστα.
Μετροφυλλώ τον Γαστρονόμο. Διαφημίζουν στο εξώφυλλο συνταγές για το γιορτινό τραπέζι με ταπεινά υλικά. Απίστευτο... Κάτι παρόμοιο είδα νομίζω και στις Χρυσές Συνταγές. Που είναι οι εποχές, που οι γιορτινές συνταγές δεν έπεφταν κάτω από φασιανό με σος από μούρα του Μαύρου Δάσους, πάπια πορτοκάλι Βουργουνδίας και έτρεχες η ηλίθια να αγοράσεις τα πορτοκάλια Βουργουνδίας μια κοπή λίρες, πατέ από συκωτάκι χήνας και μους χαβιάρι δεν ξέρω και εγώ με τι; Φέτος θα τη βγάλουμε με κοτοπούλα παραγεμισμένη συνοδεία πατάτες στο φούρνο. Που είναι οι εποχές, που υποδεχόσουνα το νέο χρόνο με σαμπάνια γαλλική, στο ανάλογο ποτήρι φυσικά; Τώρα και το κρασί της Κυπερούντας μια χαρά μας κάνει.
Τα ψώνια στα καταστήματα ελάχιστα. Έβγαλε το τάδε κατάστημα εκπτώσεις, μου έλεγε η κολλητή, διευκρινίζοντας ότι δεν θα πάει να ψωνίσει. Μια χαρά περνούμε και με αυτά που έχουμε. Και δόξα σοι ο Θεός έχουμε να φάμε, έχουμε να φορέσουμε, έχουμε να παίξουμε.
Και το κυριότερο έχουμε ο ένας τον άλλο. Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι τις γιορτές, τραγουδούν οι Πυξ Λαξ. Εγώ φοβάμαι για τις άδειες θέσεις στο γιορτινό τραπέζι που όλο και πυκνώνουν.
Friday, 9 December 2011
Οργασμικός τοκετός
Όσοι θέλουν να διαβάσουν ολόκληρη την ιστορία κάνουν κλικ εδώ. Περιληπτικά για τους υπόλοιπους η Jaiya Ma βγαίνει με τον Jon Hanauer, ο οποίος την προέτρεψε να βρει νέο γκόμενο. Δεν ήθελε δεύτερη κουβέντα σε λίγες βδομάδες κουβάλησε σπίτι τον Ian Ferguson.
Η τύπισσα έμεινε έγκυος και οι δύο άντρες τη βοήθησαν να φέρει στον κόσμο το παιδί κατά τη διάρκεια ενός οργασμικού τοκετού. Ζουν και οι τέσσερις μαζί στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια και όπως λένε έχουν μια υπέροχη οικογένεια.
Μπορώ να σχολιάσω πολλά αλλά θα σταθώ στον οργασμικό τοκετό. What the fuck is this; Έκανα το απαραίτητο google search. Στο μεταξύ ο θεός να μου κόβει χρέη και να δίνει ιδέες στα παιδκιά της Google.
Ταρατατααααααααααααααμ (ήχος τυμπάνων). Ο οργασμικός τοκετός είναι να έχεις ή να φτάνεις ή να έρχεσαι (ακόμα δεν κατάλαβα ποιο ρήμα είναι το σωστό) οργασμό την ώρα που γεννάς! Μην με κοιτάς με μάτια
Τώρα φαντάζομαι, εσύ που γέννησες και διαβάζεις τις μαλακίες που γράφω σκέφτεσαι πόσο ηλίθια είσαι που αντί να φωνάζεις ναι, ναι, ναιιιιιιιιιιιιιι κραύγαζες αουουουουουουουου, πονωωωωωωωωωωωωωωωωω, εσύ φταιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις (με αποδέχτη τον άμοιρο πατέρα φυσικά). Εμ δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Yes you can. Μπαράκ Ομπάμα σε ευχαριστούμε, για το σύνθημα.
