Όπως κάθε σπίτι με μωρά που σέβεται τον εαυτό του αποκτήσαμε και εμείς CD με τα Ζουζούνια. Για όσους δεν γνωρίζουν τα Ζουζούνια είναι ένα μάτσο παιδιά που τραγουδούν, κρατώντας ψεύτικα όργανα και κοιτώντας το φακό με νάζι τάχα μου. Δεν τα κάμνω ιδιαίτερα χάζι. Το δε ρεπερτόριο τους ποικίλει. Από τη μια τραγουδούν Μια ωραία πεταλούδα και από την άλλη Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε. Όλα τα αλέθει ο καλός ο μύλος ένα πράμα. Δεν υπάρχει παιδάκι που να μην τα ξέρει. Πάρτε μια ιδέα...
Πέρσι ή πρόπερσι αν θυμάμαι καλά, το χριστουγεννιάτικο CD τους (σιγά που θα τους ξέφευγε ο Ρούντολφ και ο Άη Βασίλης) ήταν μέσα στα δέκα πρώτα. Και κυρίως δεν υπάρχει κοριτσάκι που να μην μιμείται τις κινήσεις τους. Αποκτήσαμε, λοιπόν, το CD με βαριά καρδιά και της πήρα αυτό με τα παιδικά τα τραγούδια. Όχι, δεν γουστάρω να ακούω την κόρη να τραγουδά Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια.
Τα παιδιά γενικώς κολλούν εύκολα. Αν τους αρέσει ένα καρτούν θα θέλουν να το βλέπουν συνέχεια. Αν είναι τραγούδι θα σπάσει το CD από το replay. Αν είναι παραμύθι, θα βγάλει η γλώσσα σου μαλλιά από το πες πες. Ήταν αναμενόμενο ότι τα Ζουζούνια θα γίνονταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου. Άντε όταν κόλλησε με το Mamma Mia, οι ABBA μου αρέσουν. Μπορούσα να ακούσω 15 φορές το Honey Honey και άλλες τόσες το Dancing Queen. Πόσες όμως φορές να ακούσω την Ωραία Πεταλούδα προτού λαλήσω; Πόσες φορές να τραγουδήσω μαζί της το Κουνούσε την ουρά;
Έρχεται κάποια στιγμή που ακούς το Αχ Κουνελάκι και σκέφτεσαι τι ωραίο στιφάδο που θα γινόταν. Τα Παπάκια άνετα θα τα έβαζες στο φούρνο με πατάτες και τις 9 Μελισσούλες απλά θα έκλεινες την κερήθρα τους και να τις αφήσεις να ψοφήσουν.
Έχω ελπίδες. Μου είπαν ότι στον καιρό πορώνεσαι τόσο πολύ που δεν σε νοιάζει. Κάποιοι γνωστοί μου πήγαν Λεμεσό πρόσφατα, χωρίς τα παιδιά τους. Όταν έφτασαν, κατάλαβαν ότι άκουγαν τους Mazoo and the Zoo (άλλη πονεμένη ιστορία, θα γράψω και για αυτούς post κάποτε) για δεύτερη φορά μάλιστα. Τόσο αποκτηνώθηκαν που τους πήρε σχεδόν μια ώρα να καταλάβουν τι άκουγαν.
Επομένως περιμένω απλά να της περάσει. Και εύχομαι το επόμενο κόλλημα να μην είναι τόσο επώδυνο για μένα. Φαίνεται πάντως να της αρέσει ο Tiesto. Χμμμ, είναι καιρός μου φαίνεται να την πάρω στο Ministry of Sound.
Friday, 29 January 2010
Wednesday, 27 January 2010
Μάντεψε πόσο σ αγαπώ
Το Μικρό Καστανό Λαγουδακι, πηγαίνοντας για να κοιμηθεί, έπιασε τα μακριά αυτιά του Μεγάλου Καστανού Λαγού. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι ο Μεγάλος Καστανός Λαγός άκουγε.
"Μάντεψε πόσο σ αγαπώ!" είπε. "Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Τόσο πολύ!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε. Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια. "Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!" είπε.
Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Κι εγώ σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα.
Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι είχε μια καλή ιδέα. Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου. "Σ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!" είπε. "Κι εγώ σ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πάνω από το κεφάλι του.
"Σ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδηξω!" είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πηδώντας πάνω κάτω. "Αλλά εγώ σ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδηξω!" χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου. Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Αχ να πηδούσα κι Εγώ τόσο ψηλά!
"Σ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!", φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.
Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό λαγουδακι. Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό. "Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!", είπε και τα μάτια του έκλεισαν.
" Ω αυτό είναι πολύ μακριά!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Είναι πολύ μακριά". Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι στο κρεβάτι του. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο. Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:
"Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!".
"Μάντεψε πόσο σ αγαπώ!" είπε. "Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Τόσο πολύ!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε. Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια. "Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!" είπε.
Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!" είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Κι εγώ σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα.
Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι είχε μια καλή ιδέα. Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου. "Σ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!" είπε. "Κι εγώ σ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πάνω από το κεφάλι του.
"Σ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδηξω!" είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδακι πηδώντας πάνω κάτω. "Αλλά εγώ σ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδηξω!" χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου. Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. Αχ να πηδούσα κι Εγώ τόσο ψηλά!
"Σ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!", φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι. "Σ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.
Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό λαγουδακι. Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό. "Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!", είπε και τα μάτια του έκλεισαν.
" Ω αυτό είναι πολύ μακριά!", είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. "Είναι πολύ μακριά". Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι στο κρεβάτι του. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο. Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:
"Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!".
Tuesday, 26 January 2010
Οι φυλές των γονιών
Κάθε πρωί που παίρνω την κόρη Α νηπιαγωγείο, όταν δεν είμαι με την ψυχή στο στόμα να προλάβω να πάω δουλειά, μου αρέσει να παρατηρώ τους άλλους γονείς που ξεπροβοδίζουν τα βλαστάρια τους στο σχολείο. Σιγά σιγά τους έχω κατατάξει σε διάφορες κατηγορίες. Είναι οι φυλές των γονιών. Έχουμε και λέμε.
1. Γονείς στην πρίζα
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι γονείς που συνεχώς ανησυχούν για τα παιδιά τους. Γονείς που πάνε στη δουλειά τους με το ίδιο αυτοκίνητο και που κατεβαίνουν και οι δυο στο νηπιαγωγείο. Κρατούν το παιδί, το παίρνουν μέχρι την τάξη, κοιτάζουν με ερευνητικό ύφος τα άλλα παιδιά (μπας και κρύβεται κανένα που θέλει να βλάψει το βλαστάρι τους) εξηγούν στη δασκάλα τα ίδια και τα ίδια και της λένε τι πρέπει να προσέχει.
2. Μάνα με οικιακή βοηθό
Σε αυτή την κατηγορία ευτυχώς δεν έχω εντοπίσει πολλούς. Στο αυτοκίνητο έχουν την οικιακή βοηθό, όταν φτάσουν στο σχολείο αυτή κατεβάζει το μωρό. Η μάνα παραμένει στο αυτοκίνητο και περιμένει. Η οικιακή βοηθός κουβαλεί τη σχολική τσάντα, προφανώς αυτή ξέρει και το περιεχόμενό της και αφήνει το μωρό στα χέρια της δασκάλας. Απορία, τη νύκτα όταν το παιδί κλαίει, πάλι στέλνει την οικιακή βοηθό να το καθησυχάσει;
3. Ντυμένη στην εντέλεια
Είναι η γυναίκα που ξυπνά τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα για να προλάβει να ντυθεί και να μακιγιαριστεί στην τρίχα. Συνήθως η κόρη της είναι ντυμένη αναλόγως. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, όλα στην εντέλεια. Που την βρίσκουν τόση όρεξη, απορώ. Και πως καταφέρνουν τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο επίσης. Κάθε πρωί, εγώ παρακαλώ την κόρη Α να της κάμω κοτσιδάκια. Καταλήγουμε να της βάλω τσιμπιδάκια, τα οποία μέχρι την πρώτη στροφή αφαιρεί, μετά ανακατεύει τα μαλλιά της και έτσι φτάνω στο σχολείο έχοντας ένα μωρό που θυμίζει την Πελλομαλού.
4. Γονείς εργαζόμενοι
Αυτοί είναι η πλειοψηφία των γονιών. Φτάνουν στο σχολείο τρέχοντας, το βλέπεις στο μάτι τους ότι έχουν αργήσει. Το παιδί συνήθως κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να κάνει την αργοπορία ακόμη μεγαλύτερη. Κλαίει, αρνείται να κατεβεί από το αυτοκίνητο, αντί να πάει στην τάξη του, τρέχει στην αυλή. Οι γονείς τα τραβολογούν προσπαθώντας να τα πείσουν να συνεργαστούν. Να ακούς τη δασκάλα σου, να είσαι φρόνιμο, να φας το πρωινό σου, να μην τσακώνεσαι με τα άλλα τα παιδιά, να μην βγάζεις τη ζακέτα σου, να πας στην τουαλέτα για κακκά πισσιά. Να, να, να. Πολλά να, που μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο.
5. Μάνα χωρίς δουλειά
Εδώ παίζονται δύο ενδεχόμενα. Είτε η μάνα δεν δουλεύει για να έχει περισσότερο χρόνο με τα μωρά, είτε απλά δεν έχει ανάγκη να δουλεύει. Έρχονται σχολείο συνήθως με τις φόρμες και τα αθλητικά και ο επόμενος σταθμός είναι το γυμναστήριο. Δεν είναι πανικοβλημένες, δεν κοιτάζουν το κινητό τους κάθε 3 λεπτά, δεν βιάζονται και δεν αγχώνονται. Χαλαραααααα.
6. Πατέρες
Υπάρχουν και παιδιά που τα κάνουν delivery οι πατεράδες τους. Εντελώς άλλη φυλή από τις μανάδες. Δεν μιλούν πολύ, δεν δίνουν συμβουλές στα τέκνα τους, δεν κάνουν ερωτήσεις στις δασκάλες, δεν συνομιλούν με τους άλλους γονείς. Κρατούν τα παιδιά από το χέρι, συνήθως τα παιδιά είναι φρόνιμα, τα αφήνουν στην πόρτα της τάξης τους και αποχωρούν.
