Monday 14 October 2013

Online ζωή μετά θάνατο



 Ο θάνατος, αγαπητέ αναγνώστη δεν είναι και πολύ ευχάριστο θέμα. Εξαιρούνται οι φάσεις, όπου την κάνουν για εν τόπω χλοερώ και αναψύξεως, άνθρωποι που σου κτυπούν κέντρο, αλλά το παραβλέπουμε γιατί δεν είναι σωστό να χαιρόμαστε με το θάνατο των συνανθρώπων μας (το έσασα;)

Άσχετη απορία τι σημαίνει εν τόπω αναψύξεως;

Θεωρητικά, όταν πεθάνουμε τελειώνουν όλα. Το θέμα μας δεν είναι η ζωή μετά, να το τονίσω τούτο. Πεθαίνει ο άνθρωπος και τελειώνει το θέμα. Θα λείψει στους δικούς του, μπορεί να πλακωθούν για κληρονομικά, μπορεί να τους αφήσει χρέη, μπορεί να μην τον κλάψει κανένας.

Αλλά ό,τι και να γίνει δεν τον αφορά. Είναι θέμα των άλλων.

Αυτό με την πραγματική μας ζωή. Γιατί τι γίνεται με την online;

Χτύπα ξύλο, πες ότι την κάνω περίπατο, για την άλλη ζωή αύριο μεθαύριο. Το μπλογκ μου δεν θα πεθάνει μαζί μου, όπως δεν θα πεθάνει ούτε ο λογαριασμός μου στο Facebook, στο Twitter, τα email μου, οι συνομιλίες μου στο Google Talk. Γενικά Ο,ΤΙ ΚΑΝΩ online.

Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιές π’ ανάβει η ματιά σου, ό,τι έγραψα και είπα χωρίς κανένας να μπορεί να τα σβήσει ή να τα αλλοιώσει.

Και αυτό επειδή οι εταιρείες θεωρούν ότι είναι δικά σου δεδομένα και εσύ πρέπει να τα διαχειρίζεσαι. Αν δώσουν στην οικογένειά σου, τους κωδικούς πρόσβασης σου στο Facebook για παράδειγμα, θα είναι σαν να παραβιάζουν το Use of Terms που υπέγραψες ανοίγοντας το λογαριασμό. Και έτσι δεν θα τα δώσουν. Ήδη υπήρξαν υποθέσεις σε δικαστήρια και κέρδισαν οι εταιρείες.

Έτσι, εγώ μπορεί να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα αλλά ο κόσμος να διαβάζει τις αναρτήσεις μου, να γελά με τις μαλακίες που έκανα και είπα, να προβληματίζεται με όσα έγραψα.

Είναι κάπως παράξενο, δεν είναι; Δεν θα υπάρχω εγώ αλλά το μπλογκ μου ή ο λογαριασμός μου στο Facebook.

Αυτό μπορεί να είναι καλό. Είναι ένα είδος αιωνιότητας που πριν από μερικά χρόνια απολάμβαναν οι συγγραφείς, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πνεύματος τέλοσπαντων. Πέθανε ο Χέμινγουεϊ αλλά διαβάζουμε το Για ποιον κτυπά η καμπάνα. Με τον ίδιο τρόπο τώρα ο καθένας διεκδικεί την online αθανασία.

Φυσικά μπορεί να είναι και κακό. Γιατί, σκεφτείτε, να προσπαθούν οι δικοί του να εμφανίσουν κάποιον ως ένα καλό άνθρωπο με κοινωνικές ευαισθησίες που αγαπούσε τους γύρω του, και αυτό το άτομο να έχει το timeline του στο Facebook τίγκα στις φωτογραφίες του Κασιδιάρι και αναρτήσεις του τύπου «πετάξτε τους ξένους στη θάλασσα». Δεν σώζεται με τίποτα η κατάσταση.

Αν το θέμα σας προβληματίζει, πάντως, υπάρχει λύση. Πλέον υπάρχουν online διαθήκες και υπηρεσίες διαχείρισης των προσωπικών σας δεδομένων μετά θάνατο. Ανάλογα με το τι θέλετε να κάνετε, αναλαμβάνει το γραφείο. Μπορεί να τα σβήσει (αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν από το ίντερνετ), να σας γράψει μια νεκρολογία, να ενημερώσει followers και αναγνώστες ότι την κάνετε για αλλού. Αλλού για αλλού που λέμε.