Πάντως να πω τα δικά μου είχα δύο πολύ εύκολες γέννες. Σε λιγότερο από μια ώρα ξεμπέρδεψα, όλη η διαδικασία μέσα. Πόνοι, γέννα, πιάνω το μωρό, συγκίνηση και κλάμα. Την πρώτη φορά η σκέψη μου ήταν «θέλω να κάμω μπάνιο», τη δεύτερη «θέλω να κοιμηθώ». Την τρίτη φορά (Μοτορτζή μεν φυρτείς) θα πάω οργανωμένη. Δεν μου ξεφεύγει ο οργασμικός τοκετός, ναι, ναι ναιιιιιιιιιιιιιιι αγάπη ποιου μοιάζει το μωρό;
Thursday, 8 December 2011
Το γυάλενο σπίτι
- Αγάπη μόλις ήρτα που τον αρχιτέκτονα.
- Ρε Γιάννα μου, πόσες φορές να πάεις τζαι να έρτεις τζαι σε ένα σχέδιο να μεν καταλήγεις;
- Ιωάννα, σε παρακαλώ, Γιάννα μόνο η γιαγιά μου ελάλε με. Τέλοσπαντων. Τούτη τη φορά νομίζω ήβραμε τα. Άτε έλα να μου πεις τζαι εσύ την άποψη σου.
- Ρε μωρό, αφού ξέρεις πως ότι θέλεις εγώ εννά συμφωνήσω.
- Λοιπόν, είπα του ότι εν θέλω σπίτι που πέτρα, ούτε που ξύλα.
- Ελπίζω ούτε που άσσερο σαν τον πρώτο γουρουνάκι...
- Άτε κανεί να περιπαίζεις. Είπα του θέλω ένα σπίτι πρωτοποριακό, να αναδεικνύει το χαρακτήρα μας. Θέλω ένα σπίτι μεγάλο με χαρακτήρα. Να ξεχωρίζει. Στο κάτω κάτω ο παπάς μου είπε μας. Κάμετε το σπίτι σας όπως το θέλετε παιδκιά μου τζαι εγώ πληρώνω, ό,τι θέλει η πριγκίπισσα μου.
- Μάλιστα, μάλιστα.
- Αγάπη σταμάτα να παίζεις Playstation τζαι δως μου λίη σημασία. Εν για το σπίτι μας που μιλούμε. Που λαλείς, εν τέλειο. Θα κάμουμε σπίτι που γυαλί.
- Που γυαλί;
- Ε ναι ρε που γυαλί.
- Εννοείς να έχουμε πολλές τζαμαρίες;
- Μάνα μου που ζεις; Οι τζαμαρίες εν χωρκάτικές. Εγώ λαλώ σου σπίτι που γυαλί, παντού γυαλί. Ούλλα γυάλενα. Ένα σπίτι γυάλενο.
-Ρε Γιάννα, Ιωάννα θέλω να πω, εννα πολλή πυρά το καλοτζαίρι.
-Εννά βάλουμε κλιματισμό τζαι εννοείται ότι τα airconditions εν θα φαίνονται.
- Μωρό μου το σσειμώνα θα ριούμε.
- Hello, την κεντρική τη θέρμανση, υποδαπέδία θέμα εν για στολίδι που θα την έχουμε; Ούλλη μέρα ανοιχτή να βράζουμε.
- Κόρη εννά σσέζουμε τζαι να μας θωρεί ούλλη η γειτονιά. Εννά φκένουμε που το μπάνιο τζαι αν δεν έχουμε πετσέτα θα κάμνουν μάτι οι δίπλα.
- Άκου Νίκο μου. Για να τελειώνουμε. Εγώ θέλω γυάλενο σπίτι τζαι γυάλενο σπίτι θα έχω.
Και ναι μόλις έκαμα την πρώτη μου ανάρτηση στα κυπριακά.
- Ρε Γιάννα μου, πόσες φορές να πάεις τζαι να έρτεις τζαι σε ένα σχέδιο να μεν καταλήγεις;
- Ιωάννα, σε παρακαλώ, Γιάννα μόνο η γιαγιά μου ελάλε με. Τέλοσπαντων. Τούτη τη φορά νομίζω ήβραμε τα. Άτε έλα να μου πεις τζαι εσύ την άποψη σου.