1. Γονείς στην πρίζα
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι γονείς που συνεχώς ανησυχούν για τα παιδιά τους. Γονείς που πάνε στη δουλειά τους με το ίδιο αυτοκίνητο και που κατεβαίνουν και οι δυο στο νηπιαγωγείο. Κρατούν το παιδί, το παίρνουν μέχρι την τάξη, κοιτάζουν με ερευνητικό ύφος τα άλλα παιδιά (μπας και κρύβεται κανένα που θέλει να βλάψει το βλαστάρι τους) εξηγούν στη δασκάλα τα ίδια και τα ίδια και της λένε τι πρέπει να προσέχει.
2. Μάνα με οικιακή βοηθό
Σε αυτή την κατηγορία ευτυχώς δεν έχω εντοπίσει πολλούς. Στο αυτοκίνητο έχουν την οικιακή βοηθό, όταν φτάσουν στο σχολείο αυτή κατεβάζει το μωρό. Η μάνα παραμένει στο αυτοκίνητο και περιμένει. Η οικιακή βοηθός κουβαλεί τη σχολική τσάντα, προφανώς αυτή ξέρει και το περιεχόμενό της και αφήνει το μωρό στα χέρια της δασκάλας. Απορία, τη νύκτα όταν το παιδί κλαίει, πάλι στέλνει την οικιακή βοηθό να το καθησυχάσει;
3. Ντυμένη στην εντέλεια
Είναι η γυναίκα που ξυπνά τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα για να προλάβει να ντυθεί και να μακιγιαριστεί στην τρίχα. Συνήθως η κόρη της είναι ντυμένη αναλόγως. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, όλα στην εντέλεια. Που την βρίσκουν τόση όρεξη, απορώ. Και πως καταφέρνουν τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο επίσης. Κάθε πρωί, εγώ παρακαλώ την κόρη Α να της κάμω κοτσιδάκια. Καταλήγουμε να της βάλω τσιμπιδάκια, τα οποία μέχρι την πρώτη στροφή αφαιρεί, μετά ανακατεύει τα μαλλιά της και έτσι φτάνω στο σχολείο έχοντας ένα μωρό που θυμίζει την Πελλομαλού.
4. Γονείς εργαζόμενοι
Αυτοί είναι η πλειοψηφία των γονιών. Φτάνουν στο σχολείο τρέχοντας, το βλέπεις στο μάτι τους ότι έχουν αργήσει. Το παιδί συνήθως κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να κάνει την αργοπορία ακόμη μεγαλύτερη. Κλαίει, αρνείται να κατεβεί από το αυτοκίνητο, αντί να πάει στην τάξη του, τρέχει στην αυλή. Οι γονείς τα τραβολογούν προσπαθώντας να τα πείσουν να συνεργαστούν. Να ακούς τη δασκάλα σου, να είσαι φρόνιμο, να φας το πρωινό σου, να μην τσακώνεσαι με τα άλλα τα παιδιά, να μην βγάζεις τη ζακέτα σου, να πας στην τουαλέτα για κακκά πισσιά. Να, να, να. Πολλά να, που μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο.
5. Μάνα χωρίς δουλειά
Εδώ παίζονται δύο ενδεχόμενα. Είτε η μάνα δεν δουλεύει για να έχει περισσότερο χρόνο με τα μωρά, είτε απλά δεν έχει ανάγκη να δουλεύει. Έρχονται σχολείο συνήθως με τις φόρμες και τα αθλητικά και ο επόμενος σταθμός είναι το γυμναστήριο. Δεν είναι πανικοβλημένες, δεν κοιτάζουν το κινητό τους κάθε 3 λεπτά, δεν βιάζονται και δεν αγχώνονται. Χαλαραααααα.
6. Πατέρες
Υπάρχουν και παιδιά που τα κάνουν delivery οι πατεράδες τους. Εντελώς άλλη φυλή από τις μανάδες. Δεν μιλούν πολύ, δεν δίνουν συμβουλές στα τέκνα τους, δεν κάνουν ερωτήσεις στις δασκάλες, δεν συνομιλούν με τους άλλους γονείς. Κρατούν τα παιδιά από το χέρι, συνήθως τα παιδιά είναι φρόνιμα, τα αφήνουν στην πόρτα της τάξης τους και αποχωρούν.
Monday, 25 January 2010
Η σούπα της αποτυχίας
Αν όλα πήγαιναν καλά, είχα σκοπό να ξεκινήσω το post λέγοντας πόσο περήφανη είμαι για μένα. Αλλά δεν πήγαν. Μας το έλεγαν οι καθηγητές όταν κάναμε αρχαία τραγωδία, μετά την έπαρση και την περηφάνια έρχεται η ταπείνωση. Δεν έμαθα καλά το μάθημα μου και την πλήρωσα.
Σάββατο νύχτα αποφάσισα να μαγειρέψω για να ευχαριστήσω τον πατέρα φαμίλια. Κάτι που ξέρω ότι του αρέσει.
Ανοίγω παρένθεση. Μόλις πρωτογνωριστήκαμε το να του μαγειρέψω σήμαινε ιαπωνική άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κινεζική κουζίνα. Κάτι ότι μου αρέσει, κάτι ότι έμαθα να μαγειρεύω όταν σπούδαζα Αγγλία με συγκάτοικους από Άνω Ανατολή, μου έμεινε το χούι. Κυπριακά φαγητά έμαθα μετά, καθότι ο πατέρας φαμίλιας όσον αφορά το φαί είναι πολύ παραδοσιακός. Σούσι, σετσουάν και τόφου μακριά. Σεφταλιές, τταβάς και κλέφτικο αγαπημένες συνήθειες.
Κλείνει η παρένθεση. Προμηθεύτηκα το πρώτο μου κκελούι και με περισσή χαρά το ανακοίνωσα. Δεν έχω πρόβλημα να φάω οτιδήποτε. Το οτιδήποτε σχετικό, δεν θα έτρωγα κατσαρίδες για παράδειγμα ή καρχαρία. Αλλά πατσά, κεφαλάκι κτλ κτλ κτλ, τα βάζω στο πιάτο μου.
Πήρα το κεφαλάκι φρέσκο φρέσκο, το έβαλα στην κατσαρόλα. Ένιωσα έτσι λίγο παράξενα, όταν με «κοίταζε» αλλά απώθησα το συναίσθημα. Για να μην τα πολυλογώ μια χαρά το έβρασα. (πόσο δύσκολο εξάλλου μπορεί να είναι να ψήσεις οτιδήποτε μέσα στη χύτρα του ατμού).
Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ώρα της σούπας. Έστυψα το λεμόνι, χτύπησα τα αυγά, και με πολλή προσοχή, έκαμα τις ετοιμασίες και πήγα να παντρέψω τα αυτά με τη σούπα. Μόλις τα έβαλα μέσα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αντί να μετατρέπεται σε μια ωραία σούπα, το αυγό άρχισε να βράζει να σηκώνεται ψηλά (δεν έχω ιδέα πως έγινε αυτό) και να κόβει. Μέσα σε 3 λεπτά είχα ρύζι βραστό στον πάτο της κατσαρόλας και αυγό βραστό στην επιφάνεια… Το λάθος ήταν ότι ξέχασα να σμίξω το λεμόνι με το αυτό. Το έστυψα μεν, αλλά το άφησα πάνω στον πάγκο.
Τελικά ο πατέρας φαμίλιας έφαγε μόνο το κκελούι. Μου είπε ότι χόρτασε, αν και πιστεύω ότι το είπε από ευγένεια και για να μην με στεναχωρήσει, γιατί είδε ότι μου στοίχησε η αποτυχία. Το αυγό με το ρύζι τα έφαγε ο σκύλος. Δεν μου έκανε κανένα παράπονο, θεωρώ ότι του άρεσε. Εγώ έμεινα με την αποτυχία.
Σάββατο νύχτα αποφάσισα να μαγειρέψω για να ευχαριστήσω τον πατέρα φαμίλια. Κάτι που ξέρω ότι του αρέσει.
Ανοίγω παρένθεση. Μόλις πρωτογνωριστήκαμε το να του μαγειρέψω σήμαινε ιαπωνική άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κινεζική κουζίνα. Κάτι ότι μου αρέσει, κάτι ότι έμαθα να μαγειρεύω όταν σπούδαζα Αγγλία με συγκάτοικους από Άνω Ανατολή, μου έμεινε το χούι. Κυπριακά φαγητά έμαθα μετά, καθότι ο πατέρας φαμίλιας όσον αφορά το φαί είναι πολύ παραδοσιακός. Σούσι, σετσουάν και τόφου μακριά. Σεφταλιές, τταβάς και κλέφτικο αγαπημένες συνήθειες.
Κλείνει η παρένθεση. Προμηθεύτηκα το πρώτο μου κκελούι και με περισσή χαρά το ανακοίνωσα. Δεν έχω πρόβλημα να φάω οτιδήποτε. Το οτιδήποτε σχετικό, δεν θα έτρωγα κατσαρίδες για παράδειγμα ή καρχαρία. Αλλά πατσά, κεφαλάκι κτλ κτλ κτλ, τα βάζω στο πιάτο μου.
Πήρα το κεφαλάκι φρέσκο φρέσκο, το έβαλα στην κατσαρόλα. Ένιωσα έτσι λίγο παράξενα, όταν με «κοίταζε» αλλά απώθησα το συναίσθημα. Για να μην τα πολυλογώ μια χαρά το έβρασα. (πόσο δύσκολο εξάλλου μπορεί να είναι να ψήσεις οτιδήποτε μέσα στη χύτρα του ατμού).
Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ώρα της σούπας. Έστυψα το λεμόνι, χτύπησα τα αυγά, και με πολλή προσοχή, έκαμα τις ετοιμασίες και πήγα να παντρέψω τα αυτά με τη σούπα. Μόλις τα έβαλα μέσα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αντί να μετατρέπεται σε μια ωραία σούπα, το αυγό άρχισε να βράζει να σηκώνεται ψηλά (δεν έχω ιδέα πως έγινε αυτό) και να κόβει. Μέσα σε 3 λεπτά είχα ρύζι βραστό στον πάτο της κατσαρόλας και αυγό βραστό στην επιφάνεια… Το λάθος ήταν ότι ξέχασα να σμίξω το λεμόνι με το αυτό. Το έστυψα μεν, αλλά το άφησα πάνω στον πάγκο.
