Οδηγίες για μια πετυχημένη ληστεία

Η τιμιότητα τιμιότητα αλλά η κρίση κρίση. Έρχεται το τέλος του μήνα και το ταμείο είναι μείον. Κατ’ ακρίβεια είναι μείον από τις πρώτες μέρες, το overdraft φαγωμένο και οι πιστωτικές καταχρεωμένες.

Υπάρχει λύση. Μια καλοστημένη ληστεία. Σας παρακαλώ, δεν θα χτυπήσουμε τράπεζα έχουν μάθει και προφυλάγονται, δεν θα χτυπήσουμε φούρνο, πάμε για καλή μπάζα και όχι για πενταροδεκάρες, δεν θα χτυπήσουμε περίπτερο, πολύ συνηθισμένο, δεν θα χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, θα πονέσουμε.

Θα χτυπήσουμε νηπιαγωγείο.

Λοιπόν, κατ αρχήν θα βάλουμε στο μάτι ένα νηπιαγωγείο με πολύ ψηλά δίδακτρα. Εντάξει, τα περισσότερα γδέρνουν τους γονείς, εμείς θέλουμε που να γδέρνει περισσότερο, τουτέστιν πάνω από 350 ευρώ το μήνα δίδακτρα.

Μετά βρίσκουμε ένα άλλο νηπιαγωγείο αρκετά μακριά από το στόχο. Ξεκινούμε πρωί, αφήνουμε το αυτοκίνητο μας σπίτι και πάμε με τα πόδια εκεί. Κρυβόμαστε, και περιμένουμε να αρχίσουν να φτάνουν οι γονείς. Το πρώτο αυτοκίνητο που θα αφήσουν με τη μηχανή ανοιχτή για να συνοδεύσουν τα βλαστάρια τους μέσα, το αρπάζουμε και φεύγουμε.

Ναι, υπάρχει κόσμος που ακόμα δεν έμαθε και αφήνει τα αυτοκίνητά του έτσι. Στα νηπιαγωγεία που κατεβάζω τις κόρες βλέπω αρκετούς που το κάνουν, και που μάλιστα έχουν ακριβά αυτοκίνητα.

Παίρνουμε το κλεμμένο αυτοκίνητο και πάμε στο νηπιαγωγείο που βάλαμε στο μάτι. Εννοείται δεν είναι αυτό που φοιτά το παιδί μας. Φορούμε μια ψεύτικη περούκα, ρούχα που δεν θα βάζαμε ποτέ, έντονο μακιγιάζ. Κουκούλες, μάσκες ούτε να το συζητάμε. Θα τρομάξουν τα παιδιά.

Κατεβαίνουμε ρωτούμε για το γραφείο της διευθύντριας. Με ένα ψεύτικο πιστόλι, που μοιάζει όμως αληθινό, θα βρείτε μεγάλη ποικιλία στον Τουρκομαχαλά, την απειλείται και σας δίνει τις εισπράξεις. Φεύγετε με το κεφάλι ψηλά. Και εγκαταλείπεται το κλεμμένο αυτοκίνητο κάπου που θα αργήσουν να το βρουν.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι στη διάρκεια της ληστείας φορείτε γάντια. Για όνομα. Βασική αρχή για όσους βλέπουν CSI. Δεν αφήνουμε ίχνη.

Η όλη φάση πρέπει να γίνει στις αρχές του μήνα, όταν πληρώνονται τα δίδακτρα. Είναι γονείς που πληρώνουν με επιταγή, άλλη με τραπεζικά εμβάσματα. Οι περισσότεροι όμως πληρώνουν μετρητά. Υπολογίστε ένα σχολείο με 80 παιδάκια. Τα μισά να πληρώσουν μετρητά επί τα 350 ευρώ, που είπαμε στην αρχή φτάσαμε τις 14,000 ευρώ. Καλή μπάζα.

Και επειδή πλάκα πλάκα βλέπω κόσμο να με παίρνει στα σοβαρά και να σκέφτεται να ληστέψει κανένα νηπιαγωγείο να δηλώσω από τώρα αθώα και ότι δεν έχω καμία σχέση με την υπόθεση.

Η τελετουργία της απόλυσης

Η όλη τελετουργία πάει κάπως έτσι. Μέχρι πρόσφατα εξαιρούνταν οι τράπεζες και το δημόσιο, αλλά πάνε μάλλον οι εποχές όπου ο Χατζηκωστής κατέβαζε ρολά, γιατί έγιναν απολύσεις. Ο Χατζηπέτρου (τι στο καλό το Χατζή έχει πέραση στις συντεχνίες) προς το παρόν μπορεί να το κάνει, αλλά για να μην τον κράξουν προτιμά τις στάσεις…

Τέσπα. Σε μια δουλειά δεν πάνε καλά τα πράγματα. Θα μου πεις τώρα και σε ποια πάνε καλά, εδώ άκουσα μπούκικα και καμπαρέ που κινδυνεύουν με λουκέτο. Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι διευθυντές και τα ανώτερα στελέχη είναι να κατεβάσουν μούτρα.

Μούτρα και πολλά νεύρα, λες και τους έβρισες τη μάνα (τη δική τους όχι εμένα). Μπαίνουν μέσα στο γραφείο αντί για καλημέρα γρυλλίζουν. Πας να τους μιλήσεις και σε αποπαίρνουν. Δείχνουν σκεφτικοί, είναι μονίμως θυμωμένοι.

Αρχίζουν οι ψίθυροι, στη συνέχεια. Ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του. Θα γίνουν απολύσεις, θα γίνουν μειώσεις, έπεσε ο τζίρος, κινδυνεύουμε.

Στη συνέχεια τα νεύρα των ανωτέρων μεγαλώνουν και μεταδίδονται παντού. Πλέον, είναι όλοι θυμωμένοι, εκνευρισμένοι, θιγμένοι. Στην τσιτα. Λες και όλο το γραφείο θα δει περίοδο. Οι περισσότεροι δεν μιλούν και είναι με τα ακουστικά στα αυτιά για να μην ακούνε ο ένας τον άλλο.

Η κατάσταση αυτή συντηρείται από μερικές βδομάδες ως μερικούς μήνες. Στο μεταξύ, ο γκράντε μάστρος, συνήθως ο CEO ή ο ιδιοκτήτης προβαίνει σε ορισμένες κινήσεις. Αγοράζει ένα ακριβό πίνακα για το γραφείο του, μιλά για επενδύσεις, βλέπει στελέχη από άλλες εταιρείες. Περνά η σκέψη από το μυαλό των εργαζομένων ότι μπορεί και να πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Ότι τη γλυτώσαμε την κρίση.