- Ρε μωρό, αφού ξέρεις πως ότι θέλεις εγώ εννά συμφωνήσω.
- Λοιπόν, είπα του ότι εν θέλω σπίτι που πέτρα, ούτε που ξύλα.
- Ελπίζω ούτε που άσσερο σαν τον πρώτο γουρουνάκι...
- Άτε κανεί να περιπαίζεις. Είπα του θέλω ένα σπίτι πρωτοποριακό, να αναδεικνύει το χαρακτήρα μας. Θέλω ένα σπίτι μεγάλο με χαρακτήρα. Να ξεχωρίζει. Στο κάτω κάτω ο παπάς μου είπε μας. Κάμετε το σπίτι σας όπως το θέλετε παιδκιά μου τζαι εγώ πληρώνω, ό,τι θέλει η πριγκίπισσα μου.
- Μάλιστα, μάλιστα.
- Αγάπη σταμάτα να παίζεις Playstation τζαι δως μου λίη σημασία. Εν για το σπίτι μας που μιλούμε. Που λαλείς, εν τέλειο. Θα κάμουμε σπίτι που γυαλί.
- Που γυαλί;
- Ε ναι ρε που γυαλί.
- Εννοείς να έχουμε πολλές τζαμαρίες;
- Μάνα μου που ζεις; Οι τζαμαρίες εν χωρκάτικές. Εγώ λαλώ σου σπίτι που γυαλί, παντού γυαλί. Ούλλα γυάλενα. Ένα σπίτι γυάλενο.
-Ρε Γιάννα, Ιωάννα θέλω να πω, εννα πολλή πυρά το καλοτζαίρι.
-Εννά βάλουμε κλιματισμό τζαι εννοείται ότι τα airconditions εν θα φαίνονται.
- Μωρό μου το σσειμώνα θα ριούμε.
- Hello, την κεντρική τη θέρμανση, υποδαπέδία θέμα εν για στολίδι που θα την έχουμε; Ούλλη μέρα ανοιχτή να βράζουμε.
- Κόρη εννά σσέζουμε τζαι να μας θωρεί ούλλη η γειτονιά. Εννά φκένουμε που το μπάνιο τζαι αν δεν έχουμε πετσέτα θα κάμνουν μάτι οι δίπλα.
- Άκου Νίκο μου. Για να τελειώνουμε. Εγώ θέλω γυάλενο σπίτι τζαι γυάλενο σπίτι θα έχω.
Και ναι μόλις έκαμα την πρώτη μου ανάρτηση στα κυπριακά.
Wednesday, 7 December 2011
Tuesday, 6 December 2011
Εκτός εαυτού
Η ώρα είναι σχεδόν 9. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχα πιει το δεύτερο καφέ, να έχω φάει το σάντουιτς και να ήμουν στο δίλλημα να φάω κουλουράκια ή μπισκοτάκια.
Τίποτε όμως. Με το ζόρι τρώω από την περασμένη Παρασκευή.
Αφού ενόχλησα αρκετές νύχτες τον Μοτορτζή με ένα απαίσιο ξερόβηχα κατέληξα στο γιατρό. Μου έγραψε ένα σπρέι, ένα σιρόπι του βήχα και αντιβίωση, την Avolex. Η αντιπάθεια μου για την αντιβίωση, γνωστή αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο να καταλήξω σε άλλο δωμάτιο, έκανα πίσω.
Παρένθεση. Τα φάρμακα μου κόστισαν 87 ευρώ, παρακαλώ. Γύρω στα 50 το σπρέι, έχει 60 δόσεις άρα μου έρχεται γύρω στα 90 σεντ η δόση, η αντιβίωση 34 ευρώ τα 7 χάπια, άρα μου έρχεται 5 ευρώ το ένα. Έξι ευρώ την ημέρα για χάπια. Πιο φτηνά θα μου καθόταν να κάπνιζα χόρτο...