Τελικά ο πατέρας φαμίλιας έφαγε μόνο το κκελούι. Μου είπε ότι χόρτασε, αν και πιστεύω ότι το είπε από ευγένεια και για να μην με στεναχωρήσει, γιατί είδε ότι μου στοίχησε η αποτυχία. Το αυγό με το ρύζι τα έφαγε ο σκύλος. Δεν μου έκανε κανένα παράπονο, θεωρώ ότι του άρεσε. Εγώ έμεινα με την αποτυχία.
Friday, 22 January 2010
Λούναπαρκ στους δρόμους
Να σηκώσει το χέρι του όποιος έχει ταλαιπωρηθεί λιγότερο από 10 φορές στη ζωή του εξαιτίας έργων στους δρόμους. Έλα να δω χέρια ψηλά… Μάλιστα ούτε και ένας.
Τώρα να σηκώσει το χέρι του όποιος πάει με την άνεση του στη δουλειά. Όποιος ξυπνά πίνει τον καφέ του, ακούει ραδιόφωνο, ρίχνει μια ματιά στο email του και χαλαρά, χωρίς να κοιτάζει την ώρα πάει στο μεροκάματο. Πάλι ούτε ένας.
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα, έντυσα, τάισα δύο παιδιά, μέσα στο άγχος να προλάβω. Και φυσικά δεν πρόλαβα, γιατί έπεσα σε έργα. Εδώ και μια βδομάδα κυριολεκτικά έκαμαν το δρόμο κεφαλοτύρι. Είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και η κόρη Α εκστασιάζεται γιατί από τα πολλά πάνω κάτω, νομίζει ότι είμαστε στο λούναπαρκ. Γιούπι, όπας φωνάζει σε κάθε λακκούβα. Και το ακούω συχνά αυτό το γιούπι…
Ε, σήμερα έφτασε η ώρα να διορθώσουν μερικές από τις τρύπες. Έκλεισαν το μοναδικό δρόμο που οδηγεί σε κύριο δρόμο βάζοντας την ταμπέλα ακριβώς εκεί που γίνονταν τα έργα. Καμία προειδοποίηση. Αποτέλεσμα να γίνεται το πήξιμο μέσα στους δρόμους, να βλέπεις αυτοκίνητα να βάζουν πισινή, να κάνουν u turn, οδηγούς χαμένους, γιατί δεν ήξεραν που να πάνε και ένας πανικός του άλλου κόσμου.
Εννοείται ότι παραλίγο να μαλλώσω και με ένα άλλο οδηγό, όταν σε ένα στενό δρόμο, αφού μου έκαμε σήμα με τα φώτα του, όρμισε πρώτος και μετά μου εφώναζε να βάλω πισινή να του κάμω χώρο. «Κυρία δεν είδες τα φώτα που σου τα έκαμα;» έμπηξε τη φωνή. «Ε, τα είδα, αλλά υπέθεσα πως μου τα έκανες για να προχωρήσω» του είπα. «Ε, όχι σου έκαμα σήμα να σταματήσεις» επέμενε.
Φάνηκα καλή και δεν έδωσα συνέχεια. Ίσως και να έχουν τα φώτα σημειολογική, την οποία δεν κατέχω. Επίσης, ήξερα ότι λίγο πιο κάτω, τον περίμενε το αδιέξοδο και η ταλαιπωρία από το κλείσιμο, σκέφτηκα ότι η εκδίκηση όντως τρώγεται κρύα και συνέχισα. Την κόρη Β την παρέδωσα με 15 λεπτά καθυστέρηση. Την κόρη Α με 25.
Απορίες που δεν πρόκειται να λυθούν ποτέ. Είναι τόσο δύσκολο τα έργα στους δρόμους να προγραμματίζονται και να γίνονται εντός λογικών πλαισίων; Χρειάζονται δηλαδή βδομάδες, αν όχι και μήνες για να επιδιορθωθεί οδόστρωμα μερικών μέτρων; Είναι τόσο δύσκολο να βάζουν ταμπέλες εγκαίρως και να προειδοποιούν τον κόσμο, ότι υπάρχουν δρόμοι κλειστοί; Και τέλος είναι τόσο δύσκολο να δίνουν εναλλακτικές στον κόσμο; Δεν έχουμε όλοι GPS και χάρτες.
Τώρα να σηκώσει το χέρι του όποιος πάει με την άνεση του στη δουλειά. Όποιος ξυπνά πίνει τον καφέ του, ακούει ραδιόφωνο, ρίχνει μια ματιά στο email του και χαλαρά, χωρίς να κοιτάζει την ώρα πάει στο μεροκάματο. Πάλι ούτε ένας.
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα, έντυσα, τάισα δύο παιδιά, μέσα στο άγχος να προλάβω. Και φυσικά δεν πρόλαβα, γιατί έπεσα σε έργα. Εδώ και μια βδομάδα κυριολεκτικά έκαμαν το δρόμο κεφαλοτύρι. Είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και η κόρη Α εκστασιάζεται γιατί από τα πολλά πάνω κάτω, νομίζει ότι είμαστε στο λούναπαρκ. Γιούπι, όπας φωνάζει σε κάθε λακκούβα. Και το ακούω συχνά αυτό το γιούπι…
Ε, σήμερα έφτασε η ώρα να διορθώσουν μερικές από τις τρύπες. Έκλεισαν το μοναδικό δρόμο που οδηγεί σε κύριο δρόμο βάζοντας την ταμπέλα ακριβώς εκεί που γίνονταν τα έργα. Καμία προειδοποίηση. Αποτέλεσμα να γίνεται το πήξιμο μέσα στους δρόμους, να βλέπεις αυτοκίνητα να βάζουν πισινή, να κάνουν u turn, οδηγούς χαμένους, γιατί δεν ήξεραν που να πάνε και ένας πανικός του άλλου κόσμου.
Εννοείται ότι παραλίγο να μαλλώσω και με ένα άλλο οδηγό, όταν σε ένα στενό δρόμο, αφού μου έκαμε σήμα με τα φώτα του, όρμισε πρώτος και μετά μου εφώναζε να βάλω πισινή να του κάμω χώρο. «Κυρία δεν είδες τα φώτα που σου τα έκαμα;» έμπηξε τη φωνή. «Ε, τα είδα, αλλά υπέθεσα πως μου τα έκανες για να προχωρήσω» του είπα. «Ε, όχι σου έκαμα σήμα να σταματήσεις» επέμενε.
Φάνηκα καλή και δεν έδωσα συνέχεια. Ίσως και να έχουν τα φώτα σημειολογική, την οποία δεν κατέχω. Επίσης, ήξερα ότι λίγο πιο κάτω, τον περίμενε το αδιέξοδο και η ταλαιπωρία από το κλείσιμο, σκέφτηκα ότι η εκδίκηση όντως τρώγεται κρύα και συνέχισα. Την κόρη Β την παρέδωσα με 15 λεπτά καθυστέρηση. Την κόρη Α με 25.
Απορίες που δεν πρόκειται να λυθούν ποτέ. Είναι τόσο δύσκολο τα έργα στους δρόμους να προγραμματίζονται και να γίνονται εντός λογικών πλαισίων; Χρειάζονται δηλαδή βδομάδες, αν όχι και μήνες για να επιδιορθωθεί οδόστρωμα μερικών μέτρων; Είναι τόσο δύσκολο να βάζουν ταμπέλες εγκαίρως και να προειδοποιούν τον κόσμο, ότι υπάρχουν δρόμοι κλειστοί; Και τέλος είναι τόσο δύσκολο να δίνουν εναλλακτικές στον κόσμο; Δεν έχουμε όλοι GPS και χάρτες.
Wednesday, 20 January 2010
Η παρατζελιά της μάνας
Από ν’ ακούει του γονιού παρά γωνιάς τζοιμάται λέει μια κυπριακή παροιμία. Απορία. Ισχύει αυτό ακόμη και όταν οι γονείς δίνουν αμφιλεγόμενες συμβουλές;
Δεν είμαι υπέρ της βίας. Παρόλα αυτά όταν η κόρη Α μου παραπονέθηκε ότι μια συμμαθήτριά της στο νηπιαγωγείο της τραβά της βουκούδες της και πονεί, της απάντησα πως όταν της τραβούν τα μαλλιά της να κάνει το ίδιο. Όταν την πειράζουν να τους πειράζει πίσω και αυτή και όταν της τσιμπούν τες βουκούδες της να τους τσιμπά και αυτή.
Εντάξει, αναγνωρίζω πως δεν ήταν συμβουλή για Όσκαρ. Αλλά βαριέμαι να μπαίνω στη διαδικασία να το πω της δασκάλας, που θα το πει της μάνας, που θα το πει στο τέλος του παιδιού. Αν είναι άτακτος κάποιος και ενοχλεί τα άλλα τα παιδάκια, θα συνεχίσει να το κάνει, ό,τι και να του πει η μάνα του και η δασκάλα του.
Στο σχολείο ήμουν από τα πιο κοντά παιδάκια. Ένα κοντοστουπάκι μάγκας όμως. Κανένας δεν τολμούσε να μου πει οτιδήποτε. Μου φέρονταν με σεβασμό. Και ό,τι μου έκαναν έκανα. Ανταπέδιδα κλωτσιές, μπουνιές, πειράγματα. Δεν πιστεύω ότι είχα ιδιαίτερο εκτόπισμα. Με βάρος 30 κιλά (αυτό στο γυμνάσιο, στο δημοτικό σαφώς πιο κάτω) πόσο να πονούσε κάποιος αν τον χτυπούσα; Όμως απόκτησα φήμη ότι δεν σιωπούσα και έτσι με άφηναν ήσυχη.
Ελπίζω να μην έβαλα τις βάσεις για να δημιουργηθεί ένας νταής. Από την άλλη όμως υπάρχει τόση αδιαφορία εκ μέρους αρκετών γονιών. Γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους δημιουργούν προβλήματα αλλά δεν κάνουν τον κόπο να τους μιλήσουν. Και νιώθω ότι πρέπει να προστατεύσω την κοράσα μου.
Πάντως της εξήγησα ότι δεν πρέπει ποτέ να χτυπά πρώτη αυτή. Της λέω καθημερινά να είναι φρόνιμη, να σέβεται τα άλλα τα παιδάκια, τους φίλους και τη δασκάλα της. Να ακούει τους άλλους και να δέχεται την αντίθετη άποψη. Ελπίζω να μην της δημιουργήσω σύγχυση. Απλά το μόνο που θέλω να υπερασπίζεται τον εαυτό της, να είναι δυναμική, και να μην κάθεται να τις τρώει.
