Η χαμένη γενιά

Τον άρπαξε η άκρη του ματιού μου την ώρα που κατέβηκα βιαστικά στο φούρνο να αγοράσω γάλα (και μία twix εννοείται). Πάνε πόσα χρόνια, μπορεί και 20 από τότε που είχε να τους δω και όμως τον αναγνώρισα και τον θυμήθηκα. Όλη την παρέα. Τον Παναή, τον Άρη, τον Αντρέα. Πέρασε τόσος καιρός, με κόπο θυμήθηκα τα ονόματά τους...

Ήταν οι «αλήτες» της περιοχής. Τα παιδιά του περιθωρίου που κανείς δεν ήθελε. Που πάντα ήταν τιμωρημένα, πάντα παραπεταμένα, πάντα οργισμένα. Πλακώνονταν συνεχώς με όλους και με όλα, έσπαζαν πράματα.

Ήταν όλοι τους μεγαλύτεροι από μένα. Όταν γνωριστήκαμε ήμουν τρίτη δημοτικού, αυτοί, όσοι δεν εγκατέλειψαν, γυμνάσιο. Ένα πρωί, ένας θεός ξέρει γιατί δεν ήμουν στην τάξη, ήμουν στην αυλή και προσπαθούσα να φτάσω στο πιο ψηλό μονόζυγο. Σιγά μην έφτανα. Ώσπου με πλησίασε ένας από αυτή την παρέα και με βοήθησε. Έτσι, τους γνώρισα όλους. Δεν ήταν δα ότι γίναμε κολλητοί. Υπήρχε όμως μια αμοιβαία συμπάθεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους δω και να μην τους πλησιάσω να μιλήσουμε. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι λέγαμε ή τι ευχαρίστηση έβρισκαν να μιλούν με ένα νιάνιαρο.

Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην με βοηθήσουν. Μου έμαθαν να σκαρφαλώνω πάνω σε κάτι τεράστια βαρέλια. Στην παιδική χαρά με τα σχοινιά κοίταζαν να μην βρεθώ από κάτω, πράγμα δύσκολο γιατί στο σκαρφάλωμα έπαιρνα χρυσό μεταλλείο, στην καντίνα αν ήμουν πίσω, μου έκαναν τόπο να περάσω μπροστά και φυσικά στα ψηλά τα μονόζυγα. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ήμουν το μοναδικό μωρό στο δημοτικό που είχα μπράβους. Καθάριζαν για μένα.

Ένας δάσκαλος πήρε είδηση τις παρέες μου. Με κατσάδιασε μπροστά σε όλη την τάξη και άκουσα ένα κήρυγμα μπλα μπλα μπλα μπλα για τις κακές παρέες. Δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να τους μιλώ και να τους θεωρώ φίλους μου.

Ήταν η πιο αδικημένη γενιά παιδιών νομίζω που μεγάλωσε στην Κύπρο. Τα παιδιά που έζησαν τον πόλεμο του ’74. Έχασαν τα σπίτια τους, ίσως και μέλη της οικογένειάς τους, βρέθηκαν να μην έχουν τίποτε. Και κυρίως κατανόηση. Κάτι άσχημο να συμβεί σε κανένα παιδί σήμερα και πέφτουν πάνω του οι ειδικοί να το βοηθήσουν να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ποιος ειδικός έσκυψε πάνω από εκείνα τα παιδιά; Ποιος νοιάστηκε για τα όσα πέρασαν, για τον τρόμο που έζησαν; Ποιος έκατσε έστω να τα ακούσει, να τους μιλήσει, να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν την οργή τους. Να τους δείξει ένα διαφορετικό δρόμο από αυτό που βάδιζαν.

Δεν λέω ότι φταίει το σχολείο. Αλλά από το σχολείο ξεκινούσε το πρόβλημα. Οι γονείς τους αναγκαστικά βγήκαν στο μεροκάματο. Κοντά δεν υπήρχαν ούτε γιαγιάδες, ούτε παππούδες, πόσα άτομα να χωρέσει άλλωστε ένα μικρό σπιτάκι σε ένα συνοικισμό; Υπήρχαν δάσκαλοι που τα αγκάλιαζαν με αγάπη. Υπήρχαν όμως και πολλοί που τα έδιωχναν. Θύμωναν γιατί έρχονταν αδιάβαστα, απεριποίητα, γιατί τσακώνονταν συνεχώς και δεν κάθονταν ήσυχα στην τάξη.

Γίνεται τη μια μέρα να είσαι σπίτι σου μέσα στην προστασία της οικογένειάς σου και την επόμενη μέρα ο κόσμος σου να μετατρέπεται σε χίλια κομμάτια και εσύ να είσαι καλά; Γίνεται να είσαι θυμωμένος, τρομαγμένος, κανείς να μην σε ακούει και εσύ να είσαι καλά; Έγιναν πολλά λάθη με τα παιδιά του πολέμου. Απασχολημένοι όπως ήταν όλοι τους να κτίζουν τη χώρα, κανείς δεν ασχολήθηκε να κτίσει τις ψυχές των παιδιών.

Θα ήθελα να ξέρω τι έχει απογίνει ο Άρης, ο Παναής, ο Αντρέας. Να έχουν βρει άραγε το δρόμο τους; Να κατάφεραν μέσα από τις δυσκολίες, να έστησαν μια κανονική, όμορφη ζωή; Θα ήθελα η ιστορία να έχει ωραίο τέλος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αμφιβάλλω όμως. Στην αληθινή ζωή, το τέρας δεν μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα όταν το φιλήσει η αγαπημένη του. Παραμένει τέρας για πάντα.

Ο Ιωάννης και τα τανκς

Την προηγούμενη φορά το μάθημα ήταν για την 1η Οκτωβρίου. Σήμερα η κόρη Α σας ενημερώνει για τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Ξεκινούμε το πρωί να τις ντύσω.

Κ1: Κόρη Α, Κ2: Κόρη Β, Μ: εγώ

Κ1:Μάμα γιατί δεν θα πάμε σχολείο;
Μ: Γιατί είναι αργία σήμερα, γιορτάζει η Ελλάδα.
Κ1: Τι γιορτάζει;
Μ: Το κούρεμα είναι η σωστή απάντηση, αλλά τελοσπάντων. Γιορτάζει το όχι.

Και τότε μπαίνει στην κουβέντα το πιτσιρτάκι, που μόνο όχι ξέρει να λέει επομένως γιορτάζει σήμερα. Αχάπαρη αν έμεινε κανένα κομμάτι γαλατομπούρεκο στείλε να κεράσω.
Κ2: Όχι κοτσιδάκι, όχι μαλλιά, όχι μπλούζα.