Ξεκίνησα την Παρασκευή. Το γεγονός ότι με βρήκε το μεσημέρι χωρίς να ανοίξω τα διάσημα συρτάρια μου για γλυκά, το απέδωσα στην πολλή δουλειά. Το γεγονός ότι δεν αναζήτησα φαί το βράδυ, το απέδωσα στην κούραση.
Ξυπνώ την επόμενη μέρα μια από τα ίδια. Η πρώτη μεγάλη ένδειξη έπεσε στο φαί του μεσημεριού, όπου με το ζόρι κατέβασα λίγο ρύζι και απέρριψα το κέικ σοκολάτας. Το μεγάλο μπαμ όμως έγινε το βράδυ, όπου παρέλασε μπροστά μου σοκολατίνα από το Πραλίνα και δεν γύρισα να την κοιτάξω. Μα τι ξεπεσμός.
Άρχισα να νιώθω εξωγήινος. Δεν γίνεται σε μένα τέτοιο πράγμα. Φημίζομαι ότι οι πιο γυμνασμένοι μου μυς είναι του στόματος μου, πως γίνεται να μην με συγκινεί το φαί;
Τελικά αποφάσισα να διαβάσω τις οδηγίες που είχε μέσα η αντιβίωση. Δύο σελίδες, δεν κάνω πλάκα, παρενέργειες. Μπορεί να ενοχλήσει τους καρδιακούς, τους διαβητικούς, τις εγκύους, τους αλλεργικούς, τους καρκινοπαθείς, τα παιδιά, όσους έχουν χαμηλή πίεση. Μπορεί να προκαλέσει αϋπνίες, ταχυκαρδία, αποσυντονισμό κινήσεων και απώλεια όρεξης. Και καμπόσα άλλα που δεν θυμάται τώρα.
Ειλικρινά αν δεν το ζούσα δεν θα το πίστευα ότι υπάρχει ένα χάπι ικανό να σε κάνει να χάσεις την όρεξή σου. Μπροστά μου βρίσκονται ένα κουτί μπισκότα με πικρή σοκολάτα, ένα με γάλακτος, twix, fake Mars από το Lidl, κουλουράκια αρκατένα, το σάντουιτς. Τα βλέπω, τα ξαναβλέπω αλλά δεν μου κάνει καρδιά να τα τρώω. Το να τρως χωρίς όρεξη δεν έχει καθόλου γούστο.
Monday, 5 December 2011
Οι ζημιές του λεβέντη
Ο λεβέντης σκύλος κλείνει τα εφτά του χρόνια τον ερχόμενο Απρίλη. Αν και τώρα τελευταία έχει ωριμάσει, εντούτοις παραμένει ένα τρελόσκυλο έτοιμο για δράση και για παιχνίδι. Με τις κόρες τα έχει βρει σκούρα, αφού όταν έχουν όρεξη τον βγάζουν νοκ άουτ. Το Σάββατο τον πέτυχα στην αυλή να μασά το πράσινο παπάκι της μικρής. Η πιτσίρτα να του τραβά και να ωρύεται το παπάκι μουουουουουουουουου και ο σκύλος να το διεκδικεί λες και ήταν πάπια του Πεκίνου. Πάντως, να το ξαναπώ. Για όσους έχουν μωρά δεν υπάρχει καλύτερη ράτσα από τους μποξεράκηδες. Του έχω εμπιστοσύνη να τις αφήνω μαζί του, από πολλούς ανθρώπους.
Έτσι μου ήρθε έμπνευση να γράψω για τις ζημιές που έκαμε ως τώρα.
1. Μου έφαγε καμπόσα βιβλία. Τον αγαπώ τόσο ώστε να του τα συγχωρώ. Είναι πάντως επιλεκτικός, τα βιβλία του Κούντερα και του Ροθ τα προσέχει. Το αποκορύφωμα ήταν μια μέρα που τον πέτυχα να μασά το Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου. Μάλλον αποφάσισε να εφαρμόσει αυτά έγραψε το βιβλίο.