Δεν είμαι υπέρ της βίας. Παρόλα αυτά όταν η κόρη Α μου παραπονέθηκε ότι μια συμμαθήτριά της στο νηπιαγωγείο της τραβά της βουκούδες της και πονεί, της απάντησα πως όταν της τραβούν τα μαλλιά της να κάνει το ίδιο. Όταν την πειράζουν να τους πειράζει πίσω και αυτή και όταν της τσιμπούν τες βουκούδες της να τους τσιμπά και αυτή.
Εντάξει, αναγνωρίζω πως δεν ήταν συμβουλή για Όσκαρ. Αλλά βαριέμαι να μπαίνω στη διαδικασία να το πω της δασκάλας, που θα το πει της μάνας, που θα το πει στο τέλος του παιδιού. Αν είναι άτακτος κάποιος και ενοχλεί τα άλλα τα παιδάκια, θα συνεχίσει να το κάνει, ό,τι και να του πει η μάνα του και η δασκάλα του.
Στο σχολείο ήμουν από τα πιο κοντά παιδάκια. Ένα κοντοστουπάκι μάγκας όμως. Κανένας δεν τολμούσε να μου πει οτιδήποτε. Μου φέρονταν με σεβασμό. Και ό,τι μου έκαναν έκανα. Ανταπέδιδα κλωτσιές, μπουνιές, πειράγματα. Δεν πιστεύω ότι είχα ιδιαίτερο εκτόπισμα. Με βάρος 30 κιλά (αυτό στο γυμνάσιο, στο δημοτικό σαφώς πιο κάτω) πόσο να πονούσε κάποιος αν τον χτυπούσα; Όμως απόκτησα φήμη ότι δεν σιωπούσα και έτσι με άφηναν ήσυχη.
Ελπίζω να μην έβαλα τις βάσεις για να δημιουργηθεί ένας νταής. Από την άλλη όμως υπάρχει τόση αδιαφορία εκ μέρους αρκετών γονιών. Γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους δημιουργούν προβλήματα αλλά δεν κάνουν τον κόπο να τους μιλήσουν. Και νιώθω ότι πρέπει να προστατεύσω την κοράσα μου.
Πάντως της εξήγησα ότι δεν πρέπει ποτέ να χτυπά πρώτη αυτή. Της λέω καθημερινά να είναι φρόνιμη, να σέβεται τα άλλα τα παιδάκια, τους φίλους και τη δασκάλα της. Να ακούει τους άλλους και να δέχεται την αντίθετη άποψη. Ελπίζω να μην της δημιουργήσω σύγχυση. Απλά το μόνο που θέλω να υπερασπίζεται τον εαυτό της, να είναι δυναμική, και να μην κάθεται να τις τρώει.
Monday, 18 January 2010
Όλα του γάμου δύσκολα
Η ξαδέλφη παντρεύεται λίαν συντόμως, η ώρα η καλή. Προσπαθώ να τη βοηθήσω. Και ξαναζώ το μαρτύριο της προετοιμασίας ενός κυπριακού γάμου από την αρχή. Το όλο θέμα δεν έχει καμία λογική. Όσοι το έζησαν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλώ και απορώ πότε θα σταματήσει τούτο το ψυχοφθόρο παναϋρι.
Κατά κύριο λόγο φταίνε οι γονείς. Που στο νου τους έχουν μετατρέψει το γάμο ως το ultimate γεγονός στη ζωή των παιδιών τους. Που αν και χρόνια στο κουρμπέτι, χαίρονται που τα παιδιά τους θα μπουν στα βάσανα. Περήφανοι ότι θα τα αποκαταστήσουν. Ότι επιτέλους θα βρουν το δρόμο τους.
Όταν παντρεύτηκα είχα ήδη μια καλή δουλειά, αναγνωρισμένη στο χώρο μου, καλό μισθό. Είχα φίλους και κοινωνική ζωή, είχα περάσει από δύο πανεπιστήμια. Για τη μάνα μου πάντα κάτι έλειπε και αυτό ήταν ένας άντρας στο πλευρό μου. Να με προσέχει μίσσιμου. Λες και έδειξα ποτέ ότι θέλω κάποιον να με προσέχει. Ένα από τα πράγματα που εκτιμώ στον πατέρα φαμίλια είναι το γεγονός ότι δεν το παίζει προστάτης. Είναι δίπλα μου, με αγαπά, με φροντίζει, με ανέχεται όταν έχω τις μαύρες μου, με παρηγορεί. Δεν με πνίγει, δεν βάζει την προσωπικότητά του πάνω από τη δική μου. Ξέρω πως είτε τον χρειάζομαι είτε όχι είναι κοντά μου. Αλλά δεν είναι ο προστάτης, που μάλλον ονειρευόταν η μάνα μου. Η σχέση μας είναι με τα πάνω και τα κάτω της ισότιμη και για αυτό είναι όμορφη (plus great sex, δηλαδή τι άλλο να ζητήσει το πλάσμα;)
Πίσω στους γονείς όμως. Οι γονείς πληρώνουν συνήθως για το γάμο. Αυτό τους δίνει και ένα επιπρόσθετο δικαίωμα να έχουν άποψη. Άποψη για όλα. Ακόμη και εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, δέχεσαι ένα τηλεφώνημα ένα μήνα πριν από το γάμο «Εμ, ξέρεις δεν μου αρέσουν τα προσκλητήρια, πώς να τα δώσω στους συγγενείς μας, προλαβαίνουμε να τα αλλάξουμε;»
Σε αγχώνουν, καταφέρνουν να σε αγχώσουν για τα πάντα, ακόμη και για πράγματα που δεν είχες σκοπό να ασχοληθείς. Δύο ώρες πριν από το γάμο να σαλαβατά η μάνα γιατί δεν έχεις άποψη για το δισκόρουχο που θα πάρετε στην εκκλησία (το άκουσα ότι συνέβη και αυτό). Και φυσικά καταλήγεις να τσακώνεσαι μαζί τους. Και να λες πελλός που δεν παντρεύτηκε μόνος του. Οι γονείς της ξαδέλφης, ποτέ δεν της είπαν τίποτε για το ντύσιμό της. Τώρα έχουν άποψη για το νυφικό. Και ζω το σκηνικό να φορεί το ένα νυφικό μετά το άλλο, προσπαθώντας να βρει αυτό που της ταιριάζει και ταυτόχρονα να ικανοποιήσει τους δικούς της. Γίνεται αυτό το πράγμα; Δεν γίνεται.
Η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου. Για όλα τα θέματα. Για το νυφικό, για τη δεξίωση, για τα λουλούδια, για τους καλεσμένους, για τα στέφανα, και τώρα που είπα στέφανα, που στο καλό αφήσαμε τα δικά μας με τον πατέρα φαμίλια, για τη μουσική.
Φυσικά, όταν έρθει εκείνη η μέρα είσαι τόσο κουρασμένος, τόσο διαλυμένος, τόσο έφτασες στα όριά σου, που απλά λες μέρα είναι θα περάσει και δεν τη χαίρεσαι.
Για αυτό, μήπως είναι καλύτερα, ρε ξαδέλφη να την κάνουμε για Λας Βέγκας; Ε; και πιο φτηνά θα σου έρθει και θα γλυτώσεις από όλες τις σκοτούρες. Άσε που μπορεί να πέσουμε στα γυρίσματα του CSI και να δώσουμε χαιρετίσματα στον Γκρίσομ.
Κατά κύριο λόγο φταίνε οι γονείς. Που στο νου τους έχουν μετατρέψει το γάμο ως το ultimate γεγονός στη ζωή των παιδιών τους. Που αν και χρόνια στο κουρμπέτι, χαίρονται που τα παιδιά τους θα μπουν στα βάσανα. Περήφανοι ότι θα τα αποκαταστήσουν. Ότι επιτέλους θα βρουν το δρόμο τους.
Όταν παντρεύτηκα είχα ήδη μια καλή δουλειά, αναγνωρισμένη στο χώρο μου, καλό μισθό. Είχα φίλους και κοινωνική ζωή, είχα περάσει από δύο πανεπιστήμια. Για τη μάνα μου πάντα κάτι έλειπε και αυτό ήταν ένας άντρας στο πλευρό μου. Να με προσέχει μίσσιμου. Λες και έδειξα ποτέ ότι θέλω κάποιον να με προσέχει. Ένα από τα πράγματα που εκτιμώ στον πατέρα φαμίλια είναι το γεγονός ότι δεν το παίζει προστάτης. Είναι δίπλα μου, με αγαπά, με φροντίζει, με ανέχεται όταν έχω τις μαύρες μου, με παρηγορεί. Δεν με πνίγει, δεν βάζει την προσωπικότητά του πάνω από τη δική μου. Ξέρω πως είτε τον χρειάζομαι είτε όχι είναι κοντά μου. Αλλά δεν είναι ο προστάτης, που μάλλον ονειρευόταν η μάνα μου. Η σχέση μας είναι με τα πάνω και τα κάτω της ισότιμη και για αυτό είναι όμορφη (plus great sex, δηλαδή τι άλλο να ζητήσει το πλάσμα;)
Πίσω στους γονείς όμως. Οι γονείς πληρώνουν συνήθως για το γάμο. Αυτό τους δίνει και ένα επιπρόσθετο δικαίωμα να έχουν άποψη. Άποψη για όλα. Ακόμη και εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, δέχεσαι ένα τηλεφώνημα ένα μήνα πριν από το γάμο «Εμ, ξέρεις δεν μου αρέσουν τα προσκλητήρια, πώς να τα δώσω στους συγγενείς μας, προλαβαίνουμε να τα αλλάξουμε;»
Σε αγχώνουν, καταφέρνουν να σε αγχώσουν για τα πάντα, ακόμη και για πράγματα που δεν είχες σκοπό να ασχοληθείς. Δύο ώρες πριν από το γάμο να σαλαβατά η μάνα γιατί δεν έχεις άποψη για το δισκόρουχο που θα πάρετε στην εκκλησία (το άκουσα ότι συνέβη και αυτό). Και φυσικά καταλήγεις να τσακώνεσαι μαζί τους. Και να λες πελλός που δεν παντρεύτηκε μόνος του. Οι γονείς της ξαδέλφης, ποτέ δεν της είπαν τίποτε για το ντύσιμό της. Τώρα έχουν άποψη για το νυφικό. Και ζω το σκηνικό να φορεί το ένα νυφικό μετά το άλλο, προσπαθώντας να βρει αυτό που της ταιριάζει και ταυτόχρονα να ικανοποιήσει τους δικούς της. Γίνεται αυτό το πράγμα; Δεν γίνεται.