Με το αζημίωτο εννοείται. Θα πληρώσετε, αλλά θα ξέρετε πως η online ζωή σας είναι εξασφαλισμένη.


17 comments:

  1. Μην το κουράζειςκαλή μου. Κάποιοι θα μείνουν στην αιωνότητα έτσι κι αλλιώς. Οι άλλοι θα πνάσουν.

    ReplyDelete
  2. Ξέρω κόσμο που έφυε και εμείναν τα προφίλ τους στο fb. Εν ανατριχιαστικό, περίεργο, άβολο, εν ξε΄ρω πώς να το περιγράψω, αλλά εν μου αρέσκει. Σκέφτουμαι το συχνά. Έννα τα γράψω ούλλα κάπου αλόπως να μου τα σβήσει καμιά αρφή μου.

    ReplyDelete
  3. Παράλογο(;;;) αλλά....το'χω σκεφτεί και εγώ!!!
    Δυστυχώς η αφορμή ήταν το φευγιό μιας φίλης αμερικάνας, της πρώτης φίλης που έκανα μέσα σ'αυτό το χώρο!

    ReplyDelete
  4. Εγώ απ' την άλλη δεν νομίζω ο Μπλόγκερ να ζήσει για πάντα.

    ReplyDelete
  5. "Πέθανε ο Χέμινγουεϊ αλλά διαβάζουμε το Για ποιον κτυπά η καμπάνα."

    Πέθανε η Κολόνα (χτύπα οθόνη, τάραξε πληκτρολόγιο) αλλά θα διαβάζετε το "Είδα ένα πλάσμα να σκουπίζει". Πολιτισιτική κληρονομιά σου λέω.

    Coooool

    ReplyDelete
  6. online διαθηκες. χαχαχα. πρωτη φορα το ακουω.
    βασικα περα απο τη πλακα ανεπτυξες ενα μεγαλο θεμα που δεν ειχα σκεφτει ποτε. βασικα πιστευω οτι σε λιγα χρονια θα βγουν αλλα σαιτ και ο κοσμος θα αφησει τα μπλοκ. ποτε δε ξερεις.

    φιλακιααα

    ReplyDelete
  7. Εγώ γιατί τόσο καιρό αντί αναψύξεως άκουα αναπτύξεως??? έτσι εξηγείται που εν έβγαζε λογική.

    Πάντως έχω μια φίλη που γράφει επικήδειους (σοβαρά τωρά) και μούχτης. Κάθε φορά που την βλέπω λέω της ότι εν scary.
    Conversation (που κάμνω πάλε μονόλογο:))))): Και κόρη τι σου λαλούν κείνοι που χάννουν κάποιο. ήταν ψηλός ο μακαρίτης, είχε χιούμορ και εσυ γράφεις.
    Αχ ήσουν όπως το κυπαρίσσι και κάθε σου θρόισμα έκαμνε μας να γελούμε?? wtf.
    Scary πολλά scary όπως εν scary οι online διαθήκες! Eσηκώθηκε η τρίχα μου που το πουρνό:))

    ReplyDelete
  8. Ασε που συχνά τα γραπτά αποκτούν μεγαλύτερη αξία μετα θάνατο!

    ReplyDelete
  9. Ου έφαε μου το σχόλιο. Αμπα τζιαι πέθανα που τα τωρά τζιαι εν το ξέρω?
    Ελεα λοιπόν οτι πάντα ήξερα πως θα δοξαστώ μετα θάνατον.
    Αλόπως θα δώσω το password κανενού κρυφά για να ανεβάσει σε ανύποπτο χρόνο post οτι αναστήθηκα. Ενθουσιάστηκα τωρά. Τι εννοείς εν έπρεπε να σας το πω που τα τωρά? Ε να περιμένω να πεθάνω?