Και τότε ένα πρωί φτάνει ένα email. Ο γκράντε μάστρος καλεί όλους στο γραφείο του. Μιλά ήρεμα και αποφασιστικά. Εξηγεί πως η κρίση μας γάμησε όλους και πως δεν πηγαίνουν καθόλου καλά τα πράγματα. Ο τζίρος έπεσε, δουλειά δεν υπάρχει, τα έσοδα είναι λίγα. Κινδυνεύει να μην έχει κέρδη και αν συνεχιστεί η κατάσταση ίσως και να έχει ζημιές.

Πρέπει να μαζευτούν τα έξοδα με κάθε μέσο. Τυπώνετε μόνο τα απαραίτητα, μην ανάβετε τον κλιματισμό, δεν χρειάζεστε φώτα για να δουλέψετε. Να κάθεστε περισσότερες ώρες στο γραφείο. Κομμένο το νερό και οι καφέδες. Κόψτε τα τηλέφωνα από το γραφείο, έχετε κινητά χρησιμοποιείστε τα. Μην πηγαίνετε τουαλέτα συχνά, μειώστε τις ποσότητες κωλόχαρτου. Δουλέψετε. Θα τα καταφέρουμε να γλυτώσουμε τις απολύσεις.

Περνά λίγος καιρός. Η δουλειά όλο και περισσότερη, το άγχος όλο και μεγαλύτερο. Αλλά σιωπή, καμιά διαμαρτυρία. Τουλάχιστον υπάρχει δουλειά. Τουλάχιστον πληρώνονται οι δόσεις και απομένουν όσα απομένουν για σχολεία, σουπερμάρκετ, ιδιαίτερα.

Μια καλή ημέρα, γίνεται γνωστό ότι ο CEO θα πάει πολυήμερες διακοπές στη γαλλική Πολυνησία. Έχει ανάγκη από ξεκούραση. Οι εργαζόμενοι κοιτούν ο ένας τον άλλο χωρίς να τους νοιάζει, σάμπως και θα τους πάρει μαζί του;

Αλλά προτού κάμει το ηλεκτρονικό, εννοείται check in, στέλλει και ένα email. Όχι δεν τους λέει πόσο θα τους πεθυμήσει και δεν τους ρωτά τι δώρα να τους φέρει. Απλά ανακοινώνει πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά, πως οι περικοπές που έγιναν δεν πέτυχαν και πως είναι καιρός για απολύσεις. Έτσι ευχαριστεί καμπόσους για όσα πρόσφεραν στην εταιρεία και τους παρακαλεί να περάσουν από το λογιστήριο.

Κλείνει τη βαλίτσα και προχωρεί προς τα duty free.

Της απιστίας το δίλημμα

Παρασκευή βράδυ είδαμε με το Μοτορτζή την ταινία Dilemma. Όπου ένας τύπος ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του καλύτερου του φίλου τον απατά, θέλει να του το πει, αναζητεί την κατάλληλη στιγμή, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα και τη δική του σχέση, μέχρι να φτάσει το τέλος και να γίνουν οι απαραίτητες αποκαλύψεις.

Ας μην σταθούμε στην απιστία itself. Όπως είπε και η απατούσα στην ταινία «ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει σε ένα γάμο για αυτό δεν μπορείς να κρίνεις». Σωστό αυτό. Κάθε γάμος, κάθε σχέση έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της κώδικες και τον δικό της τρόπο λειτουργίας.

Ας φανταστούμε τον εαυτό μας στη θέση του πρωταγωνιστή. Ένα καλό πρωί, μάλλον ένα καλό βράδυ, ανακαλύπτουμε πως ένας πολύ καλός μας φίλος ή φίλη αναλόγως, τρώει κέρατο. Πως θα αντιδράσουμε Κάνουμε τη μεγάλη ανακοίνωση και όποιον πάρει ο χάρος;

Μπορεί να είναι μια περιστασιακή σχέση. Μπορεί ο γάμος να έχει προβλήματα. Μπορεί να είναι κάτι χωρίς σημασία. Μπορεί να αγαπιούνται και με τη δική μας παρέμβαση να τους διαλύσουμε. Μπορεί ο φίλος μας να πονέσει πολύ όταν το μάθει, να γίνει χίλια κομμάτια, να πέσει στα πατώματα. Όλα τα μπορεί και όλα τα σενάρια είναι πιθανά.

Πιστεύω, οι περισσότεροι θα απαντούσαμε θετικά, όμως. Ναι, αγαπούμε το φίλο μας, ναι, δεν θέλουμε να ζει στο σκοτάδι, ναι, θα του ανοίξουμε τα μάτια και ναι θα τα ξεράσουμε όλα.

Βεβαίως ο φίλος μας μπορεί να το ξέρει, μπορεί και να έχει συναινέσει κιόλας, μπορεί να είναι και θέμα αμοιβαίου κέρατου. Και ο άντρας και η γυναίκα να αλληλοαπατούν και ταυτόχρονα να έχουν και μια καλή σχέση μεταξύ τους.

Το ζήτημα είναι άλλο. Αν, αντί να πιάναμε το έταιρον ήμισι του φίλου μας να απατά, πιάναμε τον ίδιο το φίλο μας, θα είχαμε τον ίδιο ζήλο να προβούμε σε αποκαλύψεις; Στην ουσία, πρόκειται για το ίδιο πράμα. Μια απιστία σε ένα γάμο. Και όμως αυτή τη φορά, δεν θα υπάρχουν τόσοι πολλοί πρόθυμοι να το παίξουν «βαθύ λαρύγγι». Θα σιωπήσουν και ενδεχομένως να δώσουν και άλλοθι. «Μα ναι ναι Κώστα, μαζί με τη Μαρία ήμασταν χτες και πήγαμε σε μπαράκι». «Μα ναι ναι, Μαρία μαζί με τον Κώστα ήμασταν χθες και πήγαμε στην μπυραρία».

Στο τέλος της ημέρας δεν τίθεται καν δίλημμα. Εντελώς παραπλανητικός ο τίτλος της ταινίας. Ό,τι και να γίνει το φίλο μας θα προστατεύσουμε. Ούτε θεματοφύλακες του θεσμού του γάμου είμαστε, ούτε μας σοκάρει τόσο πολύ η απιστία. Είναι καθαρά θέμα φιλίας.