Η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου. Για όλα τα θέματα. Για το νυφικό, για τη δεξίωση, για τα λουλούδια, για τους καλεσμένους, για τα στέφανα, και τώρα που είπα στέφανα, που στο καλό αφήσαμε τα δικά μας με τον πατέρα φαμίλια, για τη μουσική.
Φυσικά, όταν έρθει εκείνη η μέρα είσαι τόσο κουρασμένος, τόσο διαλυμένος, τόσο έφτασες στα όριά σου, που απλά λες μέρα είναι θα περάσει και δεν τη χαίρεσαι.
Για αυτό, μήπως είναι καλύτερα, ρε ξαδέλφη να την κάνουμε για Λας Βέγκας; Ε; και πιο φτηνά θα σου έρθει και θα γλυτώσεις από όλες τις σκοτούρες. Άσε που μπορεί να πέσουμε στα γυρίσματα του CSI και να δώσουμε χαιρετίσματα στον Γκρίσομ.
Sunday, 17 January 2010
Ευκαριστώ σας από καρκιάς
Δεν ξέρω αν η Άγγελα Μέρκελ επιχείρησε να μπει στο blog μου και της άνοιξαν πολλά tabs. Πάντως, η γερμανική κυβέρνηση συνιστά στους πολίτες της να μην χρησιμοποιούν τον explorer. Κάτι θα ξέρουν.
Χάρη στην έγκαιρη ανταπόκρισή σας έχω βγάλει τα εξής συμπεράσματα.
1.Προβλήματα αντιμετωπίζουμε όσοι χρησιμοποιούμε τον explorer. Οσοι έγραψαν τη Microsoft και στράφηκαν σε άλλες λύσεις καλά την έχουν. Από τα χτες είμαι και εγώ του Chrome (Ζήτω η Google)
2.Εκτιμάται η προσφορά του Κλειδάριθμου με την πρώτη ευκαιρία να κεράσω το παιδί ένα καφέ και γλυκό. By the way πολλά ωραίο το blog του σας στο συνιστώ. Στη δουλειά όμως δουλεύω με XP και όχι με Vista.
3.Θα πω στα παιδιά του IT (σιγά που θα ξέρουν) να μου εισηγηθούν καμιά λύση.
4.Μέχρι τότε απολογούμαι αν σας δημιουργώ πρόβλημα και ελπίζω να μην είναι λόγος να διακόψουμε σχέσεις.
Thanx again guys
Χάρη στην έγκαιρη ανταπόκρισή σας έχω βγάλει τα εξής συμπεράσματα.
1.Προβλήματα αντιμετωπίζουμε όσοι χρησιμοποιούμε τον explorer. Οσοι έγραψαν τη Microsoft και στράφηκαν σε άλλες λύσεις καλά την έχουν. Από τα χτες είμαι και εγώ του Chrome (Ζήτω η Google)
2.Εκτιμάται η προσφορά του Κλειδάριθμου με την πρώτη ευκαιρία να κεράσω το παιδί ένα καφέ και γλυκό. By the way πολλά ωραίο το blog του σας στο συνιστώ. Στη δουλειά όμως δουλεύω με XP και όχι με Vista.
3.Θα πω στα παιδιά του IT (σιγά που θα ξέρουν) να μου εισηγηθούν καμιά λύση.
4.Μέχρι τότε απολογούμαι αν σας δημιουργώ πρόβλημα και ελπίζω να μην είναι λόγος να διακόψουμε σχέσεις.
Thanx again guys
Friday, 15 January 2010
Έχω μεγάλο πρόβλημα SOS
Το κατάλαβα από ένα σχόλιο που έκανε ο It’s my life. Thanx dude για την ενημέρωση πάντως. Αυτές τις μέρες το έπαθα κι εγώ. Όταν μπω στο blog ανοίγουν πολλά tabs και μπλοκάρει το σύστημα. Απολογούμαι πάντως δεν το έκανα επίτηδες.
Επειδή δεν το κάνει κάθε φορά, θέλω πληροφορίες σας παρακαλώ για να το λύσω. Παρακαλώ όσους τους έτυχε να μου το πουν και επίσης να μου διευκρίνησουν ακριβώς πότε συμβαίνει τούτο το πράγμα και αν ποιο browser χρησιμοποιούν. Εγώ δουλεύω με explorer για παράδειγμα, ο πατέρας φαμίλιας που έχει Google Chrome δεν αντιμετώπισε έτσι πρόβλημα.
ΗΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕLP
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Επειδή δεν το κάνει κάθε φορά, θέλω πληροφορίες σας παρακαλώ για να το λύσω. Παρακαλώ όσους τους έτυχε να μου το πουν και επίσης να μου διευκρίνησουν ακριβώς πότε συμβαίνει τούτο το πράγμα και αν ποιο browser χρησιμοποιούν. Εγώ δουλεύω με explorer για παράδειγμα, ο πατέρας φαμίλιας που έχει Google Chrome δεν αντιμετώπισε έτσι πρόβλημα.
ΗΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕLP
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Tuesday, 12 January 2010
CIA τζαι μαλακίες
Σιγά που θα δει χαΐρι η CIA. Τόσα χρόνια ανάκρισης, βασανιστηρίων και λογής λογής μέθοδοι οδήγησαν πουθενά; Όχι. Είμαι σε θέση να τους υποδείξω ότι το λάθος τους. Αν θέλουν να αποσπάσουν πληροφορίες εισηγούμαι να αφήσουν τους ανακριτές και να προσλάβουν παιδιά. Κατά προτίμηση κάτω των έξι ετών.
Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορούν να βρουν το αδύνατό σου σημείο, όποιο και να είναι αυτό. Αν είσαι κουρασμένος θα το καταλάβουν, αν έχεις ανάγκη από αγκαλιές θα το εκμεταλλευτούν, αν έχεις φτάσεις στα όριά σου θα σε σπρώξουν να τα ξεπεράσεις.
Τα παιδιά είναι οι απόλυτοι βασανιστές και το λέω αυτό με πολλή αγάπη. Ξέρουν τι θέλουν και δεν θα διστάσουν να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να γίνει το δικό τους.
Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να προβάλλεις συνέχεια αντιστάσεις. Ακόμη και όταν ξέρεις ότι έτσι πρέπει, έρχεται μια στιγμή που απλά δεν έχεις τη δύναμη να επιβάλεις το σωστό. Υποθέτω, οι περισσότεροι γονείς, περνούν παρόμοιες φάσεις. Παιδιά αγγελούδια υπάρχουν μόνο στις φωτογραφίες, όταν σβήσει το φλας μετατρέπονται σε διαβολάκια.
Για αυτό είμαι σίγουρη πως τα τρίχρονα και τα τετράχρονα θα έκαναν εξαιρετική δουλειά ως πράκτορες ανάκρισης. Πόση ώρα να αντέξει ο γιέρημος ο Αφγανός και ο Σαουδάραβας να ακούει ένα μωρό να κλαίει μέσα στα αυτιά του αααααααααααααααααααααααααααααααααααααα πες μου είναι ο μπιν Λάντεν; Τρεις ώρες, τέσσερις; Στις πέντε θα λυγίσει, θα το πει. Είναι στην τάδε σπηλιά, κάτω από το τάδε βουνό στην Μπόρα Μπόρα. Εδώ λυγούμε οι γονείς στη μισή ώρα και για πιο ασήμαντους λόγους. Μάμα θέλω σοκολάτααααααααααααααα. Φάε πρώτα το φαί σου και μετά. Μάμα θέλω σοκολάταααααααααααααααααααααααα. Φάε το φαί σου πρώτα και μετά.
Χρειάζεται να πως ποιος έχει νικήσει στο τέλος; Θα του δώσεις τη σοκολάτα για να κερδίσεις πέντε λεπτά ησυχία. Πέντε λεπτά που δεν θα τα ευχαριστηθείς καν, γιατί θα είσαι γεμάτος τύψεις που ως γονιός άλλη μια φορά δεν κράτησες χαρακτήρα και έκανες αυτό που ήθελε το σπλάχνο σου.
Είναι άνιση η μάχη. Ξεκινούμε με αρνητικό παθητικό, όπως είναι ο τρεχούμενος των περισσότερων από μας. Ξέρετε πολλούς που να μην ζουν από το overdraft; Ξέρετε επίσης πολλούς γονείς που να μην είναι χαμένοι από χέρι μπροστά στα παιδιά τους; Κάθε μήνα λέμε θα ξεχρεώσω το overdraft. Μήνα με το μήνα παραμένει το χρέος. Μήνα με το μήνα μεγαλώνουν και οι ήττες από τα παιδιά. Η CIA χάνει που δεν τα στρατολογεί. Μέχρι τώρα θα είχε κερδίσει τον πόλεμο της τρομοκρατίας.
Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορούν να βρουν το αδύνατό σου σημείο, όποιο και να είναι αυτό. Αν είσαι κουρασμένος θα το καταλάβουν, αν έχεις ανάγκη από αγκαλιές θα το εκμεταλλευτούν, αν έχεις φτάσεις στα όριά σου θα σε σπρώξουν να τα ξεπεράσεις.
Τα παιδιά είναι οι απόλυτοι βασανιστές και το λέω αυτό με πολλή αγάπη. Ξέρουν τι θέλουν και δεν θα διστάσουν να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να γίνει το δικό τους.
Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να προβάλλεις συνέχεια αντιστάσεις. Ακόμη και όταν ξέρεις ότι έτσι πρέπει, έρχεται μια στιγμή που απλά δεν έχεις τη δύναμη να επιβάλεις το σωστό. Υποθέτω, οι περισσότεροι γονείς, περνούν παρόμοιες φάσεις. Παιδιά αγγελούδια υπάρχουν μόνο στις φωτογραφίες, όταν σβήσει το φλας μετατρέπονται σε διαβολάκια.