Κ1: Μάμα να σου πω τι έγινε στην Ελλάδα;
Μ: Πιες το γάλα σου και να μου πεις.
Κ1: Ήταν νύχτα. Οι Τούρκοι (σε μια ιστορία πάντα καλύτεροι κακοί είναι οι Τούρκοι. Italy eat my dust) ξύπνησαν τον Ιωάννη. Νοκ νοκ νοκ (χτυπά με το χεράκι της στον τραπέζι). Γεια σας (μα τι ευγενικό μωρό) θέλουμε την Ελλάδα σας, τους λέει. Όχι, όχι, όχι, τους λέει ο Ιωάννης η Ελλάδα είναι δική μας δεν σας τη δίνουμε. Όχι, όχι, όχι. Και τότε ο Ιωάννης θύμωσε και έβγαλε τα τανκς επειδή τον ξύπνησαν...

Λοιπόν γονείς να θυμάστε ότι αν τα βλαστάρια σας, σας ξυπνήσουν για οποιοδήποτε λόγο ένα Σάββατο, μια Κυριακή, έστω μια αργία που την έχετε για να κοιμηθείτε, μπορείτε να ακολουθήσετε το παράδειγμα του Ιωάννη και να βγάλετε τα τανκς.

Καλή ξεκούραση σε όλους.

Surprise!!!

Happy Birthday! :)

Χορηγοί επικοινωνίας:

Άνθρωποι και γουρούνια

"Κάτω γουρούνι από τον καναπέ". Αν πιάσετε τον εαυτό σας να λέει τη συγκεκριμένη φράση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι βρίζετε τον άντρα σας. Μπορείτε, κάλλιστα, να καλείτε το κατοικίδιο σας ζώο να εγκαταλείψει τον καναπέ και να στρώσει αλλού να κοιμηθεί.

Πλάκα; Καθόλου. Όπως γράφει ο Πολίτης της μόδας στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό, είναι τα παιδιά να έχουν για pet αγγλικό γουρουνάκι... Μην φανταστείτε γουρούνια που μεγαλώνουν και γίνονται 300 κιλά. Η συγκεκριμένη ράτσα βγάζει μικροσκοπικά ζώα μόλις ένα κιλό, ενώ το ύψος τους δεν ξεπερνά τα 40 εκατοστά. Δεν προκαλούν αλλεργία στους κατοίκους τους, δεν έχουν γούνα, τρώνε δύο φορές την ημέρα και πίνουν άφθονο νερό.

Η τιμή τους; Κρατηθείτε. Μπορεί να φτάσει και τα 1200 ευρώ. Και εδώ οι φίλοι του χοιρινού μπορούν να σκεφτούν πόσες πίττες μιξ ή πόσα κιλά λουκάνικα μπορούν να αγοράσουν με τόσα λεφτά.

Εύλογες απορίες που μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας το ρεπορτάζ.

Τα γουρούνια είναι κοινωνικά ζώα; Αν στο σπίτι υπάρχει δηλαδή σκύλος ή γάτος θα τα βρουν; Οι σκύλοι έγραψε ο Defiance θέλουν να νιώθουν ηγέτες και οι γάτοι θέλουν εδαφική κυριαρχία (όπως τον Έρογλου ένα πράμα). Τα γουρούνια τι στο καλό θέλουν για να είναι ευτυχισμένα;

Με τα κακκά τους τι γίνεται; Θέλουν περίπατο ή τους αρκεί ένα δοχείο με άμμο; Ή μήπως τα αμολούν όπου βρουν;

Αν στη διάρκεια καυγά αποκαλέσεις κάποιον γουρούνι στην παρουσία τους προσβάλλονται;

Αν κάποιο παιδάκι κάμει αναπαράσταση του γνωστού παραμυθιού με το Λύκο και τα τρία γουρουνάκια, ξέρουμε αν θα κτίσει σπίτι με άχυρα, με τούβλα ή με ξύλα;

Σε περίπτωση πολιορκίας (εξτρίμ παράδειγμα το ξέρω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις), είναι κακό να σκεφτεί η οικογένεια που το έχει να το φάει;

Το καλοκαίρι που γεμίζει ο τόπος αδέσποτα γατιά και σκυλιά γιατί οι άχρηστοι, αναίσθητοι, αμπάλατοι, κακιασμένοι ιδιοκτήτες τους τα αφήνουν στους δρόμους γιατί τσιγκουνεύονται να τα πάρουν σε ένα ξενοδοχείο ή μαζί τους, θα βλέπουμε τώρα να αφήνουν και γουρούνια;

Πότε θα δούμε στις σελίδες των life style περιοδικών τα παιδιά της καλής μη χέσω κοινωνίας να φωτογραφίζονται με τα αγαπημένα τους γουρουνάκια αγκαλιά;

Υστερόγραφο. Λεβέντη σκύλε μου σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και δεν θα σε αντάλλαζα ούτε με μια φάρμα γουρούνια. Τις νύχτες που έρχεσαι στον καναπέ και ζητάς αγκαλιές γλύφοντας το χέρι και το αυτί μου, τις φυλάω σαν θησαυρό.

Παρέες

Αυτές τις μέρες κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η επίδραση των φίλων. Εντάξει δεν έκαμα και την ανακάλυψη του αιώνα, το ξέρω.

Μέχρι πρόσφατα πρέπει να ήμουν η μεγάλη αυθεντία στη ζωή της κόρης Α. Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα υπάκουη, δεν με αμφισβητούσε ιδιαίτερα. Αλλά τώρα κάτι αλλάζει και περνώ με δραματικό τρόπο στη δεύτερη, κάποτε και στην τρίτη μην σου πω και στην τέταρτη θέση. Σε λίγο με βλέπω εκτός αγώνα...

Την περασμένη βδομάδα πήγα να την πιάσω από το σχολείο. Την βρήκα με άλλα ρούχα γιατί έπιασε και έβαλε το κεφάλι της κάτω από το νερό. Γιατί αγάπη μου, έκανες αυτή τη βλακεία τη ρώτησα. Γιατί μου είπε η Φανή, απάντησε. Και όλο τέτοια έχουμε. Γιατί είπε η Φανή, γιατί παίζαμε με τον Κώστα, γιατί το έκανε και η Μαρία. Πίσω από κάθε αταξία, από κάθε ανταρσία κρύβεται και ένα όνομα. Δεν θεωρώ το παιδάκι μου αγγελούδι, κάθε άλλο. Φαντάζομαι στα γιατί άλλων γονιών θα κρύβεται το βλαστάρι μου.

Συζητώντας μαζί της κατάλαβα πως κατά βάθος ξέρει πως κάνει μαλακίες. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να την σταματήσει. Η παρέα είναι πιο σημαντική από την τιμωρία και οι κολλητοί της ίσως να έχουν περισσότερη βαρύτητα από τους γονείς.

Αχ και βαχ. Οι φίλοι είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας. Εγώ δεν θα άντεχα χωρίς τις κολλητές μου. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στις χαρές, στις λύπες. Είμαστε εκεί η μια για την άλλη. Σχέσεις σφυρηλατημένες, που ευτυχώς κρατούν γερά.

