Βάλε το φούρνο να πυρώσει

Πάνε σχεδόν δύο βδομάδες να γράψω στο μπλογκ. Όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά γιατί είναι τόσα πολλά που γίνονται γύρω μας που δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Επιπλέον, γίνονται αλλαγές στη δουλειά, τρεχάματα, δεν βρίσκω ώρα να αναπνεύσω.

Όπως άρχισα να γράφω αυτό το post όμως, μου ήρθε στο νου μια εικόνα από τα παλιά.

Οι γιαγιάδες μου και οι δυο ήταν πρώτης τάξεως μαστόρισσες με το ζυμάρι. Η μια έκανε τα καλύτερα ψωμιά του κόσμου. Ακόμη και τώρα να κλείσω τα μάτια, μου έρχεται στο νου η μυρωδιά του ζεστού ψωμιού, μόλις το έβγαζε από το φούρνο με τα ξύλα. Και η άλλη γιαγιά ζύμωνε ψωμιά, όμως το ατού της ήταν τα πουρέκια, τα δάκτυλα και τα κατιμμέρκα. Αχ τα δάχτυλα της γιαγιάς μου… Τι γεύση είχαν. Τραγανά, πεντανόστιμα, σιροπιαστά.

Κάθε Πάσχα γινόταν το έλα να δεις. Οι συμπεθέρες από νωρίς άρχιζαν τις προετοιμασίες. Αγόραζαν σιτάρι, το έπαιρναν στο μύλο να το αλέσει, έβαζαν το θείο να τους φέρει τυρί από την Πάφο, το παφίτικο το τυρί είναι το καλύτερο, έλεγαν με συνωμοτικό τρόπο, έβρισκαν τα καλύτερα σπιτικά αυγά και δυόσμο από την αυλή τους.

Τη μια μέρα ζύμωναν τα ψωμιά, την επόμενη τις φλαούνες. Σηκώνονταν από τα χαράματα και ζύμωναν το ζυμάρι. Στη συνέχεια πύρωναν το φούρνο και μέχρι να έρθει στη σωστή θερμοκρασία έπλαθαν τα ψωμιά και τα έβαζαν να φουσκώσουν, σε ένα κρεβάτι, όπου τα σκέπαζαν με το πάπλωμα για να είναι ζεστά. Μπορείτε να φανταστείτε νταμπλάς που της ήρθε μια χρονιά που βρήκαν την ξαδέρφη να κοιμάται του καλού καιρού πάνω από τα ψωμιά.

Οι φλαούνες είχαν διαφορετική διαδικασία. Πρώτα ζύμωναν το ζυμάρι και μετά πύρωναν το φούρνο. Στη συνέχεια έφτιαχναν το φουκό, δηλαδή το μείγμα των τυριών με το αυγό και τα μυρωδικά. Έπλαθαν τις φλαούνες και τις έβαζαν να ψηθούν. Και μετά μόλις έβγαιναν από το φούρνο, ούτε νηστείες, ούτε απαγορεύσεις μπορούσαν να μας κρατήσουν μακριά από το να τις δοκιμάσουμε.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν τα κουλουράκια που μας έφτιαχναν οι γιαγιάδες με όσο ζυμάρι περίσσευε. Είχαν ένα ιδιαίτερο όνομα για αυτά τα κουλουράκια, μου διαφεύγει τώρα.

Δεν ξέρω, πως θυμήθηκα τα ζυμώματα των γιαγιάδων μου. Ίσως επειδή πλησιάζει το Πάσχα, ίσως μέσα στη μαυρίλα των ημερών ψάχνω κάτι χαρούμενο από το παρελθόν να μου αλλάξει τη διάθεση.

Τις γιαγιάδες μου τις αγαπούσα πολύ και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη για όσα περάσαμε μαζί, για όση αγάπη, γνώση, εμπειρίες που έδωσαν στα εγγόνια τους. Ήταν οι καλύτερες γιαγιάδες του κόσμου.

Το στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου είναι πως μέχρι να βγούμε από το μνημόνιο,  είπα να βάλω μεγάλο περιθώριο θα μάθω να φτιάχνω φλαούνες και ψωμιά. Ίσως να μην έχουν ποτέ την υπέροχη γεύση και όψη που είχαν οι φλαούνες και τα ψωμιά των γιαγιάδων μου. Αλλά θα προσπαθήσω