Για αυτό είμαι σίγουρη πως τα τρίχρονα και τα τετράχρονα θα έκαναν εξαιρετική δουλειά ως πράκτορες ανάκρισης. Πόση ώρα να αντέξει ο γιέρημος ο Αφγανός και ο Σαουδάραβας να ακούει ένα μωρό να κλαίει μέσα στα αυτιά του αααααααααααααααααααααααααααααααααααααα πες μου είναι ο μπιν Λάντεν; Τρεις ώρες, τέσσερις; Στις πέντε θα λυγίσει, θα το πει. Είναι στην τάδε σπηλιά, κάτω από το τάδε βουνό στην Μπόρα Μπόρα. Εδώ λυγούμε οι γονείς στη μισή ώρα και για πιο ασήμαντους λόγους. Μάμα θέλω σοκολάτααααααααααααααα. Φάε πρώτα το φαί σου και μετά. Μάμα θέλω σοκολάταααααααααααααααααααααααα. Φάε το φαί σου πρώτα και μετά.
Χρειάζεται να πως ποιος έχει νικήσει στο τέλος; Θα του δώσεις τη σοκολάτα για να κερδίσεις πέντε λεπτά ησυχία. Πέντε λεπτά που δεν θα τα ευχαριστηθείς καν, γιατί θα είσαι γεμάτος τύψεις που ως γονιός άλλη μια φορά δεν κράτησες χαρακτήρα και έκανες αυτό που ήθελε το σπλάχνο σου.
Είναι άνιση η μάχη. Ξεκινούμε με αρνητικό παθητικό, όπως είναι ο τρεχούμενος των περισσότερων από μας. Ξέρετε πολλούς που να μην ζουν από το overdraft; Ξέρετε επίσης πολλούς γονείς που να μην είναι χαμένοι από χέρι μπροστά στα παιδιά τους; Κάθε μήνα λέμε θα ξεχρεώσω το overdraft. Μήνα με το μήνα παραμένει το χρέος. Μήνα με το μήνα μεγαλώνουν και οι ήττες από τα παιδιά. Η CIA χάνει που δεν τα στρατολογεί. Μέχρι τώρα θα είχε κερδίσει τον πόλεμο της τρομοκρατίας.
Λίγη σιωπή δεν βλάπτει
Δεν γίνεται να συμβεί κάτι σε αυτό τον τόπο και να μην αντιδράσουμε με τη γνωστή υστερία που μας διακατέχει. Σίγουρα, η δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή είναι ένα δυσάρεστο γεγονός. Με ανθρώπινες κυρίως προεκτάσεις, τις οποίες όλοι ξεχνούμε. Μια οικογένεια, έχασε ένα μέλος της. Ό,τι και να γίνει θα είναι τραύμα που οι οικείοι του θα κουβαλούν μια ζωή.
Από την άλλη, μπορούμε να ονομάσουμε άλλη χώρα που δολοφονείται ένας επιχειρηματίας και μέσα σε λίγη ώρα να μαζευτούν έξω από το σπίτι του, αρχηγοί πολιτικών κομμάτων, βουλευτές, υπουργοί; Κάποιος να σκοτώσει τον Ρούπερτ Μερντοκ, για παράδειγμα, και προτού καλά καλά αρχίσει η αστυνομική έρευνα, να βγει ο Μπαράκ Ομπάμα, η Νάνσι Πελόζι, Δημοκράτες και Ρεπουμπλικανοί βουλευτές και να λένε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του.
Πιο αδιανόητο όμως θα ήταν να βγει, ο ομόλογος του Πέτρου Κληρίδη στις ΗΠΑ, ο Έρικ Χόλντερ και να διατυμπανίζει από τα ραδιόφωνα ότι είναι συγκλονισμένος από τη δολοφονία και ότι δεν αισθάνεται ασφαλής, ύστερα από τέτοιο γεγονός. Και καλά κύριε προϊστάμενε της Γενικής Εισαγγελίας, άμαν δεν αισθάνεσαι εσύ ασφαλής, οι υπόλοιποι τι να πούμε; Και ποιες είναι οι ευθύνες σου για αυτό το γεγονός, που αντί να σιωπήσεις και να δεις τι θα κάνεις, βγαίνεις και μιλάς με έτσι αέρα;
Και ενώ οι έρευνες της Αστυνομίας βρίσκονται σε εξέλιξη, όλοι έχουν από μια θεωρία να πουν. Είχε παλιοδουλειές με τα κατεχόμενα. Φταίει που το συγκρότημα υποστήριξε το «όχι» στο δημοψήφισμα. Ήταν τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Και δεν αρκεί που τα σκέφτονται, τα λένε κιόλας μεγαλοφώνως. Επίσης, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στο εξωτερικό, όσοι έχουν θεωρίες θα έπρεπε να κληθούν να καταθέσουν γραπτώς τι γνωρίζουν για την υπόθεση. Και για όσους λένε αερολογίες, υπάρχουν ποινές. Στην Κύπρο, πάλι όχι.
Είναι πλήγμα κατά της ελευθερίας του Τύπου, έτρεξαν να πουν οι περισσότεροι. Αλίμονο αν η ελευθερία του Τύπου κινδύνευε από μια δολοφονία. Αλίμονο, αν στα σχεδόν 50 χρόνια της κυπριακής δημοκρατίας, η ελευθερία του Τύπου δεν είναι ένα αγαθό, δεδομένο και προστατευμένο από όλους. Δημοσιογράφοι, τυπογράφοι, σελιδωτές, εφημεριδοπώλες άνθρωποι με μεράκι, έφτυσαν ιδρώτα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Για να υπάρχουν μέσα ενημέρωσης, ποικίλες απόψεις, ανταλλαγή θέσεων. Η ελευθερία του Τύπου δεν κινδυνεύει από τις σφαίρες, κινδυνεύει από τη βλακεία, την αμάθεια και την ακατάσχετη φλυαρία που κυκλοφορεί γύρω μας.
Από την άλλη, μπορούμε να ονομάσουμε άλλη χώρα που δολοφονείται ένας επιχειρηματίας και μέσα σε λίγη ώρα να μαζευτούν έξω από το σπίτι του, αρχηγοί πολιτικών κομμάτων, βουλευτές, υπουργοί; Κάποιος να σκοτώσει τον Ρούπερτ Μερντοκ, για παράδειγμα, και προτού καλά καλά αρχίσει η αστυνομική έρευνα, να βγει ο Μπαράκ Ομπάμα, η Νάνσι Πελόζι, Δημοκράτες και Ρεπουμπλικανοί βουλευτές και να λένε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του.
Πιο αδιανόητο όμως θα ήταν να βγει, ο ομόλογος του Πέτρου Κληρίδη στις ΗΠΑ, ο Έρικ Χόλντερ και να διατυμπανίζει από τα ραδιόφωνα ότι είναι συγκλονισμένος από τη δολοφονία και ότι δεν αισθάνεται ασφαλής, ύστερα από τέτοιο γεγονός. Και καλά κύριε προϊστάμενε της Γενικής Εισαγγελίας, άμαν δεν αισθάνεσαι εσύ ασφαλής, οι υπόλοιποι τι να πούμε; Και ποιες είναι οι ευθύνες σου για αυτό το γεγονός, που αντί να σιωπήσεις και να δεις τι θα κάνεις, βγαίνεις και μιλάς με έτσι αέρα;
Και ενώ οι έρευνες της Αστυνομίας βρίσκονται σε εξέλιξη, όλοι έχουν από μια θεωρία να πουν. Είχε παλιοδουλειές με τα κατεχόμενα. Φταίει που το συγκρότημα υποστήριξε το «όχι» στο δημοψήφισμα. Ήταν τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Και δεν αρκεί που τα σκέφτονται, τα λένε κιόλας μεγαλοφώνως. Επίσης, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στο εξωτερικό, όσοι έχουν θεωρίες θα έπρεπε να κληθούν να καταθέσουν γραπτώς τι γνωρίζουν για την υπόθεση. Και για όσους λένε αερολογίες, υπάρχουν ποινές. Στην Κύπρο, πάλι όχι.
Είναι πλήγμα κατά της ελευθερίας του Τύπου, έτρεξαν να πουν οι περισσότεροι. Αλίμονο αν η ελευθερία του Τύπου κινδύνευε από μια δολοφονία. Αλίμονο, αν στα σχεδόν 50 χρόνια της κυπριακής δημοκρατίας, η ελευθερία του Τύπου δεν είναι ένα αγαθό, δεδομένο και προστατευμένο από όλους. Δημοσιογράφοι, τυπογράφοι, σελιδωτές, εφημεριδοπώλες άνθρωποι με μεράκι, έφτυσαν ιδρώτα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Για να υπάρχουν μέσα ενημέρωσης, ποικίλες απόψεις, ανταλλαγή θέσεων. Η ελευθερία του Τύπου δεν κινδυνεύει από τις σφαίρες, κινδυνεύει από τη βλακεία, την αμάθεια και την ακατάσχετη φλυαρία που κυκλοφορεί γύρω μας.
Sunday, 10 January 2010
θαύμα θαύμα 2
Αφού έλυσα το θέμα στήθους με τη βοήθεια της Victoria είπα να επεκταθώ και σε άλλα μέρη του σώματός μου. Ήταν να μην πάρω φόρα. Αφού κοιτάχτηκα καλά καλά στον καθρέφτη, αποφάσισα να ρίξω το βάρος μου στα κωλούθκια μου. Άλλο σημείο μαγνήτης για τους άντρες…
Jenifer Lopez δεν είμαι. Ακόμη και δέκα ώρες την ημέρα στο γυμναστήριο να χτυπιέμαι, αποκλείεται να αποκτήσω έτσι κώλο. Εγχείρηση αποκλείεται, εδώ το σκέφτομαι για το στήθος και θα μπω κάτω από το νυστέρι, για κάτι που δεν το βλέπω καν; Κάπου διάβασα ότι ο Ρίκι Μάρτιν (το θυμάται κανένας αυτό το παιδί;) έβαζε μαξιλαράκια ειδικά κάτω από το παντελόνι του, για να φαίνεται φουσκωτός ο πισινός του. Απέρριψα και αυτή την ιδέα, η σκέψη ότι θα περπατώ και θα πέφτουν σφουγγαράκια ακούγεται εξαιρετικά γελοία.
Θα έπρεπε να στραφώ προς τη γυμναστική. Αλλά είπαμε, αυτή τη στιγμή δεν έχω χρόνο για πιο σημαντικά πράγματα από τη γυμναστική. Ώσπου ήρθε η ιδέα η καλή… Χάρη στην τεχνολογία θα αρχίσω να φέρνει ο πισινός μου, σε κάτι από τον κώλο της J.Lo.