Αμάρτησα για το παιδί μου

Πριν από μερικές μέρες η κόρη Α, μου είπε ότι μια συμμαθήτριά της στο σχολείο την αποκάλεσε μαυρού, κοροϊδεύοντας την για το χρώμα της. Έκατσα και της εξήγησα ότι πρώτο είναι μελαχρινή άρα δεν έχει λόγο να θίγεται, δεύτερο πως δεν κοροϊδεύουμε κανένα για την εμφάνισή του και τρίτο πως δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Υπάρχουν ψηλοί, κοντοί, λεπτοί, παχουλοί, άσχημοι, όμορφοι, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι.

Αυτές τις μέρες, το θέμα έγινε πιο σοβαρό. Στο χορό της κοροϊδίας μπήκε και ένα άλλο κοριτσάκι, με το οποίο υποτίθεται είναι κολλητές. Οι δυο τους την έλεγαν μαυρού και μάλιστα την απείλησαν ότι αν πει κάτι της δασκάλας, δεν θα την έχουν φίλη.

Ευτυχώς η μικρή μου τα είπε όλα. Στην αρχή προβληματίστηκα για το πώς να χειριστώ το θέμα. Το συζητήσαμε με το Μοτορτζή, ανταλλάξαμε απόψεις. Θεωρώ πως ναι μεν πρέπει να δίνουμε σημασία στους καυγάδες των παιδιών, αλλά όχι να παρεμβαίνουμε και να το παίζουμε Ντάουνερ. Πρέπει να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, γιατί δεν θα είμαστε μια ζωή δίπλα τους να τα υποστηρίζουμε.

Αν ήταν μόνο το θέμα της κοροϊδίας πιστεύω θα το άφηνα να περάσει. Αλλά δεν μου άρεσε ότι την απείλησαν να μην το πει της δασκάλας. Και έτσι σήμερα το πρωί πήγα και τη βρήκα και μιλήσαμε.

Έπεσαν μεγάλες αποκαλύψεις. Από ό,τι φαίνεται η συμμαθήτρια της κόρης Α, όχι μόνο κορόιδευε, αλλά κατάγγειλε το πιτσιρτάκι μου ότι αυτή την έλεγε μαυρού… Κανονική δολοπλοκία.

Να μου πεις γιατί να θεωρώ ότι το δικό μου παιδί λέει την αλήθεια; Καλή ερώτηση. Πιστεύω είμαι προσγειωμένη μάνα. Ξέρω ότι είναι βουζουνόπελλη, ότι μπορεί να είναι ανυπάκουη, ότι είναι ατίθαση και ξεροκέφαλη. Ψέματα όμως δεν λέει, ούτε κρύβεται. Και τη μεγαλύτερη μαλακία να κάνει, αν τη ρωτήσεις, θα το παραδεχτεί. Κρυψίνους, αντίθετα, είναι η μικρή. Αυτή την έχω ικανή για δολοπλοκίες, τη μεγάλη όχι.

Η δασκάλα ευτυχώς κατάλαβε πόσο σοβαρό είναι για μένα το ζήτημα. Υποσχέθηκε πως θα τους μιλήσει για όλα. Και για το θέμα της κοροϊδίας και τον εκβιασμό της καταγγελίας. Θα βγει κάτι; Δεν ξέρω ειλικρινά. Τα παιδιά είναι ανελέητα και αποδεικνύονται και σκληρά. Ζηλεύουν, θυμώνουν εύκολα και πληγώνουν το ένα το άλλο.

Πάντα κάτι υπάρχει για να μπορείς να κοροϊδέψεις τον άλλο. Και όταν δεν βρεις εύκολα εφευρίσκεις κάτι. Προσπαθώ να τους μάθω να μην λαμβάνουν υπόψη τι τους λένε οι άλλοι. Έργο δύσκολο και ακατόρθωτο, τουλάχιστον σε αυτή την ηλικία. Οι φίλοι είναι τόσο σημαντικοί για τα παιδιά, που πολλές φορές είναι το μόνο που μετρά. Θέλουν την αποδοχή και τη σημασία της παρέας. Και όταν δεν την έχουν πληγώνονται.

Σας έτυχαν παρόμοια περιστατικά; Πως τα χειριστήκατε; Σκέφτομαι πως έπραξα αυτό που θεωρούσα καλύτερο για το παιδί μου. Δεν ήμουν υπερβολική που πήγα στη δασκάλα, έτσι;

Που Μου Ες

Από θέμα πόνου είμαι εντάξει. Τίποτα. Μπορώ να κάνω γυμναστική, δουλεύω κανονικά, παίζω με τις κόρες. Από θέμα διάθεσης συνήθως είμαι εντάξει. Οι ορμόνες μου γενικά είναι σε καλά επίπεδα. Ούτε με πιάνουν κρίσεις πείνας, ούτως ή άλλως όμως δεν σταματώ να μασώ...

Κάποτε, προς το τέλος της περιόδου με πιάνει ένας ψιλοαποπροσανατολισμός με αποδέχτη το Μοτορτζή. Ενώ είμαστε στον καναπέ του αρχίζω διάφορα, που πάει η σχέση μας, αν είμαστε καλά, αν θέλει κάτι να μου πει, αν είναι καλά. Το τελευταίο μπορεί και να το ρωτήσω καμιά δεκαριά φορές. Μα όχι πες μου, πες μου αν σε απασχολεί κάτι. Ευτυχώς, έμαθε και δεν ασχολείται. Αλλά να τονίσω πως σε γενικές γραμμές, τις "δύσκολες μέρες" είμαι πολύ εύκολο άτομο.

Τώρα, όμως με έπιασε μια μελαγχολία… Που δεν είναι ακριβώς μελαγχολία ούτε στεναχώρια. Δεν το λες ούτε λύπη, στο κάτω κάτω δεν έχω κάτι να λυπηθώ. Διαβάζω καθημερινά τις χειρότερες ιστορίες στις ειδήσεις και δεν με νοιάζει. Σήμερα γέμισαν τα μάτια μου για ένα σκύλο που έχασε το πόδι του, και σημείωση κλαίω σπανιότητα.

Σήμερα δεν είμαι Πολυάννα. Είμαι κάτι άλλο. Είμαι μια Πολυάννα προβληματισμένη χωρίς προβλήματα. Δεν θα παίξω το παιχνίδι της χαράς.

Κάνοντας ένα search στο Google, βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα εδώ .