2. Έφαγε ή τουλάχιστον έσπασε τρία με τέσσερα ζευγάρια γυαλιά του Μοτορτζή. Επιτέλους στο τέταρτο κατάλαβε ότι δεν πρέπει να τα αφήνει σε τόπο που φτάνει ο σκύλος.
3. Κατάστρεψε μια μάτσα προσκλητήρια του γάμου.
4. Έφαγε τα δώρα του γάμου. Μετά τη δεξίωση έβαλα τον ξάδερφο να πάρει τα δώρα σπίτι. Εμείς ξενοκοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Πάμε την επόμενη μέρα σπίτι με το που ανοίγει η πόρτα, βλέπουμε το σκύλο να μας υποδέχεται μέσα από ένα χαρτομάνι λες και ήταν το καρναβάλι της Λεμεσού. Περιτυλίγματα, κουτιά, κάρτες ευχητήριες, κουτάλες, κηροπήγια όλα ανακατεμένα στο πάτωμα. Αδύνατο να βγάλουμε άκρη ποιος μας έφερε τι. Αλλά το γαμώτο της υπόθεσης είναι ότι το άσχημο κινέζικο βάζο έμεινε άθικτο. Και όσες προσπάθειες έκαμα μετά να σπάσει «κατά λάθος» απέβησαν άκαρπες.
5. Μετά τα δώρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι είναι κατά του γάμου. Το επιβεβαίωσα όταν έφαγε και το βιβλίο των ευχών... Σας ευχόμαστε να ζήσετε ευτυχισμένοι και πολλά…. Τι πολλά μας εύχονται μέχρι σήμερα δεν εξακριβώσαμε. Πολλά γαμήσια, πολλά παιδιά, πολλά λεφτά; Οι περισσότερες ευχές είναι μισοφαγωμένες. Το κράτησα περισσότερο για να θυμάμαι τη ζημιά του.
6. Η προηγούμενη κοπέλα που μας βοηθούσε στο καθάρισμα, όταν γεννήθηκε η κόρη Α της έφερε δώρο ένα μπουλούκο. Ήταν σε σχήμα σκύλου κόλεϊ, έφερνε κιόλας στο μέγεθος. Μόλις το είδε, ο λεβέντης ενθουσιάστηκε. Αρχικά δοκίμασε να το γαμήσει. Κυριολεκτικά μιλούμε πάντα. Που τον έχανες, που τον έβρισκες στην κλασσική doggy στάση να γαμεί τον μπούλουκο. Μια μέρα δεν άντεξε. Ξύπνησαν τα άγρια ένστικτά του και τον διέλυσε. Γέμισε το σπίτι υαλοβάμβακες, τον έτρεχα στο γιατρό επειδή φοβήθηκα μήπως σταλώσουν τα βαμβάκια στο στομάχι του.
7. Καμπόσα παιχνίδια των μωρών, αλλά καλά να πάθουν που δεν τα συγυρίζουν.
8. Τη σέλα της μοτόρας της κόρης Α, αλλά ισχύει το νούμερο 7.
9. Όλα τα κρεβάτια και τα στρώματα που του έχουμε αγοράσει για να κοιμάται. Ίσως και πάνω από δέκα. Τελικά το κόλπο είναι οι κουβέρτες από το Jumbo. Πρώτα τις κρατούμε μερικές μέρες να κολλήσει πάνω τους η μυρωδιά μας, και μετά κοιμάται πάνω. Για κάποιο λόγο άντεξαν.
10. Δύο τεράστια, δερμάτινα πουφ. Το τι πολυστερίνη μάζεψα δεν περιγράφεται. Βδομάδες ολόκληρες η ηλεκτρική σκούπα ξετρύπωνε πολυστερίνες από παντού.
11. Τρία μεγάλα μαξιλάρια για το πάτωμα.
12. Την κούπα για τα ρούχα του πλυντηρίου.
13. Ένα χαλί
14. Αν θυμάμαι καλά κατάστρεψε και ένα σακάκι.
15. Καναδυό ζευγάρια παντόφλες.
To be continued...