    ReplyDelete
  10. Πράγματι δεν είναι ευχάριστο που το FB μου θυμίζει κάθε χρόνο τα γενέθλια του συμμαθητή μου που σκοτώθηκε. Από την άλλη όπως βρίσκεις παλιά γράμματα ή φωτογραφίες σε συρτάρια ανθρώπων που πέθαναν, το αντίστοιχο είναι για τη σημερινή ηλεκτρονική εποχή αυτό. Έχουμε φωτογραφίες σε συρτάρια πλέον εμείς; όχι. Άρα είναι τα πράγματα μας που θα έβρισκες ούτως ή άλλως μετά θάνατον αν έψαχνες, αλλά σε ηλεκτρονική μορφή.

    ReplyDelete
  11. Ανατριχιαστικό. Τα γραπτά και δη αυτά που γράφονται συνειδητοποιημένα από καποιο πριν πεθάνει για να τα να τα βρουν οι συγγενείς μετά ειδικά. Καλού κακού έχω σ ένα φάκελο διάφορους κωδικούς μου. Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η ώρα σου άλλωστε.

    ReplyDelete
  12. Μπορεί αγαπητή Μάνα ο θάνατος να μην είναι ευχάριστο θέμα, ο Αρκάς όμως είναι κορυφή.

    ReplyDelete
  13. Ανώνυμε αν το καλοσκεφτείς έτσι είναι. Αλλά πάλε έτο που αφήνουμε πράματα πίσω μας.

    Moonlight είναι σαν να μην έχει υπάρξει τέλος. κάτι συνεχίζεται.

    Μαρίνα δεν είναι παράλογο. Πλέον περνούμε πολύ χρόνο online. Ίσως να πρέπει να μας απασχολεί το μετά.

    Αγρινό λες ο μπλόγκερ να τα τινάξει πριν από εμάς;

    Έτσι είναι. Ο κόσμος σε 100 χρόνια θα διαβάζει, θα κάμνει χούβερ για να γαμήσει χαχαχχαχα.

    Εκφράσου ό,τι και να εμφανιστεί πάλι στο ίντερνετ θα είναι επομένως το πρόβλημα τι θα γίνει μετά, παραμένει.

    Φιλιά

    ReplyDelete
  14. Αμαδρυάδα το αναπτύξεως είναι για όσους λαμβάνουν υπόψη τον Αρχιεπίσκοπο. Θα πάνε κάπου που θα υπάρχει αβέρτα ανάπτυξη.
    Να πεις της φίλης σου να το κάμει επιχείρηση. online εννοείται και να βγάλει λεφτά.

    Πρας τούτο δεν το σκέφτηκα. Μιας και στις κόρες θα αφήσω μάλλον χρέη θα τους αφήσω και το μπλογκ, όταν πιάσει αξία χαχαχαχα.

    Αχάπαρη δώσε του Invictus το password που εν μιτσής τζαι εν να ζήσει πολύ καιρό.

    Brenda χμμμ όπως πάντα δίνεις μια διαφορετική διάσταση στο θέμα. μου αρέσει ο τρόπος σκέψης σου.


    Αντι μόκο νομίζω θα δώκω τζαι εγώ κάπου τους κωδικούς μου. Αλλά στο μεταξύ να θυμόμαστε να μεν τους αλλάξουμε.

    Αγαπητέ ανώνυμε ο Αρκάς είναι κλασσική αξία.

    ReplyDelete
  15. Fame, I am gonna live for ever.

    άμαν πεθάνω, ας κάμουν ό,τι θέλουν με τα αρχεία μου. Εν θα είμαι δαμέ για να με κόφτει.
    Αν τζιαι εννα έθελα πολλά να δω τη φάτσα των απογόνων/διαχειριστών της πλούσιας ηλεκτρονικής μου κληρονομιάς άμαν δουν τί ανομίες έπραττα όσο ήμουν εν ζωή.

    Νομίζω εννα κάμω ένα folder με τίτλο Desposini's Naughty Stories.

    ReplyDelete
  16. Ουδεπόποτε!!! Έλεος "Μάνα" μου, τι άλλο θα "ζήσουμε" εκεί που θα είμαστε!! Χαχα! Φιλούθκια! :))

    ReplyDelete
  17. Τέλειος ο Αρκάς. Και ναι, το όνλαϊν λάιφ μας θα υπάρχει πολύ πιο μετά από εμάς. Εκτός κι' αν γίνει ο κόσμος σαν στο Wall-E και πλέον δεν υπάρχουν ούτε οι Η.Υ.

    ReplyDelete