Για τη μετανάστευση

Για τα επιδόματα, τους αιτητές πολιτικού ασύλου, τους μετανάστες, έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Και όσο η οικονομική κρίση διαρκεί, θα γράφονται ακόμη περισσότερα. Είναι αλήθεια, πως όταν υπάρχουν χρήματα δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα, ούτε για σπατάλες, ούτε για επιδόματα, ούτε για τίποτα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και έγιναν πιο ζόρικα.

Το θέμα είναι πως δεν αφορά μόνο το μαύρο χάλι των κρατικών ταμείων. Αν θα μιλήσουμε για θέματα μετανάστευσης, χωρούν 100 πράγματα για συζήτηση. Κάποιος θα το πάρει εθνικιστικά και να μιλήσει για αλλοίωση του έθνους –κράτους, κάποιος θα το δει ανθρωπιστικά και θα μιλήσει για τους ανθρώπους που απλά θέλουν μια καλύτερη ζωή, κάποιος θα το δει πολιτικά και θα μιλήσει για έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής, κάποιος θα το δει κοινωνικά και μιλήσει για τη μη ενσωμάτων αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία μας, κάποιος θα το δει εγωιστικά και θα πει γιατί να παίρνουν οι ξένοι επιδόματα και εγώ όχι, κάποιος θα το δει κυνικά και θα πει αν δεν τους θέλουμε να τους διώξουμε και πάει λέγοντας.

Όπως και να έχει το θέμα, είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή έχουμε περισσότερους μετανάστες παράνομους ή νόμιμους από όσους σηκώνει ο τόπος. Και αυτό θα δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον.

Και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανένας επιστήμονας για να αντιληφθεί πως η πολιτική που ακολούθησαν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα, όχι μόνο δεν έλυναν το θέμα, αλλά το έκαναν ακόμη χειρότερο.

Έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος, αποφάσεις μόνο για το θεαθήναι, έλλειψης πολιτικής βούλησης, έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας να δουν ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουν.

Γιατί σαφώς χρειαζόμαστε, ή τουλάχιστον χρειαζόμασταν ξένο εργατικό δυναμικό. Υπήρχαν δουλειές, δεν είμαι σίγουρη τώρα τι γίνεται, που δεν έβρισκες ντόπιο να θέλει να τις κάνει. Στα γηροκομεία για παράδειγμα, δεν έβρισκες Κύπριες, πρόθυμες να ξεσκατίζουν ηλικιωμένους. Μαζί με τους εργάτες πλάκωσαν και καμπόσοι άλλοι, που δεν προσφέρουν, που δεν κάνουν τίποτα. Που απλά θέλουν να πάνε παρακάτω στην Ευρώπη (έκπληξη δεν γουστάρουν να μείνουν στο ξερονήσι μας) ή στη χειρότερη περίπτωση ξέμειναν εδώ, χωρίς προοπτική.

Δεν είμαι η κατάλληλη για να λύσω το θέμα της μετανάστευσης. Για μένα το χειρότερο είναι πως δεν γίνεται καμιά προσπάθεια ενσωμάτωσης τους στην κοινωνία. Είναι μια ζωή αυτοί και εμείς. Δεν μαθαίνουν ελληνικά, δεν αναμειγνύονται, δεν είναι μέρος της κοινωνίας που ζουν. Είναι στο δικό τους ξεκομμένο, ξένο κόσμο.

Υποθέτω, είμαι υπέρ μιας ανθρωπιστικής προσέγγισης. Κατανοώ όλους που αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους. Μέχρι το φεγγάρι θα έφτανα εγώ για τις κόρες μου, όχι απλά μετανάστρια στην Κύπρο. Από την άλλη όμως δεν μου αρέσει να με πιάνουν κοροϊδο. Εκνευρίζομαι με ιστορίες που ακούω για παράνομους μετανάστες με διπλά επιδόματα ή που απλά απαιτούν, χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Και μην με πείτε ρατσίστρια, το ίδιο ισχύει και για τους Κυπρίους. Δεν αντέχω τον κόσμο, που απλά θέλει. 

Την Τρίτη, οι Εργατικοί και οι Φιλελεύθεροι στην Ολλανδία τα βρήκαν στο συνασπισμό κυβέρνησης. Η Ολλανδία να θυμίσω ήταν από τις πιο φιλελεύθερες κοινωνίες στην Ευρώπη, ώσπου τελικά κατέληξαν στην αντίθετη πλευρά.

Αυτά είναι μερικά από τα μέτρα που θα υιοθετήσει η νέα κυβέρνηση:

Προβλέπονται σκληρά μέτρα για τους μετανάστες, ανάμεσα στα οποία η απαγόρευση να λαμβάνουν προνοιακά επιδόματα αν δεν ομιλούν ολλανδικά.

Συμφωνήθηκε επίσης να απαγορευθούν στα δημόσια κτίρια οι ενδυμασίες που κρύβουν το πρόσωπο, όπως η μπούρκα και το νικάμπ. Θα ποινικοποιηθεί η παράνομη διαμονή στη χώρα, θα δίνεται όμως άδεια παραμονής σε νέους που βρίσκονται τουλάχιστον πέντε χρόνια στην Ολλανδία.