Friday, 2 December 2011
Παντρεμένη με τον βιαστή της
Η Γκιουλ Ναζ είναι δεκαεννιά χρονών. Βρίσκεται στις φυλακές του Αφγανιστάν εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Χιλιάδες άνθρωποι υπέγραψαν αίτηση για την απελευθέρωση της. Μετά την έντονη κατακραυγή που προκλήθηκε από την υπόθεση αυτή, ο πρόεδρος Καρζάι συγκάλεσε σύνοδο αξιωματούχων του δικαστικού σώματος, οι οποίοι αποφάσισαν να δώσουν χάρη στη γυναίκα και τελικά διατάχθηκε η αποφυλάκισή της.
Το έγκλημά της; Η κοπέλα βιάστηκε από ένα συγγενή της και μάλιστα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Όταν έγινε το έγκλημα ήταν δεν ήταν 16 χρονών. Κανονική παιδεραστία. Ενδεχομένως να μην βιάστηκε μόνο μια φορά αλλά αρκετές αφού στο μεταξύ απέκτησε, από τον βιασμό, και ένα παιδί... Η γυναίκα αυτή μεγάλωνε το παιδί της στο κελί της στην Καμπούλ.
Είναι φρικτό. Το θύμα να βρίσκεται στη φυλακή και ο θύτης έξω να αλωνίζει. Αλλά στο Αφγανιστάν και όπου αλλού κυριαρχεί ο μουσουλμανικός νόμος, οι γυναίκες είναι απροστάτευτες. Οι αρχές, και όταν λέμε αρχές μπορεί να είναι από τον πρόεδρο ως τον αρχηγό της φυλής ή της κοινότητας, άντρες πάντα, θεωρούν ότι φταίει η γυναίκα. Γιατί δεν κατάφερε να μην βιαστεί. Γιατί δεν κατάφερε να μην προστατέψει τον εαυτό της και την τιμή της. Και έτσι ο βιασμός από έγκλημα του βιαστή, μετατρέπεται σε έγκλημα για το θύμα, που είτε θα καταλήξει στη φυλακή είτε θα λιθοβοληθεί με την κατηγορία της μοιχείας.
Επειδή πάντα υπάρχει ένα αλλά, το αλλά στην περίπτωση της Γκιουλ Ναζ είναι ότι θα πρέπει να παντρευτεί τον βιαστή της, για να μην κινδυνεύσει μετά την απελευθέρωσή της, λόγω του στιγματισμού που πλήττει τα θύματα βιασμού στη χώρα αυτή.
Ο ισλαμικός νόμος λέει ότι ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, παντρεμένο μιλούμε πάντα, το σεξ πρέπει να είναι συναινετικό. Για το Αφγανιστάν αυτά είναι ψηλά γράμματα. Πριν από λίγο καιρό πέρασε νόμος που επιτρέπει τον βιασμό μέσα στον γάμο και τον γάμο παιδιών. Η φρίκη σε όλο του το μεγαλείο.
Και έτσι η Γκιουλ Ναζ θα αναγκαστεί να ζει στο ίδιο σπίτι με τον βιαστή της. Θα αναγκαστεί να του μαγειρεύει, να τον περιποιείται, να του κάθεται όποτε αυτός έχει όρεξη. Θα ξυπνά το πρωί και το πρώτο πράγμα που θα βλέπει θα είναι το πρόσωπό του. Θα κοιμάται αφού πρώτα θα κάνουν σεξ.
Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγραφεί αυτή η φρίκη. Όλα αυτά στο Αφγανιστάν, που θεωρητικά μπήκαν μέσα οι Αμερικάνοι και οι φίλοι τους για να φέρουν τη δημοκρατία. Οι μουσουλμανικές χώρες αποκλείεται να πάνε ποτέ μπροστά. Ώσπου, οι νόμοι τους είναι ό,τι προστάζει το Ισλάμ, θα ζουν στο σκοτάδι.