Στην ηλικία που είναι οι κόρες μου, οι φίλοι είναι μπελάς για τους γονείς. Τους λες, τους εξηγάς, τους μιλάς, τους δίνεις παραδείγματα και είναι λες και μιλάς του τοίχου. Γιατί ο κολλητός δεν το κάνει έτσι, γιατί ο κολλητός δεν θέλει και γιατί έχει άλλη άποψη. Γιατί μάμα η μάμα της Ελένης, την αφήνει να φορεί παπούτσια με τακούνια και θέλω και εγώ. Γιατί μάμα ούτε ο Γιώργος τρώει φρούτα. Γιατί ο Γιάννης κάνει τσουλήθρα από ψηλά.

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Δεν είχα φίλους που να με σπρώχνουν να κάνω μαλακίες. Αλλά (αχ αυτό το αλλά), ίσως να ήμουν εγώ το παιδάκι –φασαρίας. Με θυμάμαι να κουρδίζω την τάξη, την παρέα για κοπάνες, για φάρσες, για ανταρσίες. Την έβγαζα όμως καθαρή τις περισσότερες φορές. Στο δημοτικό ήμουν το αστέρι του σχολείου. Την γλύτωνα. Στο Γυμνάσιο ήμουν η πιο μικροκαμωμένη, δεν με υπολόγιζαν οι καθηγητές για φασαρία. και στο Λύκειο φορούσα την πιο κοντή φούστα του σχολείου... Εδώ τα σχόλια περιττεύουν.

Οι bloggers πάνε εκδρομή

Ήταν μια χαρούμενη μέρα. Οι bloggers, που συμμετείχαν στον διαγωνισμό ήταν έτοιμοι να πάνε εκδρομή. Από νωρίς άρχισαν να καταφτάνουν στο σημείο, όπου συμφώνησαν να συναντηθούν, τη νέα πλατεία Ελευθερίας (yeah right) στολίδι της πόλης, όπως διαμορφώθηκε. Σιγά σιγά το πεζοδρόμιο άρχισε να γεμίζει. Ακόμη και η Πρασίναδα που έκοψε από το Σικάγο να έρθει ήταν στην ώρα της.

Μπήκαν όλοι στο λεωφορείο και έκατσαν στις θέσεις τους. Η Ράνια έσπρωξε πάντως, λιγουλάκι γιατί ήθελε να κάτσει δίπλα από τον Ινβίκτους και την Μπρέντα. Μόλις έκλεισαν οι πόρτες του λεωφορείου έγινε το έλα να δεις. Μα ίντα τραουθκιές επέσαν, ίντα τσατιστά. Η Μπρέντα έδωσε το σύνθημα για να αρχίσει το τραγούδι. Κυριακή γιορτή και σχόλη να ‘ταν η βδομάδα όληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη». «Το Fabulous πότε θα το πούμε;», ρώτησε ο Αντίχριστος.

Λίγο πριν από τη Λεμεσό, κοίταξαν προς τα αριστερά για να δουν τον πρώην σταθμό του Βασιλικού και τη Ναυτική βάση στο Μαρί. You never know πότε θα σου ζητήσουν να πεις που είναι.

Καθοδόν προς την Ινστιτζιώ, το λεωφορείο έκαμε στάση στη Λεμεσό για να μαζέψει και τους τόπακες bloggers. Η Αχάπαρη είχε ένα special request και έτσι πριν βγουν ξανά στον αυτοκινητόδρομο πέρασαν να δουν το τρίπατο. Η Πεκάτσα πάντως άρχισε να αγανακτεί. « Πότε θα φτάσουμε; Τι στο καλό μα εν στην Κύπρο τούτο το πράμα;» Παραδίπλα ο Φουρνόφκιος απολάμβανε το τοπίο και μάθαινε τις ταμπέλες για να κερδίσει τον επόμενο διαγωνισμό. Η Rosa του έλυνε κάθε απορία που προέκυπτε.

Με τις κατάλληλες οδηγίες του Μοτορτζή έφτασαν στα ακάμωτα της Πάφου. «Δεν υπάρχει τίποτα εδώ» διαμαρτυρήθηκε ο Νonis. «Ούτε καν μια ταβέρνα της προκοπής, πάμε παρακάτω ξέρω ένα καλό τοπούι για τζίζιμίζι» συμπλήρωσε η Post.

Καθοδόν προς την ταβέρνα ακούστηκε ένα ππππαααατ. «Α Παναϊα μου, ίντα που έγινε» διερωτήθηκε η BibiBoo. Κατεβαίνουν κάτω, έσκασαν δύο λάστιχα. Αναβρασμός μεγάλος. «Εγώ ξέρω να αλλάσσω λάστιχα» είπε ο Κυπριακόφων, αλλά θέλω βοήθεια». Ήταν μια δύσκολη στιγμή, ώσπου ανέλαβε δράση και ο Defiance. Βρήκαν τους κρίκους, βρήκαν τις βίδες και το λεωφορείο ήταν έτοιμο. Φυσικά έγιναν λέσσι τζαι ολόμαυροι, αλλά εισέπραξαν ένα ζεστό χειροκρότημα. «Εν ώρα τωρά να πω το Fabulous;» επετάχτηκε πάλε ο Αντίχριστος.

Ευτυχώς, σύντομα έφτασαν στην Κρήτου Τέρρα. Οι bloggers πεινασμένοι όπως ήταν έτρεξαν γρήγορα στην ταβέρνα. Όλοι εκτός από την Μις που είπε να ρίξει πρώτα μια ματιά στην τοπική αρχιτεκτονική. «Τι θα παραγγείλετε;» ρώτησε ο κύριος Πάμπος, ο ιδιοκτήτης. «Ε, φέρε μας ό,τι έσσεις τζαι μεν ρωτάς», πρόλαβε η Sike. «Αμαν αρχίσει ο καθένας να παραγγέλλει τα δικά του θα νυχτωθούμε».

Πράγματι, σε λίγη ώρα η κυρία Χαρούλα άρχισε να φέρνει τους μεζέδες. Χωρκάτικο λουκάνικο, αυκά με τες πατάτες, χαλλουμούδι σπιδκιάσιμο στα κάρβουνα, κεφτεδάκια, μια ωραία σαλάτα με ντομάτες της περιοχής (πολλά σημαντική λεπτομέρεια), πουρκουρούι, σουβλάκια και φυσικά σιεφταλιές. «Τις ξέρω τις σιεφταλιές, εν πολλά ωραίες», δήλωσε με εμφαντικό ύφος ο Αμερικλάνος. Από δίπλα η ElenaG εξηγούσε στον Vad πως φτιάχνουμε το πουρκούρι. «Με γιαούρτι είναι ποίημα» τον διαβεβαίωσε.

