Online ζωή μετά θάνατο

 Ο θάνατος, αγαπητέ αναγνώστη δεν είναι και πολύ ευχάριστο θέμα. Εξαιρούνται οι φάσεις, όπου την κάνουν για εν τόπω χλοερώ και αναψύξεως, άνθρωποι που σου κτυπούν κέντρο, αλλά το παραβλέπουμε γιατί δεν είναι σωστό να χαιρόμαστε με το θάνατο των συνανθρώπων μας (το έσασα;)

Άσχετη απορία τι σημαίνει εν τόπω αναψύξεως;

Θεωρητικά, όταν πεθάνουμε τελειώνουν όλα. Το θέμα μας δεν είναι η ζωή μετά, να το τονίσω τούτο. Πεθαίνει ο άνθρωπος και τελειώνει το θέμα. Θα λείψει στους δικούς του, μπορεί να πλακωθούν για κληρονομικά, μπορεί να τους αφήσει χρέη, μπορεί να μην τον κλάψει κανένας.

Αλλά ό,τι και να γίνει δεν τον αφορά. Είναι θέμα των άλλων.

Αυτό με την πραγματική μας ζωή. Γιατί τι γίνεται με την online;

Χτύπα ξύλο, πες ότι την κάνω περίπατο, για την άλλη ζωή αύριο μεθαύριο. Το μπλογκ μου δεν θα πεθάνει μαζί μου, όπως δεν θα πεθάνει ούτε ο λογαριασμός μου στο Facebook, στο Twitter, τα email μου, οι συνομιλίες μου στο Google Talk. Γενικά Ο,ΤΙ ΚΑΝΩ online.

Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιές π’ ανάβει η ματιά σου, ό,τι έγραψα και είπα χωρίς κανένας να μπορεί να τα σβήσει ή να τα αλλοιώσει.

Και αυτό επειδή οι εταιρείες θεωρούν ότι είναι δικά σου δεδομένα και εσύ πρέπει να τα διαχειρίζεσαι. Αν δώσουν στην οικογένειά σου, τους κωδικούς πρόσβασης σου στο Facebook για παράδειγμα, θα είναι σαν να παραβιάζουν το Use of Terms που υπέγραψες ανοίγοντας το λογαριασμό. Και έτσι δεν θα τα δώσουν. Ήδη υπήρξαν υποθέσεις σε δικαστήρια και κέρδισαν οι εταιρείες.

Έτσι, εγώ μπορεί να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα αλλά ο κόσμος να διαβάζει τις αναρτήσεις μου, να γελά με τις μαλακίες που έκανα και είπα, να προβληματίζεται με όσα έγραψα.

Είναι κάπως παράξενο, δεν είναι; Δεν θα υπάρχω εγώ αλλά το μπλογκ μου ή ο λογαριασμός μου στο Facebook.

Αυτό μπορεί να είναι καλό. Είναι ένα είδος αιωνιότητας που πριν από μερικά χρόνια απολάμβαναν οι συγγραφείς, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πνεύματος τέλοσπαντων. Πέθανε ο Χέμινγουεϊ αλλά διαβάζουμε το Για ποιον κτυπά η καμπάνα. Με τον ίδιο τρόπο τώρα ο καθένας διεκδικεί την online αθανασία.

Φυσικά μπορεί να είναι και κακό. Γιατί, σκεφτείτε, να προσπαθούν οι δικοί του να εμφανίσουν κάποιον ως ένα καλό άνθρωπο με κοινωνικές ευαισθησίες που αγαπούσε τους γύρω του, και αυτό το άτομο να έχει το timeline του στο Facebook τίγκα στις φωτογραφίες του Κασιδιάρι και αναρτήσεις του τύπου «πετάξτε τους ξένους στη θάλασσα». Δεν σώζεται με τίποτα η κατάσταση.

Αν το θέμα σας προβληματίζει, πάντως, υπάρχει λύση. Πλέον υπάρχουν online διαθήκες και υπηρεσίες διαχείρισης των προσωπικών σας δεδομένων μετά θάνατο. Ανάλογα με το τι θέλετε να κάνετε, αναλαμβάνει το γραφείο. Μπορεί να τα σβήσει (αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν από το ίντερνετ), να σας γράψει μια νεκρολογία, να ενημερώσει followers και αναγνώστες ότι την κάνετε για αλλού. Αλλού για αλλού που λέμε.

Με το αζημίωτο εννοείται. Θα πληρώσετε, αλλά θα ξέρετε πως η online ζωή σας είναι εξασφαλισμένη.