Κάποτε σε ένα μπλογκ κάποιος ρώτησε σε ποια χώρα θα θέλαμε να ζούμε. Νομίζω η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Οπουδήποτε υπάρχει κράτος δικαίου και οι άνθρωποι κρατάνε τη θρησκεία για τον εαυτό τους, όχι για τους νόμους.
Thursday, 1 December 2011
Νέα γυναίκα ψήφο ψάχνει
Στις βουλευτικές εκλογές ξεσαλώσαμε με τους υποψηφίους. Τώρα στις δημοτικές τα βρήκαμε σκούρα. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο ανοργάνωτοι που τίποτα δεν γίνεται. Που είσαι Θέκλα μ να αλωνίζεις τα blogs, που είσαι Έλενα (Παπαδοπούλου) με την άποψη σου, έστω η Ξένια με τα μαλλιά να αλωνίζουν;
Τίποτε από όλα αυτά. Για αυτό στην αναβροσσιά θα ασχοληθούμε με την Αναστασία Ανδρέου. Ετών 22 που θέλει να εκλεγεί με το ΔΗΚΟ μέλος της σχολικής εφορείας στο Δήμου Λακατάμιας. Θα πει κανείς πόθεν ως τα πόθεν τα κόμματα ανακατώνονται με τη σχολική εφορία; Οι γονείς δεν θα έπρεπε να ψηφίζουν αυτούς που θα κάνουν τα σχολεία καλύτερα; Προφανώς δεν λειτουργούν έτσι τα πράματα. Καλύτερα ένας άχρηστος που το κόμμα παρά ένας του αντίπαλου στρατοπέδου, που θα κάμει δουλειά. Τέτοια νοοτροπία έχουμε και καλά να πάθουμε.
Ο ρόλος των σχολικών εφοριών είναι σημαντικός, γιατί ελέγχουν όλα τα έξοδα των σχολείων. Αποφασίζουν για επιδιορθώσεις, για προσφορές, για νέα κτίρια, για τον εξοπλισμό, για ο,τιδήποτε θα αγοραστεί από ένα σχολείο ή νηπιαγωγείο. Και από ό,τι μου λένε δεν γίνονται όλα με διαφανείς διαδικασίες.
Εν ολίγοις το παίζουν παράγοντες. Και από τη στιγμή που τίθεται θέμα προσφορών και λεφτών, ο ρόλος τους γίνεται ακόμη πιο σημαντικός. Γιατί μπορούν να πουν το μπογιάτισμα του σχολείου θα πάει σε αυτή την εταιρεία και όχι σε αυτή. Και η απόφαση αυτή να μην παρθεί για το συμφέρον του σχολείου... Ο νοών νοείτο παίδες.
Η Αναστασία, λοιπόν θέλει να εκλεγεί μέλος της σχολικής εφορείας. Δεν αμφισβητώ τα κίνητρά της ότι θέλει να προσφέρει στα κοινά. Απλά αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένα 22χρονο κορίτσι να θέλει να ανακατευτεί με όλη αυτή τη σαπίλα. Ένα κορίτσι που μάλιστα δεν έχει καν παιδιά.
Είμαι παράξενη που θεωρώ ότι στην ηλικία της έπρεπε να τα φτύνει κατάμουτρα όλα αυτά αντί να θέλει να γίνει μέρος τους; Εντάξει τίθεται το θέμα αν ένα νεαρό άτομο θέλει να προσφέρει, τι πρέπει να κάμει; Καλή ερώτηση. Μπορώ να φανταστώ ένα κάρο πράγματα, εκτός από το να θέλει να γίνει μέλος της σχολικής εφορίας. Μπορεί να επιδιώξει εκλογή στο Δήμο ή στην κοινότητα. Εθελοντική εργασία. Να ανακατευτεί με έργα που γίνονται στην περιοχή. Υπάρχουν πράγματα.
Τέλος δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο. Μέλος του αντιναρκωτικού συμβούλιου; Έλεος κυρία μου. Στο 2011 είμαστε και πάμε για 2012. Θεωρείται προσόν στην εποχή μας το να είσαι μέλος αντιναρκωτικού συμβούλιου;
Subscribe to:
Posts (Atom)