Τέσπα, είναι παράξενο να ξέρεις ότι δεν έχεις λόγο να στεναχωριέσαι και ότι είναι απλά θέμα ορμονών. Κανονικά, επειδή το αναγνώρισα έπρεπε να εξαφανιστεί. Αυτό να το ψάξει η επιστήμη. Πως να καταλαγιάζουν οι ορμόνες.

Και τώρα που ανάλυσα τι με απασχολεί μήπως είναι ώρα να πάω στην παγωταρία για κανένα τριπλό παγωτό να ξορκίσω τη στεναχώρια;

Ο Γιάννης ο φονιάς

Το Γιάννη, τον κολλητό του Μοτορτζή τον αγαπούμε οικογενειακώς όλοι μαζί. Παιδί περίπτωση αλλά παιδί μάλαμα. Και μας λείπει πολύ. Γιατί ο Γιάννης δουλεύει στο εξωτερικό.

Όταν έρχεται Κύπρο μένει σπίτι μας. Οι μικρές δεν ξεκολλούν από πάνω του, αλλά και αυτός δεν τους χαλά χατίρι. Ό,τι θέλουν και όσο παιχνίδι θέλουν.

Εν αναμονή της νέας του άφιξης με το καλό, τους έμαθα ένα τραγούδι να του κάνουμε υποδοχή όταν έρθει. Και τι θα ήταν πιο ταιριαστό με το όνομά του, για να εξηγούμαστε, από το Γιάννη το φονιά…

Και έτσι, οι μικρές μάθανε το Γιάννη το φονιά. Το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Τους άρεσε η μουσική. με τους στοίχους είχαμε λίγο πρόβλημα, πολλές οι άγνωστες λέξεις αλλά σιγά σιγά λύθηκε, εξηγώντας τι είναι ο φονιάς, η γωνιά, η μέντα.

Σήμερα, στο αυτοκίνητο έπαιζαν το αγαπημένο τους εν κίνηση παιχνίδι, ρόλους. Λέει η μια εγώ είμαι ο τάδε και της απαντά η άλλη, εγώ είμαι ο τάδε.

Αποκορύφωμα, όταν πριν μερικές μέρες πήγαμε Σάββατο μεσημέρι στην Πειραιώς 17, μια ταβερνούλα κάτω στην παλιά Λευκωσία με ωραίο φαγητό και μουσική. Ένας κύριος πήρε την κιθάρα του και άρχισε να μας τραγουδά.

Τι το ήθελε να τις ρωτήσει ποιο τραγούδι ήθελε να τους πει. Με ένα στόμα και οι δυο ζήτησαν, τι άλλο το Γιάννη το φονιά… Ο άνθρωπος δεν πίστευε στα αυτιά του. Έπαιξε μερικές νότες δοκιμαστικά, για να διαπιστώσει πως σοβαρολογούσαν και πως ήξεραν το τραγούδι.

Ευτυχώς ξεκόλλησαν και από το Assim voce me mata, που άκουγαν συνέχεια. Χίλιες φορές καλύτερος ο Γιάννης ο φονιάς.

Μάλιστα προχτές που έπαιζαν, λέει η μεγάλη. Εγώ θα είμαι η μάμα. Εγώ θα είμαι ο Γιάννης ο φονιάς, της απάντησε η μικρή.

Και έτσι τώρα περιμένουμε το Γιάννη για να του το τραγουδήσουμε.

Είσαι εδώ;

Περπατώ, περπατώ μες το δάσοοοοοοοοοος
όταν ο λύκος δεν είναι δω.
Λύκε Λύκε είσαι εδώ;

Φτιάχνω το computer μου και σας κυνηγωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω.

Πόσο μαμά είσαι;

Αυτό είναι το εξώφυλλο του περιοδικού Time. Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και έγινε χαμός. Με τη φωτογραφία του... ξέχασα το όνομά του παιδιού που είναι 4 χρονών και της μάνας του που είναι 26. «Είσαι αρκετά μαμά;», είναι το ερώτημα που συνοδεύει το εξώφυλλο του περιοδικού, το βασικό θέμα του οποίου είναι αφιερωμένο στα παιδιά που είναι υπερβολικά προσκολλημένα στις μαμάδες τους, αλλά και στις μαμάδες που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τα βλαστάρια τους.

Το περιοδικό έκαμε πάταγο, παντού όπου δημοσιεύτηκε το θέμα έπεσαν πολλά σχόλια,  αντιδράσεις, συζήτηση και φυσικά υστερία.

Να ξεκινήσω, λέγοντας ότι θεωρώ το θηλασμό κάτι πολύ καλό. Τη μεγάλη τη θήλασα σχεδόν 9 μήνες, 4 μήνες φουλ και τους υπόλοιπους πρωί και βράδυ. Το έκαμα χωρίς κανένα πρόβλημα, είχα τόσο γάλα που περίσσευε και πότιζα και το σκύλο. Μάλιστα είναι ομογάλακτος αδερφός  ο λεβέντης.  Τη μικρή τέσσερις μήνες, τέτοια φαγάνας που είναι, δεν χόρταινε. Και έτσι περάσαμε στο μπιμπερό.

Από την άλλη όμως όσο ωραίο και να να είναι να θηλάζεις το παιδί σου, δεν πάυει σε κάποια φάση να είναι αγγαρεία. Σημαίνει ότι δεν μπορείς να φας ορισμένες τροφές, να πιεις αλκοόλ, αν αρρωστήσεις τη βγάζεις με πανατόλ σκέτα και πρέπει να είσαι σπίτι να το θηλάζεις. Ήταν απελευθέρωση για μένα όταν σταμάτησαν. 

Ξέρω κοπέλες που θηλάζουν μέχρι τα 2, 3 ακόμη και 4 χρόνια τα παιδιά τους. Συγνώμη αλλά το βρίσκω γελοίο. Να μπορεί να φάει το μωρό σούβλα και παϊδάκια για παράδειγμα και να θηλάζει ταυτοχρόνως ; Έλεος.

Συνήθως όταν θηλάζουν τα μωρά είναι και μέσα στο δωμάτιο των γονιών. Πως να κάμεις σεξ, να μιλήσεις, να πλακωθείς με τον άλλο,να αφήσετε τις σκοτούρες, να έρθετε κοντά με ένα 3χρονο στο δωμάτιο; Και μην μου πείτε, πως συνέχεια το σεξ σκέφτομαι. Εκτός από μάνα είμαι και σύζυγος. Είμαι και γυναίκα. Θέλω να ανεβάζω την μπλούζα μου και να χαίρεται ο σύντροφός μου ότι θα πηδηχτούμε , όχι η κόρη μου ότι θα τη θηλάσω.