«Κύριο Πάμπο εν μας φέρεις τζαι λίο κρασί, έννε;» ρώτησε ο Ινβίκτους. «Τζαι λίη ζιβανία χωρκάτικη», συμπλήρωσε ο Μοτορτζής.

Το κέφι ανέβαινε σιγά σιγά. «Ένα κυπριακό τραγούδι εν ό,τι πρέπει» είπε η Θάλασσα. «Μα να μεν πω το Fabulous», επετάχτηκε πάλε, ξέρετε ποιος. «Κάτσε κάτω», διέταξε η JoyTears. Τώρα θα πούμε άλλα. «Τζείντο το μιτσί το τρίμματο τα μελισσιά τα μάθκιααααααααααααααααααααααααα», έριξε την ιδέα η Moonlight. Το χειροκρότημα της Red ήταν ενθουσιώδες. Η DrSpock έκαμε ένα γρήγορο search κατέβασε τους στοίχους και ξεκίνησε και εκείνη να τραγουδά.

Η μέρα άρχισε σιγά σιγά να σβήνει. Τους bloggers τους περίμενε η επιστροφή. Πρώτα όμως έκαναν ένα περίπατο στο χωριό, έφτασαν στην πλατεία όπου έπαιξαν χωστό, τρεχτό τζαι κάμηλο (αππήησε ο κάμιλος τζαι έκαμε κρι κρι για όσους δεν ξέρουν).

Στο τέλος κουρασμένοι μπήκαν στο λεωφορείο για την επιστροφή. Ο Αντίχριστος τραγούδησε επιτέλους το Fabulous.

Χωρκάτικος διαγωνισμός

Κοπέλλες τζαι κοπέλια. Παρακαλώ ετοιμαστείτε για διαγώνισμα. Παρακαλώ κλείστε τα βιβλία, τα κινητά, πετάξετε ό,τι σκονάκια εκάμετε, Ινβίκτους σε σένα μιλώ γιε μου, που είσαι άξιος να βρεις το τέλειο σκονομηχάνημα, πάρτε βαθιές αναπνοές και πάμε.

Το θέμα μας σήμερα είναι εύκολο. Γυρίσαμε τη γη από άκρη σε άκρη. Το θέμα όμως είναι πόσο καλά ξέρουμε την Κύπρο; Όλη την Κύπρο, Αχάπαρη όχι μόνο τη Λεμεσό. Post και Μοτορτζή όταν λέμε να ξέρουμε την Κύπρο, εννοούμε τα μικρά χωριά τις κρυφές και όμορφες γωνιές της, όχι ταβερνάκια με μεζεκλούδκια χωρκάτικα που τα ξέρουν πέντε άτομα.

Ακολουθεί ένας κατάλογος με δέκα χωριά. Χωρίς να κάμετε search στο google μπορείτε να πείτε σε ποια επαρχία και περιοχή βρίσκονται; Και χωρίς να αντιγράφετε επίσης.

1. Ινστιτζιώ
2. Φάλια
3. Κούρδαλι
4. Πηαίνια
5. Αγρίδια
6. Απαισιά
7. Σαράντι
8. Αψιού
9. Κελλοκέδαρα
10. Αρχιμαντρίτα

11. Χωριό μπόνους η Αναρίτα

Ο νικητής εκτός από ένα παρατεταμένο χειροκρότημα κερδίζει την αγάπη μας, την εκτίμησή μας και μια εκδρομή στο χωριό της αρεσκείας του. Μπόνους θα έρθουμε όλοι οι μπλόγκερς για παρέα.

Η φυγή μέσα σου

Παίζοντας στης γιαγιάς τους οι κόρες εντόπισαν κάτι παλιά χαρτιά που γλύτωσαν από τα συγυρίσματα –πετώ στον κάλαθο ό,τι βρω μπροστά μου. Ανάμεσα στα χαρτιά ήταν ένα κιτρινισμένο απόκομμα εφημερίδας. Έγραφε πάνω το όνομά μου, με μπλε μελάνι, ξεθωριασμένο από το πέρασμα του χρόνου. Ήταν ένα άρθρο της Ειρήνης Καρανασοπούλου στα Νέα.

Το βρήκα πάνω στο γραφείο μου πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω ποιος το άφησε. Ήταν λίγες μέρες πριν εγκαταλείψω τη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Είχαμε ένα φανταστικό περιβάλλον, όλοι ήμασταν μια παρέα, εργαζόμασταν με πάθος με όρεξη. Το ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν λες και το μυριζόμουνα στον αέρα.

Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω, έπεσαν πάνω μου να με φάνε. Που θα πας και εγκαταλείπεις κάτι καλό, εδώ είναι το μέλλον… Αποδείχθηκε πως είχα δίκαιο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ύστερα από τη φυγή και άλλων, το ονειρεμένο περιβάλλον μετατράπηκε σε κόλαση. Με ασπίδα στην πλάτη έπρεπε να κυκλοφορείς για να αποφύγεις τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Δημιουργήθηκαν κλίκες, στην αξιοκρατία μπήκε ταφόπλακα και επιβίωναν όσοι ήταν κοντά στα αφεντικά.

Αποδείχτηκε πως το να φύγω, ήταν ίσως μια από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολη, κάθε άλλο. Φεύγοντας ένιωθα ότι άφηνα πίσω φίλους, ήταν και η αβεβαιότητα της νέας δουλειάς. Γενικά έτσι λειτουργώ. Μια και έξω. Όταν ξέρω ότι κάτι πρέπει να γίνει θα το κάνω όσο επώδυνο και δύσκολο να είναι. Δεν θα σπαταλήσω καιρό να το σκέφτομαι το θέμα. Θα πάρω την απόφαση, θα το κάνω και μετά προσπαθώ να το φέρω να δουλέψει.

Τότε, όταν το διάβασα ήμουν σίγουρη πως αυτός που μου το έδωσε προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να φύγω. Σήμερα που το βλέπω και πάλι, έχω κάποιες αμφιβολίες. Ίσως όντως να επικροτούσε τη φυγή μου.