Mπορούμε να γυμνάσουμε τους μυς μας καλύτερα απλά με το να αλλάξουμε παπούτσια; Η εταιρεία αθλητικών ειδών Reebok ισχυρίζεται πως μπορούμε. Το νέο παπούτσι περιπάτου ΕasyΤone, σύμφωνα με τη διαφημιστική εκστρατεία, δημιουργεί καλύτερο μυϊκό τόνο στους μυς των ποδιών και των οπισθίων από τα συνηθισμένα παπούτσια.
Φορείς τα παπούτσια και αυτά σε γυμνάζουν. Μα όχι δεν είναι και πολύ γαμώ ιδέα; Βεβαίως οι έρευνες που έγιναν δεν δείχνουν εάν η μεγαλύτερη ενεργοποίηση που κάνουν τα παπούτσια στους μύες, οδηγεί σε σημαντικές αλλαγές στον μυικό τόνο ή την εμφάνιση μακροπρόθεσμα. Ούτε είναι ξεκάθαρο εάν η ενεργοποίηση συνεχίζεται και αφότου εκείνος που τα φορά συνηθίσει τα παπούτσια.
Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ πιστεύω πως τα Easy Tone κάνουν ακριβώς αυτό που διαφημίζουν. Να μου φτιάχνουν τον κώλο, ενώ εγώ δουλεύω, ασχολούμαι με τις κόρες και κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από γυμναστική.
Jenifer Lopez δεν είμαι. Ακόμη και δέκα ώρες την ημέρα στο γυμναστήριο να χτυπιέμαι, αποκλείεται να αποκτήσω έτσι κώλο. Εγχείρηση αποκλείεται, εδώ το σκέφτομαι για το στήθος και θα μπω κάτω από το νυστέρι, για κάτι που δεν το βλέπω καν; Κάπου διάβασα ότι ο Ρίκι Μάρτιν (το θυμάται κανένας αυτό το παιδί;) έβαζε μαξιλαράκια ειδικά κάτω από το παντελόνι του, για να φαίνεται φουσκωτός ο πισινός του. Απέρριψα και αυτή την ιδέα, η σκέψη ότι θα περπατώ και θα πέφτουν σφουγγαράκια ακούγεται εξαιρετικά γελοία.
Θα έπρεπε να στραφώ προς τη γυμναστική. Αλλά είπαμε, αυτή τη στιγμή δεν έχω χρόνο για πιο σημαντικά πράγματα από τη γυμναστική. Ώσπου ήρθε η ιδέα η καλή… Χάρη στην τεχνολογία θα αρχίσω να φέρνει ο πισινός μου, σε κάτι από τον κώλο της J.Lo.
Mπορούμε να γυμνάσουμε τους μυς μας καλύτερα απλά με το να αλλάξουμε παπούτσια; Η εταιρεία αθλητικών ειδών Reebok ισχυρίζεται πως μπορούμε. Το νέο παπούτσι περιπάτου ΕasyΤone, σύμφωνα με τη διαφημιστική εκστρατεία, δημιουργεί καλύτερο μυϊκό τόνο στους μυς των ποδιών και των οπισθίων από τα συνηθισμένα παπούτσια.
Φορείς τα παπούτσια και αυτά σε γυμνάζουν. Μα όχι δεν είναι και πολύ γαμώ ιδέα; Βεβαίως οι έρευνες που έγιναν δεν δείχνουν εάν η μεγαλύτερη ενεργοποίηση που κάνουν τα παπούτσια στους μύες, οδηγεί σε σημαντικές αλλαγές στον μυικό τόνο ή την εμφάνιση μακροπρόθεσμα. Ούτε είναι ξεκάθαρο εάν η ενεργοποίηση συνεχίζεται και αφότου εκείνος που τα φορά συνηθίσει τα παπούτσια.
Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ πιστεύω πως τα Easy Tone κάνουν ακριβώς αυτό που διαφημίζουν. Να μου φτιάχνουν τον κώλο, ενώ εγώ δουλεύω, ασχολούμαι με τις κόρες και κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από γυμναστική.
Thursday, 7 January 2010
Aurimel vs Ecstasy
Η κόρη Α πάλι είναι άρρωστη. Από τότε που πήγε νηπιαγωγείο, δεν περνά βδομάδα που να μην αρρωστήσει. Την προτελευταία φορά ο πυρετός χτύπησε και σαραντάρια. Ευτυχώς τώρα ακούμπησε μόνο τους 38 βαθμούς.
Η παιδίατρος που την εξέτασε μας είπε να την ποτίσουμε Aurimel. Δεν τα πάω καλά με το συγκεκριμένο σκεύασμα. Συγκεκριμένα το θεωρώ αναποτελεσματικό και επιπλέον άκουσα από διάφορους που το ήπιαν για παρενέργειες. Αλλά είπα ας μην συζητώ με την γιατρό, κάτι θα ξέρει.
Έτσι η κόρη Α ήπιε το Aurimel… Και οι γονείς δεινοπαθήσαμε. Κοκαΐνη ή ecstasy να έπινε, δεν θα είχε τόση ενέργεια, άρρωστο μωρό. Δεν θα πω, ότι έβγαλε τη γιαγιά της που την πρόσεχε το πρωί νοκ άουτ. Άφησα τη μάνα μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης, πρώτη φορά να είναι χαρούμενη επειδή φύγαμε. Στη συνέχεια δεν μπορούσαμε να τη συμμαζέψουμε με τίποτα. Σκαρφάλωσε πάνω σε όλα καναπέδες, βιβλιοθήκη, ο σκύλος την πλήρωσε και πάλι, στο μωρό. Με το μάτι να γυαλίζει. Με όλες τις συμβουλές, τις προτροπές, τις απειλές και τους εκβιασμούς να κάτσει ήσυχη να πηγαίνουν του βρόντου.
Και μετά ήρθε η ώρα κοιμηθεί. Αλί και τσισαλί. Η ώρα 8.30 την πήγα στο κρεβάτι της. Ξεκινήσαμε να λέμε ιστορίες. Πρωταγωνιστές στις νυχτερινές μας ιστορίες είναι μια οικογένεια φίλη μας. Πολλά αψιού θα έπεσαν από τις πολλές φορές που είπα τα ονόματά τους. Τους έστειλα ταξίδια, τους έβαλα να πάνε παραλία, πισίνα, στο βουνό για χιόνια. Έφτιαξαν κεικ, κάλεσαν τους φίλους τους, πήγαν εκκλησία, πήγαν για παγωτό, αγόρασαν παιχνίδια. Στο τέλος η φαντασία μου άρχισε να εξαντλείται, και έκανα τις δικές μου παραλλαγές σε γνωστά παραμύθια. Δεν έπιασε τίποτε. Μια ώρα αργότερα το μάτι ππίριλα.
Η επόμενη ώρα την βγάλαμε στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Ούτε αυτό έπιασε. Και ως έσχατο μέσο, πήγαμε στο κρεβάτι όλοι μαζί. Τις ελάχιστες φορές που το έκανα σε 5 λεπτά είχε κοιμηθεί. Ψες, ξάπλωσε ανάμεσα μας, την παρακαλούσαμε να κλείσει τα μάτια, τίποτε, κλωτσούσε νευρικά τα χέρια και τα πόδια της, σαν να την είχε πιάσει υστερία.
Ακολούθησαν οι εκβιασμοί του τύπου αν δεν κοιμηθείς δεν θα φας σοκολάτα, δεν θα πας περίπατο κτλ κτλ κτλ. Ούτε αυτό έπιασε φυσικά. Μετά από τρεις σχεδόν ώρες και αφού είχε γίνει λιώμα στην κούραση, αποκοιμήθηκε.
Σήμερα το πρωί, διάβασα τις οδηγίες για το φάρμακο (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη. «Η φαινυλεφρίνη (ουσία που έχει το Aurimel) μπορεί να προκαλέσει άγχος, ζαλάδα, κεφαλαλγία, αϋπνία, τρόμο, ναυτία, υπέρταση, και ταχυκαρδία. Να μην το πάρουν είδηση, όσοι χαπακώνονται στα clubs. Αντί για ecstasy θα ζητούν Aurimel.
Η παιδίατρος που την εξέτασε μας είπε να την ποτίσουμε Aurimel. Δεν τα πάω καλά με το συγκεκριμένο σκεύασμα. Συγκεκριμένα το θεωρώ αναποτελεσματικό και επιπλέον άκουσα από διάφορους που το ήπιαν για παρενέργειες. Αλλά είπα ας μην συζητώ με την γιατρό, κάτι θα ξέρει.
Έτσι η κόρη Α ήπιε το Aurimel… Και οι γονείς δεινοπαθήσαμε. Κοκαΐνη ή ecstasy να έπινε, δεν θα είχε τόση ενέργεια, άρρωστο μωρό. Δεν θα πω, ότι έβγαλε τη γιαγιά της που την πρόσεχε το πρωί νοκ άουτ. Άφησα τη μάνα μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης, πρώτη φορά να είναι χαρούμενη επειδή φύγαμε. Στη συνέχεια δεν μπορούσαμε να τη συμμαζέψουμε με τίποτα. Σκαρφάλωσε πάνω σε όλα καναπέδες, βιβλιοθήκη, ο σκύλος την πλήρωσε και πάλι, στο μωρό. Με το μάτι να γυαλίζει. Με όλες τις συμβουλές, τις προτροπές, τις απειλές και τους εκβιασμούς να κάτσει ήσυχη να πηγαίνουν του βρόντου.
Και μετά ήρθε η ώρα κοιμηθεί. Αλί και τσισαλί. Η ώρα 8.30 την πήγα στο κρεβάτι της. Ξεκινήσαμε να λέμε ιστορίες. Πρωταγωνιστές στις νυχτερινές μας ιστορίες είναι μια οικογένεια φίλη μας. Πολλά αψιού θα έπεσαν από τις πολλές φορές που είπα τα ονόματά τους. Τους έστειλα ταξίδια, τους έβαλα να πάνε παραλία, πισίνα, στο βουνό για χιόνια. Έφτιαξαν κεικ, κάλεσαν τους φίλους τους, πήγαν εκκλησία, πήγαν για παγωτό, αγόρασαν παιχνίδια. Στο τέλος η φαντασία μου άρχισε να εξαντλείται, και έκανα τις δικές μου παραλλαγές σε γνωστά παραμύθια. Δεν έπιασε τίποτε. Μια ώρα αργότερα το μάτι ππίριλα.