Ακούω επιχειρήματα ότι έρχεσαι πιο κοντά με το παιδί... Σχετικό και αυτό. Η τρίτεκνη η κολλητή δεν θήλασε κανένα. Είναι μια υπέροχη μάνα, κοντά στα παιδιά της. Δεν τους άφησε κανένα κενό, επειδή δεν τα θήλασε.

Το κεντρικό άρθρο του περιοδικού δεν είναι ο θηλασμός. Είναι μια μέθοδος που στις ΗΠΑ, δεν ξέρω τι γίνεται με τις υπόλοιπες χώρες, βρήκε πολλούς φίλους, για να μεγαλώνεις το παιδί σου. Λέγεται parenting, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει την ανατροφή του παιδιού με τη μέθοδο της προσκόλλησης, η οποία εισήχθη από τον αμφιλεγόμενο γιατρό Bill Sears.

Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, η μητέρα οφείλει να θηλάζει το παιδί της και να κοιμάται μαζί του τουλάχιστον μέχρι τα 6 του χρόνια! Επιπλέον, θα πρέπει να είναι προσκολλημένη σε αυτό όσες περισσότερες ώρες της μέρας μπορεί, ώστε το παιδί να μην αισθανθεί λεπτό την έλλειψη της μητέρας. Η προσκολλητική αυτή μέθοδος κατακρίνεται έντονα, καθώς όπως είναι φυσικό, δεν είναι και το πιο νορμάλ πράγμα στον κόσμο ένα παιδάκι 6 ετών να εξακολουθεί να θηλάζει και να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τη μαμά του.

Έχοντας μεγαλώσει με μια μάνα που πάντα με έσπρωχνε να είμαι ανεξάρτητη, να στέκομαι στα πόδια μου και να μπορώ να είμαι μόνη μου, βρίσκω τούτη τη μέθοδο τουλάχιστον αποκρουστική.

Η μεγάλη μου είναι σχεδόν 5 και σκέφτομαι ότι αν υπήρχε κατατσκήνωση που να δέχεται μικρά παιδιά θα την έστελνα με πολλή μεγάλη χαρά. Όχι να τη φωνάζω το βράδυ να αφήσει το  iPad για να θηλάσει...

Υπάρχουν τρεις  λέξεις για τους γονείς που συμπεριφέρονται έτσι. GET A LIFE. Ζήσε τη δική σου ζωή και μην εγκλωβίζεις το παιδί σου στα δικά σου όνειρα, στις δικές σου ελπίδες στη δική σου ζωή. Δεν σου ανήκει.

Άμαν πια εκνευρίστηκα.

Υγ. Αν μου έφυγε κανένας τόνος, κανένα λάθος απολογούμαι. Το Computer μου έσπασε και του Μοτορτζή δεν διάθετει ορθογράφο.

Ελεήστε το φτωχό

Γνωστό σε όλους ότι η οικονομία μας πάει του κώλου και για αυτό φταίνε πολλά πράγματα. Η έκθεση των τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα, η πλεονεξία των τραπεζών που έδιναν δάνεια αβέρτα, θυμάται στα αλήθεια κανένας τις διαφημίσεις δανείων για αισθητικούς σκοπούς; Τώρα πας έχοντας καταθέσεις και δουλειά στο δημόσιο για να κτίσεις και εισπράττεις ένα ωραίο όχι. Τότε πήγαινε για να φτιάξεις τα μπούτια σου και σου έλεγαν ναι. Φταίει το δημόσιο που τρώει καμπόσα, φταίνε που δεν εισπράττονται οι φόροι, τελοσπάντων φταίνε πολλά.

Για να αντιμετωπιστεί το θέμα, ο υπουργός Οικονομικών βρήκε την πιο ευφάνταστη ιδέα. Ανάφερε ότι επενδύει στην καλή θέληση των Κυπρίων να συνεισφέρουν ακόμη και σε εθελοντική βάση, ώστε να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος.

Σταματήσατε να γελάτε για να πάμε παρακάτω;

Ακριβώς έτσι κ. Σιαρλή. Θα κόψω τα βιβλία που διαβάζω, θα κόψει ο Μοτορτζής το κάπνισμα, εντάξει θα κόψουν οι μικρές τα παγωτά, τις εξόδους και τα γενέθλια (θα καθόμαστε σπίτι, για να κάνουμε απόσβεση τη μεγάλη δόση που πληρώνουμε), άντε και επειδή νιώθω γενναιόδωρη αν ο λεβέντης σκύλος μάθει να τρώει γρασίδι, θα κόψουμε την τροφή του και όλα αυτά που θα μαζέψουμε, θα έρθουμε εθελοντικά να σου τα δώσουμε.

Να πήγαιναν σε κανένα καλό σκοπό αναβάθμιση της παιδείας, καλύτερα νοσοκομεία που στενάζουν με την έξτρα δουλειά, σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και να σου στα δώσαμε.

Έλα όμως που εσύ θα τα πάρεις για να σώσεις τα φιλαράκια σου τις τράπεζες… Αυτούς, δηλαδή, που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή μας καντάντια.

Για αυτό, σου λέω, δεν σφάξανε. Εγωιστικό αυτό που θα πω, αλλά αν είναι να πιάσουμε πάτο, να πάμε όλοι μαζί. Και πρώτες από όλες οι τράπεζες. Που τόσο καιρό έβγαζαν εκατομμύρια κέρδη στην πλάτη μας και τώρα τάχα θέλουν τη βοήθειά μας. Ρε ουστ από εδώ.

Ο Βάσος Σιαρλής, νυν υπουργός των Οικονομικών προέρχεται από την Τράπεζα Κύπρου, το ίδιο και ο πρώην Χαρίλαος Σταυράκης. Ο πριν από αυτόν Μιχάλης Σαρρής είναι τώρα στη Λαϊκή και ο πριν από αυτόν, Μάκης Κεραυνός στην Ελληνική.

Καταλαβαίνετε, επομένως τι διαπλοκή υπάρχει. Οι τράπεζες βγάζουν υπουργούς Οικονομικών και οι υπουργοί Οικονομικών βοηθούν τις τράπεζες. Κανονικό αλισβερίσι. Απλά τα πράγματα.