Η φυγή μέσα σου
Έρχεται σε κύματα, ακολουθεί μια περιοδικότητα που υπακούει στα γεγονότα, στους άλλους, στις εποχές, στα φεγγάρια ή στο τίποτα: η ασυγκράτητη, συχνά παράλογη, τάσης φυγής εγκατάλειψης των πάντων, αυτοπεριορισμού σε ένα μικρούλικο κύκλο, που δεν θα περικλείει τίποτα άλλο πέρα από το μωρό μου και από μένα και θα αφήνει απέξω ήχους, λέξεις και ερεθίσματα.
Κάθε φορά που το κύμα με σκεπάζει νομίζω ότι θα με κρατήσει για πάντα, ότι θα πνιγώ, και δεν θα μπορέσω ποτέ να αναπνεύσω. Ότι είμαι καταδικασμένη σε μια πραγματικότητα αφόρητη, αποτελούμενη από μεγάλα και μικρά χτυπήματα, τυχαίες κουβέντες και ειδήσεις για σκλάβους που πωλούνται στο Σουδάν και κανένας δεν δίνει σημασία, κι εγώ προσπαθώ να παρηγορηθώ με σχέδια και ουτοπικές διαφυγές.
Ναι ξέρω, η επιστροφή από τις διακοπές είναι ιδανική συγκυρία για να βυθιστώ σε ένα τέτοιο κύμα, προσπαθώ να επιστρατεύσω τις άμυνες του ορθολογισμού, τίποτα όμως χειρότερο είναι η γνώση ότι δεν μπορείς να φύγεις, εξεγείρεσαι μάταια και διογκώνεις την αδυναμία σου κι έπειτα δεν βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα σου, μένουν εκεί κολλημένες…
Και μετά το κύμα περνά, φεύγει και χάνεται και αναπνέεις και ξέρεις εκεί γύρω στα μεσάνυχτα με την ησυχία εγκατεστημένη και την Άννα ήρεμη και ασφαλή ότι έτσι κι αλλιώς κουβαλάς τη φυγή μέσα σου, ότι έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είσαι απολύτως παρούσα, έτσι δεν είναι;

Τα εφτά μου

Το παιχνίδι πάει ως εξής. Ου καλά, ξέρετε τους κανόνες, οι περισσότεροι το έχετε παίξει.

Πρώτα όμως θα δώσω βραβεία. Τύμπανα, κόκκινο χαλί να στρωθεί παρακαλώ και πάμε.

Βραβείο Εδώ Λεμεσός, εδώ Λεμεσός στην Αχάπαρη.

Βραβείο Άννα Βίσση στον Αντίχριστο.

Βραβείο δύο κοπελούθκια στη She, Sike, Σμιλί, Αχάπαρη, Ευαγγελία, Δρακούνα και πάλι και σε μένα. Πριτς που δεν μπορώ να βραβεύω τον εαυτό μου.

Βραβείο φάγαμε την τούρτα μαζί στον Defiance. Μοτορτζή μου κάμνεις δίαιτα τι να σου κάμω. Και επιπλέον δεν αποκαλύπτεις το ΔΩΡΟ.

Αυτά. Τέσσερα είναι αρκετά.

Τώρα εφτά πράγματα που δεν ξέρετε για μένα.

1. Έχω συμμετάσχει σε παρέλαση, μερικώς! Όχι δεν ήμουν σημαιοφόρος στην παρέλαση των Στρουμφ. Στην πρώτη γυμνασίου, υπήρχαν και πιο κοντοί από μένα, η καθηγήτρια δέχθηκε να με αφήσει να παρελάσω. Στις πρώτες τρεις πρόβες βαρέθηκα και εγκατέλειψα για να τρέχω τα διαλλείματα πίσω από το Δημήτρη ή μήπως ήταν ο Γιώργος, σίγουρα δεν ήταν ο Αντρέας, whatever εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν απλά και αγνά, αντί να προχωρώ με βήμα εν δυο, εν δυο.

2. Το αυτοκίνητό μου μιλά γερμανικά. Κάτι πείραξα στα settings και μου το γύρισε στα γερμανικά. Θέλω να ελπίζω ότι το μήνυμα που βλέπω τις τελευταίες μέρες είναι για να μου πει πόσο με αγαπά και πόσο καλή οδηγό με βρίσκει και όχι ότι θέλει λάδια, ξύδια δεν ξέρω και εγώ τι.

3. Είδα τον τυφώνα Ρίτα που κοντά. Βασικά και να ήθελα να τον δω από μακριά δεν μπορούσα γιατί αποκλειστήκαμε με τον Μοτορτζή στα κούκουφα της Κούβας. Τρεις ώρες χωματόδρομο για να φτάσουμε και δεν μπορούσαμε να τηλεφωνήσουμε Κύπρο, να διαβεβαιώσουμε τους γονείς ότι ήμασταν καλά, γιατί ήταν κάτω ο τηλέγραφος. Τηλέφωνα; Τα ποια; Τέσπα, θεϊκή η Μαρία Λαγκόρντα, έκαμε καταδύσεις ο Μοτορτζής αλλά να μας πάρει και να μας σηκώσει ο αέρας. Τέτοια βροχή δεν έχω ξαναδεί. Για κάποιο διεστραμμένο λόγο τα κουνούπια επιβιώνουν των τυφώνων.

4. Όταν παντρεύτηκα ήμουν διπλή, εν ολίγοις γκαστρωμένη. Προγραμματίζαμε το γάμο δύο χρόνια πριν και δεν αντέξαμε δύο μήνες. Μετά λόγω επιπλοκών ακυρώσαμε το ταξίδι του μέλιτος. Η κόρη Α κρεμόταν από μια κλωστή. Τα κατάφερε, το παιδί μου είναι μαχητής. Και όταν την κράτησα στα χέρια μου, ένιωσα ότι κρατούσα τον κόσμο όλο. Κόρη Β αν θα διαβάζεις αυτό το blog σε καμιά δεκαριά χρόνια μην ζηλέψεις. Και η δική σου γέννηση ήταν ξεχωριστή.

5. Είμαι πολύ λιτοδίαιτη και εγκρατής. Στα δύο λίτρα παγωτό σταματώ.

6. Είδα όνειρο την Αχάπαρη. Ήταν μαυρομάλλα, χαμογελαστή, φορούσε ένα λουλουδάτο φόρεμα sixties και ήρθε με τον Λάρκο Λάρκου της Ομόνοιας να πάμε για καφέ.

7. Μου αρέσει το σεξ στην ύπαιθρο.

Το τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους. Να σηκώσουν το χέρι ψηλά όσοι το έχουν ξανακούσει.

Δώρο μου

Θα σπάσω από το κακό μου. Ο Μοτορτζής μου είπε ότι μου αγόρασε ένα δώρο. Αλλά δεν είναι έτοιμο ακόμη. Και δεν μου λέει τι είναι. Ξέρει ότι η αναμονή είναι το χειρότερό μου και δεν μου λέει.

Τι προσπάθησα να τον καλοπιάσω, τι του το φέρνω από εδώ, το παίρνω από εκεί. Τίποτα βράχος. Ενώ άλλες φορές σπάει με την πρώτη, τώρα τίποτα. Αφήνω νύξεις, ρωτώ τυχαία, εκβιάζω. Τζίφος.

Τι δεν είναι έτοιμο ακόμα; Το iphone δεν είναι αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μου πάρει iphone, πρόσφατα αγόρασα το HTC και είμαι ευχαριστημένη μαζί του. Παιδάκι δεν είναι, γιατί τότε θα έλεγα εγώ ότι δεν είναι έτοιμο ακόμη. Ναι ρε, ποιο είναι το πρόβλημα; Θέλω και τρίτο... Δεν μπορεί να είναι κάτι σε συσκευή, εκτός αν είναι το Kindle Fire. Ρούχα, παπούτσια, αρώματα αποκλείεται. Βιβλία no way. Βιβλιοθήκη ίσως; Όχι από αυτή πήραμε πρόσφατα.

