Σχολείο, γονίδια και η τρέλλα δεν πάει στα βουνά

«Η κόρη σου είναι πολύ καλή μαθήτρια. Μαθαίνει εύκολα, έχει καλή αντίληψη και μια περιέργεια να μάθει. Αλλά δεν κάθεται ήσυχη. Μιλά μέσα στην τάξη, η προσοχή της αποσπάται εύκολα. Θέλει να ξέρει τι γίνεται γύρω της, πολλές φορές δεν ακούει τι της λέω».

Θα σας έλεγα πως είναι ότι άκουσα από τη δασκάλα της κόρης Α όταν πήγα για την ενημέρωση γονιών. Δυστυχώς όμως είναι και ότι άκουγε η δική μου μάνα όταν πήγαινε να ρωτήσει για μένα…

Με αποκορύφωμα σε κάποια φάση στο γυμνάσιο ήταν, όπου επέστρεψε θυμωμένη σπίτι, γιατί θεώρησε ότι προσβλήθηκε όταν της τα είπαν τα κατορθώματά μου οι καθηγητές και μου το έκοψε πως δεν θα πήγαινε ξανά να ρωτήσει για μένα. Πράγμα που έκανε. Δεν ξαναπήγε.

Δηλαδή μπορεί και να φταίνε τα γονίδια για την κατάσταση τώρα. Είναι καλή δικαιολογία πάντως.

Επί τρία χρόνια στο γυμνάσιο λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι μου στο θρανίο με την τότε διπλανή μου, μετέπειτα κουμπάρα και νυν αγαπημένη φίλη, λέγε με Θωμά χώριζαν. Οι καθηγητές δεν άντεχαν άλλο τη μουρμούρα μας και έτσι έβαζαν την μια μπροστά και την άλλη πίσω.

Μαντέψτε ποιας ο γιος κάθεται από την πρώτη βδομάδα μόνος του… Oh yes. Του Θωμά ο γιος.

Για αυτό σας λέω μπορεί και να φταίνε τα γονίδια.

Δεν είμαι όπως τη μάνα μου, δεν πρόκειται να προσβληθώ επειδή η κόρη μου κάνει μαλακίες και είναι άτακτη στο σχολείο. Αλλά τα γέρημα. Δεν είναι ανάγκη να διαλύσει την τάξη.

Πρέπει να είναι πιο συγκεντρωμένη. Θα σας πω σκηνή που παίχτηκε προχθές το μεσημέρι στην πεθερά μου, όταν ανακάλυψα ότι ήρθε σπίτι χωρίς το φάκελο επικοινωνίας, χωρίς τη λίστα με τα μαθήματα και χωρίς τα τετράδια.

Π: Πεθερά, Μ: εγώ, Θ: αδερφός Μοτορτζή, ΚΑ: Κόρη Α, ΚΒ: Κόρη Β

Μ: Που είναι ο φάκελος επικοινωνίας;

ΚΑ: Στην τσάντα μου.

Μ: Όχι δεν είναι. Πως θα διαβάσεις τώρα;

ΚΑ: Δεν θέλω να πάω αδιάβαστη. Θα κάμω ό,τι θυμούμαι. Θα κάνω και ένα ωραίο σχέδιο της δασκάλας.

Μ: Σχέδιο είσαι και φαίνεσαι. Θα πας αδιάβαστη αύριο και θα τα ακούσεις από τη δασκάλα.

ΚΑ: Δεν θέλω να πάω αδιάβαστη.

ΚΒ: Δεν θέλω να φάω κολοκάσι.

Μ: Εσύ θα πας αδιάβαστη και εσύ θα φας το κολοκάσι.

ΚΑ: Δεν θέλω να πάω αδιάβαστηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη και αρχίζει το κλάμα.

ΚΒ: Δεν θέλω να φάω κολοκάσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι και αρχίζει το κλάμα.

Θ: Σταμάτα κόρη μου να κλαίς. Εγώ πάντα πήγαινα αδιάβαστος και κοίτα έπαθα τίποτε; Μια χαρά είμαι. Και εσύ σταμάτα επίσης να κλαις. Μια φορά που έψησε η γιαγιά σου το κολοκάσι κοίτα να το φας, είναι καλό.

Μένουμε όλοι κάγκελο. Ώσπου έρχεται ο επίλογος.

Π: Τι εννοείς μια φορά που το έψησα; Άλλη φορά ωμό το τρώτε; Δεν θα σας ξαναμειρέψω…

Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς δεν ήξερε τι έλεγε όποιος είπε πως όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Υπάρχουν και άλλοι που να πλακώνονται για το κολοκάσι;

Επιστρέφουμε, όμως στο πρωτάκι. Που είναι το πιο χαρούμενο και το πιο ζωντανό παιδάκι του σχολείου. Που τους ξέρει όλους ακόμη και στις μεγάλες τάξεις. Που όμως πρέπει να μάθει να οργανώνεται, να συγκεντρώνεται και να είναι φρόνιμη.

Πρέπει να τη νουθετήσω και έχω τύψεις. Μεγάλες τύψεις. Νιώθω υποκρίτρια. Πώς να πω σε κάποιον να μην κάνει κάτι, όταν το έκανα και εγώ; Να μου πεις με αυτή τη λογική ένας αλκοολικός να μην πει ότι το πολύ αλκοόλ σκοτώνει; Δεν ξέρω, σηκώνει μεγάλη συζήτηση το θέμα.

Προσπαθώ να τη συμμαζέψω χωρίς να της κόψω τον ενθουσιασμό. Αγαπά το σχολείο, αγαπά να μαθαίνει καινούρια πράγματα. Της αρέσει οι καινούριοι φίλοι που κάνει (όταν τους μάθει όλους, τη βλέπω να επεκτείνεται στο γειτονικό σχολείο). Της αρέσει που είναι η ψυχή της τάξης.

Η δασκάλα λέει πως χρειάζεται χρόνο. Θα της δώσω όσο χρόνο χρειαστεί. Εμένα δηλαδή, πόσο καιρό μου πήρε να καταφέρω να βγάλω μια διδακτική ώρα χωρίς να σηκωθώ ή χωρίς να μιλήσω με τη διπλανή μου; Παρακαλώ, οι συμφοιτήτριες στο πανεπιστήμιο να μην εμφανιστούν να πουν πως ακόμη και τότε, μου ήταν αδύνατο να κάτσω και να μην μιλώ.

Στο μεταξύ, θα μετρώ μέρες μέχρι να πάει η μικρή σχολείο. Oh yes. Το καλύτερο και πιο φρόνιμο παιδί, είπε η δασκάλα της. Υπάκουη, κάθεται σε όλο το μάθημα, παρακολουθεί και συμμετέχει.

Είπε κάποιος κάτι για γονίδια; Και όχι ο Μοτορτζής δεν ήταν υπόδειγμα μαθητή, κάθε άλλο μάλιστα.

Πάλι μπορεί να ισχύει το όλα εδώ πληρώνονται. Ή το οι αμαρτίες των γονιών παιδεύουν τα παιδιά.

Έχω πει ότι το να είσαι γονιός μοιάζει με πορεία προς το άγνωστο χωρίς χάρτη; Να το πω ξανά, γιατί ισχύει.