Που σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ισλανδίας. Την παγωμένη αυτή χώρα, πριν από τρία με τέσσερα χρόνια η κρίση τη χτύπησε ανελέητα. Η κυβέρνηση έκανε δύο πολύ απλά πράγματα. Πρώτο κρατικοποίησε τις τράπεζες και τις έθεσε υπό τον στενό έλεγχό της. Έλεγχος όμως κανονικός και εξυγίανση, όχι για τα μάτια.

Δεύτερο και πιο σημαντικό οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.

Η χώρα πήρε τα πάνω της. Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες έχουν κέρδη για το κράτος, η χώρα προχωρεί σε ρυθμούς ανάπτυξης, η οικονομία της πάει αρκετά καλά. Όπως έγραψε το περιοδικό Economist, «η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό».

Για αυτό κ. Σιαρλή κόφτε τις μαλακίες για εθελοντική προσφορά. Ούτε ένα σεντ δεν σας δίνω, για να γλυτώσετε τις τράπεζες.

Αν καταστραφούμε θα βρω τρόπο να επιβιώσω και εγώ και η οικογένειά μου. Μπορεί να αρχίσω ξανά από την αρχή, να χάσω τα όμορφα πράγματα που έχω τώρα, την καλοπέρασή μου ίσως. Θα τα καταφέρω όμως και θα συνεχίσω να χαμογελώ όπως τώρα.

Εσάς και τους όμοιούς σας που θα χάσετε τα προνόμιά σας, τους τεμενάδες που σας κάνουν, το γεγονός ότι δεν θα είσαστε κάποιοι να σας δω τι θα κάμετε. Που θα σας βρίσκει ο κόσμος και είτε θα σας φτύνει είτε θα σας ρίχνει γιαούρτια. 

Σεξ στα σχολεία

Είχαμε δεν είχαμε, δείξαμε πάλι πόσο μυαλό δεν έχουμε. Συζητούμε, πόσα χρόνια δεν ξέρω, για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Ίσως μόνο η Λάμψη και η Γοητεία να έχει περισσότερα επεισόδια ως σίριαλ. 

Ο καθένας έχει άποψη. Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, η κοινωνία, οι βουλευτές, η εκκλησία, οι θεσμοί. Και όλοι την εκφράζουν εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους μαθητές.

Από την πολλή συζήτηση και την πολλή διαφωνία αποφασίστηκε ότι δεν θα διδαχτεί φέτος το εκπαιδευτικό υλικό για τις προγαμιαίες σχέσεις στα σχολεία. Που η αλήθεια να λέγεται το εν λόγω εκπαιδευτικό υλικό ένα χάλι ήταν. Αντί να εξηγεί στα παιδιά τι είναι το σεξ, πως προστατεύονται, τι σημαίνει, έλεγε ένα σωρό αρλούμπες για το θεσμό του γάμου που είναι τρόπος έκφρασης της αγάπης και ότι μέσα από το γάμο η σωματική ένωση του ζευγαριού (τουτέστιν σεξ) μεταμορφώνεται σε μια ανιδιοτελή, αμοιβαία και διαρκή σχέση... 

Αν ξαναδιαβάσετε μεγαλύτερη μπούρδα επί του θέματος να μου τρυπήσετε τη μύτη.

Και συνεχίζει το εκπαιδευτικό υλικό όπου μαθαίνουμε ότι με την ερωτική σεξουαλική διέγερση ο κόλπος της γυναίκες υγραίνεται, ενώ το πέος του άντρα γεμίζει με αίμα και επέρχεται η στύση. Μετά την είσοδο του πέος στον κόλπο, ο άντρας με παλινδρομικές κινήσεις προκαλεί την εκσπερμάτωση, με την οποία απελευθερώνεται σπέρμα στο βάθος του κόλπου.

Εν ολίγοις η γυναίκα δεν κάνει τίποτα. Ξαπλώνει εκεί και περιμένει τον άντρα να ολοκληρώσει με παλινδρομικές κινήσεις είπαμε… Τσάμπα, μου φαίνεται παιδεύομαι τόσο καιρό με στάσεις και αντιστάσεις. Ακίνητη έπρεπε να μένω και να περιμένω τις παλινδρομικές κινήσεις να φτάσουν.

Αλλά να μου πείτε σε μια κοινωνία που το σεξ εξακολουθεί εν πολλοίς να είναι ταμπού, που διακατεχόμαστε από ένα σωρό κόμπλεξ, που αρνούμαστε να παραδεχτούμε ανοιχτά ότι πηδιόμαστε και ότι μας αρέσει, τι άλλο να περιμένεις;

Η διδασκαλία του σεξ στα σχολεία είναι όπως την κατάθεση του φακέλου για το χαλλούμι και την κατοχύρωση του ως προϊόν μοναδικής προέλευσης. Στην προσπάθειά τους οι αρχές να ικανοποιήσουν τους πάντες και χωρίς να είναι σε θέση να παίξουν αποφασιστικό ρόλο και να πουν έτσι είναι το σωστό έτσι θα γίνεται, έφτιαξαν ένα νεροζούμι που έμπαζε νερά από παντού με αποτέλεσμα να χάνουμε τώρα την υπόθεση.

Το ίδιο έγινε με το σεξ στα σχολεία. Στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τους πάντες έβαλαν ότι μαλακία έβρισκαν μπροστά τους. Και λίγο βιολογία, τι σημαίνει κύριος παλινδρομικές κινήσεις; Πες ξεκάθαρα ο άντρας και η γυναίκα γαμιούνται και κουνιούνται. Και λίγο Εκκλησία το σεξ που εξυψώνεται μέσα από το γάμο, Και λίγο ενημέρωση το σπέρμα μένει στον κόλπο, πιάστε το νόημα παιδάκια το σεξ γκαστρώνει κιόλας. Και λίγο ψυχολογία να μην γίνονται φορτισμένες αναφορές για τα παιδιά.

Τα οποία παιδιά, να μην ξεχνούμε ότι μιλούμε για μαντράχαλους και κοπέλες των 15, 16 χρονών που το πιο πιθανόν να έχουν ήδη γαμήσει… Θα ακούν όλες αυτές τις μαλακίες και θα γελούν.

Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ απλό ζήτημα. Εξηγείς στα παιδιά τι ακριβώς είναι το σεξ με απλά λόγια, εξηγείς πως δεν είναι μια απλή βιολογική πράξη αλλά περιέχει πολλά συναισθήματα, τους δίνεις να καταλάβουν πως ναι μεν είναι ευχάριστο πράμα αλλά έχει και συνέπειες. Και δίνεις βάρος σε αυτές τις συνέπειες γιατί μιλούμε για σεξουαλικές αρρώστιες και το κυριότερο για εγκυμοσύνη. Μιλάς για μέτρα προστασίας και δεν φοβάσαι να πεις λέξεις όπως προφυλακτικό, χάπι της επόμενης μέρας, αντισυλληπτικά. Απλές, ξεκάθαρες κουβέντες.

Χρειάζεσαι ανοιχτόμυαλους καθηγητές, ακομπλάριστους που δεν θα μπουν στην τάξη και να τρέμουν μπας και τους κάνουν καζούρα οι μαθητές. Έτοιμους να απαντήσουν ερωτήσεις, που να μην σοκάρονται με τις απορίες που θα έχουν τα παιδιά. Και το θέμα τελειώνει.

Υγ. Το πιο γελοίο που διάβασα ήταν στο Φιλελεύθερο ήταν μια μάνα που εκπροσωπούσε ομάδα γονιών που δεν συμφωνούν με τη διδασκαλία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Λοιπόν η τύπισσα έλεγε πως με αυτό το υλικό τα παιδιά φοβήθηκαν και αηδίασαν και πως θα ήταν καλύτερα να μορφωθούν πρώτα οι γονείς για να αναλάβουν το ρόλο της ενημέρωσης. Κυρία μου έχω καλύτερη πρόταση. Να μορφωθούν πρώτα οι παππούδες, για να μορφώσουν τους γονείς (γιατί και αυτοί χρειάζονται μια άλφα ενημέρωση), για να μορφώσουν τα παιδιά. Ολοκληρωμένη μόρφωση.

Υγ. 2. Κάπως σεξιστική μου φαίνεται και μονοδιάστατη η διαπαιδαγώγηση. Πότε θα πέσουν ιδέες στο τραπέζι να βάλουμε και σεξουαλική μόρφωση για ομοφυλόφιλα ζευγάρια;

Μικρά…

Κάτι μικρό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι ασήμαντο.

Φανταστείτε ένα μικρούτσικο κόκκινο λεκέ πάνω σε ένα δερμάτινο λευκό καναπέ… Όσο και να θέλετε να τον αγνοήσετε είναι εκεί. Και ο καναπές δεν είναι κατάλευκος, έχει κηλίδα. Μπορείτε να δείτε τον καναπέ, μπορείτε να επικεντρωθείτε στην κηλίδα. Πάντα υπάρχει περιθώριο επιλογής.

Είναι όπως μερικοί κόκκοι αλάτι στο φαγητό. Θα δώσουν νοστιμιά στο φαγητό, δεν θα είναι πλέον ανάλατο.

Είναι όπως μια μικρή λύπη. Ακόμη και όλα να πηγαίνουν καλά, μια μικρή λύπη ρίχνει τη σκιά της στη χαρά. Αντίθετα, και μια μικρή χαρά εξαφανίζει ολόκληρη τη λύπη.

Τα μικρά που δεν τους δίνουμε σημασία και που καταλήγουν σημαντικά. Που θεριεύουν και εκτοπίζουν καταστάσεις, συναισθήματα, όνειρα, πορείες ζωής.

Ζούμε περιμένοντας τα μεγάλα. Που ίσως δεν θα έρθουν ποτέ.

Μικρά.

Και όμορφα.

Κάποιος είπε μια φορά πως είμαστε είτε μέλισσες είτε μύγες. Σε ένα λιβάδι οι μύγες θα καθίσουν πάνω στα σκατά. Οι μέλισσες θα τρέξουν στα λουλούδια.

Σκύλος φύλακας άγγελος

Η ιστορία που θα σας πω είναι αληθινή.

Το Μεγάλο Σάββατο ο πατέρας του μοτορτζή (είδες Ασκάρ πέρασα στο μικρό από το κεφαλαίο) πήγε στο χωράφι του. Το χωράφι είναι το καταφύγιό του, φυτεύει, κλαδεύει, ποτίζει, καλλιεργεί, γίνεται ένα με τη γη. Ξέρει το κάθε φυτό που υπάρχει εκεί, την κάθε πέτρα, την κάθε σπιθαμή γης. Επίσης είναι και στη μέση του πουθενά. Ψυχή δεν υπάρχει τριγύρω για μερικά χιλιόμετρα.

Εκείνη τη μέρα, πήγε με μεγάλο ενθουσιασμό στο χωράφι και έδωσε με τα μούτρα στις γεωργικές του ασχολίες. Λίγο ο ήλιος, λίγο η νηστεία, λίγο η πολλή δουλειά σε κάποια φάση ο father in law σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο έδαφος και έχασε τις αισθήσεις του. Ο μόνος που υπήρχε εκεί κοντά του ήταν ο σκύλος του.

Ο οποίος σκύλος είναι ένας χαρισματικός, τρελλάρας, τεράστιος, υπέροχος, γλυκός μποξέρ. Υπάρχει μεγάλη αγάπη στο σόι με τους μποξέρ και δεν τους αλλάζουμε με τίποτα. Μόλις είδε τον παπά του στο έδαφος ο σκύλος έτρεξε από πάνω του και άρχισε να τον γλύφει. Στιγμή δεν τον άφησε, φαντάζομαι με τη γλώσσα που διαθέτει μάλλον μπάνιο θα έκανε τον άνθρωπο από τα σάλια.

Έτσι όμως ο πεθερός μου κατάφερε να αρχίσει να συνέρχεται. Αγκάλιασε το σκύλο του και όπως μας διηγήθηκε αργότερα, η αγκαλιά αυτή τον βοήθησε αφάνταστα. Ένιωθε την καρδιά του σκύλου του να χτυπά και πήρε δύναμη. Πιάστηκε πάνω του, είπαμε είναι τεράστιος, και με τη βοήθειά κατάφερε να πάει στο αυτοκίνητό του, όπου τηλεφώνησε για βοήθεια.

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ήταν μόνος του, αν δεν είχε το σκύλο του μαζί του. Ίσως και να συνέβαινε το χειρότερο σενάριο. Πάντως, τώρα δόξα σοι ο θεός είναι καλά.