Ποδήλατο έχω πει ότι χρειάζομαι, αλλά γιατί να μην είναι έτοιμο; Κομμάτι κομμάτι θα το φέρει και το συναρμολογεί; Ξέρω ότι θέλει να αλλάξει μηχανή. Λες να πάρει καινούρια και να μου δώσει την παλιά του; Αφού δεν φτάνουν τα πόδια μου στη γη να την οδηγώ.

Κανονικά θα έπρεπε να προβληματίζομαι που βρήκε τόσες αντοχές και δεν ομολογεί, αντί να με απασχολεί το δώρο. Θα βάλω μπρος τα μεγάλα μέσα. Στο σεξ πάνω. Αν αντέξει και εδώ, έχω μεγάλο πρόβλημα. Θα τον στείλω στη CIA να γίνει κατάσκοπος. Θα μεταναστεύσουμε οικογενειακώς Αμερική. Θα κάνουμε βόλτα στα πάρκα και θα ψηφίζουμε Δημοκρατικούς. Τα Σαββατοκυρίακα θα έρχεται η Πρασινάδα για καφέ. Έχω λαλήσει. Θέλω να μάθω τι είναι το δώρο μου.

100 στο 3 κόκκινο

Η είδηση των ημερών δεν είναι ούτε τα πορίσματα, ούτε οι αγανακτισμένοι, ούτε ο πρόεδρος, ούτε το φυσικό αέριο.

Η κυβέρνηση, κάνοντας στροφή 180 μοιρών αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία καζίνο. Μην βιαστείτε να σχολιάσετε χαρά στο πράμα, κάθε γειτονιά έχει το μπούκικο και το online καζίνο της. Εδώ μιλούμε για πραγματικό καζίνο. Με πράσινη τσόχα, ρουλέτα και κόκκινα χαλιά. Να φορείς τα καλά σου και να πηγαίνεις.

Γουστάρω αυτή την αλλαγή, γιατί δείχνει την ωμή πραγματικότητα. Στο βωμό του χρήματος θυσιάζονται αρχές, ιδεολογίες τα πάντα. Χρειαζόμαστε χρήματα και θα τα έχουμε. Δεν ευνοούσαν τη δημιουργία καζίνο, τώρα είναι απαραίτητα.

Το αξιοσημείωτο, όμως είναι η χρονική στιγμή που αποφασίστηκε τέτοιο πράγμα. Μετά την έκρηξη στο Μαρί και με τη δημοτικότητα του προέδρου να έχει πιάσει πιο πάτο και από τον πάτο. Τόσα χρόνια το κυβερνών κόμμα άκουγε καζίνο και έβγαζε σπυράκια. Τι ότι θα χαλούσε ο κοινωνικός ιστός της Κύπρου, τι ότι θα καταστρέφονταν οικογένειες ακούγαμε. Λες και τώρα δεν υπάρχουν διαζύγια, δεν χάνονται εκατομμύρια στον τζόγο και τα στοιχήματα, δεν έχουν φαλιρίσει άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να κουμαντάρουν το πάθος τους.

Ως διά μαγείας άλλαξαν γνώμη και είδαν την αλήθεια κατάματα. Αντί να τα παίρνουν οι παράνομοι, ας δημιουργηθούν καλύτερα νόμιμα καζίνο. Που και θα φορολογούνται, και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα φέρουν και τουρισμό. Επιπλέον, όλοι όσοι παίζουν στα κατεχόμενα θα ενισχύουν την κυπριακή δημοκρατία και όχι το ψευδοκράτος.

Το δεύτερο ζήτημα για τη χρονική στιγμή που αποφασίζεται, σκέφτομαι μήπως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αντώνης Φανιέρος είναι στη φυλακή; Εύκολο να το παίζουμε νταήδες, αλλά με τους πραγματικούς νταήδες δεν τα βάζουμε. Ενώ, τώρα με τον Μάστρε Αντώνιο στη φυλακή, ανοίγει ο δρόμος για τα καζίνο. Ποιος θα πηγαίνει στις λέσχες του, όταν θα έχει τη δυνατότητα της γκλαμουριάς ενός καζίνο; Θα δεχόταν να περάσει τέτοια απόφαση; Όχι. Θα έκανε τα πάντα για να μην περάσει, από απειλές και εκβιασμούς μέχρι φόνους. Ενώ τώρα εκεί που είναι περιορίστηκε η δύναμή του. Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι μόνο για τους λεβέντες.

Brothers and sisters

Βλέποντας τη σειρά Brothers and Sisiters, επιβεβαίωσα κάτι που το νιώθω εδώ και καιρό. Η πιο καθοριστική σχέση στη ζωή μας είναι με τα αδέρφια μας. Είτε για κακό είτε για καλό. Οι πραγματικοί μας φίλοι έρχονται αργότερα στη ζωή μας, το ίδιο και ο σύντροφός μας. Ο ρόλος των γονιών είναι περίεργος και μπορεί να φύγουν νωρίς. Αλλά τα αδέρφια μας είναι οι συνοδοιπόροι μας.

Μοιραζόμαστε γονίδια (για απορίες αποτίνεστε στην Πρασινάδα), εμπειρίες, συγγενείς, καυγάδες, αγάπες, ενίοτε και μίση. Και η σχέση με τα αδέρφια μας είναι καθοριστική. Η αδερφική δυναμική που αναπτύσσεται μέσα στις οικογένειες έχει τεράστια σημασία. Έρευνες λένε για παράδειγμα ότι τα μεγαλύτερα παιδιά μαθαίνουν πιο εύκολα να αναλαμβάνουν ευθύνες. Τα μεσαία μπορεί να είναι πιο διπλωμάτες σε σύγκριση με τα κυρίαρχα μεγαλύτερα τους. Επίσης τα μικρότερα αδέρφια αποφεύγουν ενδεχομένως λιγότερο τον κίνδυνο.

Οι ειδικοί αναζητούν τις ρίζες της αδερφικής αντιπαράθεσης. Πιστεύω δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος από καταβολής του κόσμου που να μην έχει πλακωθεί με τα αδέρφια του. Μάλιστα έρευνες δείχνουν ότι τα νεαρά αδέρφια τσακώνονται περίπου κάθε 17 λεπτά. Σήμερα το πρωί, έπαιξα τον ΟΗΕ για το ποδήλατό τους. Έχουν ακριβώς τα ίδια ποδήλατα και πλακώθηκαν για ένα από αυτά. Για μια πέτρα, για μια κούκλα, για ένα αυτοκίνητο, για ένα παντελόνι, για ένα βρακί. Έχουν τα ίδια πράγματα και πάλι καταφέρνουν να μαλώσουν.

