Της κρίσης και της παράκρουσης

By the rivers of Babylon

Where he sat down

And there he wept when he remembered Cyprus.

Το τραγούδι των Boney M είναι εμπνευσμένο από τον ψαλμό 137 της Παλαιάς Διαθήκης, δεν λέει φυσικά για την Κύπρο αλλά για τη Σιών. «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών». Βρισκόμενοι σε εξορία στη Βαβυλώνα, οι Εβραίοι έκλαιαν για ό,τι έχασαν.

Κάτι έτσι, νομίζω, πρέπει να κάνουμε και εμείς. Πάνω στα ερείπια, που εμείς δημιουργήσαμε, η αλήθεια να λέγεται, να κάτσουμε να κλάψουμε. Κλάμα πικρό και γοερό, και ταυτόχρονα λυτρωτικό.

Και μετά δεν ξέρω. Υποθέτω, οι επιλογές είναι δύο. Είτε να συνεχίσουμε το κλάμα, είτε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Όχι για να φτιάξουμε αυτά που κατέρρευσαν, αλλά κάτι καλύτερο. Γιατί αν είναι να πάμε στην ίδια σαθρή κατάσταση, καλύτερα να μείνουμε με τα ερείπια.

Δεν ξέρων αν είναι εύκολο και αν είναι εφικτό. Με ένα χρέος γύρω στα 20 δισεκατομμύρια αναλογεί στον καθένα από εμάς μερίδιο 12,500. Επίσης οι πυλώνες πάνω στους οποίους βασίστηκε η οικονομία μας μέχρι σήμερα, το τραπεζικό σύστημα και το ξένο κεφάλαιο κατεδαφίστηκε μέσα σε μια νύχτα.

Λογικά, πρέπει να κάνουμε ένα restart. Με νέα διάθεση και νέα φιλοσοφία. Να προσανατολιστούμε σε άλλους τομείς. Μου φαίνεται βουνό. Δεν ξέρω, αν είναι το σοκ από το μούδιασμα όσων ζήσαμε, όσα αισθανθήκαμε. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις όλα όσα ήξερες να καταρρέουν και να μην έχουν ισχύ.

Την προηγούμενα πρόταση την έγραψα η ώρα 8.50. Δύο ώρες μετά, δεν είμαι σίγουρη που θέλω να καταλήξω. Δεν θέλω να γράψω μια μαύρη ανάρτηση, τίγκα στην απαισιοδοξία.

Δεν κλαίω τα ακριβά τα αυτοκίνητα, τα τεράστια τα σπίτια, τις υπερβολές, τα εξοχικά, τα σαββατοκυρίακα στην Αθήνα. Ξέρω ότι μπορούμε και χωρίς αυτά. Ξέρω ότι είμαστε και καλύτερα χωρίς αυτά. Κλαίω, γιατί είμαι σίγουρη πως θα δούμε πολλούς ανθρώπους χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική. Και αυτό είναι τρομακτικό.

Κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω να αφήσω το μέλλον μου στο σύστημα που μας έφτασε μέχρι εδώ.

Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι στη νέα κατάσταση που θα δημιουργηθεί, γιατί σίγουρα κάτι νέο θα δημιουργηθεί, πρέπει να είμαστε μέρος της. Όχι απλά θεατές, όπως ήμασταν. Μέρος της. Να συζητούμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να εφαρμόζουμε ιδέες και να είμαστε συνυπεύθυνοι. Απλά τα πράγματα.