Η επόμενη ώρα την βγάλαμε στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Ούτε αυτό έπιασε. Και ως έσχατο μέσο, πήγαμε στο κρεβάτι όλοι μαζί. Τις ελάχιστες φορές που το έκανα σε 5 λεπτά είχε κοιμηθεί. Ψες, ξάπλωσε ανάμεσα μας, την παρακαλούσαμε να κλείσει τα μάτια, τίποτε, κλωτσούσε νευρικά τα χέρια και τα πόδια της, σαν να την είχε πιάσει υστερία.
Ακολούθησαν οι εκβιασμοί του τύπου αν δεν κοιμηθείς δεν θα φας σοκολάτα, δεν θα πας περίπατο κτλ κτλ κτλ. Ούτε αυτό έπιασε φυσικά. Μετά από τρεις σχεδόν ώρες και αφού είχε γίνει λιώμα στην κούραση, αποκοιμήθηκε.
Σήμερα το πρωί, διάβασα τις οδηγίες για το φάρμακο (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη. «Η φαινυλεφρίνη (ουσία που έχει το Aurimel) μπορεί να προκαλέσει άγχος, ζαλάδα, κεφαλαλγία, αϋπνία, τρόμο, ναυτία, υπέρταση, και ταχυκαρδία. Να μην το πάρουν είδηση, όσοι χαπακώνονται στα clubs. Αντί για ecstasy θα ζητούν Aurimel.
Monday, 4 January 2010
Στο τσιγάρο που κρατώ
Ως μάνα και ως μη καπνίστρια πολύ μου αρέσει ο νέος νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Την ίδια στιγμή όμως αμφιβάλλω αν θα βρει εφαρμογή κιόλας. Και το ρουσφέτι στο κάτω κάτω ποινικοποιηθηκε μίσσιμου, αλλά η τακτική ζει και βασιλεύει.
Έχουμε ως κοινωνία το χούι να μην σεβόμαστε τους άλλους, να βάζουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας, την καλοπέρασή μας και τα θέλω μας. Αντί να σκεφτόμαστε και λίγο τους άλλους, κοιτάζουμε πώς να είμαστε εμείς καλά, και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Δεν είναι μαγκιά να μην σε νοιάζει για τους άλλους, αναισθησία είναι.
Όπως για παράδειγμα στις Ρωγμές παραμονή πρωτοχρονιάς. Ο ιδιοκτήτης αφού άναψε τσιγάρο, μετά που γύρισε ο χρόνος, έδωσε το «παράδειγμα» και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Στη συνέχεια αφιέρωνε τραγούδια σχετικά με το κάπνισμα. Επίδειξη δύναμης χωρίς λόγο. Αν ήξερε ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί και ότι θα έχει κυρώσεις, δεν θα το έπαιζε άνετος εκ του ασφαλούς.
Σίγουρα έχουν και οι καπνιστές δικαιώματα. Έχουν όμως όσοι δεν καπνίζουν το δικαίωμα να πάνε σε ένα εστιατόριο για παράδειγμα, και να απολαμβάνουν το φαγητό τους, χωρίς να τρώνε την καπνίλα κατάμουτρα.
Πέρσι, τέτοια εποχή πήγαμε μετά της κόρης Α στο Βερολίνο. Μπορούσαμε να πάμε οπουδήποτε μαζί της, ακόμη και σε μπυραρία, χωρίς να ανησυχώ για τον καπνό. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Κυριακή μεσημέρι για brunch οικογενειακώς. Δεν έχω πάει σε club στο εξωτερικό από τότε που εφαρμόστηκαν οι αντικαπνιστικοί νόμοι. Υποθέτω όμως πως εξακολουθούν να είναι γεμάτα και ο κόσμος διασκεδάζει όπως και πριν. Είναι πολύ μίζερο πράγμα να εξαρτάται η διασκέδασή σου από ένα τσιγάρο. Get a life και πέρνα καλά χωρίς να μολύνεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Έχουμε ως κοινωνία το χούι να μην σεβόμαστε τους άλλους, να βάζουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας, την καλοπέρασή μας και τα θέλω μας. Αντί να σκεφτόμαστε και λίγο τους άλλους, κοιτάζουμε πώς να είμαστε εμείς καλά, και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Δεν είναι μαγκιά να μην σε νοιάζει για τους άλλους, αναισθησία είναι.
Όπως για παράδειγμα στις Ρωγμές παραμονή πρωτοχρονιάς. Ο ιδιοκτήτης αφού άναψε τσιγάρο, μετά που γύρισε ο χρόνος, έδωσε το «παράδειγμα» και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Στη συνέχεια αφιέρωνε τραγούδια σχετικά με το κάπνισμα. Επίδειξη δύναμης χωρίς λόγο. Αν ήξερε ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί και ότι θα έχει κυρώσεις, δεν θα το έπαιζε άνετος εκ του ασφαλούς.
Σίγουρα έχουν και οι καπνιστές δικαιώματα. Έχουν όμως όσοι δεν καπνίζουν το δικαίωμα να πάνε σε ένα εστιατόριο για παράδειγμα, και να απολαμβάνουν το φαγητό τους, χωρίς να τρώνε την καπνίλα κατάμουτρα.
Πέρσι, τέτοια εποχή πήγαμε μετά της κόρης Α στο Βερολίνο. Μπορούσαμε να πάμε οπουδήποτε μαζί της, ακόμη και σε μπυραρία, χωρίς να ανησυχώ για τον καπνό. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Κυριακή μεσημέρι για brunch οικογενειακώς. Δεν έχω πάει σε club στο εξωτερικό από τότε που εφαρμόστηκαν οι αντικαπνιστικοί νόμοι. Υποθέτω όμως πως εξακολουθούν να είναι γεμάτα και ο κόσμος διασκεδάζει όπως και πριν. Είναι πολύ μίζερο πράγμα να εξαρτάται η διασκέδασή σου από ένα τσιγάρο. Get a life και πέρνα καλά χωρίς να μολύνεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Sunday, 3 January 2010
Αποφάσεις
Καλά περάσαμε και φέτος. Δεν έχω κανένα παράπονο, ξεκουράστηκα, είδα φίλους και συγγενείς και το κυριότερο πέρασα όμορφα με τις κόρες. Παίξαμε, πήγαμε περιπάτους, κάναμε τα δικά μας. Είμαστε μια δυνατή ομάδα, όπως λέει η κόρη Α.
Και μπήκαμε και σε μια νέα δεκαετία. Πότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Παρά τις δυσκολίες της ήταν μια καλή δεκαετία. Ο χρόνος βέβαια, εξωραΐζει τις αναμνήσεις μας. Θυμάμαι ότι το 2002 ήταν πολύ δύσκολη, μια κακή χρονιά για μένα. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, δεν θυμάμαι καν για ποιους λόγους με είχε ταλαιπωρήσει. Αντίθετα, δεν ξεχνώ ούτε λεπτομέρεια από τις καλές του τις στιγμές.
Με τα New Year Resolutions δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά επειδή συνήθως δεν τηρούνται. Μόλις περάσουν λίγες μέρες ξεχνούμε τι έχουμε αποφασίσει. Φέτος όμως αποφάσισα δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι η κόρη Α θα κόψει επιτέλους τα πανιά. Ο πατέρας φαμίλιας ισχυρίζεται ότι είναι απόφαση που δεν με αφορά. Λάθος αφού εγώ θα μαζεύω από το πάτωμα κακκάκια και πισσιά.
Η δεύτερη απόφαση είναι ότι δεν θα προτάσσω τη γνώμη μου, την άποψη μου όταν μιλώ με το διευθυντή μου. Δεν θα με αναγνωρίζει όταν με δει και αυτό δεν θα οφείλεται στο ότι επιτέλους έχασα το ενάμισι κιλό που μου έμεινε από τη γέννα. Ό,τι μου λέει θα του απαντώ ναι δεν πα να είναι και το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο. Υπόδειγμα υπαλλήλου θα γίνω.
Αυτά περί αποφάσεων και ελπίζω να τις τηρήσω, κυρίως τη δεύτερη. Έχω τις αμφιβολίες μου όμως. Οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Στην πρώτη διαφωνία που θα έχουμε, πάλι θα προσπαθώ να τον πείσω να συμμεριστεί τις θέσεις μου, πάλι θα γίνει το δικό του και πάλι θα συνεχίσουμε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Και μπήκαμε και σε μια νέα δεκαετία. Πότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Παρά τις δυσκολίες της ήταν μια καλή δεκαετία. Ο χρόνος βέβαια, εξωραΐζει τις αναμνήσεις μας. Θυμάμαι ότι το 2002 ήταν πολύ δύσκολη, μια κακή χρονιά για μένα. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, δεν θυμάμαι καν για ποιους λόγους με είχε ταλαιπωρήσει. Αντίθετα, δεν ξεχνώ ούτε λεπτομέρεια από τις καλές του τις στιγμές.
Με τα New Year Resolutions δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά επειδή συνήθως δεν τηρούνται. Μόλις περάσουν λίγες μέρες ξεχνούμε τι έχουμε αποφασίσει. Φέτος όμως αποφάσισα δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι η κόρη Α θα κόψει επιτέλους τα πανιά. Ο πατέρας φαμίλιας ισχυρίζεται ότι είναι απόφαση που δεν με αφορά. Λάθος αφού εγώ θα μαζεύω από το πάτωμα κακκάκια και πισσιά.
Η δεύτερη απόφαση είναι ότι δεν θα προτάσσω τη γνώμη μου, την άποψη μου όταν μιλώ με το διευθυντή μου. Δεν θα με αναγνωρίζει όταν με δει και αυτό δεν θα οφείλεται στο ότι επιτέλους έχασα το ενάμισι κιλό που μου έμεινε από τη γέννα. Ό,τι μου λέει θα του απαντώ ναι δεν πα να είναι και το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο. Υπόδειγμα υπαλλήλου θα γίνω.
Αυτά περί αποφάσεων και ελπίζω να τις τηρήσω, κυρίως τη δεύτερη. Έχω τις αμφιβολίες μου όμως. Οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Στην πρώτη διαφωνία που θα έχουμε, πάλι θα προσπαθώ να τον πείσω να συμμεριστεί τις θέσεις μου, πάλι θα γίνει το δικό του και πάλι θα συνεχίσουμε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Subscribe to:
Posts (Atom)