Ο σκληρός και άγριος κόσμος των αδερφικών σχέσεων θεωρείται πλέον ως καθοριστικός παράγοντας για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Παλαιότερες έρευνες εστιάζαν στους γονείς, το DNA, και τα οικονομικοινωνικά δεδομένα. Δεν είναι μόνο αυτά.

Αν κρίνω από τον εαυτό μου η σχέση με την αδερφή μου είναι πολύπλοκη. Θα πω η σχέση με τις αδελφές μου γιατί αδελφή θεωρώ και την ξαδέλφη. Βαθιά και πραγματική αγάπη; Μπόλικη. Συμπαράσταση; Με το τσουβάλι. Κατανόηση; Να φαν και οι κότες (που λέει ο λόγος). Και όμως υπάρχουν στιγμές, που θέλω να τις πλακώσω και τις δυο στο ξύλο, ή να τις ρίξω κάτω από το δέντρο, όπως κάναμε μικρές. Φλαπ. Αλλά την ίδια στιγμή, ξέρω ότι θα είναι εκεί για μένα. Θα με ακούσουν και ας μην με κατανοούν. Με αγκαλιάζουν και όταν διαφωνούν μαζί μου. Το ίδιο κάνω και εγώ για αυτές.

Η σχέση με τα αδέρφια μας είναι όπως ένα ταξίδι στη ζούγκλα. Μπορεί να σε φάει το λιοντάρι, αλλά μπορεί να μεγαλώσεις όμορφα ανάμεσα στους λύκους όπως ο Μόγλης.

F1

Είσαι νηπιαγωγείο και ζητάς από τη μαμά σου, να σου φτιάξει τη ζωγραφιά για να είναι ωραία. Δεν σε αγνοεί και να σε στείλει να τα κάνεις μόνος σου, σου γεμίζει το χαρτί σχέδια.

Είσαι σχολείο δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα στα μαθηματικά, ο δάσκαλος αντί να σου δείξει πώς να οδηγηθείς στη λύση, σου βρίσκει τη λύση.

Είσαι έφηβος θέλεις να ξεσπάσεις, να τα σπάσεις και αντί να αμφισβητείς τους πάντες και τα πάντα συμβιβάζεσαι με τον πατέρα σου που σου αγοράζει το τελευταίο κινητό ή μηχανή.

Είσαι φοιτητής αντί να μάθεις να μαγειρεύεις, καταφεύγεις στα έτοιμα, στον Πακιστανό της γωνιάς για κεμπάμπ ή ακόμα χειρότερα σου στέλνει η μανούλα σου ταπεράκια από το πατρικό.

Πρέπει να παραδώσεις ένα πρότζεκτ και αντί να λιώσεις στις βιβλιοθήκες έχεις πονέσει τα δάκτυλα από το copy paste.

Σε έχει παραιτήσει ο «έρωτας» της ζωής σου και αντί να τρέξεις να ξηγηθείς μαζί του, κλαις στην αγκαλιά της μάνας σου, που σε παρηγορεί ότι φταίει ο άλλος.

Υπάρχουν ζητήμτα στη δουλειά, αλλά αντί να προτείνεις λύσεις, περιμένεις να ακούσεις τι θα πουν οι άλλοι για να συμφωνήσεις. Αν δημιουργηθούν προβλήματα, πάντα υπάρχουν άλλοι για να επιρρίψεις ευθύνες.

Θέλει βοήθεια το παιδί σου και το παραπέμπεις στον άλλο γονιό. Δεν κάθεσαι να το ακούσεις και να το συμβουλεύσεις.

Τα προβλήματα στο γάμο σου πολλαπλασιάζονται. Εσύ θεωρείς πως όλα είναι μέλι γάλα και πως έτσι είναι οι σχέσεις. Τρεις μήνες χωρίς να έχετε ακουμπήσει ο ένας τον άλλο, οι μόνες κουβέντες που ανταλλάζετε είναι για το πρόγραμμα του σπιτιού και πότε θα πάει το αυτοκίνητο για σέρβις. Δεν κάνεις κάτι για να διορθωθεί η κατάσταση. Στο κάτω κάτω υπάρχουν και οι σύμβουλοι γάμου.

Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και αντί να παρθούν λύσεις περιμένουμε να μας σώσει το φυσικό αέριο.

Είσαι ο πρόεδρος της χώρας η κατάσταση είναι σκατά. Δεν προτείνεις λύσεις, απλά επιρρίπτεις ευθύνες σε όλους εκτός από εσένα και χτυπάς το χέρι σου στο τραπέζι λέγοντας ότι δεν παραιτείσαι.

Ο από μηχανής θεός. Καθόλου τυχαίο που γεννήθηκε από το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Δική μας πατέντα. Έρχεται τσουπ, για να μας βγάλει από τα σκατά που εμείς κάναμε. F1, το μαγικό κουμπί πάνω στο πληκτρολόγιο. Κρίμα που δεν υπάρχει και στην πραγματική ζωή. F1.

Baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaad news

Ντίαρ αναγνώστερ (respect Post). Δεν θέλω να σε δυσαρεστήσω αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κάνε την καρδιά σου πέτρα, σφίξε τα δόντια, πάρε κουράγιο και μην κλαις. Τα νέα δεν είναι καλά. Μα καθόλου καλά. Μακάρι να το έλεγα εγώ. Αλλά το λέει και η επιστήμη.

Μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για καρκίνο του φάρυγγα στους άνδρες λόγω στοματικού σεξ, από ότι λόγω του καπνίσματος εκτιμά τώρα νέα αμερικανική μελέτη. Οι ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο εξέτασαν δείγματα 271 καρκινικών όγκων που συνέλεξαν μέσα σε διάστημα 20 ετών. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι περιπτώσεις καρκίνου που οφείλονταν στον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) εκτινάσσονταν στο 72%.

Όπως προβλέπουν οι επιστήμονες με σχετική τους δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο Journal of Clinical Oncology, μέχρι το 2020 οι καρκινικοί όγκοι που σχετίζονται με τον σεξουαλικώς μεταδιδόμενο ιό, οι οποίοι φάνηκε ότι εμφανίζονται συχνότερα στους άνδρες, θα εμφανίζονται συχνότερα και από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, που επίσης οφείλεται στον HPV.

Είναι τρομερό. Στο δίλλημα τσιγάρο ή γλυφομούνι να νικά η νικοτίνη. Ίντα τζαιρούς εφτάσαμε... Να θέλει να ευχαριστηθεί το πλάσμα και να σκέφτεται ότι μπορεί να προκαλέσει κακό στον σύντροφό του.

Υγ. Ανάλογη εικόνα, χωρίς να αποτρέψω ενδεχόμενο να ξιπαστεί ο μάστρος της Αχάπαρης δεν βρήκα.