Βλέποντας ένα μποξερόσκυλο το πιο πιθανόν να το θεωρήσει κάποιος άγριο και τρομερό. Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλά έχουν μια αγριόφατσα και την καρδιά ενός μαρουλιού. Είναι ευαίσθητοι, γλυκούληδες και αναζητούν συνεχώς χάδια και αγκαλιά. Είναι μοναδικοί, αγαπώ να κρατώ την κεφάλα του δικού μας και να του πειράζω τα μαγουλάκια του που κρέμονται. Ο γλυκός μου είναι υπέροχος. 

Υγ. Για όσους έχουν ή αγαπούν τα λαμπραντοράκια προτείνω να γίνουν μέλη σε ένα γκρουπ στο facebook ειδικά αφιερωμένο σε αυτή την υπέροχη ράτσα. Ονομάζεται LABRADOR RETRIEVER CYPRUS και θα το βρείτε εδώ .

Απευθύνεται σε όσους αγαπούν τα λαμπραντόρ και γενικά τα σκυλιά. Είναι ευπρόσδεκτα σχόλια, συζητήσεις, ανακοινώσεις και γενικά ό,τι αφορά τα λαμπραντόρ. Σκοπός του γκρουπ είναι να παρέχονται πληροφορίες για θέματα φροντίδας, εκπαίδευσης, αναπαραγωγής της φυλής. Στα μελλοντικά σχέδια της ομάδας συμπεριλαμβάνεται και η διοργάνωση συναντήσεων των ιδιοκτητών με τα σκυλιά τους.

Αν σε αυτές τις συναντήσεις πετύχετε μποξέρ θηλυκό και διαθέσιμο ενημερώστε με. Ακόμη ψάχνουμε νύφη.

Gap

Στη δουλειά έχω συνάδελφο. Καλός άνθρωπος, όχι τόσο εργατικός όσο ήταν στα νιάτα του αλλά ο άνθρωπος το παλεύει. Μου μιλά, όπως τον ακούω να μιλά στα παιδιά του και ζητά βοήθεια με το computer του… Πατώ το τάδε κουμπί και δεν γίνεται τίποτα, η οθόνη δεν δουλεύει, δεν τυπώνω, δεν έχω δίκτυο. Συνήθως του λύνω τα προβλήματα εκτός από τις ώρες που πνίγομαι και του λέω να τηλεφωνήσει σε κανένα τεχνικό.

Έχει κινητό, απλό όχι smartphone όχι touch.

Δεν έχει laptop, δεν πιστεύω ότι σπίτι του να έχει κομπιούτερ, εκτός αν τα παιδιά του. Δεν ξέρει τι είδους σύνδεση στο ίντερνετ διαθέτει και την έβαλε μόνο και μόνο για βλέπει περισσότερα κανάλια στην τηλεόραση.

Δεν έχει email εκτός δουλειάς.

Όταν έχει απορία δεν γκουγκλάρει, δεν καταφεύγει στο ίντερνετ για λύσεις.

Δεν έχει iPad και αγνοεί γενικά τι είναι τα tablet.

Συναντά τους φίλους του συνήθως σε ταβερνούλες και το τα λέμε σημαίνει προσωπική επαφή. Ναι στον ίδιο χώρο, όχι στο Facebook ή στο Twitter.

Οι γνώσεις του για τα κοινωνικά δίκτυα είναι όσες πιάνει από τις κουβέντες των γύρω του και ποτέ δεν έχει χρησιμοποιήσει msn ή άλλο παρόμοιο κανάλι.

Για αυτόν angry birds είναι τα περδίκια που δεν πετυχαίνει στο κυνήγι.

Για κάποιο λόγο τον λυπάμαι. Δεν ξέρω, μου δίνει την εντύπωση ότι κάτι χάνει. Που δεν χάνει βεβαία ο άνθρωπος και φίλους έχει και οικογένεια και τη δουλειά του την κάνει, έστω με διαφορετικούς τρόπους από ό,τι εγώ. Νιώθω ότι έχουμε ένα κενό. Ένα μεγάλο κενό. Σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του. Το αστείο της υπόθεσης που ούτε και εκείνος μάλλον θέλει να είναι στη δική μου…

Δεν θέλω να βρεθώ στο περιθώριο και κάνω τα πάντα για αυτό. Ενημερώνομαι για όσα συμβαίνουν στον τομέα μου, προσπαθώ όσο μπορώ να ακολουθώ τις εξελίξεις.

Με μεγάλη προσπάθεια.

Γιατί όσο μεγαλώνω, όσο γεμίζουν το μυαλό μου οι έννοες, οι κόρες, ο Μοτορτζής, τόσο λιγότερος χώρος και διάθεση απομένει για νέες γνώσεις. Που τις αποκτώ με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία. Κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο την ημέρα. Τώρα είμαι ευχαριστημένη και με το ένα τρίτο.

Αναρωτιέμαι αν θα έρθει μέρα που θα διαπιστώσω ότι νικήθηκα. Που θα αρχίσω να μπαίνω στο περιθώριο. Που θα πω, δεν με νοιάζει για τις εξελίξεις, για τα νέα πράγματα, για νεωτερισμούς. Που θα θέλω απλά να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Πράγμα που έχει ρίσκο. Γιατί εύκολα όταν δεν μπορείς να προσφέρεις, όταν δεν ξέρεις μένεις εκτός. Και δεν θέλω να έρθει εποχή που να θέλω να είμαι εκτός.

Υγ. Χτες ο πατέρας φαμίλιας αγόρασε στις κόρες του από ένα παιχνίδι iPad. Σήμερα το πρωί και οι δυο λες και ήταν συνεννοημένες έβαλαν στην τσάντα τους το iPad τους και αναζητούσαν διαφορές με το δικό μου. Σλααααααααααααανγκ έχω angry birds, αυτές δεν έχουν…

Χωρίς τσιπ

Σε όλες τις γυναίκες, μόλις γεννηθούν, γίνεται μια μυστική εμφύτευση ενός ειδικού μικροτσίπ, που τις κάνει ρομαντικές, μονογαμικές κι αφοσιωμένες στον σύντροφό τους.

Κάποιες όμως, καταφέρνουν να βρουν σε ποιο σημείο του κορμιού τους είναι το τσιπ.

Και με μια περίπλοκη εγχείρηση το αφαιρούν.

Έτσι απολαμβάνουν πλέον τον έρωτα και το σεξ με πολλαπλούς εραστές, χωρίς να νιώθουν τύψεις ή ενδοιασμούς.

Είναι οι λεγόμενες «Ξε-τσίπωτες».

Υγ. Μετά που το έβαλα πάνω σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι χαζοανέκδοτο, αλλά γέλασα μόλις μου το έστειλαν...