Σύνδρομα

Είμαι στη φάση που περνούν αρκετοί γονείς. Μήπως οι κόρες έχουν κάποιο σύνδρομο; Εντάξει, δεν ακούγεται και πολύ καλό έτσι όπως το λέω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω σε site για παιδιά, να ξεφυλλίσω περιοδικό και να μην πέσω σε ένα κατεβατό σύνδρομα. Σύνδρομο υπερκινητικότητας, ελλειμματικής προσοχής, διαταραχή προσοχής, δυσλεξία, δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει.

Οι μισοί και βάλε από τους γονείς που ξέρω, έχουν περάσει την πόρτα του ψυχολόγου και του ειδικού. Ο γιος μου δεν καθόταν ήσυχος στην τάξη, η κόρη μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε κάτι, έχω ανησυχίες, έχω έννοιες.

Από τέτοια μπορώ να γράψω βιβλίο. Βεβαίως κάτι τέτοια λέω, υποστηρίζει ο Def και για αυτό δυσκολεύομαι μετά να βρω babysitter. Αλλά τι μαλακίες θα λέω τώρα; Δεν θα τις έλεγα άτακτες. Είναι ανεξάρτητες, πεισματάρες με πολλή δόση φαντασίας και ακατάσχετη όρεξη για παιχνίδι. Δεν κάθονται λεπτό, είναι μέσα στον ενθουσιασμό, συνεχώς τρέχουν για να προλάβουν, να παίξουν με όλα τα παιχνίδια.

Δεν αντέχουν να δουν DVD περισσότερο από 10 λεπτά. Θα εγκαταλείψουν την τηλεόραση ανοιχτή και θα βγουν έξω στην αυλή να αλωνίζουν, να σκαρφαλώνουν, να κάνουν ποδήλατο.

Στο σχολείο είναι σχετικά καλές. Που και που δεν λείπουν οι παρατηρήσεις για τη μεγάλη ότι αφήνει σύξυλη τη δασκάλα που κάνει μάθημα, για να πιάσει κουβέντα με τις φίλες της ή να πάει να παίξει. Γιατί αγάπη μου δεν έκατσες στο μάθημά σου; τη ρωτώ. Βαρέθηκα, είναι η συνηθισμένη της απάντηση.

Τώρα τι να της πω. Την καταλαβαίνω απόλυτα. Πήγα πανεπιστήμιο για να καταφέρω να βγάλω ολόκληρο μάθημα χωρίς να σηκωθώ από την καρέκλα μου, χωρίς να γράψω σημειώματα στις διπλανές, να πειράξω αυτούς που κάθονταν πίσω. Και πολύ μουρμούρα. Πουρ πουρ πουρ πουρ. Στο γυμνάσιο στο μέσο της χρονιάς μας χώριζαν από τη διπλανή, επειδή δεν σταματούσαμε να μιλούσαμε. Μήπως είχαμε κάποιο σύνδρομο;

Οι δικές μας ήταν, βέβαια άλλες εποχές. Σήμερα δεν δικαιολογείται ένας γονιός να μην προσέχει κάποια πράγματα που δεν είναι σωστά στη συμπεριφορά του παιδιού τους.

Αλλά μήπως το παρακάνουμε; Είναι δυνατόν τόσα παιδιά να πάσχουν από διάφορα σύνδρομα; Και άντε αν είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα καλό δάσκαλο για παράδειγμα να το καταλάβω. Το γεγονός ότι κυκλοφορούν ψυχοφάρμακα για μωρά; Το γεγονός ότι τόσα πολλά μωρά πίνουν φάρμακα;

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είναι και η εύκολη λύση. Αντί να διαλύεσαι κυνηγώντας ένα ζωηρό μωρό, του δίνεις για παράδειγμα Ritalin, που είναι ένα φάρμακο υποτίθεται για υπερκινητικά παιδιά και το έλυσες το πρόβλημα. Για το συγκεκριμένο μπορώ να γράψω ολόκληρη διάλεξη.

Τέσπα. Προβληματίζομαι. Γιατί όσο και να λέω ότι πρέπει να είμαι cool, να μην φτάνω στο σημείο να παραείμαι cool και να μην βλέπω τις αλήθειες που είναι μπροστά μου.

Καιρός

Όσο μεγαλώνω, μου φαίνεται γίνομαι ολοένα και πιο σοφή. Εντάξει, το παραλέω, ίσως να μαθαίνω λίγο περισσότερα πράγματα. Και ένα από αυτά, είναι να μην τα βάζω με το χρόνο. Έχω καταλάβει πως είναι φορές που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε να επιβραδύνω, ούτε να επιταχύνω καταστάσεις.

Δεν έγινα υπομονετική, το αντίθετο μάλιστα.

Κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, κάποιοι άνθρωποι θέλουν τον καιρό τους.Καιρός φέρνει τα λάχανα καρός τα παραπούλια, λέει η παροιμία. Ό,τι και να κάνω αν δεν έρθει η ώρα τους τίποτα δεν γίνεται. Δεν είναι εύκολη η παραδοχή. Ώρες ώρες μοιάζει με ήττα. Και η ήττα δεν καταπίνεται με τίποτα.

Λέμε ότι τα πάντα συμβαίνουν για ένα σκοπό. Ίσως να είναι έτσι. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν το συνειδητοποιούμε την ώρα που γίνεται. Είναι η σοφία, η γνώση, που έρχεται εκ των υστέρων. Που γλυκαίνει ο πόνος και που είμαστε τυχεροί αν μάθαμε κάτι από την ιστορία που ζήσαμε.

Υπάρχει για κάθε τι, και καιρός για κάθε πράγμα κάτω από τον ουρανό.
καιρός να γεννιέται κανείς, και καιρός να πεθαίνει
καιρός να φυτεύει, και καιρός να ξεριζώνει το φυτεμένο•
καιρός να φονεύει, και καιρός να γιατρεύει
καιρός να καταστρέφει, και καιρός να οικοδομεί
καιρός να κλαίει, και καιρός να γελάει
καιρός να πενθεί, και καιρός να χορεύει
καιρός να διασκορπίζει πέτρες, και καιρός να μαζεύει πέτρες
καιρός να αγκαλιάζει, και καιρός να απομακρύνεται από τον εναγκαλισμό
καιρός να αποκτήσει, και καιρός να χάσει
καιρός να φυλάττει, και καιρός να απορρίπτει
καιρός να σχίζει, και καιρός να ράβει
καιρός να τηρεί σιγή, και καιρός να μιλάει
καιρός να αγαπήσει, και καιρός να μισήσει
καιρός πολέμου, και καιρός ειρήνης

(Εκκλησιαστής 3, 1-8)



Υγ. Θέλω πολλά να πάω σε συναυλία των Coldplay. 24 Οκτωβρίου κυκλοφορεί το νέο τους cd. Έχω το Paradise, όσοι θέλουν να τους το στείλω. (το έχω ξαναβάλει το τραγούδι ή μου φαίνεται;)